recensies – Pagina 49

films 200704-05

(Hm. Ik ging ze eigenlijk per kwartaal bijhouden, maar het lijkt erop alsof ik toch weer in actie ben geschoten wat bereft film. In april heb ik bijna niks gezien, maar dan was het plots mei, en kon ik mijn verlangen naar film niet meer bedwingen. Voor het ontspoort, alhier dus mijn lijst voor april-mei. Enfin, veel mei, weinig april.)

Children of men, van Alfonso Cuarón, gebaseerd op een boek van P.D. James. Cuarón is de vriendelijke mens die ons eerder al pareltjes afleverde zoals Sólo con tu pareja, Y tu mamá también en de ronduit schitterende adaptatie van Dickens’ Great Expectations. En één van de Potterfilms. Met Children of men gaat hij helaas compleet de mist in. De film is een volledig voorspelbare variatie op het messiasverhaal, met ingrediënten die –op zijn allerbest– weggelopen lijken uit een film van Jeunet & Caro. Het scenario lijkt mij overigens veel werkbaarder voor een stripverhaal dan voor een film. Totaal ongeïnspireerd.

Vele duizenden keren beter is dan La tourneuse de pages, van de mij verder geheel onbekende Denis Dercourt, met Déborah François, de juffrouw die beroemd/bekend werd in de film van de broertjes Dardenne (L’enfant). Het is een typisch Franse film, inclusief statig aristocratische beelden vol dialoog die niet wordt uitgesproken en daardoor de film zoveel interessanter maakt dan de commerciële (Amerikaanse) zever die al te vaak ontaardt in ‘understanding movie plots for dummies‘. Bij wijlen prachtige fotografie, die mij alleen maar zin gaf om mijn fototoestel boven te halen. Nu nog modellen vinden.

Bleiten, bij Steve + Sky. Allez, doen alsof, want ik ben ne vent en ik bleit niet bij films. Maar was ik een vrouw dan had ik een ganse doos cleenex gebezigd. Nu beperk ik mij tot de opmerking dat Delfine Bafort een ferm snelle is –dat wisten we al, en zelfs ondanks al die schmink– maar ze kan nog behoorlijk acteren ook. Ik moet dringend eens Dagen zonder lief gaan zien.

De twee echte hoogvliegers zijn –naast La tourneuse de pages— Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring, wat geheel binnen de verwachtingen lag, en De battre mon coeur s’est arrêté, wat ik al eens had gezien, en nog steeds goed werd bevonden. Veel hoef ik daar niet aan toe te voegen, behalve dan dat u ze maar beter op uw ’te zien’ lijstje plaatst als u ze dus nog niet… gezien heeft.

De verrassingen van deze maand: 13 Tzameti, dat maar saai begint, maar al gauw je reinste Hitchcock allures krijgt en een schone film noir is geworden; en Shutter dat mooi past in de Asiatische thriller trendy toestanden, maar toch weet te boeien om meer dan horror.

Babel werd ook heel goed bevonden, ik houd wel van verschillende plotlijnen die tesamen komen. Batalla en el cielo is niet echt om over naar huis te schrijven, tenzij dan voor het contrast tussen de lichamen van Marcos Hernández en Anapola Mushkadiz. Als u dringend nog eens een schone blote jonge vrouw wil zien, dan mag deze film niet op uw lijst ontbreken. Al moet u er wel de erm lelijke blote oude(re) man bijnemen.

Voor de rest, tsja. A Knight’s Tale is een zodanige foute film dat hij bijwijlen bijzonder grappig is, en Wolfgang Petersen doet voor Troy zodanig zijn best om zijn film epische dimensies te geven naar roemrijke voorbeelden dat hij totaal de bal misslaat.

Goed we doen weer mee. Nu nog eens tot aan de cinema geraken.

