Maand: november 2009

Oikeiosis

Het is soms verbazingwekkend hoe mensen zichzelf genoegzaam als ruimdenkend en open adverteren –in theorie althans, of wanneer het gaat over veeleer gemakkelijke en publiek aantrekkelijke situaties. Eens het wat moeilijker wordt, en minder glamoureus of openlijk barmhartig, of als er al te zeer wordt ingedruisd tegen dé principes, klapt men toe, geeft men af, en trekt men ten strijde. Vanzelfsprekend gaat het dan pas echt over directe betrokkenheid, en niet over een algemeen geldende grootsheid waarachter men zich kan verbergen als goedgeldende moraal. Eens die afstand van veralgemening echter dient te worden overbrugd naar specifieke toepassing, blijkt er veelal wel makkelijk een argument gevonden waarmee men zich van handeling af kan schermen.

Anthropos zoon politikon physei estin; het ligt in de aard van de mens om een sociaal dier te zijn, schreef Aristoteles in zijn Politika. En in zijn Ethica Nicomancea beschreef hij hoe de mens over phronesis (praktische wijsheid) moet beschikken om tot geluk (en deugdelijkheid) te komen en als mens zijn levensdoel te vervullen. Het levensdoel is ondertussen steeds meer verworden tot macht en aanzien, te meten aan geld, vrienden, en aan het bereik en de consensus van de eigen mening in een daartoe zorgvuldig geselecteerde groep en bijhorende (sociale) netwerken. Het is een veralgemening op zich natuurlijk, maar de vraagstelling is legitiem. Hoe zit het met de menselijke ethiek en haar praktische toepassingen??

Oudercontact

’t Was vanochtend oudercontactavond. Nomaal gezien dienden we vanavond bij het klasje aan te schuiven, maar gezien we vanavond echt-echt-echt niet konden present geven, kregen we bij dankbare uitzondering deze ochtend reeds een audiëntie.

Wij prijzen ons verschrikkelijk gelukkig dat er voorlopig bij Henri geen noemenswaardigheden te vermelden vallen (behalve in positieve zin dan), maar het doet wel raar om in wezen eigenlijk uw eigen karaktertrekken opgesomd te horen. Wat in wezen een compliment is voor mij, maar het laat mij tevens niet geheel onbevreesd de toekomst inkijken. Gelukkig weet ik daardoor ook waar ik op moet letten, en heb ik een gedacht hoe ik dat kan trachten op te vangen. Waar hangt mijn broeksriem hier ergens?

Kiezen

“Ge zult moeten kiezen”, zegt ze niet zonder leedvermaak. Ik had me net beklaagd over het feit dat ik minder tijd heb om te lopen, te fietsen en desserts klaar te maken. “Ge vergeet wel dat ge nu ook xxx doet, en daarnaast ook yyy, en i.p.v. het dan bij één yyy te houden, doet ge er nog twee ook.”

Het lukt mij niet, om gans mijn leven bij één iets te blijven stilstaan. Ik ben overigens altijd heel verwonderd hoe anderen dat wel kunnen. Let op, dat is een naïef, nieuwsgierig soort verwondering, geen onbegrip of waardeoordeel. Soms ben ik daar wel wat jaloers over (alweer: op de meest positieve manier), mensen die hun ganse leven al uitgestippeld lijken te hebben: ‘ik vertrek hier, en ga daarheen, en daartoe onderneem ik de volgende stappen.’ Misschien brengt die (relatieve) zekerheid een soort rust.

Mij lukt dat niet, en dus ben ik alweer bezig nieuwe zaken te ontdekken, waarover ik vooralsnog niets kwijt wil. (Of dat nu werk is of niet, dat maakt niets uit.) En dat betekent inderdaad dat ik moet kiezen. Tussen lopen en fietsen en desserts en fotografie en besprekingen schrijven en xxx en yyy en yyy’ en zzz en waarschijnlijk nog een paar dingen die zo vanzelfsprekend zijn dat ik ze vergeet te vermelden. Muziek beluisteren bijvoorbeeld, en boeken lezen, en films bekijken; en terwijl ik op één of andere bizarre stoïcijnse manier ook wel daarzonder zou kunnen, komt die gedachte eigenlijk niet in mij op –die drie zaken zijn een deel van wat ik ben, wie ik ben. De rest kan tijdelijk soms even in de achtergrond opgaan.

