december 2006 – volume12

a l’improviste

Oudejaarsdag verloopt a l’improviste, op de taart na (die werd gisteren besteld bij Wittevrongel, en daar is Tessa net om). Op de terug weg van de Limerick gisteren zijn we nog snel even bij de slager binnengesprongen, waardoor er vanmiddag een parelhoen op ’t menu staat. Die staat al een dik anderhalf uur te pruttelen op laag vuur in een gietijzeren pan (geen Creuset, maar eentje van iittala, uit de Tools reeks van Björn Dahlström uit 1998 –’t is wel het verkeerde prentje dat erbij staat; het is deze), zodat ze klaar is rond de middag.

Voor vanavond zit er vanalles in de ijskast: scampi, varkenshaasje, rauwe zalm, rauwe tonijn, wasabi, … Zowel Tessa als Henri geven er de voorkeur aan het eten zo Japans mogelijk te maken (lees: liefje ik zou zo graag sushi eten; lees: papa ik zou zo graag met stokjes eten). Paneren, frituren, grillen, rijst maken, sushi rollen: het wordt een gezellige avond rond de keukentafel.

(En met een grote voorraad zakdoeken en orofar forte.)

ouderaar

Eigenaardig hé, maar naar oudejaar leef ik veel meer toe dan naar kerstavond of kerstmis. Noem het een aversie tegenover wat Maja R. destijds als de katholieke verzuiling bestempelde –ze was dan ook lid van ’t Zal— maar al die religie is nooit mijn ding geweest. De zondagse hoogmis bracht ik door al biljartend in de parochiale kring te Lochristi –met een pint of twee in mijn hand– terwijl de goegemeente mij toch zo vroom en exemplarisch vond. Daar kon de jeugd nog een voorbeeld aan nemen.

herWay

Nooit gedacht dat iemand er zo goed kon uitzien met een GSM. Met mijn GSM dan nog. Enfin, ’t is niet langer mijn GSM, maar ik ben er niet echt rouwig om. Mijn GSM was nog maar een paar maanden oud, maar die daarvoor was meerdere jaren oud (volgens de gazet wordt elke 10 seconden een GSM afgedankt, goed voor 3 miljoen per jaar).

Tessa had er evenwel al van bij de aanschaf haar zinnen op gezet, en ik had het haar toen gegund, ware het niet wat wij hier voor die dingen met een beurtrol werken. Ondertussen heeft haar GSM het begeven; bij een gesprek hoorde zij de mensen wel nog, maar de mensen haar niet meer. De nieuwe die zij wou, was dezelfde als die welke ik nu had, en dan ging ik liever voor nog een andere (binnen hetzelfde budget). Zij loopt nu dus rond met de myWay Slim, waar ze prompt een pochet en een wristband voor gekocht heeft. Compleet met Japanse prullaria om er bij te hangen. En ik zal het nog eens zeggen, maar hij staat haar gewoon veel beter dan hij mij stond. (Natuurlijk is een GSM een fashion statement.)

En ik? Ik stel het wel met de Motorola PEBL U6. Zwarte versie. Ziet er goed uit, je kan ermee bellen en SMS-en, en het synchroniseert met mijn adresboek op de mac. Meer heb ik niet nodig.

het verband

“Ge gaat mij toch niet wijsmaken dat daar een verhaal in zit?!”, riep Tessa verbijsterd uit toen ze een kort filmpje zag dat twee episodes van Call of Duty 3 aan elkaar linkte.

– Maar natuurlijk wel! ’t Is net zoals bij een pornofilm, blufte ik er op los, want daar kijkt ge ook niet naar voor het verhaal maar voor de actie hé.

hel(sen)

Sinds deze week kijken wij (opnieuw) naar Man Bijt Hond. We hebben dat vroeger ook wel al eens bekeken, maar dat was eigenlijk lang geleden: meer dan een jaar eigenlijk, denk ik. Vroeger waren we wel trouwe kijkers, maar om een of andere reden is dat verwaterd: te vroeg op den avond, te weinig thuis, Henri moet in zijn bed. Gezien het vakantie is, mag hij nu wel opblijven en kijken (Man Bijt Hond zien en dan slapen), en erm… wij dus ook.

