Straks beginnen we met het Emile Parisien Quartet in De Werf (za 05/02/2011 om 20u30)
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Loz1LZDd8H4&w=500&h=405]
Morgen gaan we naar Oostende voor BRZZVLL in Vrijstaat O. (zo 06/02/2011 om 17u)
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=1AWF6tYaoYM&w=500&h=405]
…en achteraf naar De Centrale voor Peter Ehwald, Stefan Schultze & Frederik Leroux bij Opatuur (zo 06/02/2011 om 20u)
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=4Wx3QMs7BTE&w=500&h=311]
Geniet ervan!
Hm. Ik ben wat ziek geweest in het begin van de maand, en er was nog niet echt vreselijk veel te doen. Slechts drie concerten dus, en alledrie met Bram Weijters.
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(concerten vorige maand)
Ongeveer een week nadat ik het over de Loudness War had in Luid, luider, stop! (iemand een idee waar die titel naar verwees?), kwam ik nog een relevant artikel tegen. In Why jazz is more dynamic than rock, pop and hip-hop verwijst Peter Hum vam de Ottawa Citizen naar The Loudness War Analyzed op de Music Machinery blog van Paul Lamere.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=3Gmex_4hreQ&w=500&h=405]
Wie denkt dat het —pardon the pun— allemaal tussen de oren zit, moet bovenstaand (korte) filmpje maar eens bekijken.
Recorded music doesn’t sound as good as it used to. Recordings sound muddy, clipped and lack punch. This is due to the ‘loudness war’ that has been taking place in recording studios. To make a track stand out from the rest of the pack, recording engineers have been turning up the volume on recorded music. Louder tracks grab the listener’s attention, and in this crowded music market, attention is important. [Paul Lamere]
Lees dienaangaande ook het interessante artikel dat vandaag op DS verscheen: De muziekindustrie wankelt, maar geeft zich niet over.
(En het mogen dan misschien verschillende geluidstechnici zijn, die albums of concerten mixen, me dunkt dat ze zich allebei een beetje aan hetzelfde durven/moeten bezondigen: luid = aandacht.)
Met BB King en met ‘Steven De Bruyn, Tony Gyselinck & Roland’ kondigt Gent Jazz Festival (07.07-17.07.11) de eerste namen aan voor zijn verjaardagseditie deze zomer.
N.a.v. de tiende editie wordt alvast een bijzonder programma uitgewerkt, met op zaterdag 9 juli BB King als headliner van een ‘Special Night’. De blueslegende geeft dit jaar zijn Europese afscheidstournee en is in het kader daarvan exclusief te zien op Gent Jazz Festival. Openers die dag zijn ‘Steven De Bruyn, Tony Gyselinck & Roland’, met hun schitterend samenwerkingsproject. Met het album ‘Fortune Cookie’ leverde dit trio eind vorig jaar een prachtig, vonkend en knetterend visitekaartje af.
Tickets zijn vanaf vandaag verkrijgbaar via gentjazz.com en in de Fnac-filialen. Tickets voor deze Special Night kosten 42 Euro in voorverkoop, een dagticket 32 Euro.
Gent Jazz Festival verwierf inmiddels een plaats in de IJFO (International Jazz Festival Organisation), een selecte club die wereldwijd de voornaamste jazzfestivals groepeert, waaronder North Sea Jazz, London Jazz Festival, Montreux Jazz Festivals, Montreal Jazz Festival, Monterey Jazz Festival, Istanbul Jazz Festival. Met de toetreding tot de IJFO krijgt ‘Jazz en Muziek vzw’ (de organisatie achter Gent Jazz Festival) wereldwijde erkenning voor haar werking en volgehouden kwalitatieve programmering. De vzw is zowel organisator van Gent Jazz Festival, Jazz Middelheim (i.s.m. de VRT) en Jazz & Sounds (i.s.m. Kunstencentrum Vooruit, Muziekcentrum De Bijloke, en Hogeschool Gent).
