Het was blijkbaar vrouwendag, maandag. Mijn schoonvader en –vooral– ikzelf hebben voor de gelegenheid mijn moeder (nog) maar eens aan het werk gezet. Wij hadden een achterhuis leeg te maken. Na een dag recup lees ik wat rond in mijn newsreader, en ik dan volg ik via Patricia de links naar de column van Mia Doornaert en de reacties daarop, in de krant, en elders op het internet.
Het is opvallend, hoe hard de vrouwen hun best doen om Doornaert lik op stuk te geven. Het lijkt bijna Shakespeare (The lady doth protest too much, methinks
, Hamlet Act 3, scene 2, 230), voeg ik er met een glimlach aan toe.
Het is immers niet vanzelfsprekend, een gezin met een carrière te combineren; bewondering voor tweeverdieners waar het wel lukt. Tweeverdieners, want tegenwoordig is er bijna algeheel onbegrip voor gezinnen waarbij slechts één partner uit werken gaat. En ik gebruik met opzet het gender-neutrale partner al stoot het —con permiso— op nog net iets meer ongeloof als niet de vrouw, maar de man zijn carrière ‘opgeeft’ voor het gezin.
De onvriendelijkheid voor werkende moeders kost de maatschappij nog meer. Ze vormt een verspilling van talent
, schrijft Doornaert. Als we ‘moeders’ vervangen door ‘partners’, komen we mogelijks dichter bij het echte probleem: tewerkstelling. Eénverdieners zijn economisch minder rendabel voor de maatschappij. Passons.
Om de ongestelde vraag te beantwoorden: wij hebben nog geen seconde spijt gehad van onze keuze. Met eenzelfde reactie als van mijn toenmalige baas in 2007, worden we in 2010 echter ook nog wel eens geconfronteerd. I’ll be damned if I give a rat’s ass. Want voor ons –vergeef de woordspeling– werkt dit perfect. En ook mét haar carrière is Tessa een fantastische moeder.
(Bon, ik ga mijn brood in de oven zetten.)
Ik treed Doornaert bij en ik begrijp niet waarom al die jonge vrouwen per se willen bewijzen dat ze ongelijk heeft. Over 10, 15 jaar zullen ze anders piepen, denk ik.
wij zijn er hier gisterenavond ook nog over bezig geweest en op bepaalde punten ben ik verplicht Doornaert gelijk te geven, hoe graag ik het ook anders zou zien. Henk doet veel thuis, en geeft veel op. Maar als hij een echt coole opdracht krijgt, zoals deze week, dan is hij weg en dan is dat ik volgende week een belangrijke nascholing heb een beetje vergeten.
Enfin, we zouden oplossingen kunnen vinden: mijn mama of zijn mama wil in zo’n geval ook inspringen. Maar feit blijft dat het van tevoren niet de afspraak was…de afspraak was elk een dag per week. Ik vul mijn dag in. Hij de zijne ook, tenzij….
Mannen. Het is wat. 🙂
Het zou ook correct zijn om het eens over de werkende vaders te hebben en hoe zij dat allemaal combineren 😉
hoe werkende vaders dat kunnen combineren? omdat de werkende moeder een extra oogje in het zeil houdt, en op tijd ingrijpt, corrigeert, en als het moet een extra shift draait, thuis, of waar het nodig is…. mannen 😉 …
[maar eerlijkheidshalve ben ik wel blij als hij het toilet ontstopt :-)]
Ik denk niet dat ik ooit beweerd heb dat de combinatie gezin en carrière vanzelfsprekend is. Mijn probleem met het artikel van Mia lag in het feit dat zij de reden voor het terugtreden van veel vrouwen in de arbeidsmarkt legde bij de mannen die zogezegd niet bereid zijn hun carrière op te offeren voor hun gezin. In die zin ben ik blij dat in jullie gezin de rollen omgekeerd zijn.
Mijn punt is dat een partner ervoor moet kunnen kiezen om minder of zelfs niet te werken als hij of zij liever bij het gezin is en hiervoor niet minachtend bekeken hoeft te worden. Vind jij dat jouw talent verspild wordt? Want dat is wel het punt dat Mia maakt.
wat ik eigenlijk nog bedacht, vandaag, al lopend, toen het onderwerp op kwam bij collega’s… schoon natuurlijk, als je beslist om thuis te blijven, zeer zeker als man, en ik heb daar ook af en toe gegronde goesting in (niet als man dan)… maar dan wel op voorwaarde dat thuis blijven ook echt officieel thuisblijven is? of geniet je nog van een ‘werkloosheidsuitkering’? anders is het niet meer zo eerlijk, en fair, eigenlijk, vinden wij toch… want dan heb je tonnen tijd voor quality en leuks, terwijl wij tonnen werk verzetten om jullie mee te helpen betalen 😉
Ach, ik heb bewondering voor uw durf. Ik had ze zelf niet durven stellen, uw vraag, maar ze mag gerust gesteld worden natuurlijk. Ik kan nu gelijk een politieker rond de pot draaien en vanalles verkondigen, en ze dan uiteindelijk niet beantwoorden, die vraag. Maar dat ga ik niet doen. Ik ga ze immers niet beantwoorden, die vraag, maar ik ga er wel iets rond schrijven.
En ik verontschuldig mij al bij voorbaat, al is dat eigenlijk niet nodig, want ik viseer u op geen enkele manier in het postje dat gaat volgen. De vraag is mij ondertussen echter al zo vaak gesteld, dat ik wel mijn standpunt daarover wil delen.