Cd’s 201101-03

Dit lijkt een lange lijst, ik weet het. Het is echter slechts een fractie van mijn achterstand. iTunes vertelt mij dat ik –bovenop deze lijst– nog 103 albums moet vermelden/verwerken, en ja, ik besef dat sommige mensen niet eens zoveel albums in huis hebben.

Absolute toppers zijn: Sophisticated Ladies van het Charlie Haden Quartet West; Chamber Music Society Esperanza Spalding; Saturn Sings van Mary Halvorson; …for the ghosts within’ van Wyatt, Atzmon & Stephen; en Seasons of My Soul van Rumer…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=jvYUfwMBCrU&w=500&h=311]

…dicht gevolgd door o.a. Lágrimas Mexicanas van Bill Frisell & Vinicius Cantuária; Baïlador van Michel Portal; en Parity door Ben Sluijs & Erik Vermeulen.

Lees ook eens de volgende interessante berichten: Criticizing the critics at length (or because of it); en het daarmee verband houdende Commenters’ Lament (aka How many times should a reviewer listen to a CD?).

Werden van de harddisk verwijderd

• 21 / Adele / 2011
• The Constant / I Blame Coco / 2010

Cd’s

1. {Hooked!} / Lucy Woodward / 2010 / *(*)
   Leutige deuntjes, die op zijn best wat aan de vroege Kylie Minogue laten denken. Beetje te licht bevonden voorlopig –leutige album cover.
2. Featuring Norah Jones / Norah Jones / 2010 / *(*)
   Inwisselbare achtergrondmuziek; de juffrouw stelt live niet veel voor, zoals we vorig jaar mochten getuigen op Gent Jazz.
3. Bye Bye Blackbird / Melody Gardot / 2010 / ***
   Niets nieuws, maar wel iets goeds –ik blijf ervan genieten, van haar stem en zangidioom. Het blijft voorlopig evenwel wachten op een nieuwe worp, en het wordt helemaal niet evident om Worrisome Heart en My One and Only Thrill op te volgen, en al zeker niet op een manier waaruit zou blijken dat ze geëvolueerd is. Ondertussen zingt ze een commercial voor Renault.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=F7Vtx7SSbzI&w=500&h=311]

4. Lágrimas Mexicanas / Bill Frisell & Vinicius Cantuária / 2011 / ***(*)
   Niet meteen jazz, maar wel het betere gitaarwerk. Let wel, geen stevige riffs of bruut geweld, maar voorzichtige ingetogen muziek. Er zit geen boekje bij de cd, wat behoorlijk jammer is, gezien ik toch wel wat meer achtergrond over dit project had gekregen. Lágrimas Mexicanas betekent zoveel als Mexicaanse tranen, maar in de achtergrond van de muzikanten hoeven we daarvoor mogelijks niet te grasduinen: Vinicius Cantuária is een Braziliaan die in New York woont, en Bill Frisell is een Amerikaan die zowat overal heeft gewoond, van New York tot Seattle tot België. John Fordham van The Guardian omschrijft het als volgt: Lágrimas Mexicanas is Cantuária’s collection of aural snapshots of Hispanic life in New York, traditional Latin materials sublimely transformed by cross-genre borrowings, which Frisell colours from his inimitable palette of jazz, blues and country sounds.
5. In Between / Erik Truffaz / 2010 / **
   Truffaz verglijdt veel te gemakkelijk in een soort loungey fusion gedoe, een beetje alsof hij blijven steken is in één Miles Davis periode. Op deze plaat heeft hij Sophie Hunger uitgenodigd, wat voor minstens twee popperige liedjes zorgt, en mee helpt om dit album toch wat afwisselender te maken.
6. Providencia / Danilo Pérez / 2010 / ***
   Redelijk groots opgevat werk van Pérez met een indrukwekkende cast. En dan hebben we het over pakweg Ernesto Diaz (congas), maar vooral ook over altsaxofonist Rudresh Mahanthappa en vocaliste Sara Serpa. Dit is een doordacht stuk muziek, dat soms naar klassiek neigt, maar voldoende energie uitstraalt.
7. Sophisticated Ladies / Charlie Haden Quartet West / 2010 / ****
   Dit is zonder meer een meesterwerkje, waarop zelfs Norah Jones (track 3 – Ill Wind) zich van haar beste kant toont. Een geslaagde mengeling van instrumentaal en vocaal werk, geheel in de wijze van de jaren 60, met gasten als Cassandra Wilson, Diana Krall, Melody Gardot, Norah Jones, Renee Fleming en Ruth Cameron; een strijkorkest; en naast contrabassist Charlie Haden ook nog Ernie Watts (tenor sax), Alan Broadbent (piano), Rodney Green (drums). Zonder enige twijfel in huis te halen.

