recensies – Pagina 50

Isobel Campbell & Mark Lanegan in de Vooruit

Tijdens een redactievergadering van Het Project werd geopperd dat er toch wel iemand naar het concert van Campbell & Lanegan zou moeten gaan. Verschrikkelijk hip en uniek en zonder twijfel steengoed. Gelijk Damien Rice, maar dan niet zo commercieel. Een fotopas bleek tot de mogelijkheden te behoren, en binnen de kortste keren had ik niet alleen Damien Rice (wie?) in huis gehaald, maar had –een niet nader genoemd– iemand mij de CD van Campbell & Lanegan als download ter beschikking gesteld. Hooguit een week later was ik met de muziek van beide ‘groepen’ goed bekend.

Voor het IFPI belt, ik ben de persoon niet wiens collectie voornamelijk uit gedownload materiaal bestaat. De zowat 1.500 CDs in mijn verzameling zijn stuk voor stuk op legale manier verkregen. Wel ben ik er zeer voor te vinden om dergelijke downloads –zeker wat betreft muziek die niet binnen mijn normale hoorbereik ligt– aan te wenden als trial software. Vind ik het goed, dan koop ik het achteraf aan, en in het andere geval worden de bestanden onherroepelijk gewist. Ik ga deze week nog de Ballad of the Broken Seas (zo heet de CD) in huis halen.

Het concert was al een tijdje uitverkocht, en dat had mede te maken met de uniciteit van het gebeuren. Campbell en Lanegan hadden elk hun partij afzonderlijk ingezongen, waarna de delen werden bijeen gemixed. Ze hadden elkaar voor het album amper ontmoet, het grootste deel van de communicatie was via e-mail verlopen.

Die afstand was ook duidelijk merkbaar tijdens het concert. Campbell en Lanegan leken elk wel hun eigen ding te doen, en hun verschijning was gerust buitenwerelds te noemen. Niet door de manier waarop ze gekleed waren, maar des te meer door de manier waarop ze zich gedroegen. De ene leek voor de andere niet te bestaan –Lanegan kwam op het podium zonder enige blijk van herkenning naar Campbell, om er te zingen en vervolgens met stroeve tred weer af te treden. Campbell hield zich bezig met een heleboel parafernalia: een jas, een tamboerijn, een cello, partituren, en een vreemdsoortige soundbox die ze gedurende twee seconden aanraakte waarna het publiek haar laaiend enthousiast toeschreeuwde. Waanzinnig.

Het optreden klonk binnen de verwachtingen van wat er op de CD te beluisteren valt. Zeer herkenbaar, evenwel met minder vuur dan op die CD. Lanegan heeft ook live de sterkste stem van het duo, maar live is de ondersteuning door Campbell minder overtuigend. Van enige dynamiek tussen beiden was op het podium dus weinig sprake.

Campbell ging bovendien een paar keer compleet de mist in. “I thought we were doing another song“, verontschuldigde zich toen ze de verkeerde partituur had gezongen. Waarop ze het volgende liedje liet stilleggen omdat ze vergeten was waar ze moest invallen. “I had a day off yesterday, and I think I’m still half asleep.” Het publiek nam het gelukkig met de nodige humor op, en brulde haar bemoedigend toe.

Het einde van het concert paste perfect in dat bevreemdende prentje. Na een –zeer geslaagd– encore verlieten de muzikanten het podium, de lichten gingen aan, en dat was dat. Het publiek bleef achter met een gevoel van “is er iets gebeurd?” en “wat heb ik gemist?”, maar dat is natuurlijk ook een manier om cult te kweken.

