Het wonder is geschied: ik heb in ons huis gewerkt. Enfin, ons achterhuis, en ik heb voornamelijk afgebroken, maar ook dat is werken, gelijk de routinées u wel zullen vertellen. Ik heb een groot deel van de namiddag doorgebracht met mijn achterste tussen twee balken, om plafondlatten met bijhorende bepleistering naar beneden te schoppen. Nadat ik eerst een derde tot de helft al gewoon met een koevoet naar beneden had gehaald (een stuk van het plafond liep over een vide, en dus heb ik dat van bovenaf naar beneden geschopt). En ik heb een paar kubiek karton van tussen de spanten gehaald. Een cadeautje nog van de vorige eigenaar erm… 12 of 13 jaar geleden.
En morgen doen we gewoon verder.
(Op die foto ben ik eigenlijk vreselijk bestoft. Flink een halve eeuw stof heeft zich in mijn longen genesteld –stofmaskers zijn voor erm… professionals. Nee, ik had geen bril op. Ik ga mijn haar wassen, dacht ik vanochtend toen ik opstond. Wel, dat was nuttig.)
je ziet er zo …belezen uit met dat kapsel
“Ge ziet er oud uit,” zei Tessa, al voegde ze er rap en precies gemeend aan toe, “en dat klopt niet. Ik kan u met moeite herkennen.”
Het zal door het stof komen.
Bruno! Zulks lang kapsel! En gij zijt verouderd!
Woah! Je ziet er als iemand hélemaal anders uit! But I like, I like.
Wanneer ik straks met de tram passeer (ja ja, nu de 1 omrijdt, passeer ik daar vaak) eens kijken naar de container, zie. 😉 Ik beloof dat ik niks zal meenemen! 😀