Voor wie het nog niet wist, of voor wie het even vergeten was: morgen feest Het Project! Iedereen uitgenodigd op het vierde verjaardagsfeest van Gentblogt, vanaf 21u in Au Bain, het zaaltje boven zwembad van Eyck (Veermanplein 1). Toegang vanzelfsprekend gratis.
Akira Horikoshi van Satoko Fuji’s Ma-Do, gisteren in de theaterzaal van Vooruit. Voor het overgrote deel van de tijd zat hij zoals hierboven braaf, rustig, en Japans gedisciplineerd te spelen. Maar af en toe kwam de Animal in hem boven.
Binnenkort meer bij Het Project
Ach, cheesecake. Ik ben er nooit echt zot van geweest, en ik had er een beetje een gelijkaardig gevoel over als bij de quatre quarts. In het januarinummer van delicious. stonden echter een aantal versies vermeld, met bijbehorende geslaagde foto’s, en ik voelde me meteen aangesproken door de brownies met frambozen-cheesecake (p. 98). Een van de valkuilen bij cheesecake is blijkbaar dat de bovenkant (te) donker kan worden, en de chocoladelaag bij deze taart zou daar alvast aan verhelpen, zo dacht ik. Hoopte ik.
Maar zo’n cheesecake, welke kaas gebruik je daarvoor? Mascarpone is romig en wordt vaak voor desserten gebruikt, maar heeft een specifieke smaak. Zou ricotta beter zijn? Bij het lemma cream cheese op wikipedia stond een foto van een bakje Philadelphia kaas, dus besloot ik mijn eerste kaastaart daarmee te bereiden, gesterkt door de uitleg bij cheesecake:
Almost all modern cheesecakes in the United States use cream cheese; in Italy, cheesecakes use ricotta and Germany uses quark cheese.
Ook Rose Levy Beranbaum, autoriteit ter zake en auteur van The Cake Bible, schrijft over cheesecakes:
Don’t be tempted to use the more expensive “natural” cream cheese. Philadelphia brand, available even in Japan, offers the best and most consistent flavor for this cake.
En het is absoluut niet moeilijk om te maken. (Gebruik uw elektrische mixer!)
Benodigdheden
Zo gemaakt
Verwarm de oven voor op 170°C
Bekleed een rechthoekige bakvorm (ongeveer 20×30 cm) met bakpapier.
Smelt de chocolade in de microgolf op laag vermogen of au bain marie.
Klop de boter met 250 g suiker tot een luchtig mengsel. Voeg één voor één drie van de eieren toe. Roer voorzichtig door de chocolade, zorg dat alles luchtig blijft. Vouw er dan gezeefde bloem onder.
Schep drie vierde van het chocoladebeslag in de vorm, en strijk glad.
Klop de roomkaas met de rest van de suiker, de eieren, en het vanillearoma tot een luchtig geheel (dat duurt eventjes). Schep het op het chocoladebeslag in de vorm, en strijk uit.
Schep de rest van het chocoladebeslag op het kaasbeslag. Trek met een vork of een mes een marmerpatroon in de taart. U mag daarbij redelijk grof tewerk gaan (beter dan ik heb gedaan), dit wordt vanzelf ‘harmonieuzer’ tijdens het bakken.
Druk de frambozen in de taart, en bak gedurende 40-45 minuten.
Laat minstens een uur afkoelen. Snijd in vierkantjes waarin telkens een framboos zit, en serveer.
Smakelijk!
Zowel koud als lauw heel lekker. Iets lichter als het nog wat lauw is (na een uur of twee afkoelen op kamertemperatuur is het nog steeds lauwig genoeg daarvoor).