Children of men / Alfonso Cuarón / 2006 / DVD / *(*)
La tourneuse de pages / Denis Dercourt / 2006 / DVD / ***
Taking Lives / D.J. Caruso / 2004 / VT4 / *
National Treasure / Jon Turteltaub / 2004 / VT4 / *
Babel / Alejandro González Iñárritu / 2006 / DVD / ***
Batalla en el cielo / Carlos Reygadas / 2005 / DVD / **
Over the Hedge / Tim Johnson & Karey Kirkpatrick / 2006 / DVD / **
Steve + Sky / Felix Van Groeningen / 2004 / DVD / ***
The Departed / Martin Scorsese / 2006 / DVD / ***
13 Tzameti / Géla Babluani / 2005 / DVD / ***
Open Water / Chris Kentis / 2003 / VT4 / *
Bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom (Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring) / Ki-duk Kim / 2003 / DVD / ****
De battre mon coeur s’est arrêté / Jacques Audiard / 2005 / DVD / ***(*)
Shutter / Banjong Pisanthanakun & Parkpoom Wongpoom / 2004 / DVD / ***
La Mala Educación / Pedro Almodóvar / 2004 / DVD / ***
Exils / Tony Gatlif / 2004 / DVD / **
A Knight’s Tale / Brian Helgeland / 2001 / VT4 / **
Intersection / Mark Rydell / 1994 / vijfTV / *
Troy / Wolfgang Petersen / 2004 / VT4 / *(*)

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige (twee) maand)

concerten 2007 Q1

’t Is een ramp. Ik ben bijlange niet meer mee, met welke concerten ik allemaal gezien heb tijdens het eerste kwartaal van 2007. Het is misschien makkelijker om kwartaallijstjes bij te houden, maar dan moet ik het wel regelmatig aanvullen natuurlijk.

Vast staat dat het concert van Campbell & Lanegan een duidelijk scharniermoment betekende. En het interview met Absynth Minded in zekere zin ook. We zijn een beetje uit enkel jazz aan het loskomen, al blijft dat nog steeds de hoofdmoot van de concerten waar ik naartoe ga.

Laat ons beginnen met het goede nieuws: er zit geen enkel concert bij dat slecht was. Het concert van Campbell en Lanegan was, erm, anders dan verwacht, maar het brak op zijn minst met een soms traditioneel saai opgebouwde set van CD-afhaspeling. Zeer onderhoudend, en het deed mij in elk geval naar meer zulk een optredens uitkijken.

Wat springt eruit van jazz? Het Jef Neve Trio vanzelfsprekend. Hét concert van het voorbije kwartaal. Ze kwamen te laat, wonnen in not time het hart van het publiek, en speelden een zeer opbouwende en lange set. Jef Neve springt er overigens nog eens uit, met Pascal Schumacher bij Tuur. Waar het eindelijk nog eens afgeladen vol zat (en dat zeg ik dan voor Tuur, want zelf heb ik het liever wat rustiger, daar). En om nog even bij Tuur te blijven: ook het concert van Pierre Van Dormael en Hervé Samb was om de vingers bij af te likken. Samb is zogezegd de leerling van Van Dormael, maar hij moest absoluut niet voor zijn ‘meester’ onderdoen. En ik heb Van Dormael er ondertussen al met een paar de vloer zien aanvegen.

Nog twee: Briskey natuurlijk, met Big Band in de Vooruit, was zeer geslaagd –dat mogen ze nog herhalen. En dan het Michel Bisceglia Trio, dat alles was wat er van te verwachten viel. Gedegen standaards, een beetje voorspelbaar, maar wel zeer goed. De cd ligt nog steeds op repeat.

Pierre Vaiana en Fabian Fiorini / 14-01-2007 / Opatuur / **
Christian Mendoza en Frederik Leroux / 21-01-2007 / Opatuur / **
Isobel Campbell & Mark Lanegan (voorprogramma William Elliot Whitmore) / 27-01-2007 / Concertzaal Vooruit / ***
Phil Abraham en Benoit Vanderstraeten / 28-01-2007 / Opatuur / **
Jef Neve Trio / 30-01-2007 / Theaterzaal Vooruit / ****
Toine Thys en Fabian Fiorini / 04-02-2007 / Opatuur / **
3 Guitars: Da Costa – Radoni – Loveri / 11-02-2007 / Waar / **
Joe Higham en Erik Vermeulen / 18-02-2007 / Opatuur / **
Musicazur / 21-02-2007 / Vooruit Balzaal / **
Victor Abel en Romeo Iannucci / 25-02-2007 / Opatuur / **
Kris Defoort & Jan Rzewski + Nathalie Loriers & Karim Baggili / 27-02-2007 / Vooruit Balzaal / **
Absynthe Minded (support: Coparck) / 02-03-2007 / Vooruit Concertzaal / **
Pascal Schumacher en Jef Neve / 04-03-2007 / Opatuur / ***
Michel Bisceglia Trio / 15-03-2007 / Vooruit Theaterzaal (scène-op-scène) / ***
Pierre Van Dormael en Hervé Samb / 18-03-2007 / Opatuur / ***
Briskey Big Band / 21-03-2007 / Vooruit Balzaal / **(*)
Ben Sluijs en Christian Mendoza / 25-03-2007 / Opatuur / **

