De laatste week ging het hier wat trager, en dat was omdat ze bij pair een beetje teveel databases op dezelfde server hadden draaien. Gisterenavond ben ik van database server verhuisd (van db95b naar db100b), en het ziet er voorlopig al wat beter uit.
Tot zover deze boodschap van algemeen nut.
We gaan eens zien hoe serieus hij is met dat lopen van hem, moeten ze daarboven gedacht hebben voor ze de sluizen openzetten. Mogelijks waren ze vergeten dat ik zelf een god ben (ik pak die draad nog wel eens op), want een regenbuitje gaat mij voorlopig niet tegenhouden.
Groot was dan ook mijn ontgoocheling toen ik, voorzien van een lichte regenjas, gedurende gans mijn tocht geen spatje water ben tegengekomen. (Een slechte run, dat wel, veel te hevig begonnen, en mij te pletter gezweet in die regenjas. Morgen ga ik eens kijken naar zo’n hartslagmeter.)
Solsbury Hill van Peter Gabriel is Song Van De Dag op de gelijknamige website.
Toen ik het YouTube filmpje bekeek, zag ik daar een oude man met een halfkaal hoofd en een geitensik een rare fiets voortduwen. Humpf, ze hebben iemand ingehuurd om de paljas uit te hangen, dacht ik even. Maar al gauw bleek dat die man geen stand up deed, maar verdikke Peter Gabriel zelf was!
En toen voelde ik me plots wel heel oud worden. Want de oudste Peter Gabriel die ik me voor de geest kon halen, dateert uit ergens 1994 (Secret World Live), terwijl de Peter Gabriel van Solsbury Hill al van 1977 dateert. Jaja, dit is telkens dezefde meneer, hieronder.
(Dat er nu alstublieft niemand durft zeggen: “Peter Gabriel, wie is dat?”)
(Onthou die titel maar voor Scrabble.)
Zij mocht dit weekend in Gent vertoeven voor de verjaardag van haar vriending. Elk excuus om in Gent te zijn is goed wat mij betreft, en Peter zal instemmend knikken/jaloers zijn dat ze naar de chocoladebar zijn afgezakt ook.
In de Walpoortstraat, rechtover de Marimain stootten ze op het scheerapparatenhospitaal (foto gepikt van Kathleen).
Vroeger was dat een zeer pittoreske winkel (Volta Shop), een echte oude en ambachtelijke zaak, van boven tot onder volgestouwd met dozen, en bemand (m/v) door Mensen Met Kennis Van Zaken™. Men heeft er lange tijd verbouwd –hoewel de winkel altijd geopend bleef, zelfs toen er op een moment amper nog een vloer lag (kijk, de kelder!). Ondertussen is het een trendier zaak geworden, met postkaarten, en die zo uit de jaren 80 lijkt weggelopen. Schijn kan bedriegen, maar ik ben er sindsdien niet meer binnen gegaan.
(Bovenstaande foto komt vanop fifteen.be, meer bepaald hun Shop abc.)
In diezelfde jaren 80 –toen het dus nog een Authentieke Winkel™ was– heb ik er mijn eerste scheerapparaat gekocht (een Philishave met drie meebewegende koppen), en een paar jaar later –toen zaten we al in de jaren 90– een trimmer (van Braun), die ik nog wekelijks bezig om mijn gemillimetreerde haren kort te houden.
De naam scheerapparatenhospitaal (toen: hospitaal voor scheerapparaten) stond er niet zomaar. Je kon er met om ’t even wel machien gaan, steeds hadden de eigenaars een oplossing voor uw probleem ermee. Bovendien stond er prominent in de vitrine een sculptuur, voorstellende twee mannen met tussen hen in een brancard, met daarop een kapot scheerapparaat. En die twee mannen waren gemaakt van onderdelen van scheerapparaten. (Heeft daar toevallig iemand een foto van?)
Ha! Ik ben wel degelijk mijn schade aan het inhalen. Op de weekends na, heb ik deze maand al elke lunchpauze een film bekeken.
Soms is het een extra lange film, en dan kan ik die ofwel thuis verder uitkijken. Vandaag heb ik de film gewoon x2 versneld afgespeeld. Tweemaal is het maximum waarbij in Cyberlink PowerDVD nog ondertitels worden getoond, en klank wordt meegestuurd. De film was toch Japans (en heel traag), dus om de dialoog te volgen speelde het alvast niet zo’n rol.
Niet meteen voor herhaling vatbaar, maar wel praktisch, deze keer. De film was een beetje saai, en zo’n doorspoelfunctie zou ik voor sommige boeken ook wel willen inzetten.