Vermelden we nog even de support act van William Elliott Whitmore, die met bijzonder weinig moeite het publiek op zijn hand kreeg. Hij bracht zeer gemoedelijk en vrijblijvend zijn country geïnspireerde songs, zichzelf begeleidend op banjo, gitaar, een Maes pils en een fles Jack Daniels. “You guys are so lucky to have such good beer in Belgium. Your worst beer is probably still better than our best.” De whisky ging onrustwekkend vlot het keelgat binnen, en toen de fles met het publiek werd gedeeld (!) werd al gauw duidelijk dat het niet om appelsap ging. Hij vroeg de fles nog één keer terug, maar bij het voorlaatste liedje stuurde hij ze terug het publiek in: “Just so you know I don’t expect to get it back this time. I’m happy to be sharing this with y’all.” Zijn liedjes waren zeer typisch met een hoog gehalte “ruwe bolster, blanke pit”. Een goede opwarmer.

Isobel Campbell & Mark Lanegan (support act William Elliot Whitmore), gezien op 27 januari 2007 in de Concertzaal van de Vooruit

mezze jazz

Aldus waren onze geliefde eetplekken gisteren gesloten –dank u voor de tips. We zijn uiteindelijk naar de Mezze Bar getrokken in Oudburg. Het is van dezelfde eigenaar(s) als de Ankara, en daar zijn we tot nog toe altijd al tevreden over geweest. De Ankara was ook al gesloten op dinsdag, en hoewel ook de Mezze Bar als gesloten-op-dinsdag wordt geadverteerd, bleek de zaak tot ons groot genoegen gewoon geopend. We deelden er een mezze van de chef als voorgerecht, en achteraf gingen we door met lamsspiesjes en grill mixte. Onze ogen waren duidelijk groter dan onze buik, want van het ‘hoofdgerecht’ hebben we toch een deel moeten laten liggen. Niet het vlees evenwel, want dat was zeer lekker bereid. De koffie (thee) kregen we van het huis, een plat water kost er amper één euro, en de gerechten zelf zijn heel betaalbaar, dus ook financieel waren we tevreden.

Daarna ging het naar de Hot Club de Gand, want eigenlijk was het optreden aldaar het doel van onze uitstap. Eric Vermeulen op piano, Robin Verheyen op sax, en Marek Patrman op drum. De contrabas van Brice Soniano werd er onder voorbehoud bij gezet, maar die hebben (helaas!) niet gezien (noch de contrabas, noch Soniano).

Van de rest hebben we eigenlijk ook niet veel gezien/gehoord. Het concert begon al wat later (22u15 kroop voorbij, en het was nog later voor het uiteindelijk begon), en wij waren oververmoeid. Pak daar nog eens bij dat ik iets in mijn oog had gekregen, dat ik er met de beste wil van de wereld niet uitkreeg, en op het plezier werd al gauw een grote domper geplaatst. Iets voor elf –na het tweede nummer van de eerste set– zijn we huiswaarts gekeerd, nog op tijd voor een van de laatste trams aan de Korenmarkt.

Aan de muziek heeft het alvast niet gelegen, dat we de Club hebben verlaten. “Dat is dus wel de top van België,” hoorden wij een metal getooide jongeman op de eerste rij tegen aan twee soortgenoten vertellen. “Allez, dat heb ik daarjuist toch horen vertellen.” En top was het heel zeker. Verheyen warmde nog even zijn sax(en) op, Vermeulen ontkleedde de piano voor een krachtiger sound, en Patrman omringde zich met cymbalen. De sound was duidelijk, verzorgd geïmproviseerd, en de bal werd sportief doorgespeeld tussen de muzikanten. Zelfs op slechts twee nummers tijd was duidelijk dat dit een goed concert was.

De metal men hadden blijkbaar toch iets anders verwacht van de Belgische jazztop, want na druk gefluister en gelach, verlieten ze aan het eind van het eerste nummer het concert. Amper één nummertje later zouden wij hen volgen, met verschrikkelijk veel spijt in het hart, ingegeven door een zielig kleinburgerlijk verantwoordelijkheidsgevoel dat ons voorhield dat de volgende dag de wekker alweer om 6u zou aflopen. Mijn wraak zal zoet zijn (met een goede midlife crisis of zo).

