gouden tips

Als “mens-die-regelmatig-vrijkaarten-mag-uitdelen” (ervaringsdeskundige!) geef ik u vandaag een paar gouden tips mee.

  • Als er bij de opgave staat: ‘gelieve “x y z” in de subject line te vermelden’, doe dat dan. Beschouw het als een intelligentietest. Mensen die de toekenning van dergelijke prijzen beheren, krijgen hopen mails binnen. Vaak staat er een filter op die subject line. Hebt u een andere subject line, dan houden uw kansen daar al meteen op.
  • Gebruik uw echte en volledige naam. “Groot Beerken” of “Lief knuffelkonijntje” maken bij mij geen schijn van kans op een vrijkaart, en “Frans Hotmail”, “Mieke”, “A.”, “X. Van de Kasseien”, of “L33t c00l” al evenmin.
  • Ga er niet van uit dat u gewonnen hebt. “Yo! Bedankt voor de vrijkaart, man!”, helpt u geen zier vooruit. Integendeel. Een vriendelijk “Hierbij mijn deelname aan x y z”, gevolgd door pakweg “Groetjes”, kan nooit geen kwaad. Zelfs een grapje wordt op prijs gesteld. Arrogantie niet.
  • Stuur geen lege e-mail als deelname. Lege e-mails verdwijnen hier automatisch in de spambak.
  • Vermeld dus toch nog maar eens uw volledige naam in de body van de e-mail. Bij voorkeur ook uw e-mail adres, dan moeten wij niet op 27 plaatsen gaan knippen en plakken.
  • Als er staat: “maak kans op 1 vrijkaart”, vraag er dan vooral geen twee. Uw kansen op zo’n vrijkaart houden ook daar op. Hebzucht is één van de zeven hoofdzonden.

Succes!

gisteren

Gisteren was het de bedoeling om, georganiseerd door Peter voor Het Project, om 14u in de Sint-Annakerk rondgeleid te worden.

Het is een drukke week geweest. Enkel donderdagavond was ik thuis, en dat was dan nog nadat ik eerst met Henri naar de tandarts en nadien naar zijn trompetles ben gegaan. Voor de rest ben ik sinds vorige week zaterdag (Big Bang op 11/11) geen enkele keer op de dag zelf gaan slapen. Meestal was het na middernacht of na 01:00, zelfs zondag, toen er geen Opatuur was, maar ik de ganse avond foto’s heb uitgezocht en opgekuist. Wat aan Tessa de veelbetekenende woorden ontlokt: “Wel, ’t was leutig om u ne keer thuis te hebben op een zondagavond.”

De timing was ook niet alles, want niet alleen was ik amper thuis te vinden, Tessa was bovendien ook van (telefoon)wacht, zoals de tafelgenoten hebben kunnen merken, vrijdag in de Progrès tijdens het etentje van Het Project. Zaterdag moest ze op een voordracht geven in Brugge, en nadien gaan toeren in ’t UZ, zodat ik niet wegkon naar mijn rondleiding. Ik was ook gewoon te moe natuurlijk, want het feestje werd na de Progrès nog verdergezet in de Bal Fatal Bal Infernal (te laat geëindigd om niet totaal uitgeput te zijn, maar te vroeg voor het ontbijt).

Bijna had ik gisteren ook mijn andere afspraak gemist, want om 17u30 was Tessa nog steeds niet thuis van het toeren (en ze zit daar nu overigens opnieuw). Om 18u begon evenwel de uitreiking van de Klara Muziekprijzen 2006 in De Bijloke (resultaat), dus heb ik Henri maar meegenomen voor het eerste gedeelte (de eigenlijke prijsuitreiking). Om 19u15 stond Tessa ons op te wachten aan de ingang, en hebben ze mij nog gezelschap gehouden tot het concert begon om 20u.

