Maand: maart 2009

Bechamelsaus

Vele mensen beginnen spontaan te hyperventileren als men suggereert een bechamelsaus te maken. “Miljaar, dat klontert bij mij onmiddellijk!” Bechamel is nochtans heel erg éénvoudig te maken. Ik heb nog nooit klonters in mijn saus gehad, behalve de eerste keer dat ik ze maakte. Iemand mij had bezworen dat de melk geleidelijk aan bij het bloem-en-botermengsel moest worden toegevoegd. Ik heb toen staan roeren gelijk een zot, met dikke klonters onbevochtigde bloem als gevolg.

Benodigdheden

Bechamel wordt gemaakt in een verhouding van 50-50-50.

  • 50 g boter
  • 50 g bloem
  • 50 cl melk

Zo gemaakt

Zet een sauspan op een middelhoog vuur, en smelt de boter. Haal de pan van het vuur en voeg er de bloem aan toe, terwijl u roert tot alle boter door de bloem is opgenomen.

Zet de pan opnieuw op het vuur, en giet er in één keer alle melk bij. Breng –onder voortdurend roeren– aan de kook, en laat heel even doorkoken tot de saus genoeg ingedikt is. (Als de saus té dik geworden is, kan u er altijd opnieuw wat melk aan toevoegen.)

Klaar! Breng op smaak met peper, zout, en (bij voorkeur versgemalen) nootmuskaat.

Gebruik

Bechamel wordt gebruikt bij schorseneren en lasagne, en als basis voor andere sauzen zoals mornay (voor uw moeder haar witloof mee hesp in den oven).

Wij aten gisteren onglet (bereid zoals deze steak) met pastinaak in de bechamel. (Schil de pastinaak en stoom of kook ze, en wentel de stukken in de bechamelsaus alvorens ze op de borden te verdelen.)

Onglet met pastinaak in bechamel

Smakelijk!

Zaad

Maandag schreef ook Mme Zsazsa over haar brievenbus. En gezien Tessa en Henri allebei zo hyper zijn over hun moestuin (in de serre), dacht ik hen eens ter verrassen.

Zaden van De Nieuwe Tuin

Vol enthousiasme volgde ik de link van Mme Zsazsa naar De Nieuwe Tuin, en voor ik het wist had ik een winkelmandje vol zaad. Blue spice basilicum, micro-erwten tom thumb, griekse basilicum, gecofure, flageolets Chevrier Vert, marconi golden, ananas noire, pink accordion, ossenhart, dix doigts de naples, purple russian, black zebra, flashy trout back sla en claremont sla: het leest als poëzie.

Maandagavond besteld, woensdag reeds in de bus. Nu maar hopen dat de winter snel voorbij is.

Versgebrande koffie

Gisteren bracht de postbode een verse lading koffie van Square Mile (London). Maandag werd de koffie gebrand, woensdag had ik hem reeds in huis. Ik ben begonnen met de Takengon uit Sumatra –en ik ga mij meteen een tweede kop halen…

Versgebrande koffie

…zodat zit ik boordevol energie zit om de tekstjes af te werken die ik iemand voor deze ochtend heb beloofd.

Lay flat

Een goed jaar geleden publiceerde Shane Lavalette een call for entries voor een nieuwe publicatie over fotografie. Het zou gaan om een boekje met korte essays en interviews, vergezeld van een aantal losse foto’s. Lavalette heeft een interessante blog over fotografie –hij is zelf student in Boston– en zijn verzoek leverde meer dan 500 inzendingen op. Ik was al een beetje vergeten dat er een publicatie volgde, tot ik een tiental dagen geleden zijn post Mailing Lay Flat in mijn RSS lezer binnen kreeg.

Lay Flat 01: Remain in Light bevat een boekje van 40 bladzijden, en 20 losse foto’s, in een formaat van 14 op 19 cm. De oplage is beperkt tot 1.000 exemplaren, en één zo’n exemplaar kost ocharme 25 USD + shipping, wat neerkwam op nog geen 30 EUR.

Lay Flat 01: Remain in Ligh

Gisteren bracht de postbode dit pakje –wij hebben een zeer vriendelijke postbode overigens (die vandaag nog twee pakjes heeft bezorgd)– en ik was er geheel in de wolken mee.

Vang

In Seattle bracht ik van onze slager wekelijks flank steak mee. Ze werden door de slager in een dunne lap gesneden en rond een stukje papier, vergelijkbaar met bakpapier, opgerold. In België is flank steak een soort vergeten vlees (het moeten niet altijd vergeten groenten zijn), maar in Frankrijk wordt het nog steeds geserveerd onder de naam bavette (al klopt dat niet helemaal). In het Nederlands spreken we over de vang (of lap). De vang wordt beschouwd als derdegraadsvlees, en wordt normaal gezien verwerkt als stoof- of soepvlees. Het kost ongeveer 6 euro per kilo.

