Sinds deze week kijken wij (opnieuw) naar Man Bijt Hond. We hebben dat vroeger ook wel al eens bekeken, maar dat was eigenlijk lang geleden: meer dan een jaar eigenlijk, denk ik. Vroeger waren we wel trouwe kijkers, maar om een of andere reden is dat verwaterd: te vroeg op den avond, te weinig thuis, Henri moet in zijn bed. Gezien het vakantie is, mag hij nu wel opblijven en kijken (Man Bijt Hond zien en dan slapen), en erm… wij dus ook.
Het persoonlijke hoogtepunt van elke episode is het einde, waar Wim Helsen een gedichtje voordraagt voor de “Vrienden van de Poëzie”. Goddelijk! Dit is nu eens het soort droge humor waar ik mij perfect kan in vinden.
Wim Helsen maakt het verlies aan Vaneigens min of meer goed. Maar toch, zonder Vaneigens moet het voor mij niet meer.
neen toch niet hoor _jesus, er zijn er al een paar hilarische geweest… vooral de ingezonden gedichten zijn altijd super. Gewoon volhouden en blijven kijken