Goed concert, ttz: het eerste deel bracht werk van Frédéric Devreese, die net de Klara Carrièreprijs had gekregen, en dat werd uitstekend gebracht. Het tweede gedeelte was het 3e Pianoconcerto van Rachmaninov, ook door het Vlaams Radio Orkest o.l.v. Dirk Brossé. Het VRO speelt met veel voeling onder leiding van Brossé, en dat stond in zeer schril contrast met Luc Devos, die soleerde aan de piano. Het spel van Devos kwam mij zeer technisch over. Akkoord, met moet de noten horen en het notenspel mag geen brij worden, maar bij Rachmaninov werden de noten bijna staccato gespeeld, en dat kwam zeer steriel en afstandelijk over. Net daarvoor hadden we te horen gekregen dat Rachmaninov bij de derde had aangegeven dat de pianopartij moest overkomen als was ze een zangstem, en dat effect ging daardoor totaal de mist in.

Zeer geslaagd was de cdvoorstelling van Tricycle (net zoals de cd zelf), en hoewel de zaal, die tijdens het klassiek concert nog nokvol zat, nu met moeite halfvol was, heb ik alleen maar positieve feedback opgevangen.

(Enfin, ik moet weer weg, maar ik schrijf er deze week nog wel iets over voor Het Project.)

ontbijt

“Hoe laat gaat de eerste?” vroeg ik aan de vijf goths die in de Veldstraat aan de paal van Lijn 1 zaten te wachten.

“5u23, nog een kwartierke.”

Dan kan ik beter te voet gaan, dacht ik bij mezelf. We wisselden nog gauw goedemorgens uit, en in minder dan de wachttijd stond ik aan de voordeur. Te vroeg, want mijn Grote Plan was om net op tijd thuis te komen om maar meteen de ontbijtkoeken te kunnen halen. Ach, dan leg ik me gewoon even op bed, en binnen een uurtje of zo ga ik er wel om.

“Gij zijt met uw kleren in bed gekropen of wat?” vroeg Tessa verbaasd toen ze een uur later opstond (ze moest naar Brugge) en ik wakker schrok van haar wekker. Ik murmelde nog iets over ontbijt en koeken en viel opnieuw als een blok in slaap.

(En binnen vijf minuten wordt Henri thuis gebracht, maar ik slaap nog steeds, denk ik. Misschien sla ik dat ontbijt maar beter over.)

Carlo

Carlo Nardozza Quintet (ii)Had ik eigenlijk al iets over Carlo Nardozza geschreven, deze week? (Ik heb nog nergens iets gelezen over Motives, maar misschien dat iemand anders mij naar de juist bron kan leiden?)

Het optreden dinsdag was alvast geslaagd. Het begon een beetje ‘standaard’, maar zeker de tweede helft was als geestdriftig te omschrijven. Het publiek was er zot van, en vroeg om maar liefst twee bisnummers. (Waarna de techniek resoluut de lichten aanstak en een CD door de luidsprekers duwde of we zaten daar misschien nog.)

Edoch! Zondag. Opatuur. Carlo Nardozza. Met Tom Van Acker (van het CNQ) en Alano Gruarin, en met foto’s van ondergetekende op de aankondigingspagina (dat gebeurt wel meer in de agenda van Tuur). Niet te missen! Zelfs Tessa gaat mee deze keer (met overdosis anti-allergiepillen).

U komt toch ook?

(Ttz: Carlo speelt fantastisch trompet. Ik kan het u niet sterk genoeg aanraden.)

Opatuur, Citadellaan 17. Het begint zondag 19 november om 20u en het kost amper 10 EUR. En als u de fantastische CD van het CNQ nog niet in huis hebt, zal u hem waarschijnlijk daar kunnen kopen. Goedkoper dan in de Fnac.

bij bosjes

Ze vallen hier bij bosjes, de collega’s. Of liever, ze vallen niet, maar gaan gekreund en krakensklaar als een boom met meer sneeuw op zijn takken dan hij eigenlijk kan dragen. Het ganse gebouw moet hier één grote incubator voor bacteriën en virussen zijn. Voorlopig blijf ik eraan ontsnappen –zelfs ondanks een ontmoeting met de aanrichter van ravages op maandag voor Het Project.

Mijn antidote is nog steeds de dagelijkse (over)dosis aan clementijnen/mandarijnen die ik uit mijn Express GB op het werk binnenbreng (ook bij Sandra blijkt dat te werken).