Stijgende kansen

Hoe hoger het diploma, hoe lager de kans op werk, kopt een niet nader genoemde krant vanochtend. In een (veel) kleiner gedrukte ondertitel valt nochtans reeds te lezen dat hogeropgeleiden de snelst groeiende groep onder de werkzoekenden vormen.

Hoedt u zich, wil ik u graag eens betuttelen, voor dergelijke fouten. De bewering in de titel is geheel onjuist; de bewering in de ondertitel is correct. Yves Desmet, de man die zich afvraagt waarom het extreme steeds –maar verkeerdelijk– wordt benadrukt in de berichtgeving, vindt hier meteen een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. Om de krantenverkoop een handje te helpen, besluit men in de redactie dan maar een ophefmakende krantenkop te bedenken. Blijkbaar is het niet zo erg dat in die kop geen letter waarheid staat.

Mensen met een diploma hoger onderwijs behoren inderdaad tot de snelst groeiende groep bij de werkzoekenden, toch in relatieve cijfers. Het is een beetje zoals die Vlaamse kwaliteitskrant, De Morgen, die volgens het bericht in DS (De Standaard blijft groeien, 07/11/2009), die andere Vlaamse kwaliteitskrant, de grootste stijger in het Vlaamse krantenlandschap is. Met maar liefst 53.719 verkochte exemplaren per dag(!) –behalve dan dat Het Laatste Nieuws er 290.015 per dag verkoopt.

Zo ook met die werkloosheidscijfers. Volgens het bericht in de krant waren er 564.478 werkzoekenden in oktober 2009. 78.926 daarvan zijn mensen met een diploma hoger onderwijs (een stijging van 20% t.o.v. okotber 2008); 305.353 daarvan zijn mensen met een diploma voor een opleiding tot het secundair onderwijs (een stijging van 12%). Dus inderdaad, procentueel bekeken stijgt de groep mensen men een diploma hoger onderwijs sterker dan de groep mensen met een diploma secundair onderwijs. In absolute cijfers kunnen we evenwel nog steeds besluiten dat, wanneer u maximaal over een diploma (of getuigschrift) van het secundair onderwijs beschikt, de kans kleiner is dat u werk hebt dan wanneer u een diploma hoger onderwijs hebt (resp. 54% vs 13% van de werklozen in oktober 2009).

—

(Minder relevante maar toch pertinente nagedachte.)

Hoe zit dat overigens met die cijfers? Volgens Statbel waren er in de eerste helft van 2009, 367.000 werklozen in België. Een gigantische stijging, vind ik dat, van 367.000 in de eerste helft van 2009, naar 564.478 in oktober 2009.

DM haalt de cijfers echter bij de RVA, en daar vinden we terug dat er in september 444.503 werkzoekenden waren (die een uitkering kregen van de RVA –zie ook deze mededeling). Op één maand tijd zouden er (volgens de cijfers van de RVA) dus 119.975 werklozen bij gekomen zijn.

Pas op, in een andere tabel vinden we dan terug dat er in september 2009 (tel de totalen op) 474.741 niet-werkende werkzoekenden die recht hebben op uitkeringen betaald door de RVA waren (dan komen er twee ‘soorten’ mensen bij); of zelfs 695.115 als we er de niet-werkende niet-werkzoekenden wel uitgekeerden bijtellen. Ik ben niet echt zeker met welke cijfers ik de gegevens uit DM moet vergelijken –de cijfers voor oktober vind ik er (nog) niet terug.

—

Caveat: geen van al die werklozen werkt bij die populaire Gentse stadsblog vanzelfsprekend.

Dingeskes. Meer jazz.

Daarnet stapte ik Animato buiten (Animato is zo’n muziekwinkelding waar ze naast instrumenten en rietjes vooral ook bladmuziek verkopen), omdat ik er één of ander bladmuziekding voor Henri wou kopen. Ik wist niet goed wat, en ik kan ook niet echt muziek lezen –enfin, ik weet waar de noten op de solsleutel liggen (op de fa-sleutel ook denk ik), en ik kan ze benoemen, zowel in solmisatie als alfabetisch, en ik weet ook wel wat een kruis is en een mol is, en herken zelfs een volle en een halve en een vierde noot maar daar houdt het dan ook op– maar ik wou hem ‘iets’ kopen waarmee hij met veel plezier ook buiten de lesboeken kon oefenen. Nee, ik heb niks gevonden.