De noordelijke 49e parallel loopt –in West-Europa– door Parijs (Gent ligt op de 51e). Op het Amerikaanse continent is het –heel grofweg– de scheidingslijn tussen de Verenigde Staten en Canada. Op die 49e parallel ligt ook Burnaby, British Columbia, Canada, waar de zeer gereputeerde koffiebranderij 49th Parallel is gevestigd. Een kleine twee maand geleden had ik er al eens voorzichtig wat espresso besteld, en die viel goed mee. Meer dan goed eigenlijk, want het is zowat de beste die ik toch nog toe heb geproefd. Hoog tijd om ook eens wat anders dan espresso te proberen.
Afstanden spelen in deze tijd niet echt een rol meer, binnen de kortste tijd is zo’n bestelling van Burnaby, Canada naar Gent, België gebracht. Alleen jammer van de hoge vervoerskosten. Misschien moet ik maar eens een gezamenlijke aankoop organiseren met andere mensen die ook in goede koffie geïnteresseerd zijn.
Naast koffie liet ik meteen ook een 4oz (12cl) en 9oz (26cl) espresso en latte tas komen (de 6oz (17cl) cappuccino tas had ik bij de vorige bestelling laten meekomen). Voor Tessa zaten er vier thees bij, elk vacuum verpakt, en in een eigen (herbruikbare) vershouddoos: African Summer, Blood Orange, Organic Sparrow Tongue, en White Tipped Oolong Bai Hao.
En dan de koffies. De 49th Organic Espresso is een blend met koffies uit Brazilië, Ethiopië and South Pacific (Australazië). De andere drie zijn single origins, wat betekent dat ze –net zoals bij wijn, whisky en zelfs chocolade– uit één bepaalde regio of zelfs farm afkomstig zijn.
Cista Rica Cafetalera Herbazú Estate komt uit Lourdes de Naranjo in Costa Rica; de Ethiopia Yergacheffe Aricha Micro-lot #33 en de Ethiopia Yergacheffe Koke Cooperative komen beide uit –u raadde het al– Yirgachefe in Ethiopië (vanop verschillende hoogtes). De Koke Cooperative heb ik als eerste aangebroken, en smaakt fantastisch. Helemaal niet bitter, zijdezacht maar met voldoende body, en ruikt een beetje naar bloemen –heel eigenaardig, ik heb nog nooit een koffie met zo’n bloemengeur gehad. Staat most definitely op nummer één, onmiddellijk gevolgd door de Misore van de Mokabon.
Voorlopig klaargemaakt in de french press, deze namiddag probeer ik het eens met de Bialetti moka pot.
Gisteren ging het er ontspannen aan toe, bij Opatuur. Pieter Baert –niet te verwarren met Pieter Baert— solo piano, met zowat de ganse familie present. De komende week ziet het er ook veelbelovend uit, met onder meer dit als tips:
Meer daarover, leest u bij Het Project: Jazz op voorhand (en er worden vrijkaarten weggegeven!).
Dan mag ik het ontbijt al de avond tevoren hebben gemaakt, een groot deel van de dag werd alsnog in de keuken gespendeerd. Gisteren ben ik aan verse pasta begonnen (geen nood, daar moet ge geen dag op voorhand aan beginnen), en vandaag heb ik lasagne met ragu van kalfsschenkel gemaakt. Recepten volgen in de komende week (die pasta was een verzoekje). En ik heb nog wel wat meer recepten waar ik binnenkort wat tijd in wil steken.
De griep lijkt verdwenen zodat –op een paar vervelende aften na– de gezondheid er goed uitziet. En de buitentemperaturen lijken opnieuw een permanentere plaats boven het vriespunt te hebben gevonden. Zodus: vanaf volgende week beginnen we opnieuw te lopen –na een veel te lange winteronderbreking. Binnenkort gebeurt ook daar iets rond; ‘men’ is trouwens op zoek naar bloggende lopers of lopende bloggers (m/v, maar voornamelijk nog v) om aan een project mee te werken. Wie interesse heeft of meer info wil, mag altijd een mailtje sturen.