Maar hoe ontwijkt u het besmettingsgevaar?

de draak (iii): de kop

(Zie ook deel I & deel II)

Het doet pijn. Jawel. I kid you not. De ene plaats is al gevoeliger dan de andere, en blijkbaar behoort de borstkas tot de gevoeliger gedeeltes. Hoe dichter bij de tepel, hoe erger –vooral bij mannen, zo werd mij toegefluisterd. Maar ik loop op de zaken vooruit.

tattoo - de kop van de draakDaar gaat mijn borsthaar: een klein gedeelte van mijn pectus werd gekortwiekt. Vervolgens werd er –met iets wat eruit zag als een deostick– één of ander goedje op gesmeerd dat nog het meeste aanvoelde als vaseline. Daar werd de tekening tegenaan gedrukt, zodat Tanne (de tattoeur) een sjabloon had om op te werken. Die stond eerst net niet zoals ik het wou, dus werd de tekening gewist, en we begonnen opnieuw. Zonder morren –integendeel– want de tattoo blijft er voor de rest van je leven opstaan natuurlijk.

De sessie duurde ongeveer drie uur, met twee pauzes. In het begin was het redelijk lastig, maar naarmate de sessie vorderde raakte ik de pijn min of meer gewoon. De huid voelde wel verschrikkelijk rauw aan, en op den duur was het een beetje alsof er iemand op een open wonde zat te wrijven. Tijdens het derde deel werden de schaduwen geplaatst, met een kam (zo heet die naald), en dat was niks in vergelijking met wat voorafging. Aangenaam werd het evenwel nooit.

tattoo - de kop van de draak(Waarmee kan je dat gevoel vergelijken? Je kan het waarschijnlijk het beste omschrijven alsof er iemand is die met een scheermesje in je huid snijdt. Tenminste, zo stelde ik me voor, want ervaring heb ik daar niet mee.)

Regelmatig kreeg ik een stuk ‘huishoudrol’ over mijn tattoo, waarover een ontsmettingsmiddel werd verstuifd. Zeer verfrissend in het begin, maar tegen het einde balanceerde ook dat maar wankel op de grens tussen pain and pleasure.

Mijn tattoo heeft niet gebloed. Er kwam wel een minimale hoeveelheid wondvocht vrij, maar bloed hebben we niet gezien. Uitzonderlijk blijkbaar, al hangt het af van persoon tot persoon.

Op het einde werd de tattoo nog eens goed ontsmet, ingesmeerd met zalf, en ingepakt in folie. Eens thuis diende ik de folie en de zalf te verwijderen, en in te smeren met Tattoo Goo, een mengeling van o.a. olijfolie, zonnebloem olie, bijenwas, cacaoboter, vitamine E, rozemarijn, en lavendel. (Verkrijgbaar via amazon overigens.)

Wordt vervolgd.

(Foto’s: Tessa)

vogelnestjes

Men kan de vogelnestjes natuurlijk voorgemaakt bij de slager halen, maar ze zelf maken is zoveel meer plezier, en het kost echt niet veel tijd of moeite.

Ingediënten (voor drie personen):

broodkruim --ttz beschuitkruim

  • 3 eieren + 1
  • 400 gr (gemengd) gehakt
  • 1 sjalot
  • kruiden (peper, tijm, zout, etc)
  • broodkruim

Voor de saus:

  • twee sjalotten
  • teentje knoflook
  • kruiden
  • tomaten (4-tal, afhankelijk van de grootte en van de gewenste hoeveelheid saus)

Breng water aan de kook, en laat de drie eieren gedurende zo’n 10 minuten koken, tot ze hardgekookt zijn. (We moeten ze immers pellen, en als ze niet hardgekookt zijn, kan het wel eens een knoeiboel worden.)

het gehaktmengselPel de sjalot en snij hem vervolgens in fijne stukken. Doe het gehakt in een mengkom. Voeg daar de sjalot, de kruiden, en het overgebleven ei aan toe. Doe er eventueel wat broodkruim bij, en een halve lepel olijfolie. Goed mengen, maar niet te ruw. Het mengsel zal wat plakkerig zijn.