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

films 200702-03

Twee maand in één keer. Vorige maand ben ik het vergeten / had ik geen tijd om mijn filmlijstje online te zetten. Deze maand is daar maar bitter weinig nieuws bij gekomen, want ik heb ontdekt dat ik eigenlijk alleen maar tijd heb om series te bekijken. Die zijn korter, en het geeft niks als je al eens halverwege in slaap valt. Ideaal om tien-vijftien minuten bij te ontspannen voor het slapengaan.

Maar goed, op twee maand tijd heb ik toch een aantal films gezien –voornamelijk tijdens ziekteverlof, want in de cinema ben ik nog steeds niet geraakt sinds… erm, sinds het Filmfestival, denk ik.

Vergeet al die twee (of één) sterren, hieronder, dat is allemaal gewoon tijdverdrijf. The Crucible is echt wel zo cliché als het groot is; Thirst is erger dan pulp; The Jackal verveelt nadat je hem een tweede keer hebt gezien (en het is mijn vierde keer denk ik); idem voor Swordfish (zelfs met Halle Berry in ondergoed); en Torque, tsja, ’t is met motoren en al hé. In From The Night? De TV stond gewoon aan en ik was te lui om te zappen. What can I say?

Ontgoocheling van de maand: Lady in the Water. Het scenario rammelt langs alle kanten, is totaal ongeloofwaardig, en is noch voor kinderen noch voor volwassenen. Op een manier maakt dat deze film erger dan de bovenstaande, want die hebben tenminste minder pretentie. Enfin, we zien wel wat The Happening brengt?

Anderzijds had ik The English Patient nog nooit gezien, en was dat voor mij –ik was waarschijnlijk in the mood— een aangename verrassing. Ik hou wel van onmogelijke liefdesverhalen, en hoewel Ralph Fiennes ondertussen voor dat soort zaken getypecast wordt (The Constant Gardener iemand?) bleef ik toch met plezier rondwentelen in romantische melancholie. Maar goed, ik zeg het u, ik was in the mood, en ziek ook, als ik mij niet vergis.

Aanrader is Peter & the Wolf, een korte animatiefilm (30 min) van Suzie Templeton. Het bekende verhaal with a twist, maar niet zo erg dat het de puristen zou laten steigeren. Zeer bekijkbaar met kinderen, Henri was er weg van –net zoals wijzelf.

The Crucible / Nicholas Hytner / 1996 / VTM / *
Frailty / Bill Paxton / 2001 / KA2 / **
Lady in the Water / M. Night Shyamalan / 2006 / DVD / *(*)
Thirst / regisseur / jaar / KA2 / *
Peter & the Wolf / Suzie Templeton / 2006 / DVD / ***
The Jackal / Michael Caton-Jones / 1997 / VT4 / *(*)
The English Patient / Anthony Minghella / 1996 / VijfTV / ***
In From The Night / Peter Levin / 2006 / VijfTV / *
Swordfish / Dominic Sena / 2001 / KA2 / *(*)
Torque / Joseph Kahn / 2004 / VT4 / *

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand –enfin: januari)

boeken 200703

We hadden het er onlangs nog over, tijdens een korte vergadering van Het Project: ik kom niet meer aan lezen toe. Sinds februari heb geen boek meer uitgelezen. ’s Ochtends op de trein lees ik de krant, en ’s avonds in het terugkeren ben ik meestal te moe om mijn ogen langer dan een paar bladzijden gefocust te houden (ik zit aan bladzijde 127 van 300).

Overdag mag ik niet lezen van mijn werkgever —I know that sucks big time— en ’s avonds heb ik veel te veel andere dingen te doen. Fotografie neemt ondertussen een onredelijk groot deel van mijn vrije tijd in (eerst fotoshoot, dan foto’s verwerken), en dan is er nog het plethora aan zaken voor Het Project.

Niks dus, deze maand. En zo schakel ik mijn boekenlijstje meteen een versnelling lager naar een kwartaalpublicatie. Volgende afspraak: 1 juli.

boeken 200702

Middelmaat troef, in februari. Goed, van Child ben ik een overtuigd fan, maar meer dan twee sterren is dat eigenlijk niet waard. Het is gedegen erm ‘literatuur’, die ik met veel plezier verslind, en waar ik graag alle clichés bijneem. Verstand op nul, en uitrusten in de trein na een stresserende werkdag (niet lachen, daar vanachter).