Requiem

Goed, ik geef het toe. Ik heb het te lang uitgesteld om een bespreking te schrijven over deze film. Dat ik het alsnog doe, op het moment waarop de film hoogst waarschijnlijk bijna uit roulatie wordt gehaald, spreekt alleen maar in het voordeel van de prent.

Er zijn minstens twee invalshoeken om aan deze bespreking te beginnen. Enerzijds is er de vergelijking met The Exorcism of Emily Rose, en anderzijds is er de wel waanzinnig weinig commerciële titel van de film. Requiem? Requiem! Op zijn best doet het mij denken aan Mozart, maar als ik eerlijk mag zijn, deze film stond helemaal onderaan op mijn lijstje gemarkeerd tijdens het voorbije Filmfestival. Ik had de keuze tussen twee uur niks doen om de tijd te doden tussen El Método (bespreking volgt) en The Black Dahlia (bespreking volgt niet, maar die hebt u toch al gezien, mag ik hopen), of alsnog een extra drieënnegentig minuten doorbrengen in het comfortabele duister van de Kinepolis filmzalen.

Zowel Requiem als The Exorcism of Emily Rose zijn gebaseerd op het (korte) leven van Anneliese Michel. Na het fictieve The Exorcist, gebaseerd op de gelijknamige roman van William Peter Blatty, is het verhaal van Michel (nee, niet die) zonder twijfel het meest bekende recente exorcisme. (Al wil ik best toegeven dat ik er niet van had gehoord vóór beide films –u wel?)

Exorcisme in zijn meest bekende vorm is toe te schrijven aan de film The Exorcist uit 1973, gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1971. In 1970 was Anneliese Michel al overtuigd van haar demonische possessie. Ze kreeg medicijnen voorgeschreven die niets aan haar toestand verbeterden, en in 1973 –toen de Exorcist film verscheen– werd ze behandeld met Tegretol (carbamazepine), een medicijn dat afgeraden werd voor ‘vruchtbare’ vrouwen. Niettegenstaande, bleef Anneliese het medicijn nemen tot bijna een jaar voor haar dood.

De Kerk stond initieel weigerachtig tegenover een exorcisme, omdat de bewijzen niet sluitend genoeg zouden zijn. Tot de bisschop van Würzberg, Josef Stangl, overtuigd door een locale priester, Ernst Stalt, in 1975 alsnog toestemming gaf. Iets minder dan een jaar voor haar dood werd het exorcisme voorbereid –met stopzetting van verdere medische begeleiding.

Anneliese Michel is overleden. Hetzij aan de stopzetting van haar medicatie, hetzij aan uitputting door het exorcisme, hetzij door de demonen die bezit van haar hadden genomen. Eigenaardig genoeg heb ik –als agnosticus én echtgenoot van een medische doktor– het minste moeite met de aanvaarding van dat laatste. Maar dat is een persoonlijke inschatting.

Requiem is alvast een (veel) betere film dan The Exorcism of Emily Rose. Laatstgenoemde film valt immers vooral te catalogiseren onder de noemer horror, waarbij de nadruk ligt op de demonen en het spectaculaire gedeelte van het exorcisme. Bij Requiem ligt de nadruk op Michaela Klingler, het gefictionaliseerde personage dat representatief is voor Anneliese Michel.

Regisseur Hans-Christian Schmidt benadrukt dat, hoewel Requiem is gebaseerd op feiten, de personages en hun daden niet vrij zijn van verbeelding. Voorzeker zijn er duidelijke parallellen met Michels leven, maar deze film is noch een documentaire, noch een biografie. Schmidt toont een eigen interpretatie van de feiten, een interpretatie die nochtans veel dichter bij de waarheid aanleunt dan die van zijn Amerikaans-commerciële penchant.

