Maand: februari 2008

principes

U weet dat ik de fnac niet meer frequenteer. Een mens heeft zo zijn principes, zelfs wanneer hij zichzelf als een voddenbaal eerst laat manipuleren, eens komt die spreekwoordelijke druppel die de emmer laat overlopen. Ik kan de tijd niet meer zeggen, dat ik laatst nog een voet in de fnac had gezet, maar het zal waarschijnlijk dan nog in de Brusselse geweest zijn. Voor één aspect van mijn leven is dat een groot ongemak –dat evenwel toch een voordeel heeft: ik koop veel minder muziek –de fnac is zowat de enig plaats in Gent waar men een beetje jazz en klassiek kan vinden (ik heb het er al meermaals over gehad. Het voordeel zijnde –uitleg ter wille van de gefortuneerde medemens– dat ons budget daaraan niet meer wordt gespendeerd (geen nood, het wordt vanzelfsprekend elders gealloceerd).

Grappig werd het wel dat –bij ons bezoek aan Parijs laatst– wij door de hotelier met glinsterogen en zonder enige vorm van twijfel linea recta de fnac werden aangeraden als bron voor de jazz cd’s die ik in Parijs had verhoopt te vinden. Tessa proestte het uit.

Diezelfde Tessa had evenwel de hand weten te leggen op een aantal bonnen –recompensatie voor een of andere noeste arbeid die zij had gepleegd en waarvan ik de vruchten mag plukken– die konden worden ingewisseld in een uiterst verscheiden aantal winkels, waarvan de meeste zich evenwel in… Parijs bevonden (al had dat niets met onze recente trip te maken), met uitzonder (of moet dat zijn: inclusief) de fnac.

In de roes van het geslaagde feest van vrijdag, trokken wij gisteren –onze geest half slaap- of anders dronken– het oord des verderfs binnen, om binnen de kortste keren opnieuw buiten te belanden –minus de bonnen.

Nee, we hebben geen lidkaart, mevrouw. Ja, men heeft ons al uitgelegd hoe dat systeem in elkaar zit. Nee, we zijn niet geïnteresseerd in een lidkaart. Nee, echt niet, mevrouw, dank u. Zelden heb ik een verbaasder mens gezien.

In ons bezit zijn nu:

  • twee jommekes die Henri nog niet had, en nergens anders in Gent te vinden waren
  • de nieuwe kiekeboe
  • twee Murakami’s in de editie die ik wil
  • de dvd van Ratatouille (gisteren al bekeken: wijs!)
  • vijf cd’s: Aanrijding in Moscou (soundtrack door Tuur Florizoone); It is time for a revolution (Lenny Kravitz); Day Trip (Metheny, McBride & Sanchez); Pan Harmonie (Dré Pallemaerts); A time for everything (Yaron Herman Trio)

Een kleine excursie naar amazon.fr leert evenwel dat die cd’s ook daar te verkrijgen zijn (behalve die van Tuur F.), én dat ze er zonder uitzondering allemaal goedkoper zijn. Idem voor de Murakami’s.

En dát, beste vrienden, is zeer goed om weten.

fijn feestje

Maar mensen was dat een plezant verjaardagsfeest. Het Project is een gemeenschap van allemaal mensen die de website draaiende houden, van schrijvers over fotografen, organisatoren, commentatoren en trouwe bezoekers tot sympathisanten, en ik had zo de indruk dat iederéen zich gisteren wreed geamuseerd heeft.

Wij lagen om half vijf vanochtend in ons bed, en om half negen waren we er al opnieuw uit. Fris als een hoentje, maar daar schiet nu niet veel meer van over. Bedankt aan iedereen die op de uitnodiging is ingegaan, het was heel aangenaam jullie (nog eens) te zien! Jullie hebben er een fijn feestje van gemaakt.

(Tijd voor ons schoonheidsslaapje.)

gemis. of net niet (v)

fly boats

(Yashica-Mat, 80mm f/3.5, Fujicolor Pro400H, 400 ASA)

Op een bepaald moment was er sprake van dat we zo’n tocht met een Bateau Mouche zouden ondernemen. Het was koud, en we zouden Parijs vanuit de glazen warmte van zo’n boot kunnen bekijken, en onderwijl nog een hapje kunnen eten ook. Dat Henri enthousiast was, hoef ik niet eens te schrijven. Maar bij het Louvre werden we van de Seine weggewaaid, en de bootjes zijn uit ons collectief geheugen gewist. ’t Zal voor een volgende keer zijn.

Wist u overigens (dank u wikipedia) dat Bateau Mouche een gedeponeerde merknaam is van de Compagnie des Bateaux Mouches, de oudste rederij die op de Seine in Parijs rondvaarten organiseert (sinds 1949)?

hoogstpersoonlijke uitnodiging

Gentblogt Feest op 15 februariMijn excuses. Ik ben slecht in sociale toestanden waarvoor ik zelf moet uitnodigen. Hm. Who am I kidding? Ik ben slecht in sociale toestanden.