Van overgehypete noordelijke literatuur in hetzelfde genre zoals Anne Holt, ben ik dan weer geen fan. Vooral het einde is verschrikkelijk gekunsteld, alsof ze niet alleen de moeite nemen om nog eens uit teleggen waarover het gaat, maar daar meteen achter nog een ander einde –compleet uit de lucht gegrepen– aan toevoegen. Nah. ’t Is maar dat ik het gekocht had, en dat ik het moeilijk alleen maar kan laten bestoffen.

En wat met de driehoek Mortier-Vandenhaute-Reve? Cringe van de bovenste plank, interessant om lezen, maar het lijkt zo vergezocht dat het bijna op een slecht geschreven boek met een onwaarschijnlijk plot gaat lijken. En dat maakt het allemaal nog een beetje schrijnender. Nog meer. Goed om lezen, in een walm van walging, ongeloof en ongemakkelijk voyeurisme.

One Shot / Lee Child / 2005 / **
Zonder Echo / Anne Holt / 2000 / *(*)
Avonden op het Landgoed / Erwin Mortier / 2007 / **

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

Azuur

Zondag hoorden we Erik Vermeulen en Joe Higham bij Opatuur. The Flu Brothers, zo hadden ze zichzelf voor de gelegenheid herdoopt. Ook hen had het griepseizoen genadeloos getroffen, wat de repetities voor deze avond tot een minimum had beperkt.

De gezondheid was nog niet helemaal je dat, maar zoals het rasmuzikanten betaamt, lieten ze zich daar allerminst door kisten. Ze brachten stevig in standards gewortelde impro-jazz, waarbij geen van hen beiden de nood (of de kracht) voelde tot show-off. Al wilde het met de (verbale) humor niet altijd lukken, die mannen stonden er gewoon, deden hun ding, en de muzikaliteit droop ervan af.

Al gaat het niet altijd even vlot: dinsdag was er een optreden van Maäk’s Spirit in het Damberd, geheel gratis, maar dat wordt nergens gecommuniceerd (zelfs niet in de gratis events bij Use-It). Behalve op de site zelf, zo ontdek ik vandaag, maar daar is men dermate karig met updates dat het niet echt de moeite loont die vaak te frequenteren. Dergelijke tips zijn overigens altijd welkom.

“Het was toch te laat voor u”, waren de troostende woorden die ik erbij mocht ontvangen, toen mij daags nadien over dit concert werd verteld. “Het staat aangeduid als beginnende om 22u, maar het is niet voor 22u30 begonnen, en dan was er natuurlijk nog een tweede set ook. Niets voor mensen gelijk gij die om 6 uur moeten opstaan de volgende dag.”

Gelukkig waren we er wel bij voor MusicAzur, gisteren in de Balzaal van de Vooruit (een optreden i.s.m. de Jazzlab Series). Het was al raak van bij de eerste noten. Drum (Stephan Pougin) en contrabas (Piet Verbist) zetten een rustig tempo in, waarop eerst piano (Pirly Zurstrassen) en basklarinet (Kurt Budé) inpikten, achtervolgd en opgejaagd werden door accordeon (Tuur Florizoone) en viool (Alexandre Cavalière), om uiteindelijk samen met een sax (Daniel Stokart) tot een samenspel te komen. Een geslaagde introductie die uitmondt in een solo van de piano die zo de volgende compositie inleidde.

Florizoone is een centraal figuur in de groep, maar het geluid van de accordeon stond iets te stil om hem effectief tot ‘leider’ te maken. Eigenaardig, want Florizoone als bindmiddel (en solist trouwens) leverde altijd al zeer geslaagde resultaten op. Niet dat we moesten klagen, want in plaats daarvan kwam nu voornamelijk Budé op de voorgrond, met de warme klank van de klarinet. Ook Cavalière liet zich niet onbetuigd in een gezellig steekspel met twee voornoemde muzikanten.

Een aantal stukken sprongen eruit, zoals Le monde de la tentation, dat Zurstrassen schreef voor zijn 16-jarige dochter Carla. Het begint heel chaotisch, maar zoekt zich een weg naar zacht vloeiende compositie. Of Les paluches (werkhanden), dat heel lichtvoetig klinkt voor handen die volgens de omschrijving toch van een redelijk groot formaat zijn. Het is beslist een tune die niet zou misstaan in een film van Charlie Chaplin.