De hoofdrol in de film wordt vertolkt door Sandra Hüller, voor wie de rol van Michaela de eerste hoofdrol in een langspeelfilm was. Het was meteen raak ook, want ze heeft –verdienstelijk– de Lola van 2006 voor Beste Hoofdrolspeelster weggekaapt, en de Zilveren Beer voor Beste Actrice in Berlijn. Schrijven dat Hüller goed speelt in deze film is een understatement. Hüller overtuigt én belichaamt de gekweldheid zelf, en slaagt er zelfs in de meest onwaarschijnlijke momenten voor waar te laten doorgaan –zonder nood aan de speciale effecten die in The Exorcism of Emily Rose een essentieel deel uitmaken van de belevenis.

In Requiem draait alles rond Michaela, en hoe ze in conflict raakt met zichzelf. In het begin lijkt het vanzelfsprekend dat haar toestand medisch te verklaren valt, maar naarmate de film vordert, wordt het duidelijk dat ze door meer wordt gegeseld dan door logica valt te verklaren. En toch blijft de kijker te allen tijde zijn willing suspension of disbelief behouden.

Requiem draait niet rond effecten, maar rond de prestaties van de acteurs (hoofdrolspeelster) en de regisseur. Geloofwaardig is het in elk geval, en het enige echt negatieve wat over deze film valt te vertellen is de wel zeer ongelukkige keuze van de titel. Schmidt heeft met Requiem een pareltje afgeleverd, en ik hoop dat ook zijn ander werk op de Belgische markt valt te ontdekken.

Requiem, van Hans-Christian Schmid met Sandra Hüller. Te zien in de Sphinx (Sint-Michielshelling)

(Deze recensie verscheen eerder al bij Gentblogt.)

Het Grote Jaaroverzicht (ii): film

We hebben daarentegen een pak meer films gezien vorig jaar –137 tegenover 110 in 2005– maar daar zaten veel minder goede producties tussen. Al bij al was 2006 een bijzonder pover jaar voor de (internationale) cinema. We beperken ons in dit overzicht tot de films die in 2006 in de zalen zijn gekomen.

Een blik op de middelmatige oogst. Saw II was leuk, maar ook niet meer dan dat; in de reeks goed maar geen blijver waren er The Libertine, Three Times, Fauteuils d’orchestre, Inside Man, The Queen, A Prairie Home Companion, en Zwartboek. Eurgh, en dan waren er ook nog Syriana (die ik graag eens een pseudo-intellectuele politieke film zou willen noemen), Derailed, en Capote (puh, een oscar).

Na het Filmfestival werden nog volgende rampen op het publiek losgelaten: Perfume, Little Miss Sunshine, en Borat. Maar de slechtste film van 2006 was zonder enige twijfel Hostel (bespreking).

De beste kinderfilm was Ice Age 2, maar de concurrentie was weinig verheven: Cars ging nog, maar Ant Bully, Chicken Little of Flushed Away was (alweer) middelmaat troef.

Tot de (veel) betere films behoorden V for Vendetta (bespreking), Volver (bespreking), El Laberinto del Fauno (bespreking), Requiem, Brick, en The Black Dahlia.

2007 wordt hopelijk een veel beter filmjaar dan 2006 (nog goed dat er een heleboel puike DVDs zijn). Maar u mag alvast (op zijn minst een beetje) uitkijken naar:

The Prestige: de nieuwe van Christopher Nolan. Waarom? ’t Is met Christian Bale, Michael Caine (die zeer goed acteert als hij in goede doen is), Scarlett Johansson, en zelfs David Bowie. Nolan is de mens achter het verschrikkelijk goede Batman Begins, de bijna cult-film Memento en de excellent Insomia remake. In de zalen vanaf 10/01.
El Método (Marcelo Piñeyro): een van de meer onderhoudende films van het laatste Filmfestival. Had net zo goed een toneelstuk kunnen zijn, maar weet toch te boeien. Wie fan is/was van reality shows zoals The Apprentice of de Topmanager, mag dit niet missen. In de zalen vanaf 10/01.
The Illusionist (Neil Burger): hit or miss, voorlopig geen idee, maar op zijn best weet Edward Norton wel degelijk te bekoren. En anders hebt u nog Jessica Biel om naar te kijken natuurlijk. In de zalen vanaf 24/01.
Bobby (Emilio Estevez): na te hebben geoefend op een paar episodes van crime series, maakt de oudste zoon van Martin Sheen een film rond de moord op Kennedy. Een gegeven waar wij sinds I… comme Icare door gefascineerd zijn. In de zalen vanaf 24/01.
Ripley Under Ground: Spotiswood staat niet meteen bekend om zijn verfijnde verfilmingen, maar zal hij erin slagen om het tweede boek van Highsmiths Ripley novels tot leven te brengen? Als het ergens zweeft tussen de sublimiteit Minghella’s verfilming van het eerste en van Limans of Greengrass’ samenvatting van de Bourne boeken, zal ik al tevreden zijn. In de zalen ergens in januari.
Inland Empire: de nieuwe Lynch, en daar moeten we verder niks aan toevoegen. In de zalen vanaf 07/02.
The Fountain (Darren Aronofsky): zes jaar na Requiem for a Dream brengt Aronofsky ons dit epische liefdesverhaal. Zeer verwarrend, soms zeer ver gezocht, maar altijd zeer mooi. In de zalen vanaf 07/03.

En dan zijn we met moeite twee-drie maand in het nieuwe jaar. Hopelijk wordt/blijft het beter dan 2006.

Het Grote Jaaroverzicht (i): boek

2006 is voorbij, en hoewel de warmterecords pas goed en wel gesneuveld zijn in de tweede helft van dit jaar, droeg de eerste helft –met stip– mijn voorkeur weg. De kentering is ergens gekomen tijdens de herfst, toen op een of andere manier mijn normale vrolijkheid een beetje haar weg verloor. Niet dat er geen goede dingen zijn gebeurd: ik denk aan Henri’s trompetlessen en zijn inzet op school; Tessa’s feest, haar afstuderen en haar benoeming; en mijn tattoo; om maar drie dingen op te noemen. De eerste helft was gewoon beter, maar misschien is dat (a) omdat het al verder weg is en (b) ik hoegenaamd geen winterpersoon ben, en we in de eerste helft van het jaar zicht op lente en beter weer hebben –terwijl het op dat vlak in de tweede helft enkel bergaf kan gaan.

Wij onthouden twee ronduit schitterende boeken uit de oogst van 2006: Saturday van Ian McEwan bijvoorbeeld (gelezen in maart), en (het nog net iets betere) The Good Life van Jay McInerney (gelezen in juni).

Goede pulp was er ook, met maar liefst vijf Childs (Tripwire, Echo Burning, Without fail, Persuader, The Enemy); een excellente Ruth Rendell (Live Flesh) in oktober; The Holcroft Covenant van Robert Ludlum (in augustus); en een heleboel slechte Scandinaviërs.

Wat betreft het Nederlandse taalgebied waren we (op zijn minst een beetje) onder de indruk van het onderdeel Manhattan on the left bank uit Alfa Amerika van Jan Van Loy en Joe Speedboot van Tommy Wieringa (maart); de New Yorkse nachten van Herman Portocarero –wij kijken reikhalzend uit naar het tweede deel– (mei); en ook Thomas Blondeau heeft onze aandacht getrokken met zijn Ex (november).