Vang is niet voor iedereen; als het te lang gebakken wordt is het zo taai als een schoenzool, en het vlees wordt best gemarineerd om het zachter te maken. Bak het evenwel een tweetal minuten aan elke kant op een schroeiend hete grillpan, en u hebt een heerlijk stukje vlees op uw bord.

Vang

Benodigdheden

  • een stuk vang
  • gember
  • oestersaus
  • olijfolie
  • het sap van een limoen of citroen
  • salie
  • peper en zout

Zo gemaakt

Marineer het vlees minstens een uur voor u het gaat bakken.

Zorg ervoor dat het meeste vet van de vang is verwijderd. U zal merken dat het zich met een scherp mesje makkelijk laat verwijderen. Maak vervolgens langs weerszijden een aantal insneden, haaks op de vezel van het vlees. Opgelet: niet door het vlees snijden.

Wrijf de vang stevig in met de oestersaus, en wentel hem door de fijngesneden gember en de verscheurde blaadjes salie. Knijp een halve limoen of citroen uit over één kant van het vlees, en rol het dan losjes op met de besprenkelde kant naar binnen. Leg het vlees in een glazen kom of in een diepvrieszak, en knijp er vervolgens de andere helft van de limoen over uit, en besprenkel met olfijolie.

Laat minstens een uur rusten op een koele plaats (in de koelkast).

Vang

Verhit een grillpan tot ze schroeiend heet is, en zet een venster open (tenzij u een zeer goed werkende afzuigkap hebt). Verwijder met de hand het meeste (niet alles!) van de marinade, en kruid af met peper en zout. Leg de steak 2-3 minuten langs elke kant op de grillpan. Als het vlees begint te krullen, hebt u het niet voldoende ingekerfd (of met de vezel mee, i.p.v. haaks erop).

Wij serveerden het met een frisse tomaat en een puree van aardpeer en aardappel.

Vang

Smakelijk!

Verantwoordelijkheidszin of regelneverij

Met een groeiende mengeling van bewondering en verbazing las ik zaterdag bij mijn ontbijt het artikel Als nagenoeg niets meer mag (DM zaterdag 21 maart), met als ondertitel We kunnen niet op elke straathoek een agent zetten. Maar wel een GAS-ambtenaar. GAS, dat staat voor Gemeentelijk Administratief Sanctierecht, een wet die steden en gemeenten in de mogelijkheid stelde om zelf op te treden bij overlast, en het dan ook sneller te kunnen bestraffen –de rechtbanken hebben hun handen vol met het zwaardere werk. Ondertussen heeft –volgens dat artikel– reeds zo’n 70% van de Vlaamse steden en gemeenten een eigen GAS-reglement. Het artikel benadrukt verder nogal de kleine kantjes van de wetgeving, waarbij alle aspecten van de clichétypering van de ambtenaar als muggenziftende pennenlikker die zich aan de letter van de wet houdt, in het lang en het breed wordt opgevoerd. Ik dacht even dat ik de Humo in handen had, maar nee, het bleek wel degelijk De Morgen.

Op zijn best zijn wetten zoals etiqetteregeltjes: totaal overbodig. Helaas kunnen we er tegenwoordig niet langer zomaar van uit gaan dat de wetten, laat staan de regels van de beleefdheid, spontaan worden nageleefd. In de rechtenmaatschappij van Vlaanderen denkt men in eerste instantie aan zichzelf, en als het écht, écht, écht moet –en dan nog enkel geholpen door een sanctie– wil men overwegen zich aan de regels van de maatschappij te houden. Wie het waagt tegen die tendens in te gaan is op zijn best conservatief, maar krijgt nog veel gemakkelijker het etiket verzuurd opgeprikt.

Het is gemakkelijk om de verantwoordelijkheid bij de overheid te leggen natuurlijk. Pispaal als het verkeerd gaat (“dat kind is overreden aan de schoolpoort, en wat doet de politie?”), despoot als de overheid probeert de wet te laten naleven (“geflitst, en ik reed maar 60 hé waar ik 50 mocht!”). Maar wat is er nodig om de mensen opnieuw wat verantwoordelijkheidszin bij te brengen?

Paul Stocker

Paul Stocker Paul Stocker

Paul Stocker, in een bezetting met Etienne Richard (piano) en Chris Mentens (bas) bij Opatuur in De Centrale, 22/03/2009. Eén sax of twee saxen, what’s the difference?

Een lege kantine overigens, in De Centrale. Stocker & Co speelden er voor hooguit 10 man (en een paardenkop). Volgende week speelt Carlo Nardozza in De Centrale bij Tuur, en dat is een concert dat u niet wilt missen, geloof mij.

Haardroogblues

Zijn haar. Professioneel gedroogd.

Is hij niet snoezig? Hij houdt er alleen niet van dat zijn haardos gedroogd moet worden na een wasbeurt (ik heb hem al gezegd dat het een stuk makkelijker ontwart met een conditioner). Dus kon ik het niet laten om in zulk een zonnige lente toch wat foto’s te nemen. Al zat enige medewerking er niet natuurlijk. “Grrr…”