De composities van Zurstrassen roepen associaties op met klezmer, folk, Nino Rota, en (dus) ook circus. Een soepje, zo zou u denken, maar niets is minder waar. Zurstrassen houdt zijn vaak uitbundige composities stevig in de hand. De muzikanten hebben er schik in, en u, u zou alvast wensen dat de lente volledig doorbrak deze keer.

In alle commotie achteraf ben ik zelf vergeten een CD te kopen, maar wie het concert heeft gemist, kan ik de muziek alvast aanraden. MusicAzur Prend l’air kan u kopen via de CD-shop van Jazzlab Series, en voor een billijke prijs sturen ze hem naar u op.

Erik Vermeulen en Joe Higham, gehoord bij Opatuur op 18 februari
Maäk’s Spirit, gemist in het Damberd op 20 februari
MusicAzur, gehoord in de Vooruit op 21 februari; CD MusicAzur Prend l’air
Victor Abel en Romeo Iannucci, te horen bij Opatuur (Citadellaan 17), op 25 februari – via Het Project worden overigens vrijkaarten weggegeven voor dit concert.

(Dit artikel verscheen eerder al op Gentblogt.)

films 200701

Geen uitschieters, deze eerste maand van het jaar, maar over het algemeen toch aangename films om zien. Ik heb de cinemazalen nog niet gehaald, hopelijk komt daar deze maand beterschap in. Wegens tijdgebrek geen uitleg meer bij de films overigens, behalve zo’n snelle blurb. Tenzij de films uitermate goed of slecht zouden zijn.

In het kader van opvoeding en awareness wordt hier op het werk (on)regelmatig een film vertoond. I Know I’m Not Alone dacht Michael Franti, en onder dat mom vertrok hij naar het Midden Oosten. Vaak interessant, maar nog net iets vaker een beetje de indruk dat het gaat om een Michael Franti videoclip. Leuk moment: als een Israëlische grenswachter tijdens een gesprek vraagt of hij wil stoppen met zo nerveus op zijn gitaar te tokkelen, antwoordt Franti: “I’ll stop if you take your finger off the trigger.” (En dat wordt allemaal zeer vriendschappelijk gezegd, zonder zweem van agressie.)

Maar goed, zelfs Swimfan viel (een beetje) te pruimen, al was dat voornamelijk door de ‘bevallige verschijning’ van Shiri Appleby; idem voor Kate Beckinsale in Van Helsing overigens. Perfect Day is dan weer een gezapige televisiefilm, met een feel good einde dat we ook in Wimbledon –met een ravissante Kirsten Dunst— terugvinden. In The Gathering, van de man die ons Not Without My Daughter en Wilde heeft ‘geschonken’ dwalen onze ogen af naar Christina Ricci, in een verhaal dat nogal tamelijk redelijk voor de hand liggend is, met een plot dat sinds The Sixth Sense opnieuw overal wordt uitgebuit. Ten slotte waren er Heat en Don’t Say a Word, twee onderhoudende actiethrillerschietfilms, waarmee u gezellig uw tijd kan verdoen. Heat zou een betere quotering kunnen krijgen, ware het niet dat Pacino echt wel weer getypecast is. Een one trick pony noemen ze zoiets/zoiemand geloof ik. Nog goed dat er actrices zijn om naar te kijken.

Heat / Michael Mann / 1995 / VT4 / **
Swimfan / John Polson / 2002 / KA2 / *
Van Helsing / Stephen Sommers / 2004 / VT4 / *(*)
Perfect Day / David Richards / 2005 / Vitaya / *(*)
Don’t Say A Word / Gary Fleder / 2001 / KA2 / **
I Know I’m Not Alone / Michael Franti / 2005 / DVD / *(*)
Wimbledon / Richard Loncraine / 2004 / VijfTV / **
The Gathering / Brian Gilbert / jaar / KA2 / **

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

boeken 200701

Harry Potter and the Order of the Phoenix / J.K. Rowling / 2004 / ***
Wijs! Met veel genoegen gelezen –al heb ik er behoorlijk lang over gedaan. Enkel Grawp is er een beetje met de haren bij gesleurd. Binnenkort lees ik deel zes, al heb ik daar voornamelijk minder goede zaken over gehoord.
Feldman en ik / Abdelkader Benali / 2006 / *
Hoe entertaining Harry Potter ook was, zo verschrikkelijk saai en kitschkunsterig was Feldman en ik. Het zal allemaal wel een reden hebben, en het is ongetwijfeld Kunst, maar dit boek zet in geen geval aan tot lezen. Hoogdraverij.

