’t Was feest op school bij Henri, vandaag. Hij zou trompet spelen, maar vond het spijtig dat hij moest playbacken –op het einde van de opening mocht hij toch een paar noten blazen.
Ergens middenin het feestprogramma kwam hij het fototoestel vragen, en maakte hij o.a. bovenstaande foto.
Kijkt eens wat er in het postkantoor op mijn lag te wachten:
Een TV Jones Classic bridge en neck pickup om de goedkope Koreaanse toestanden uit mijn Gretsch te vervangen. En alles staat degelijk uitgelegd op YouTube (deel 1 – deel 2). Nu nog wachten op de bedrading, en ik kan aan de operatie beginnen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=_MM-I9LAQZE&w=500&h=314]
Daarjuist was ik op zoek naar informatie over een vierkleppige trompet voor Henri, en voor ik het wist, kwam ik bij bovenstaande video terecht. Absoluut niet slecht, die Ibrahim Maalouf. Hij heeft vorige zomer de Victoire de la révélation instrumentale de l’année gewonnen tijdens de Victoires du Jazz in Juan-les-Pins. En hij heeft met Vanessa Paradis op Divinidylle gespeeld.
’t Is trouwens een neef van Amin Maalouf, de mens van Les Croisades vues par les Arabes, als ik mij niet vergis in het Nederlands vertaald als Rovers, christenhonden, vrouwenschenners.
Weinig tekst (dat komt nog wel ergens, denk ik), maar des te meer foto’s. Trompettist Ambrose Akinmusire kwam maandag naar De Werf met Walter Smith III (tenor sax), Sam Harris (piano die ziet er nog piepjong uit), Harish Raghavan (contrabas) en Justin Brown drums. Het waren een boeiende maar ook vermoeiende twee sets, zowel voor het publiek als voor de muzikanten. Akinmusire is enorm veelbelovend; zijn Blue Note debuut (zijn tweede album als leader) When the Heart Emerges Glistening maakt grote kans om in de eindejaarslijstjes terecht te komen.
Eventjes in de rapte deze snapshot van de vijfkoppige Ambrose Akinmusire band, gisteren in De Werf.
Voorlopig geen tijd voor meer, ik heb teveel tijd gestoken in opzoekingswerk –ge kunt echt alles vinden op het internet (over mogelijke problemen met de aarding van uw gitaar bijvoorbeeld, ik zeg maar iets). Morgen doe ik de rest van de foto’s, ik ben nog bezig met de kleurenbalans.
Michel Hatzigeorgiou (van AKA Moon), sloot gisterenavond het seizoen af bij Opatuur, met een soloconcert. Nog goed dat ik mijn oordopjes mee had, want voor één keer kon de Opatuurjazz weerwerk bieden tegen al die boemboemmuziek die anders wel eens doorheen onze concerten kan waren.
’t Was een boeiend concert overigens, veel ritme (duh), loopjes, een wahwah en een fuzz (of flanger). Met o.a. een interessante versie van Blackbird.
Daarnet was ik aan ’t rondprutsen op YouTube toen ik terecht kwam bij The Virging Suicides
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=fbz4-du3Ayg&w=500&h=405]
en bij American Beauty:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=6Q3ltyPJJMQ&w=500&h=314]
Beide films dateren al van 1999, en toen moest ik plots hard terugdenken aan
deze cartoon van bij xkcd
…waar ze niet verder terug gaan dan The Little Mermaid. Zelfs Fatal Attraction (op zijn minst een historische een mijlpaal in de filmgeschiedenis) staat er niet in. “It’s not really aimed at older people.” Juist, ja.
Henri heeft gelijk wat last van flatulentie, terwijl we gezellig met zijn allen naar het Eurovisiesong Festival zitten te kijken. Omdat we er al mee gedreigd hebben dat hij alsnog op tijd in bed moet, staat hij op tijd en stond op van de zetel, om in de gang wat wind te gaan verplaatsen. Terwijl iedereen commentaar zit te geven op de euroliedjes, zit ik op de laptop wat te surfen. Naar gitaren kijken bijvoorbveeld, zoals de nieuwe Pawn Shop Fender Mustang Special.
Als Henri weer rechtveert, vraagt Tessa, die met een half oog mijn acties op de laptop in de gaten houdt aan Henri: “gaat ge weer een gitaar gaan laten?”
Waarop Henri vanuit de gang gevat antwoordt: “ja, en papa gaat weer een scheet kopen!”
Dit is de lijst met partituren die we straks zullen doorspelen in het orkest (met de nadruk op dóór):
De moeilijkste stukken zijn Bach (voor de snelheid en de sprongen daarbij), New World Symphony deel 1 (voor de ritmes en de lange pauzes –blijven tellen: 1-2-3-4; 2-2-3-4; 3-2-3-4; … ; 95-2-3-4; en dan het thema: la – la – fa# – mi – la – do# – mi – mi – mi), en de Willem Tell Overture (omdat het zo bekend is, en de partituur natuurlijk meer is dan het populaire stukske Night of the Proms muziek en ge u daardoor heel gemakkelijk vergist). Conquest of Paradise ziet er op papier wel moeilijk uit (ik heb het ook nog nooit gespeeld), maar het is zo traag dat het gemakkelijk wordt (daarnet rap eens geprobeerd). Lord of the Rings is het leutigste om te spelen met de wisselende tempi en wisselende dynamiek (luid/stil).
Het is altijd aangenaam om te zien dat het vooruit gaat. Een maat of drie met wat complexere grepen die plots wél kunnen gespeeld worden bijvoorbeeld. Of een terugkerend ritme dat ge plots door hebt, en waardoor een ganse compositie plots helemaal duidelijk wordt.
Maar ik heb nog ver te gaan. Ik twijfel nog tussen soort rietjes (Hemke of Marca) en de sterkte ervan (2 of 2,5 of 3 –sterker is toonvaster; minder sterk is gemakkelijker in het laag). Oefenen op lange tonen, trage en snelle toonladders, en harmonieken –fantastisch gedoe, die harmonieken (zie ook de uitleg voor flageolet). En in het orkest spelen (daar leert ge enorm veel bij).
Angry Birds was één van de eerste apps die ik op mijn iPad heb geïnstalleerd –en ondertussen heb ik ook Angry Birds Seasons en Angry Birds Rio. Het spel bestaat ook voor (o.a.) Windows en Mac OS. Aanrader!
Maar kijk, gisteren kwam ik de Pomplamoose (herinner u My Terrible Friend) cover van de Angry Birds tune tegen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=7UCm6uyzNE8&w=500&h=314]
(YouTube staat vol Angry Birds toestanden trouwens.)