Pianiste Soo Cho, op de foto hierboven, trad op met Janos Bruneel, vorig week bij Opatuur in De Centrale, en wij vonden dat het goed klonk (en er ook goed uit zag).
Vanavond zit er alweer een vrouw achter de piano bij Tuur, Eve Beuvens, die vorig jaar haar debuut Noordzee uitbracht. Ze speelt er samen met de Zweedse saxofonist Mikael Godee. Vanaf 20u(30), vanavond in De Centrale.
“Gaat ge niet mee”, vroeg Tessa, tien minuten voor ze naar de kapper vertrok. Henri zat in Brussel om de jeugdboekenweek te openen in het Vlaams Parlement; hij was die jongen met de kanariegele trui die u misschien op het nieuws in het halfrond hebt zien zitten. Dus ging ik mee.
Ook van mijn haar verdween een goede centimeter, en de mens die eraan heeft geprutst heeft goed werk geleverd. Hoewel ik het zelf toch liever iets langer had –het groeit zo meteen wel terug– is Tessa van mijn haar wreed content. Het hare werd een (klein) beetje bijgeknipt en vervolgens geföhnd, en het zag er –langs achter en opzij toch– wervelend uit. Vooraan zag het eruit alsof de föhn was ontploft, en meteen ook haar haar (ik spaar u –en vooral eigenlijk Tessa– de foto). Och, geen erg: morgenochtend wordt het er gewoon uitgewassen.
British Airways staakt vanaf 20 maart (Belga, via DS).
Het cabinepersoneel bij de Britse luchtvaartmaatschappij British Airways gaat eind maart in staking. De vakbond kondigt aan dat het cabinepersoneel zal staken op 20, 21 en 22 maart en opnieuw vanaf 27 maart. Die tweede actie zou vier dagen duren.
Schitterend, heb ik weer wat om mij zenuwachtig in te maken. Wij vertrekken op 31 maart. Met BA, jawel.
Lijkt het niet wat absurd dat de staat 500 euro per dag moet uitbetalen aan 55 asielzoekers die geen opvangplaats van de overheid krijgen?
In (vergelijkbaar) perspectief geplaatst [bronnen: Steunpunt tot bestrijding van armoede, bestaansonzekerheid en sociale uitsluiting, Rijksdienst voor Pensioenen, RSZV]
Dat geld wordt geplaatst bij een advocaat, lees ik in de krant, en men weet eigenlijk niet goed wat daarmee gebeurt, gezien een asielzoeker geen bankrekening kan openen. Zou het niet nuttiger zijn, als men dan toch met deze absurditeit wil doorgaan, om dat boetegeld te storten in een fonds dat moet zorgen voor betere opvang voor asielzoekers?
Wat met de daklozen, de Roma’s, de mensen op OCMW wachtlijsten, de andere behoeftigen? Hebben die ook recht op zo’n dagvergoeding van 500 euro omdat ze geen huis hebben of omdat de regering niet snel genoeg inspeelt op hun noden? Kan de regering meteen niet in één klap eigenlijk alle behoeftigen uit de nood helpen? Kan iedereen die onder het dagmimimum van 500 euro leeft, niet door de staat bijgepast worden? Dan verdienen we binnenkort allemaal 180.000 euro netto per jaar.
Dit blog begon net iets te veel spam te krijgen dan ik zin had om na te kijken op false positives (zaken die als spam gemarkeerd worden, maar het eigenlijk niet zijn). Eerst switchte ik van Spam Karma naar Akismet, maar dat haalde niet veel uit. Dus heb ik er nog iets anders tussengeplaatst: Simple Spam Filter (SSF) van Tan Tan Noodles.
Het ding werk samen met Akismet: indien een reactie als spam wordt getriggerd, biedt SSF een captcha aan, zodat wie verkeerdelijk als spam werd aangeduid alsnog zelf zijn commentaar kan goedkeuren. Wie niet als spam gebrandmerkt werd, zou normaal gezien van dat alles niets mogen merken.
Tenzij er ondertussen massaal reacties niet verschijnen natuurlijk. Laat in dat geval eens iets weten; mijn e-mail adres staat in het colofon, onderaan op elke pagina.
Het was blijkbaar vrouwendag, maandag. Mijn schoonvader en –vooral– ikzelf hebben voor de gelegenheid mijn moeder (nog) maar eens aan het werk gezet. Wij hadden een achterhuis leeg te maken. Na een dag recup lees ik wat rond in mijn newsreader, en ik dan volg ik via Patricia de links naar de column van Mia Doornaert en de reacties daarop, in de krant, en elders op het internet.
Het is opvallend, hoe hard de vrouwen hun best doen om Doornaert lik op stuk te geven. Het lijkt bijna Shakespeare (The lady doth protest too much, methinks
, Hamlet Act 3, scene 2, 230), voeg ik er met een glimlach aan toe.