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

The Haydn Songbook

Haydn is niet meteen de meest sexy of hippe componist om te laten opdraven. Hoewel hij –in zijn tijd– van niet te onderschatten belang was voor de klassieke muziek, is hij vandaag een beetje in het verdomhoekje geraakt, mede door de populariteit van aanstormend talent Beethoven. Haydn zat in de overgang van barok naar classicisme, en stond zo’n beetje aan de wieg van het moderne strijkkwartet en de vierdelige structuur van de symfonie. Het grootste deel van zijn leven spendeerde hij als hofmuzikant bij de Eszterházys in Oostenrijk-Hongarije.

De muziek lijkt evenwel uitermate geschikt voor de protserige sierlijkheid van de Lully zaal in de Opera. Maar hoewel het decor van die zaal beslist overweldigend te noemen is, wisten de 12 zangers van het Collegium Vocale Gent er moeiteloos uit te springen. Begeleid door Kristian Bezuidenhout aan de pianoforte, en onderbroken door Kurt Van Eeghem was het publiek in voor een verrassender avond dan men van het programmaboekje mocht verwachten.

Vooreerst was er het koor, dat optrad zonder dirigent. Een première voor de opvoering in Gent, want het Songbook werd zondag ook in Antwerpen opgevoerd, en trekt daarna nog voor vijf concerten naar Polen. Tijdens een laatste repetitie voor de opvoering kregen de koorleden nog gauw een paar laatste tips mee van dirigent Christoph Siebert. Dat bij de laatste ‘stumm‘ uit Die Beredsamkeit de mimiek belangrijk is, en dat de ‘wunderbare Harmonie‘ (Die Harmonie der Ehe) zeer Duits moet klinken. Bezuidenhout zou het gemis aan instructies van de dirigent gedeeltelijk opvangen, maar het koor redt het verrassend goed zonder Siebert. En vergeten we niet dat de voornaamste taak van de pianist tenslotte het beroeren van de ivoren toetsen is.

Zeer opmerkelijk was ook de dynamiek van Van Eeghem. Hij beweegt zich tussen declameren en acteren in, zonder overdrijving, en met veel meer dan een belerend verhaal of een vluchtige bindtekst. Hoewel hij zijn teksten voornamelijk statisch moet brengen, slaagt hij er bij begin en einde uitstekend in een zekere interactie met het publiek tot stand te brengen. Een geslaagde formule.

Veel minder geslaagd was de voornaamheid van de onderbuur. De Lully zaal bevindt zich namelijk boven het restaurant en de lounge bar van het Café Theatre, van waaruit gedurende het gehele concert indringende bastonen kwamen opgestegen. Het concert werd nochtans ruim op voorhand aangekondigd, en zowel het Collegium als de Opera had de eigenaar verzocht daarmee rekening te houden (het concert duurde amper 80 minuten). Zelfs tijdens het concert is men herhaaldelijk gaan vragen of het alstublieft niet stiller kon, maar men sprak er –waarschijnlijk letterlijk– tegen dovemansoren. Tijdens de stille passages was de beat soms duidelijker hoorbaar dan de zang. Ik kan mij niet beginnen voorstellen hoe afleidend dit moet geweest zijn voor de muzikanten.

Een koor zonder dirigent, en daarenboven afgeleid door de bastonen van de onderbuur. Het is onwaarschijnlijk wat voor een puike prestatie ze alsnog hebben neergezet. Het project was zeker geslaagd, zowel muzikaal als wat betreft de inkleding met de bindteksten. Die teksten worden overigens nog vertaald, zodat een Poolse acteur de rol van Van Eeghem op zich kan nemen.

The Haydn Songbook, door Collegium Vocale Gent, gehoord in Lully Zaal van de Vlaamse Opera op 3 februari 2007

(Deze bespreking verscheen ook bij Gentblogt.)

jazz is vrolijk

Zondag ging het er vrolijk aan toe, tijdens het concert van Phil Abraham en Benoit Vanderstraeten. Abraham had dan ook meteen de toon gezet door Tuur te vragen of hij soms —alstubelieft— geen microfoon kon missen, want dat hij wel degelijk van plan was om te zingen.