(Persbericht Gent Jazz)
Het pianospel van Falling, Catching waarmee Agnes Obel haar album Philharmonics opent, kan de doodgeverfde sterke invloed van Tori Amos of Yann Tiersen laten vermoeden. Net zo goed kan het echter haar opvoeding zijn die spreekt; ze vermeldt graag Bach en Debussy, net zozeer als John Cale overigens. Van die laatste heeft ze Close Watch (voluit (I Keep A) Close Watch uit Cales Music for a New Society in 1982) op haar debuutalbum gecovered –niet geheel onverdienstelijk trouwens (gratis en legaal te downloaden bij PIAS).
Haar meest bekende nummer is waarschijnlijk Just So, dat werd gebruikt in een advertentiecampagne van Deutsche Telekom.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=5NmjJeNFUVU&w=500&h=311]
De muziek is heel understated, mooi maar weinig opvallend. Het is wat moeilijk om vergelijkingen te maken zonder naar de voor de hand liggende voorbeelden als Feist, Joanna Newsom maar ook Cat Power en misschien zelfs Au Revoir Simone te grijpen. Op de eindejaarslijstjes werd ze vaak vermeld als één van de meest opmerkelijke debuten van 2010. Wie haar album een kans geeft, kan niet anders dan dat potentieel te erkennen.
Marie-Anne Standaert speelde samen met Bram Weijters en Janos Bruneel gisteren als Misstriohso bij Opatuur in De Centrale. Ze speelden voornamelijk standards, maar er zat hier en daar ook een eigen compositie in, zoals F-song van Weijters.
Donderdag speelt er opnieuw jazz bij Tuur, maar deze keer moet u daarvoor naar Mub’Art (Fernand Scribedreef 1, tegenover het SMAK en onder het MSK), waar u Mattias Laga, Pieter Baert en Jeroen Baert te horen krijgt. Wie komt eten (dat kan vanaf 19u), krijgt er gepocheerde steak in rode wijn, linzen en Gentse tripelsaus op zijn bord. Smakelijk.
Het valt op, dat in de ganse discussie rond de nieuwe decibelnorm van de minister van Milieu-die-er-ook-maar-cultuur-heeft-bijgenomen-want-dat-moet-niet-altijd-met-sport-samenhokken, dat in die discussie vooral de organisatoren van concerten van populaire muziek aan bod komen. Populaire muziek definiëren we hier maar gemelijk als alles wat niet tot de klassieke muziek, de meest gangbare soorten jazz, en andere kwetsbare muziek behoort. Die dingen overlappen allemaal, maar daar gaat het nu even niet over.
Herman Schueremans (Open Vld en organisator van Rock Werchter), vindt geluidsnormen ‘betuttelend’, lezen we in De Morgen. In een aansluitend artikel laat journaliste Sue Somers terecht een aantal geluidsmixers aan het woord. “Als je genoeg aan de knoppen prutst, valt daar wel een mouw aan te passen”, vindt Bjorn Debergh, mixer van o.a. Zita Zwoon.
Hij gaat daarmee als enige wat in tegen zijn collega’s die blijkbaar meer moeite hebben om de juiste knoppencombinatie te vinden. Kenmerkend is de getuigenis van Harald Vanherf, die de vooropgestelde 100db(A), gemeten over 15 minuten, veel te laag vindt. Rock en pop,
zo laat hij optekenen, is dynamische muziek: er zijn stiltes en er zijn momenten dat het harder gaat.
Helaas. Veel van die rock- en popmuziek heeft nog steeds te lijden onder de Loudness War, de grote egalisatiegolf die in die genres de meeste dynamiek uit de muziek heeft gehaald. Bij het Wikipedia lemma staan een aantal voorbeelden, ik heb in mijn collectie bijvoorbeeld een geremasterede versie van Miles Davis’ Kind of Blue, die op het eerste gehoor dynamisch lijkt, tot er een A-B vergelijking wordt gemaakt met de oorspronkelijke versie. Die is stiller, jawel, maar daar zijn alle instrumenten altijd hoorbaar.