Edoch: dit is niet mijn seizoen. Geef mij maar verzuchtende warmte of op zijn minst t-shirtweer. Van al die koude wordt een mens alleen maar moe.
Ik zeg nu al een tijdje dat ik dringend eens wat meer recepten uit delicious. moet proberen. Er staan nogal wat broodachtige recepten in de editie van februari, waaronder dit feestelijk saffraanbrood, dat me perfect leek voor het zondagse ontbijt. De smaak heeft een beetje weg van het zondagsbrood van Bloch (minus de suiker er bovenop, maar daar kan snel aan verholpen worden), en van het zweeds saffraanbrood, waar dit recept redelijk wat van weg heeft.
Edoch, zeer de moeite, en uiterst geschikt als ontbijt voor drie (of zelfs vier). U kan het gerust ’s avonds klaarmaken, dan kan u de volgende ochtend desgewenst uitslapen.
Benodigdheden
Zo gemaakt
Verwarm de melk tot het kookpunt (niet overdrijven). Haal van het vuur, roer de saffraan erdoor, en laat een kwartiertje staan. Voeg dan de mascarpone toe, en zet opnieuw op een laag vuur gedurende een tweetal minuten –opgelet, laat het niet meer koken. Haal van het vuur.
Zeef de bloem met het zut in een kom. Meng er de speculaaskruiden, en de suiker door.
Voeg de gist toe bij de melk, roer flink door, en schek bij het bloemmengsel. Kneed met de hand tot een zacht deeg, gedurende een klein kwartier, en voeg er tegen het einde de boter en de rozijnen aan toe.
Laat het afgedekt gedurende ongeveer een uur rijzen –tot het in volume verdubbeld is.
Vet een bakvorm in, of bekleed hem met bakpapier.
Kneed het deeg opnieuw een vijftal minuutjes, en verdeel het dan in drie gelijke porties. Rol die porties uit tot deegslierten, en vlecht ze samen. Vouw de uiteinden onder de vlcht, en leg ze in de bakvorm. Dek af, en laat opnieuw gedurende anderhalf uur rijzen.
Verwarm de oven voor op 180°C, en bak het brood in 20-30 minuten, tot het mooi gerezen is, en goudbruin kleurt.
Neem uit de oven en laat eerst nog een vijftal minuten in de vorm afkoelen, en stort het brood daarna op een rooster. Laat volledig afkoelen.
Smakelijk!
10 op 10 was het verdict voor deze dag. We kregen de punten toen hij daarnet naar bed werd gebracht. “Eerst was het nog acht, maar toen kwam dat lekkere avondeten op tafel en toen werd het negen, en dan speelden we nog dat spelletjes, en nu is het tien”, en met die uitleg moesten we het doen.
Het was vanochtend begonnen met een half mislukt gerecht, en soort french toast, in de oven bereid, maar dat draaide niet geheel uit zoals gewenst. De bovenkant was iets te droog, de onderkant iets te vochtig; de volgende keer bak ik het gewoon in de pan, zoals het hoort.
Het avondmaal, waarnaar hij verwees, was gewoon vogels zonder kop, eerst gebruind in eendenvet, en nadien op een zacht vuur gestoofd met verse gember, wat aardappelen en een julienne (van groenten).
En toen stond hij daar plots met zo’n toeter in zijn handen. “Toe, mag ik? Toe, toe, toe, alstublieft lieve mama en papa?”
Boem, knal… confetti. En zeer veel blijdschap. En nadien heeft hij vanzelf alle confetti opgeruimd ook. De gemakkelijkste 10 die ik ooit heb gekregen.
Wat cd’s betreft, start het jaar goed. Vijf van de zeven met drie sterren of meer, en de andere twee iets minder, maar zeker aanvaardbaar.
Het mooiste aan Sisters & Empathy is de hoes met het schilderij van Sam Dillemans. De rest van de liedjes zijn wat mij betreft iets te zeer eenheidsworst, maar Tessa is al langer fan.