En al was de oogst goed, toch hebben we slechts 43 boeken gelezen –wat een pak minder is dan de 59 van het jaar ervoor. Geen idee wat er allemaal op stapel staat voor 2007 (hopelijk de nieuwe Portocarero).

concerten 200612

Snauwaert, Van Der Harst en Isoheranen / 03-12-2006 / Opatuur / **
Van Herck en Pirotton / 10-12-2006 / Opatuur / **
Florizoone, Massot en Horbaczewski / 17-12-2006 / Opatuur / ***(*)
Mogelijks het beste concert van het huidige seizoen, bij Opatuur.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

boeken 200612

The Enemy / Lee Child / 2004 / **
Child keert terug in de tijd. Jack Reacher is een eigengereide MP, op zoek naar de juiste weg. Klinkt allemaal al veel zwaarder dan het is, maar dit is ontspannende literatuur van de bovenste plank. Maak er niet meer van dan het is.
Oracle Night / Paul Auster / 2003 / ***
Pijn en smarten, toeval en samenloop; het noodlot is een constante in het werk van Auster. En het is meteen ook een van de zaken die ik enorm apprecieer. Net zo ontspannend als Child, maar dan op een andere manier. Heerlijke lectuur.
Lion’s Honey / David Grossman / 2005 / *
Ik had gedacht dat ik de ‘Myths’-reeks mij niet kon ontgoochelen, maar ik was duidelijk verkeerd. Grossman gaat zwaar de intellectuele toer op, en wordt daardoor zeer saai. Zijn Samson verhaal is meer tractaat dan verhaal. Niet de moeite.
A Short History of Myth / Karen Armstrong / 2005 / **
Hier weten we tenminste dat het als tractaat bedoeld is. Interessante inleiding tot de ‘Myths’-reeks, maar niet meteen mijn favoriete soort lectuur. Wel interessant (of had ik dat al gezegd?).

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

films 200612

Mary Reilly / Stephen Frears / 1996 / Eén / **
Waar houdt die mens zich mee bezig, denk ik dan. Het kunnen niet altijd hoogvliegers zijn, natuurlijk.
The Deep End / Scott McGehee & David Siegel / 2001 / KA2 / 0
En het wordt er niet echt beter op. Ik keek omwille van Tilda Swinton, maar dat bleek een vergissing. Waardeloos.
Three extremes (Saam gaang yi) / Fruit Chan, Takashi Miike, Chan-wook Park / 2004 / DVD / *(*)
Bof. Past in de commerciële Asia-hype.
Under Suspicion / Stephen Hopkins / 2000 / KA2 / *
Daar zit nu echt niks verrassends in. Ongetwijfeld een verfiming van een toneelstuk. Courtroom drama in een politiekantoor.
Deathwatch / Michael J. Bassett / 2002 / KA2 / *
Deze was op zijn minst toch al onderhoudend.
Silent Hill / Christophe Gans / 2006 / DVD / *(*)
Weinig originele film, die je bekijkt alsof je naar een spelletje kijkt (geen toeval, gezien het ding op een spel gebaseerd is). Leuk, maar niet meer.
White Noise / Geoffrey Sax / 2005 / DVD / *(*)
Een verschrikkelijk groot déjà-vu gevoel bekruipt u bij het zien van deze film. Weinig interessante plot(onwikkeling). Laat maar liggen.
The Exorcism of Billy Rose / Scott Derrickson / 2005 / DVD / **
Goede film, maar verdwijnt in het niets tegenover zijn Duitse penchant. Zwaar commercieel, is dit meer een halve horrorfilm die net iets te veel mosterd bij The Exorcist heeft gehaald. De nadruk ligt op de geesten en de uitdrijving, terwijl bij Requiem de nadruk op het personage ligt.
The Omen / John Moore / 2006 / DVD / *
Waterig-saaie doorslag van het origineel uit van Donner 1976. Geen greintje meerwaarde; net de saaie King Kong van Peter Jackson all over again.
Chinjeolhan geumjassi (Sympathy for Lady Vengeance) / Chan-wook Park / 2005 / DVD / **
Entertaining, maar haalt absoluut het niveau van Mr. Vengeance of Oldboy niet.
Harry Potter and the Goblet of Fire / Mike Newell / 2005 / DVD / **
Leuke verfilming. Had mij aan erger verwacht, maar ook de onderwaterscène is geslaagd verfilmd.
Flushed Away / David Bowers & Sam Fell / 2006 / Kinepolis / **
Onderhoudend met knipogen naar andere films. Het begint allemaal wel wat saai te worden, die kinderfilms. Tijd dat er nog eens een frisse vernieuwende wind doorheen de kindercinema waait.
Broken Flowers / Mike Newell / jaar / DVD / **(*)
Verrassend goed, maar toch weinig geïnspireerd.