(Ok. Ok. ’t Is mijn laatste koffie voor vandaag. )

Niettemin, toen ik, na een stevige voettocht doorheen de werf die Gent is, de 21 aan mijn neus zag voorbij rijden, besloot ik even –nu ik er toch was– de *slik* Fnac *slik* binnen te stappen. Gato Barbieri’s Last Tango in Paris (in lp editie gevonden in de Serpentstraat) hield ik amuletsgewijs stevig maar voorzichtig (het is een lp tenslotte) onder de arm gekneld. Het ziet er nog altijd hetzelfde uit. Maar dan nog commerciëler dan… euh… hoeveel jaar is het geleden? De jazzsectie is zwaar ondervertegenwoordigd, weggepropt tussen klassiek (dat in al die tijd ook al niet werd uitgebreid) en wereldmuziek, waaronder ook het Fransche chanson wordt gerekend. Nee, natuurlijk heb ik er niks gekocht.

Via de blog van Nate Chinen, die over jazz schrijft voor o.a. The New York Times, kwam ik terecht bij Jazz Loft Project. De man had er eerder dit jaar al over geschreven in de NYT (Home Life With Mikes: A Jazz History). Jazz Loft Project gaat over W. Eugene Smith, die van 1957 tot 1965 in een loft ging wonen in Manhattan, waar voornamelijk jazz muzikanten woonden; muzikanten zoals Charles Mingus, Zoot Sims, Bill Evans, Roland Kirk, Paul Bley, en Thelonious Monk. Gedurende die 8 jaar maakte hij zo’n 40.000 foto’s (1.447 rollen film) en nam hij 4.000 uren audio op. Van 17 februari (2010) tot 27 mei zal een tentoonstelling te zien zijn in The New York Public Library for the Performing Arts. Daarna reist de tentoonstelling door naar Chicago, South Carolina en Arizona. Misschien moeten we volgend jaar maar een tussenlanding voorzien in New York, als we voor drie maanden naar de VS vertrekken.

Geen jazzmuziek, maar het ziet er wel jazz uit. Via de papieren man terecht gekomen bij Mike Stilkey, de man die boeken beschildert.

I even asked the library up the street from my house if they had any books that they were getting rid of, and they said no. When I explained to them how I use them, they gave me access to a huge dumpster in the back parking lot of the library. The dumpster was filled with thousands and thousands of books. I spent the afternoon fighting with some homeless guy over who got which book from the dumpster.

Lees het interview op Fecal Face.

Ook geen jazzmuziek, maar Hitchcock (het –mits enige welwillendheid– filmische alternatief): Guy van Boleuzia publiceerde vorige week zijn top 10 van Hitchcockfilms (het is een fase waar hij door moet, denk ik). Laat zijn eerste plaats meteen ook die van mij zijn, maar voor de rest ziet het er een ietsje anders uit: (1) Rear Window (2) North by Northwest (3) Spellbound (4) To Catch a Thief (5) Vertigo (6) Psycho (7) Strangers on a Train (8) Dial M for Murder (9) Notorious (10) Rope

Wel jazzmuziek: heb ik het Rat Event in de balzaal al vermeld, nu woensdag? En de Korte Metten in de domzaal volgende week woensdag? Alletwee in de Gentse Vooruit, jawel.

Dingeskes. Jazz.

Idealiter zag de rest van de maand er zo uit. Een mens kan dromen natuurlijk. Speciale aandacht voor het Rat Event (18/11), waarop alweer veel te weinig volk gaat aanwezig zijn; het gezapig avondje Opatuur in Mub’Art (19/11); de Korte Metten (nieuws voor een spotprijs); en Carlo Nardozza natuurlijk. Vergeet ook niet het programma van El Negocito in de gaten te houden!

(Wat of wie ben ik nog allemaal vergeten?)

—

Vandaag 15/11
20u Toine Thys (op sax, maar hopelijk heeft hij ook een klarinet mee) en Pascal Mohy (piano) bij Opatuur in De Centrale (€ 10 / € 8 leden).

Maandag 16/11
21u De Beren Gieren in de Hot Club de Gand. De winnaars van het Jong Jazz Talent Gent 2009. Gratis ende voor niet.

Dinsdag 17/11
20u Andrew Bird speelt in de theaterzaal in Vooruit (€ 26 / € 22 vvk). ’t Is geen jazz, en het is duur ook, maar het zou de moeite moeten lonen.
21u Toine Thys Quintet in de Hot Club. U kreeg zondag niet genoeg van Toine Thys en Pascal Mohy? In de Hot Club worden ze vergezeld van Frederik Leroux, Axel Gilain (van Bender Banjax), en Lander Gyselinck. Toegang gratis.