En het album van Mariee Sioux heb ik gekocht omdat ze in verband te brengen was met Alela Diane, maar haar muziek –hoewel haar stem zeer degelijk is– staat me toch iets te veraf. Goede muziek, daar niet van, maar niet mijn ding.
Edoch, al de rest! Easy come, easy go mag in uw collectie niet ontbreken. Een heleboel covers en een heleboel gasten, waaronder Cat Power, Antony (van — & the Johnsons), Keith Richards, en Rufus Wainwright. Rauw-hese stem, proper samenspel, intrigerende teksten, alle ingrediënten om te verzuchten dat het vroeger beter was en ze nu geen platen meer maken zoals toen, meneer. Quatsch natuurlijk.
Want bijvoorbeeld Hannelore Bedert doet meer dan haar best om het tegendeel te bewijzen. Het betere Nederlandstalige werk, dat ik veel te lang aan mij heb laten voorbij gaan. Wat als heeft een week bijna non-stop in de cd-speler gelegen. En –in tegenstelling tot Filip Kowlier– slaagt ze er zelfs in om Westvlaams mooi te laten klinken.
Here we go again van Lady Linn is gewoon een swingende plaat. Geen pretentie, maar ambiance, en tegenwoordig voor geen geld op de kop te tikken. Als u ze nog niet hebt: kopen!
Another World is de EP die ons, na bijna drie jaar wachten, nog heviger moest laten verlangen naar het nieuwe full album van Antony & The Johnons. De cd slaagt volledig in dat opzet. Wie geen onvoorwaardelijke fan is, mag deze aan zich laten voorbij gaan, en zijn geld opsparen voor The Crying Light. Samen met I Am A Bird Now is deze laatste een aanrader van jewelste. Schitterende, hartaangrijpende muziek. (Zal zeker op prijs gesteld worden door –ghoh– fans van Dez Mona. Ik zeg maar iets.)
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)
De wekelijkse persconferentie van het Gentse Stadsbestuur had –uitzonderlijk– gisteren plaats, niet vandaag, zo wist de vriendelijke concierge van het stadhuis mij te vertellen. Ik kwam toen van de Mokabon, want in de Coffee Lounge, waar ik een prepersconferentiekoffie nuttig was er een trouwfeest aan de gang. (De Mokabon is voor de postpersconferentiekoffie. En om de voorraad verse bonen aan te vullen.) Mijn griep mag dan wel over zijn, helemaal gezond ben ik nog niet. In mijn hoofd is het momenteel nog ijler dan de lucht op K2. Meer dan genoeg factoren om mij helemaal het noorden te doen kwijtraken.
Het voelt als een roes, maar dan een ongemakkelijke, met een lichte zweem van misselijkheid als een voorbode van een kater. Ik herinner mij de plaatsen die ik daarnet heb bezocht en de mensen die ik heb gezien. Ik zie nog steeds de verrassing op de gezichten van de mensen in de Mokabon toen de tafel waar ik aan had plaatsgenomen acht centimeter de lucht in ging, om vervolgens onder luid protesterend gerinkel van de koffietassen terug op de vloer neer te smakken, toen ik aanstalten maakte om naar de persconferentie –die uiteindelijk dus niet plaastvond– door te gaan. Ik heb getwijfeld om een citruspers te kopen, maar vond twintig procent korting niet genoeg. Ik ben uit gewoonte de Bilbo binnen gestapt, en weet dat ik vriendelijk heb geglimlacht naar de immer sympathieke blonde verkoopster –die bovendien steevast een glimlach terugschenkt. Ik heb een koffie –dubbele espresso– gekregen van C. in Vooruit, en twee voorbeluistercd’s die ik later vandaag aan mijn cd-speler ga voeden. En ik heb de wekelijkse Donald Duck voor Henri meegebracht.
Maar ik denk dat ik nu toch nog even terug in mijn bed ga kruipen.