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

concerten 200611

Reggie Washington en Jozef Dumoulin / 5-11-2006 / Opatuur / **(*)
Orchestre International du Vetex / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **(*)
(bespreking)
Billie King / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **(*)
(bespreking)
Jaune Toujours / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **
(bespreking)
Moiano XL / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / N/A
(bespreking)
Bart Peeters / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **
(bespreking)
Lady Linn & Her Magnificent Seven / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / **(*)
(bespreking)
Lalalover / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / ***
(bespreking)
An Pierlé & White Velvet / 11-11-2006 / Vooruit (Radio1 Big Bang) / ***(*)
(bespreking)
De Gelukkige Prins (Oxalys) / 12-11-2006 / Vlaamse Opera (Oorsmeer) / *
(bespreking)
Blow (Florizoone & Massot) / 12-11-2006 / Vlaamse Opera (Oorsmeer) / ***
(bespreking)
Carlo Nardozza Quintet / 14-11-2006 / Vooruit / ***
(bespreking)
Klara Muziekprijzen / 18-11-2006 / De Bijloke / **(*)/*
(bespreking)
Tricycle – King Size / 18-11-2006 / De Bijloke / ***
bespreking
Carlo Nardozza, Alano Gruarin en Tom Van Acker / 19-11-2006 / Opatuur / ***
(bespreking)
Cyclophonics / 25-11-2006 / Vooruit / ***
(bespreking)
Skakk-trio / 19-11-2006 / Opatuur / ***
Dit was eigenlijk meer hedendaags klassiek dan jazz. Helemaal niet slecht, maar wel niet meteen waarvoor je naar Tuur trekt. Vroeger was ik behoorlijk verslingerd aan dit soort muziek. (Nog altijd wel een beetje.)

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

boeken 200611

Ex / Thomas Blondeau / 2006 / **(*)
Een auteur om in het oog te houden. In het begin dacht ik te moeten schrijven “dit boek is zo slecht dat het goed is” (zuigt u daar maar eens een puntje aan), maar ik moet toegeven dat er goede elementen en een mooie evolutie in zit.
The Black Dahlia / James Ellroy / 1987 / *(*)
Absoluut niet mijn ding. Veel te langdradig, probeert te hard als ‘authentiek’ over te komen. Aangenaam ‘alternatief’ (eigenlijk: origineel) einde, maar ik vond de recente verfilming beter. En dat was dan al niet meteen een van De Palma’s hoogvliegers. Geen Ellroy meer voor mij, dank u.
Het verleden / Alan Pauls / 2003 / 0
Dit onding werd –ik dacht in DM Uitgelezen– aangeprezen als het beste van het Spaanse taalgebied sinds Schaduw van de Wind. Maar wat een driestuiverroman. De schrijver van deze rommel heeft waarschijnlijk een nog niet verwerkte relatie achter de rug, die hij meende in dit boek te moeten uitschrijven. Het zit vol nodeloze complexiteit en een schier eindeloze reeks herhalingen. Net voor de helft had ik het bijna finaal dichtgeklapt, maar ik heb het dan toch maar naast het toilet gelegd, en diagonaal uitgelezen. (Nog goed dat ik er niet van geconstipeerd raakte.)

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)