Edoch, Gentblogt Feest! Het Project viert zijn (haar?) derde verjaardag en, ik zal het maar toegeven, het Groots Feest zou hetzelfde niet zijn zonder u erbij. Serieus. Ik zou u dolraag (nog) eens zien, al is de kans alweer niet onbestaande dat ik met mijn vol tanden blijf staan terwijl u aanhoudende pogingen onderneemt om een conversatie gaande te krijgen.

Euh.

Wacht. Niet echt motiverend zeker? Heb ik al gezegd dat ik slecht ben in sociale toestanden?

Maar kijk, mijn madam zal er ook zijn, en die is dokter doctor, en die weet altijd wel wat te vertellen! En ik zou u echt graag (nog) eens zien.

En als dat niet volstaat, dan is er nog de voltallige –en bevallige– Gentblogt ploeg en met grote zekerheid zijn er ook veel vrienden! En als dat nog niet volstaat, dan is er de locatie! Het Feest vindt plaats in Au Bain, met zicht op Gent en het zwembad Van Eyck! En om middernacht zijn er frieten. In een puntzak. En er is een DJ!

De toegang? Die is Geheel Gratis!

Gentblogt Feest op vrijdag 15 februari vanaf 20u30 in Au Bain (boven zwembad Van Eyck).

U komt toch ook?!

dingen des levens

“Ge hebt u toch al ingeschreven”, vroeg Dirk gisteren toen ik mijn filmpke ging afgeven. Ik had geen flauw idee waar hij het over had.

“Ewel, voor dat programma van Canvas. Ze zoeken kunstenaars, een beetje gelijk De Bedenkers, maar dan voor kunst.”

Canvas Collectie: Canvas zoekt, samen met het MuHKA, PMMK, S.M.A.K. Wiels en Z33 nieuw talent en gevestigde namen voor een tentoonstelling in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Inschrijven kan nog tot vandaag middernacht.

—

Als we het toch over foto’s hebben, gisteren opende een tentoonstelling met foto’s van Hans Dekeyser, Edwin Koster en Peter Waterschoot. Gaat dat zien bij Axel Lenaerts, Kortrijksesteenweg 269, 9000 Gent. Sommige foto’s komen beter uit als er voldoende daglicht is, aldus één van de exposanten (voorsmaakje).

—

“Geen reden tot klagen over verlies koopkracht”, aldus gouverneur Guy Quaden van de Nationale Bank. “Voor de meerderheid van de bevolking zijn de prijsstijgingen zeker niet aangenaam. Maar ze zijn zeker niet ondraaglijk”, zo laat de man –die de laatste twintig jaar waarschijnlijk zelf geen boodschappen meer heeft gedaan– optekenen op de voorpagina van De Morgen.

—

“Vlaams Belang vraagt verbod op Fenomenale Feminateek in Vooruit”, lezen we in diezelfde krant.

Op de Oost-Vlaamse provincieraad van 20 februari zal het VB een motie voorleggen waarin het de provincieraad voorstelt om de raad van bestuur van Vooruit te verzoeken af te zien van de tentoonstelling, of ze minstens ontoegankelijk te maken voor minderjarigen en in ieder geval de naaktfoto’s van minderjarigen te verbieden.

Onder het motto als een kliksite niet mag, hangen we wel op een andere manier het klein kind uit. Al blijft de grens voor die tentoonstelling duidelijk: pornografische foto’s van minderjarigen kunnen niet. Niet alleen is dat moreel verwerpelijk, het is bovendien ook nog eens wettelijk verboden. Schoon argument voor de pedofilie anders: “maar meneer de rechter, die foto’s op mijn computer zijn kunst, ze komen allemaal uit de Fenomenale Feminateek!”

—

En we gaan door. “Profielen op Facebook of MySpace kunnen argument voor rechter zijn.” Ofte: “Alles wat u op het internet zet, kan tegen u gebruikt worden.” Door uw (toekomstige) werkgever bijvoorbeeld. U vergeet mijn disclaimer niet?

—

“Dat zal wel zijn”, verkondigde een andere dan tentoongestelde fotograaf op de vernissage gisterenavond. “Ik heb al een paar weken geleden mijn foto’s doorgestuurd naar de selectiecommissie. Doe jij niet mee aan die Canvascollectie dan?”

—

(Met dank aan De Morgen voor de berichtgeving.)

jeroom

“Wat zegt ge?”, slaakte de man net niet uit –al was zijn verbijstering duidelijk. “Dus uwen auto is perte totale?”

Hoewel hij helemaal achteraan in de bus zat, en ik hem niet kon zien, voelde ik hem gewoon ijverig knikken in zijn telefoon. Ik deed mijn uiterste best de rest van de conversatie niet te volgen, en was blij toen hij –onderwijl een paar keer “maar enfin” murmelend– eindelijk inhaakte. De stilte was van korte duur.