[vimeo 10785366 w=500 h=281]

8. Saturn Sings / Mary Halvorson / 2010 / ***(*)
   Veel minder evidente muziek dan de Sophisticated Ladies, maar deze Saturn Sings bevestigt de belofte van Mary Halverson. Jon Irabagon (van Mostly Other People Do The Killing) speelt altsax en John Hébert plukt aan de bass. Dit is veeleisende muziek: deze plaat schreeuwt om aandacht en laat zich niet zomaar eventjes opleggen terwijl u onderwijl uw kamer op orde brengt. Maar luister, en geniet! (Zie ook: Mary Halvorson: Rules And The Unruly)
9. The Observer / Jon Irabagon / 2009 / **
10. Foxy / Jon Irabagon / 2010 / ***
    En hier is hij dan zelf, die Jon Irabagon. The Observer werd iets minder positief onthaald in 2009, en voor wie nadien naar Foxy luistert, kan het verschil niet groter zijn. Foxy begint en eindigt heel abrupt, alsof de muzikant een momentopname heeft gemaakt op een een continue doorspelende plaat. De opdeling in tracks lijkt geheel arbitrair –wat vanzelfsprekend alleen maar schijn is– maar het draagt bij tot een groter structureel geheel van deze plaat. The Observer is er alleen voor de fans, maar Foxy is beslist de moeite van het beluisteren waard.
11. Narcissus No.2 / Robin Verheyen / 2010 / ***
    Een heel andere sound, nu Harmen Fraanje door Jozef Dumoulin is vervangen: intiemer, lyrischer bijna. De composities van Verheyen blijven steeds een ontdekkingsreis.
12. Parity / Ben Sluijs & Erik Vermeulen / 2010 / ***(*)
    Dit duo had zichzelf live al meermaals bewezen, en dit album bevestigt de reputatie. Sluijs speelt lyrisch maar nooit klagerig; Vermeulen verliest zichzelf, maar nooit helemaal. Twee boezemvrienden vertellen elkaar een verhaal en versterken elkaar zonder het schijnbaar zelf te beseffen. Dit is een heel evenwichtig en tegelijk boeiend album geworden.
13. HNH / Joe Hertenstein / 2010 / **(*)
    Aansprekelijk debuut van Joe Hertenstein met Pascal Niggenkemper en Thomas Heberer. Intimistisch en emotioneel, voorzien van typisch getiktok, gebroken akkoorden en climaxgolven; lijkt mij zeer interessant om live te zien.
14. Oto / Decoy & Joe McPhee / 2010 / ***
    All right! Geheel en al impro: Oto werd live opgenomen in het Londense Café Oto. Saoxphonist Joe McPhee speelt niet alleen op de typisch razendsnel free-manier, maar weet net zo goed subtieler uit te pakken. Decoy bestaat uit Alexander Hawkins, John Edwards en Steve Noble. Hawkins weet dat orgel van hem volledig in te tomen en slaagt erin dat ding geheel subtiel en daardoor veel waardevoller aan het woord te laten komen. Free zonder overvloedig cymbaalwerk lijkt nog steeds niet te lukken, maar gelukkig werd het geluidsniveau wel op aanvaardbare hoogtes gehouden t.o.v. de andere instrumenten. Zelfs de bas is hoorbaar! Heel evenwichtig album.
15. Eldorado Trio / Louis Sclavis, Craig Taborn, Tom Rainey / 2010 / ***
    We hadden Taborn met zijn eigen trio op Jazz Brugge gehoord, en hoe weinig verrassend die muziek toen klonk, des te verfrissender klinkt dit album. Jazz zoals het hoort, met uitgeschreven stukken en ruimte voor improvisatie, en met een heel scala aan klankkleuren en ritmes. Sclavis bepaalt in grote mate de sound, maar Taborn en Rainey hebben meer dan een ondersteunende rol.
16. Imaginary Sketches / Chad McCullough – Bram Weijters Quartet / 2011 / **
    Catchy, popachtige mainstream songs, maar ik ben niet overtuigd van Chad McCullough.
17. Small Zoo / Hamster Axis of the one-click Panther / 2011 / ***
    Energieke en veelzijdige jazz, van de betere soort op de jonge Belgische jazzscène.
18. Turtle Music / Koen Nys Quintet / 2011 / *** (zie ook)
    Standaard aanvoelende jazz; deze plaat barst van de energie, zit vol goed geregelde afwisseling tussen piano en gitaar en sax, en heeft oog en gehoor voor een uitgekiende ritmesectie. Van de eenvoudige opener Jaja tot de stevige afsluiter Under cover weet dit album moeitloos de aandacht van de luisteraar vast te houden.
19. I Speak Because I Can / Laura Marling / 2010 / ***
20. West Coast Seattle Boy / Jimi Hendrix / 2010 / ***
21. The Deep Field / Joan As Police Woman / 2011 / **
    Haar vorige vond ik heel goed, maar op dit album doet ze te veel haar best om een mengeling te wezen tussen Sheryl Crow en PJ Harvey.
22. James Blake / James Blake / 2011 / **
    Helemaal niet slecht, al springt zijn hit Limit To Your Love er serieus uit.