Het is immers niet vanzelfsprekend, een gezin met een carrière te combineren; bewondering voor tweeverdieners waar het wel lukt. Tweeverdieners, want tegenwoordig is er bijna algeheel onbegrip voor gezinnen waarbij slechts één partner uit werken gaat. En ik gebruik met opzet het gender-neutrale partner al stoot het —con permiso— op nog net iets meer ongeloof als niet de vrouw, maar de man zijn carrière ‘opgeeft’ voor het gezin.
De onvriendelijkheid voor werkende moeders kost de maatschappij nog meer. Ze vormt een verspilling van talent
, schrijft Doornaert. Als we ‘moeders’ vervangen door ‘partners’, komen we mogelijks dichter bij het echte probleem: tewerkstelling. Eénverdieners zijn economisch minder rendabel voor de maatschappij. Passons.
Om de ongestelde vraag te beantwoorden: wij hebben nog geen seconde spijt gehad van onze keuze. Met eenzelfde reactie als van mijn toenmalige baas in 2007, worden we in 2010 echter ook nog wel eens geconfronteerd. I’ll be damned if I give a rat’s ass. Want voor ons –vergeef de woordspeling– werkt dit perfect. En ook mét haar carrière is Tessa een fantastische moeder.
(Bon, ik ga mijn brood in de oven zetten.)
Samen met mijn schoonvader –en tijdens en na de lunch deed mijn moeder ook mee– de ganse dag container gevuld. De voormiddag toch, en een stuk van de namiddag, en dan dacht ik een uiltje te vangen, maar toen kwam Henri thuis.
We konden het zo gauw niet vullen, of er kwamen mensen in rondneuzen. Op zoek naar ijzer, speelgoed, kleren, computeronderdelen, houtblokken. Vaak schrijnende toestanden van arme mensen die het nodig hadden en heel beleefd vroegen of ze iets mochten meenemen. Al waren er ook anderen.
(Nu hem nog weg krijgen, want er staat een auto voor geparkeerd, zodat de vrachtwagen hem niet kan opladen.)
Het wonder is geschied: ik heb in ons huis gewerkt. Enfin, ons achterhuis, en ik heb voornamelijk afgebroken, maar ook dat is werken, gelijk de routinées u wel zullen vertellen. Ik heb een groot deel van de namiddag doorgebracht met mijn achterste tussen twee balken, om plafondlatten met bijhorende bepleistering naar beneden te schoppen. Nadat ik eerst een derde tot de helft al gewoon met een koevoet naar beneden had gehaald (een stuk van het plafond liep over een vide, en dus heb ik dat van bovenaf naar beneden geschopt). En ik heb een paar kubiek karton van tussen de spanten gehaald. Een cadeautje nog van de vorige eigenaar erm… 12 of 13 jaar geleden.
En morgen doen we gewoon verder.
(Op die foto ben ik eigenlijk vreselijk bestoft. Flink een halve eeuw stof heeft zich in mijn longen genesteld –stofmaskers zijn voor erm… professionals. Nee, ik had geen bril op. Ik ga mijn haar wassen, dacht ik vanochtend toen ik opstond. Wel, dat was nuttig.)
“Henri, ge weet dat ik niet graag heb dat ge uw speelgoed laat rondslingeren.”
“Ok, papa, ik ruim het meteen op.”
“Waarom staan die daar eigenlijk zo”, vraagt Tessa hem, nog voor hij ze kan verplaatsen. Wij verwachten beiden een starwars-antwoord.
“Ah, wel kijk, die daar,” verklaart hij terwijl hij wijst naar de grote groep, “dat zijn de werknemers van Carrefour, en die zijn boos. Die daar,” wijst hij naar het eenzame trio, “dat zijn de bazen. Allez, één baas, dé baas, met zijn bodyguards.”
Gisterenavond zaten wij in Ruiselede. Wij, want Tessa ging eindelijk nog eens mee. Ruiselede, want daar is Maene (van de piano’s) gevestigd. Ze hebben daar een concertzaal, met een schitterende akoestiek, en daar mocht Pierre Anckaert zijn nieuwe cd, Strings Attached voorstellen. De titel verraadt het al: het Pierre Anckaert Trio is niet alleen gegroeid naar het Pierre Anckaert Quintet, maar er kwamen nog eens de strijkers van het Brussels Chamber Orchestra bij.
Jazz en strijkers, het blijft een geriskeerde combinatie. “Het is veelal een beetje cheesy, die combinatie”, bracht Jef Neve subtiel aan. “Hebt ge soms wat tips om dat te vermijden?”
Al bij al een aangenaam concert, maar ‘het’ was er niet iets over. Niet alleen was er reeds de dwarsfluit Stefan Bracaval, maar daaraan werden nu een boel strijkers toegevoegd, die het allemaal nog wat zoeter maakten. Oordeelt u vooral zelf. Het concert maakte deel uit van het programma Neve, en wordt nu vrijdag uitgezonden.