Zingen bij Tuur wordt echter als even grote ketterij beschouwd als drummen, dus zelfs al had Tuur een microfoon gehad, dan nog zou hij die niet uit handen hebben gegeven. Abraham maakte evenwel van de nood een deugd, want bij Opatuur is het klein genoeg (en het publiek stil genoeg) om de onversterkte stem tot het laatste tafeltje duidelijk te laten weerklinken.

“Normalement gaat het van do-re-mi-fa-sol-la-si, maar ik draai dat soms om gelijk in ons volgende lied: isla los afim erod.” En nadat het nummer wordt ingezet, en de toehoorders van bij de eerste zanglijn naast hun stoel liggen van het lachen, verzoekt hij Vanderstraeten nog even te wachten. “Ah, attends, il y a le si bemol qu’il ne connaissent pas encore. Donc,” richt hij zich tot ons, “die si bémol wordt dan lemob is, en pareillement voor de fa bécarre, etc.”

De muziek die ze brachten zat vol dergelijke spielerei en knipogen. Abraham pretendeerde de beginnoten van een van stukken niet meer te kennen, en ging er samen met Vanderstraeten naar op zoek; Me and Ms Jones werd in 3/4 ipv 4/4 maat gespeeld (“mais on ne peut pas faire ça“, riep Abraham verbouwereerd uit toen Vanderstraeten dat voorstelde); en ik heb nog nooit zo’n funky Miles Davis gehoord. Allemaal zonder kitsch en zonder het James Last-gevoel op te wekken. U hebt weer wat gemist.

Dinsdag (gisterenavond) speelde Jef Neve voor een <a href="grotendeels uitverkochte theaterzaal in de Vooruit. Het trio liet even op zich wachten: drummer Teun Verbruggen spendeerde (twee uur) langer dan voorzien op de Brusselse ring, waardoor het publiek tot 20u15 aan de ingang diende te wachten tot de soundcheck afgelopen was. Verschrikkelijk vervelend op het moment zelf (het was er ook snikheet in onze winterjassen), maar achteraf verontschuldigden zowel de Vooruit als Neve zelf zich uitgebreid bij het publiek. Neve was trouwens weer zijn uiterst beminnelijke zelf, die het succes niet naar zijn hoofd laat stijgen. Hij is dolenthousiast omdat er zoveel mensen zijn, laat dat ook duidelijk blijken, en bedankt het publiek herhaaldelijke keren uitvoerig. Smijt er nog wat one-liners tussen (“hebt zoiets in uw keuken”, grijnst hij na een lange drumsolo), voeg er wat gewriemel aan de piano bij, en de toehoorders dragen hem op handen.

Het concert opende met Don’t blame me, een nieuwe compositie (“Teun en Piet hebben het nog niet eens gehoord”), en sluit af met Lacrimosa, dat Neve gecomponeerd had voor het Festival van Vlaanderen. Daartussen krijgen we de muziek van Nobody is illegal, maar ook het tweede album van het Jef Neve Trio komt uitgebreid aan bod. Voor Lacrimosa, dat tijdens het festival was opgevoerd met Capilla Flamenca, had Neve zich gebaseerd op polyfonische muziek. De invloed van klassiek is overigens nooit ver weg in zijn composities.

Een van de hoogtepunten was de minstens vijf minuten durende drumsolo van Teun Verbruggen. Het is maar uiterst zelden dat we dergelijk gevarieerde en boeiende drumsolo’s te horen krijgen! Het viel daarenboven ook op hoe goed de groep op elkaar is ingespeeld. Er wordt voortdurend gelachen en uitgedaagd, aangetrokken en afgestoten, en iedereen krijgt de ruimte om zijn thema’s uit te werken. Dit was een zeer geslaagd concert; de theaterzaal zat dan ook terecht afgeladen vol.

Nu zondag, 4 februari, is het de beurt aan Toine Thys (sax) en Fabian Fiorini (piano) bij Opatuur. Fiorini heeft onlangs nog een zeer goed concert gespeeld met Pierre Vaiana op sax, maar het contrast tussen de klassieke Fiorini en de eclectischer Thys voorspelt ons boeiende muziek. Gentblogt mag opnieuw 5 vrijkaarten weggeven voor dit concert.

(Deze bespreking werd eerder op Gentblogt gepubliceerd.)