Vinyl

23. Master / Drums are for parades / 2010 / **
    Mooi artwork, en geperst op witte vinyl! –wat natuurlijk niks zegt over de muziek. Stevige drive stuwende ritmes; ik heb een voorkeur voor de tracks waarop niet gezongen wordt, maar dat is een beetje naast de kwestie, vrees ik.
24. Creator / BRZZVLL / 2010 / **(*) (zie ook)
25. The Gentle Side / John Zorn & The Dreamers / 2010 / ***
    Een Special Collection (limited edition, 180g), alweer met prachtig artwork (door Chippy), dat ook op het vinyl werd aangebracht. Het bevat de meest lyrische tracks uit de drie Dreamers platen (The Gift, The Dreamers, O’o), zonder het kleffe van pakweg In Search Of The Miraculous. Very nice!
26. …for the ghosts within’ / Wyatt, Atzmon, Stephen / 2010 / ****
    Toen ik voor het eerst luisterde naar Wyatts nasale en initieel monotoon aanvoelende stem, vreesde ik voor een eerder slaapverwekkende Mose Allison plaat. Niets is minder waar (u hoorde mij al aankomen) –deze plaat is enorm verscheiden, zowel in repertoire als in muzikale opzet. Voor wie niet vertrouwd is met Wyatt, is het even wennen, maar dit is absoluut de moeite!
27. Philharmonics / Agnes Obel / 2010 / ***
    Eén van de meest opmerkelijke debuten van vorig jaar. Ze trekt uitverkochte zalen, maar als u niet binnengeraakt bent in de AB of in Hasselt, hoeft u nog niet te wanhopen: ze komt naar Gent Jazz!
28. Seasons of My Soul / Rumer / 2010 / ***(*)
    Over debuut gesproken, is dit er ook wel één om u tegen te zeggen. Sarah Joyce is de dertig voorbij, en heeft de voorbije 10 jaar zitten knokken voor haar muzikale carrière. Haar muziek brengt associaties op met Bacharach, Karen Carpenter en Carole King, en sleurt de luisteraar meteen bij zijn kippenvel de ganse plaat binnen. Er is geen saai moment te horen (ook niet na herhaaldelijk beluisteren), dit album laat zich beluisteren als was het een selectie van de beste nummers uit een carrière. Het wordt alvast een hele opgave om hiervoor een opvolger te maken.
29. Eleonore / The Bony King of Nowehere / 2011 / ***
    Mensen die het kunnen weten vertellen mij dat Bram Vanparys enorm geëvolueerd is op deze plaat. Ik heb zijn vorige niet gehoord, maar van deze ben ik in elk geval onder de indruk. Mocht het nog niet gebeurd zijn: dit is een internationale doorbraak helemaal waard.
30. Chamber Music Society / Esperanza Spalding / 2011 / ***(*) (zie ook)
    De cd had ik al in huis gehaald de dag dat hij uitkwam, en dit jaar verscheen eindelijk ook de LP versie. Zeer verzorgd, een 180g persing, en heel goede geluidskwaliteit. Op kant D staat een extra nummer, Morning, en een behind the scenes dat wel interessant is, maar grotendeels van mindere geluidskwaliteit is. Schitterende plaat evenwel.
31. Smoke Ring For My Halo / Kurt Vile / 2011 / ***
    Ach kijk, ik ben een sucker voor dit soort muziek. Indie Rock, zegt wikipedia. Het is vaak semi-akoestisch, neigt naar singer-songwriter, met een vleugje country. Ik ben al verzot op dit soort muziek sinds de vroege Lloyd Cole & The Commotions.
32. Kiss Each Other Clean / Iron & Wine / 2011 / ***
    En dit sluit daar wat bij aan. Iron & Wine is iets meer alternative gone mainstream, maar het blijft erg genietbaar.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=6nT911jkWEo&w=500&h=311]

Binnenkort op Gent Jazz

33. Pathways / Dave Holland Octet / 2010 / ***
    Hollands kwintet blijft uitbreiden, eerst naar zes en nu naar acht op dit album, dat grotendeels manageable klinkt. Niet zo chaotisch als een echte big band, maar met voldoende power van de ruime blazerssectie.
34. Baïlador / Michel Portal / 2010 / ***(*)
    Het leuke aan dit album is dat de composities zo verhalend zijn. Dit is geen zwaar energieke jazz, maar ook niet meteen verbloemend lyrisch; Portal vertelt, en wie het hoort kan niet anders dan geboeid luisteren.
35. Down the Way / Angus & Julia Stone / 2010 / **
    Soms doet het mij wat aan Damien Rice denken, bijvoorbeeld gelijk de afsluiter The Devil’s Tears begint. Ik hoor iets liever Julia zingen en ben vanzelfsprekend benieuwd naar wat dat allemaal live gaat geven.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)