Woensdag 18/11
20u Rat Event: The Black Napkins / Knalpot in de balzaal van Vooruit
20u Roy Hargrove Quintet treedt op in De Bijloke (kaarten enkel nog via De Bijloke; € 18 / € 15 reductie).

Donderdag 19/11
20u Bart Maris & Lode Vercampt bij Opatuur in Mub’Art (€ 10 / € 8 leden). Vooraf eten kan; voor 10 euro extra kan u genieten van een Gentse waterzooi met trio van vis.

Dinsdag 24/11
21 The New Chris Joris Experience in de Hot Club, met Nico Schepers, Frank Vaganée, Free Desmyter, Manolo Cabras en Chris Joris zelve natuurlijk. Gratis.

Woensdag 25/11
20u Korte Metten: klein / kort / hevig werk van jazz over pop, dans, film en live illustratie tot mediakunst. Met Kristof Roseeuw, Berlinde Deman, en Christian Mendoza doet ook ergens mee. U beklimt daartoe de vele trappen naar de domzaal van Vooruit (€ 5 vvk & adk).

Zondag 29/11
20u Carlo Nardozza & Gwen Cresens bij Opatuur in De Centrale (€ 10 / € 8 leden).

Dingeskes. De Morgen.

Misschien moeten ze toch maar eens terug een soortement redacteur aannemen bij De Morgen, want de laatste tijd staat de krant vol van dergelijke fouten: Van 2003 tot en met 2007 bracht de combitaks de stadskas meer dan 500.000 euro op, maar omstreden is hij niet. Zeker niet in gevallen als deze, wanneer meerdere mensen beweren onrechtmatig opgepakt te zijn geweest. “Die mensen kunnen bezwaar aantekenen tegen de combitaks”, verklaart […] (“Onomstreden” was het woord waarnaar de [hoofd|eind|-]redacteur zocht neem ik aan.) Dit blog is inderdaad evenmin vrij van fouten, maar ik pretendeer dan ook niet Vlaanderens meest kwalitatieve publicatie te zijn. Och, ’t is de laatste keer dat ik er iets over gezegd heb. Serieus.

Een zeer interessante aanzet verder, van Yves Desmet, in zijn stuk, pardon: essay, Makkers, staakt uw wild geraas (let op de subtiliteit van de titel, waarmee hij tegelijkertijd aangeeft dat hij wel degelijk tot het links intellectualisme behoort, en er toch een heel erg klein beetje afstand van neemt). Een beetje raar misschien die tekst overigens, wanneer hij schrijft dat we vooral de radicale kant van de islam bekritiseren, terwijl die –in zijn argumentatie– eigenlijk een minderheid vertegenwoordigt. Een beetje hypocriet noem ik dat dan, gezien de media vanzelfsprekend niets liever doet dan dergelijke extremismen in de verf te zetten. Waarom kreeg anders zo’n ontzettende uitzondering als Nordine Taouil zo’n uitvoerig platform in diezelfde krant?

Verder is het interessant om zien dat ook hij De Groene Amsterdammer leest, of toch op zijn minst het stuk Nederland is een zacht pakje boter (30 oktober), waarin ook Margreet Fogteloo het heeft over Paul Scheffers Het land van aankomst. Jammer dat Desmet geen tijd meer had om ook De Europese Revolutie: Hoe de islam ons voorgoed veranderde van Christopher Caldwell te lezen. In de Groene staan overigens al een hele tijd interessante artikels over het migratieprobleem in Nederland. Opvallend hoe daar (in die berichtgeving in de Groene dus) overigens de zaken meer worden toegelicht en bevraagd en er minder opinies worden gespuid.

Hilarische opiniestukjes ook, dit weekend, over het algemeen rookverbod. Journalist Douglas De Coninck (ex-kettingroker, of toch bijna), schrijft een heel eloquent stuk voor de invoering van het verbod, die er niet voor terugdeinst even de draak te steken met de emo-oproep van Walter Pauli. Daar tegenover plaats men dan een stuk van Luc De Bauw, secretaris-general van Fed.Ho.R.Ca Vlaanderen, die argumenten aanbrengt die niet alleen De Coninck zopas had weerlegd, maar tevens ontkracht werden door de resultaten in de andere Europese landen waar het rookverbod reeds langer een feit is.