Lang leve de lunchpauze overigens.
Een Franse lunch dus, enfin, lunch met een aantal aangename Franstalige collega’s (Brasserie Le Saint Germain). Waarbij toch maar weer is gebleken dat boekenfrans kunnen lezen en begrijpen niet meteen een garantie is om informeel gesproken Frans (vlot) te kunnen volgen. Voeg daar een rumoerige omgeving aan toe, en mijn milde neiging tot APD, en u kunt zich ongeveer een beeld vorm van wat ik van de conversaties heb onthouden. (Dat het noordfrans is om dîner te zeggen tegen déjeuner –en déjeuner tegen petit déjeuner— en dat collega E. daarop kwam omdat ze zich daaromtrent een grap van Astérix en Obélix herinnerde.)
Niets exotisch, maar wel deftig eten: een risotto aux brocolis et parmesan en brochette de poissons, sauce diable, riz, en koffie achteraf. Naar Brusselse maatstaven niet eens zo duur (13,50€ pp).
(Yashica-Mat, 80mm f/3.5, Fujicolor Pro 400H, 400ISO)
Dit kwam me altijd over als een verschrikkelijk gezellig huis. Niet zo lang geleden zat er een brocanterie in, waar ik ooit eens nieuwsgierig ben binnengestapt. Het huis is niet zo heel groot, met krakende meubelwiegende plankenvloeren, en veel hoekjes en kantjes. Perfect dus voor het soort winkel dat erin huisde.
Het zal meer dan een jaar geleden zijn dat ik nog eens een voet in de Delhaize aan de Watersportbaan had gezet. Niet dat ik iets tegen die winkel heb of had, of dat ik er iets intrinsiek onaangenaam had meegemaakt; het was er gewoon niet meer van gekomen. De meeste van mijn inkopen doe ik bij de lokale middenstand: Dobbelaere voor de vleeswaren, het Vitamientje voor groenten en fruit, OriginO voor spaghetti en couscous en quinoa en ontbijtgranen, en voor de non food en grotere hoeveelheden water, melk en cola light, gaan we meestal (twee)maandelijks bij de Colruyt langs. Al moet ik vermelden dat Tessa met grotere regelmaat wel eens de Delhaize binnenstapt, als we echt dringend melk nodig hebben bijvoorbeeld.
Het is niet meer mijn Delhaize van vroeger. De kassa’s zijn verruimd –al kan ik mij voortellen dat het er op piekmomenten nog even druk en chaotisch is als vroeger–, je kan van de ingang rechtstreeks naar de kassa’s zonder eerst lang fruit en groenten te moeten passeren, de rekken zijn lager zodat je minder het gevoel hebt opgesloten te zitten, maar de algemene indeling is grofweg hetzelfde, zodat ik meteen nog wist waar alles stond. Het is er in elk geval gezelliger geworden.
Oud nieuws, waarschijnlijk, zelfs heel oud nieuws, voor de meesten. Maar bon, ik heb mijn Delhaize herontdekt. Misschien kom ik er nog wel eens om melk en water en wasproducten, tussen twee Colruytbeurten in.
(Yashica-Mat, 80mm f/3.5, Fujicolor Pro 400H, 400ISO)
Geen zonnebloemen meer in de (lekke) vijver van het Citadelpark. Zelfs geen potaarde meer met onkruid.
Het lijkt me toch interessant om zo’n HRM aan te schaffen. Ik train eigenlijk mijn tempo nog steeds wat op het gevoel, en dat is waarschijnlijk niet ideaal.
Dit beschouw ik voorlopig als mijn opties:
De kans is groot dat ik voor de Suunto t3 ga. De afstand+snelheid info die ik van de Nike+iPod krijg volstaat, en het (potentieel veel betere) GPSsysteem ziet voorlopig nog te groen achter de oren om geld aan uit te geven. Bovendien train ik op tijd en niet op afstand (en om die afstand te meten –binnen drie weken moet/mag ik een afstand van 5k lopen– zal de Nike+iPod wel volstaan). Als ik ver genoeg gevorderd ben, wordt zoiets nuttig, maar zover staan we nog lang niet.
Het ware bovendien helemaal interessant mochten Polar en Suunto eens aan Mac software voor hun toestellen denken. En aan een deftige web interface. En dan communities uitbouwen, zoals NikePlus reeds tracht (overigens, in de linkerkolom vindt u sinds vandaag mijn statistieken, dank zij een wordpress plugin).