Het persoonlijke hoogtepunt van elke episode is het einde, waar Wim Helsen een gedichtje voordraagt voor de “Vrienden van de Poëzie”. Goddelijk! Dit is nu eens het soort droge humor waar ik mij perfect kan in vinden.

vulling

Langs een kant is dit weblog toch een afspiegeling van hoe ik mij voel. Vakantie tussen kerst en nieuw is eigenlijk niet veel meer dan bladvulling. Ik heb geen zin in niks, want overal waar je heen trekt zit het vergeven van het volk.

Vandaag was een uitzondering: met goede vrienden gestart met ontbijt bij Bloch –waar amper een medemens te bespeuren was– verder getrot totaan de ijspiste –waar Henri voor vijf EUR maar liefst twee uur op schaatsen mocht toertjes draaien (en hij deed dat helemaal niet slecht voor een eerste keer, vond ook vriendin E. die hem begeleidde)– en tenslotte naar de Vooruit, waar het altijd redelijk rustig is ’s middags.

Achteraf zijn we zelfs nog gauw even in het Hof van Herzele binnen gewipt, voor koffie en pannenkoek (idiote spelling: alsof je een koek in meer dan één pan bakt), en ook daar zaten we zo goed als alleen. Zelfs op de tram naar huis hadden we plaats te over.

(Maar hoe rustig het op die plaatsen allemaal was, zo druk zag de Veldstraat er opnieuw uit. Van ver toch, want ik dacht er niet aan om daar ook maar een stap te zetten, na 10u30.)

kerst en nieuw

Ook de bedrijven sturen kerst- en nieuwjaarswensen rond. In onze bus vonden we ondertussen reeds volgende interessante dingen:

Een kerstboom van de post. Ttz een pakje met een zelf te vouwen potje, zaadjes, en gecomrpimeerde potgrond. Daar groeit ondertussen al anderhalve ‘boom’ uit.
Beste Kansen in 2007 van de Nationale Loterij. Met een gratis krasbiljet (omdat we Lotto-abonnee zijn.)
Twee bioscooptickets van Telenet. “In november werd Telenet 10 jaar. Omdat u er als één van de eerste bij was, willen we u bedanken voor uw trouw met een avondje bioscoop voor twee.”

Positieve trend…

bed-in

Wij houden een bed-in vandaag. Sinds gisterenavond hebben wij ons teruggetrokken met films en decadente snoep, en wat overschot van het kerstdiner en plakken gerookte (echte) wilde Schotse zalm, vers fruitsap, strips, boeken en de krant. OK, we zijn er al een paar keer uit gemoeten om de DVD te versteken, en wat van dat lekkers uit de ijskast te halen, maar voor de rest stapelt alles zich hier gewoon op.

Vannacht heb ik gekeken naar White Noise, The Exorcism of Emily Rose, The Omen (de remake); vanochtend naar Harry Potter and the Goblet of Fire, en ik heb zo een vermoeden dat er straks nog wel een aan zal geloven.

Eerst de krant.

vijf maal f-cked up

Vijf redenen waarom deze kerstperiode helemaal f-cked up is.

Er is amper kerstdecoratie. Zelfs in de winkels lijkt het mee te vallen. Euh, OK, toegegeven, ik tracht winkels te vermijden tijdens de kerstperiode. Maar dan nog: de decoratie is bescheiden. En kerstbomen zijn al helemaal uit de mode!
Het is niet koud. “Excuseer, Bollaert, gij zijt nog niet buiten geweest zeker?” Toch wel, en ik zeg u, het is niet koud. Ik zweet mij te pletter met amper een trui en een winterfrak, en ik kan u verzekeren, ik ben nen kouwelijken mens.
Er is geen sneeuw gevallen. “Bollaert, maat, dit is België. De Vlaanders zelfs. Daar valt geen sneeuw.” Ewel, maat, vorig jaar sneeuwde het zelfs al in november!
Er zijn verschrikkelijk weinig kerstspecials op TV. En kinderfilms en zo. Ofwel kijk ik naar de verkeerde zenders.
En als toppunt: ik heb nog geen enkel cadeau gekregen waar ik niet helemaal content mee was. Kerstmis is echt niet meer zoals vroeger.

geheugen

Gisteren heb ik dan eindelijk het geheugen van de Mac Pro uitgebreid. 3 Gb zitten er nu in en het verschil is (alweer) duidelijk merkbaar. Photoshop (CS3) was al snel, nu kan het zonder problemen blijven openstaan terwijl ik heen en weer bewegen tussen dat, mijn mail, mijn browser en Aperture. Zonder wachttijd.

Gekocht bij IT PRO (nu Switch), waar men mij zeer vriendelijk en geduldig verderhielp.