Gehoord

“Pardon?” Ik verslikte mij bijna in mijn met een dikke laag chocopasta besmeerde boterham. Henri kijkt mij verbaasd aan.

’s Ochtends hebben wij zo een aantal rituelen. Met koffies, melkschuimen en versgeperste appelsiensapjes dient eerst uitgebreid te worden geklonken alvorens we er maar aan mogen denken om de beker of het glas aan de lippen te zetten. Ik weet niet meer wie daar ooit op gekomen is, maar ik denk dat het Henri is. Henri klinkt eerst met mij, dan ik met Tessa, dan Tessa met hem, en vervolgen tikt hij nogmaals tegen mijn glas of tas. Als er én koffie (melkschuim in zijn geval) én fruitsap wordt gedronken, kan het een tijdje duren eer dat ritueel voltrokken is.

“Jah,” stiet Tessa vanochtend uit, “sorry juffrouw, moogt ge straks zeggen Henri, ik was op tijd klaar en alles, maar we moesten nog een paar keer klinken thuis, voor we aan het ontbijt konden beginnen, en daardoor ben ik nu wat later op school.” Waarop wij allen ijverig ook met botervlootjes, messen en beleg begonnen te toasten.

Henri toastte tot slot met het brood, waarbij ik mij dus verslikte. “Wát hebt ge gezegd?”, vroeg ik hem geheel verwonderd.

“Santé broodzakje”, vroeg hij met mogelijk nog meer verwondering in zijn stem.

Ik proestte het uit. “Weet ge wat ik verstaan had”, vroeg ik retorisch. “Santé klootzakje.” Ik denk dat ik met mijn verklaring beter gewacht had tot hun beider mond leeg was.

Pauli’s sigaret

“Van verdraagzaamheid is in het rookdebat geen sprake meer”, verkondigt Walter Pauli in zijn mening over het rookdebat, die hij vandaag liet afdrukken in De Morgen. Geheel in tegenstelling tot zijn anders toch wel redelijk en helder beargumenteerde standpunten, laat hij zich geheel leiden door emotie i.p.v. rede. Wat zijn van schrijfsel plots compleet oninteressante cafépraat maakt.

Helaas is in dit debat van redelijkheid al lang geen sprake meer. En vooral niet van verdraagzaamheid. Zelfs groenen en socialisten, die helaas méé de meerderheid vormden in de Senaatscommissie, waren niet zo lang geleden voor een gedoogbeleid inzake cannabis en softdrugs. Nu zweren ze plots bij een rigide verbod op tabak. In de paarse jaren geloofden ze nog in vrijheid en verdraagzaamheid. Nu hebben ze zich ook laten aantasten door een tijdsgeest van het grote doch bekrompen gelijk. Nu zijn ze tegen de sigaret. Straks zijn er anderen tegen cannabis. Tegen te luide muziek door koptelefoons. Tegen rumoerige kinderen. Tegen de hoofddoek. Tegen klokkengelui. Tegen anderstaligen. Tegen andersgeaarden.

We vullen zijn lijstje graag wat aan, met vergelijkbare verboden. Want waarom mag en mens eigenlijk geen 120 rijden in de bebouwde kom. Geen toxisch afval dumpen in de Schelde. Niet dronkenweg en paar studentes van de fiets rijden. Geen mosterdgas in een metro verstuiven. Niet met een vliegtuig in de Twin Towers vliegen. Geen heroïne spuiten of cocaïne snuiven.

L’enfer c’est les autres, wist Sartre al. En het zijn stuk voor stuk fundamentele levensvragen. Aan den toog toch.

U daar!

Wat is goed? Vermeldt u graag hoe goed u bent? Hoe kan een mens goed zijn? Denkt u daar soms over na? Denkt u nog na? Hebt u wel een leven? Wat is een leven? Leert u nog bij? Bent u een vakidioot? Kleurt u buiten de lijntjes? Pist u naast de pot? Denkt u tegen de stroom in? Heeft de meerderheid ongelijk? Bent u (cultuur)optimist of (-)pessimist? Beargumenteert u wel eens uw meningen? Tot welke levensvorm behoort u? Hebt u een mentalistische of niet-mentale visie op taal? Gebruikt u of stelt u voor? Bent u een sociaal dier? Gnōthi sauton?