“Jeroom! Jeroom maat, mag ik u ne keer wat vragen. Dingske ligt in het hospitaal, ik heb net met haar gebeld.”

De bus was zo goed of leeg, enkel de anonieme beller achteraan en een oudere mevrouw vooraan hielden Henri en mijzelf gezelschap op de terugweg van de trompetles. Mogelijks was daaraan het gebrek aan discretie te wijten, al heb ik ontdekt dat de mensen tegenwoordig maar weinig schroom vertonen als het gaat over het in detail treden van de meest persoonlijke zaken via hun mobieltje op het openbaar vervoer. Het is het soort schroom dat ik maar niet kan overwinnen –misschien is dat een teken van ouderdom– maar waar ik vanzelfsprekend met ongepaste geboeidheid naar kan luisteren.

“Neenee, het is serieus deze keer. Haar schouderblad is gebroken, en haar ruggenwervel, en haar auto is totaal kapot. Ze ligt in het ziekenhuis, en nu wou ik vragen of ge soms deze week geen tijd zoudt hebben om effekens mee te gaan met mij om haar te gaan bezoeken.”

Hij vermeldde de locatie van het ziekenhuis en de kamer waarin de juffrouw lag, en luisterde naar het antwoord van zijn maat.

“Moeilijk deze week? Allez, Jeroom,” klonk het vol ongeloof, “dat meiske heeft dus wel haar armen gebroken hé. En ze heeft een paar ribben gekneusd, en haar benen gebroken, en er is iets met haar hoofd ook…”

Het kon waarlijk moeilijk erger klinken, en Jeroom stelde vermoedelijk de vraag die ook in mij opkwam.

“Wat ze dat niet gebroken heeft? Ja, dat weet ik ook niet. Maar Jeroom… Jeroom… dat meiske heeft het dus nu vooral gewoon nodig om mensen rond haar te hebben hé Jeroom. Maar als ge echt niet kunt, dan ga ik wel alleen… Ja. Ja. Gans kapot, ja. Oei. Ik bel subiets terug.”

…want op dat moment arriveerden we aan het Sint-Pietersstation, waarop de beller de bus uitstoof om zijn verbinding niet te missen. Ik hoop maar dat Jeroom dat meiske gaat bezoeken.

muziek op zaterdag: Martinu, Bartok, Berlioz

Gisteren had ik het bij Het Project nog over de kracht van de live uitvoeringen (Jazz is (a)live). Concerten met klassieke muziek zijn veelal wat duurder dan jazz concerten. Tickets voor rang 1 van de concertzaal in De Bijloke Muziekcentrum kosten al gauw 20 of meer euro, en daar wordt niet meteen met voorverkoopsprijzen gewerkt.

Zaterdag brengt deFilharmonie (met Michaïl Rudy op piano) er werk van Martinu, Bartok, Berlioz: lyriek alom. (Dat Pianoconcerto nr. 3 van Bartok alleen al!)

De oudervereniging van het Sint-Lievenscollege (waar ik geen enkele binding mee heb) kiest jaarlijks één concert uit het aanbod van De Bijloke, waarvoor het dan een aantal plaatsen reserveert in rang 1. Die kaarten worden gereserveerd bij de aanvang van het seizoen, en binnen de kortste keren zijn de plaatsen uitverkocht. Behalve deze keer. Om één of andere reden zijn er nog 15 kaarten op overschot, en daarom worden ze nu aan gunsttarief aangeboden aan de geïnteresseerden. I.p.v. de normale 20 euro, betaalt u nu slechts 17,5 euro voor een plaats in rang 1.

Wie interesse heeft contacteert Gerda Boel (gerda.boel@telenet.be).

deFilharmonie & Michaïl Rudy: Martinu, Bartók, Berlioz, zaterdag 16 februari 2008 om 20u in de Concertzaal van De Bijloke Muziekcentrum

Mâäk eens een totaalspektakel

Mâäk’s Spirit

(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @105mm, f/2.8, 1/40s, 1000 ASA)

Sinds 2007 beschouwt Mâäk’s Spirit lichtman Sam Mary als vast lid van de groep. Zijn inbreng tijdens het concert vorige vrijdag bood een absolute meerwaarde aan het schouwspel –en een uitdaging aan de fotograaf. Een concert van Mâäk’s Spirit is iets dat moet worden beleefd, veel meer dan alleen beluisterd, en de intieme sfeer van de Domzaal in Vooruit heeft zeker bijgedragen tot het succes van de voorstelling.

De cd Stroke, waarrond de groep net drie voorstellingen heeft afgewerkt, is te koop via hun website (7,5 euro, verzendingskosten inclusief), of voor 5 euro na afloop van een concert. Doen!

Lees meer bij Het Project: Jazz is (a)live