Ondertussen zijn de eitjes klaar. Laat ze eventueel een beetje afkoelen, en ontdoe ze van de schaal. Boetseer rond elk ei een gelijke hoeveelheid gehakt, en wentel het resultaat in broodkruim.

Zet een pan op het vuur, en bak de drie gehaktballen snel bruin (aanbakken). Laat ze vervolgens even uitlekken (op een velletje of twee van de huishoudrol).

Verwerk de tomaten. Als u een probleem hebt met het vel van de tomaat dan haalt u het er beter eerst af. Zorg daarvoor dat u over een pot kokend water beschikt (bijvoorbeeld het water waarin u zonet de eieren hebt gekookt), en een pot ijsgekoeld water. Snij de kroontjes van de tomaat weg, en kras een kruis in de onderkant van de tomaat. Dompel een tomaat even in het kokend water –vanzelfsprekend niet met uw handen alstublieft, maar gebruik een schuimspaan. En als het vel begint los te komen, dompelt u de tomaat in het ijswater. Even wachten, et voilà, u pelt de tomaat met het zelfde gemak als was het een banaan.

Snij de tomaten in vier. Plaats een halfhoog pannetje met een weinig vetstof op een halfhoog vuur. Voeg daarin de gepelde en grof gesneden sjalotten en de look, en 1 gevierendeelde tomaat. Plaats daarop de gehaktballen, en schik de rest van de tomaten errond. Kruiden naar smaak. Indien nodig kan u een weinig water toevoegen.

Laat het geheel gedurende ongeveer een half uurtje sudderen met het deksel op de pan.

vogelnestjes - het eindresultaatSmakelijk.

(Maak er uw favoriete aardappel bereiding bij klaar. Gestampte patatten, of frieten, of latkes of rösti.)

Iedereen heeft zijn versie natuurlijk. Sommigen bakken de vogelnestjes in de frietketel, vaak wordt de saus afzonderlijk gemaakt. Dat laatste is een beetje afwegen. De balletjes samen met de saus maken, komt de smaak van de saus alleen maar ten goede. De balletjes afzonderlijk bakken, zorgt voor een krokantere korst. Het is maar hoe uw pet staat die dag.

week van de smaak

Bij Het Project doen we mee met de Week van de Smaak. Elke dag post iemand van de schrijvers een recept, of een aanzet daartoe. Bij voorkeur heeft dat min of meer iets met Gent te maken. Dus ja, dat Gentse recept komt er ook op –vandaag zelfs.

Straks post ik hier ook een receptje –dat eergisteren fotografisch werd gedocumenteerd– ter voorbereiding van het recept dat ergens volgende week op Het Project wordt gepubliceerd. Maar eerst vermeid ik u nog even met wat trivia.

In mijn Express GB aan het Noordstation, waar ik nu al dagelijks een kilo of zo mandarijnen/clementijnen ga halen, kosten beide citrusvruchten ondertussen al evenveel: 2,99 EUR per kg. Waarmee ik nu ook zonder gewetensproblemen de goedkopere mandarijnen met de clementijnen kan mengen.

Gisteren hebben we de dag (en de geheime afspraak) afgesloten in de Martino. En voor de eerste keer heb ik een beetje spijt dat ik een chees-egg heb genomen. Bij de suggesties stond immers een Steak Rossini, die Tessa bleu liet serveren. Zoals ze het zelf omschreef: “een kloeke steak, met daarop zo’n zacht stuk foie gras” (en schijfjes truffel). “Compliments au chef“, riep Pascaline naar haar broer. Als understatement kan dat tellen.

van artikelkens

Yeah, baby! ’t Is van veel werk vandaag: minstens twee artikels voor hier (met foto’s, en dit item niet meegrekend), en dan nog voor Het Project een artikel researchen en schrijven, wat fotobewerking, een aankondiging voor iets van zaterdag (maar dat komt er pas morgen op, denk ik), en subiets ne keer kijken naar de melklijst (mijn todo-list) om te zien wat ik al allemaal vergeten ben.

We gaan er hier direct ne keer invliegen zie.