Het verschil tussen de geluidsmix voor een poprockconcert en een gemiddeld jazzconcert is vaak hemelsbreed. Geluidsmixers die gewoon zijn de knoppen voor poprock te bedienen en dienst moeten doen als jazzmixer, durven wel eens de subtiliteit uit de muziek weg te mixen ten ‘voordele’ van het homogene volume waarin alle instrumenten eensluidend worden weergegeven. (Blijf gewoon van de knoppekes, durft een muzikant wel eens verzuchten als de crescendo’s en decrescendo’s uit zijn solo worden weggefilterd.) Om de verdwenen natuurlijke dynamiek van de instrumenten terug te krijgen, wordt in poprock bijvoorbeeld veel meer aandacht besteed aan de repetitieve ritmiek gekoppeld aan volume.
Is de nieuwe limiet haalbaar? Of hebben de organisatoren gelijk dat ze moord en brand schreeuwen over de nieuwe maatregel? Het kan vanzelfsprekend niet de bedoeling zijn dat de kleine podia de dupe worden van zo’n maatregel –net zomin als de grotere overigens. Maar wat Herman Schueremans weinig creatief als betutteling stigmatiseert, zou mogelijk kunnen vervangen worden door opvoeding. Door de industrie wordt een verwachtingspatroon gecreëerd –mede gevoed door de bovenvermelde loudness wars– waardoor de concertganger verkeerdelijk vermeent dat een hoog geluidsvolume een noodzaak is.
Het antwoord van de muziekindustrie is: oordopjes. Staat de muziek te luid, steek dan oordopjes in. Oordopjes verlagen het geluidsniveau met 9, 15, 20 of zelfs 25dB (sommige zijn ronduit slecht en laten de gevaarlijke frequenties wél door). Het geluid wordt er vaak volledig door vervormd (tenzij u voor de duurdere modellen gaat) en een deel van de concertbeleving gaat de mist in. Waarom, als decibelverlagende oordopjes worden aangeraden als ‘oplossing’, is de industrie zo gekant tegen een beperking tot 100dB? Kunnen oordopjes iets dat geluidsmixers niet kunnen? (Ons van muziek laten genieten bijvoorbeeld, i.p.v. ons door lawaai te laten pijnigen.)
Meer dan 15 minuten continue blootstelling aan een geluidsniveau van 100dB (de vooropgestelde nieuwe norm) wordt afgeraden; herhaaldelijke blootstellingen van meer dan 1 minuut aan 110 dB (de zelfopgelegde industrienorm) kan blijvende gehoorschade met zich meebrengen (How Loud Is Too Loud?).
Sommige instrumenten klinken van nature luid, en gaan probleemloos over de beide grenzen. Symfonische muziek piekt tussen 120 en 137dB (bron); waarbij een derde van de geluidskracht van een 75-koppig orkest van de percussie afkomstig is. Let wel, we spreken hier over pieken, niet over een aanhoudende geluidsmuur van 120 dB(A). Ik kan mij voorstellen dat die piek beduidend (en gevaarlijk) hoger ligt bij het kanongeschut in de 1812 Ouverture van Tchaikovsky.
(Gemeten met de dB meter pro app, piekte de muziek thuis op 82dB, met een gemiddelde van 60dB over een periode van iets meer dan vijf minuten —Little Girl I’ll Miss You door Apex met Rudresh Mahanthappa.)
Alles over het voorstel: Voorstel beperking geluidsvolume muziekevenementen
Ik ga naar een vergadering, en ik breng mee naar huis:
Ik leeg de brievenbus, en vind een dikke bruine envelop met daarin:
Ik ga (zaterdag) naar De Werf voor mijn eerste concert van 2011, en breng mee naar huis:
Chad McCullough speelde gisterenavond in De Werf, samen met Bram Weijters (piano), John Bishop (drums) en Piet Verbist (bas). De Werf huisde twee cd release concerten overigens: McCullough en Weijters presenteerden Imaginary Sketches (W.E.R.F.088), en Hamster Axis of the One Click Panther hielden Small Zoo (W.E.R.F.089) onder de doopvont.
We zijn uitgekomen bij Pi, voor het aantal gekochte albums in 2010 (‘net’ niet het dubbele van 2009). Bijna 1 album per dag, er zullen waarschijnlijk wat feestdagen hebben tussen gezeten. Er zitten fantastisch goede dingen tussen, die u niet mag gemist hebben, en er zitten nog een paar dingen niet tussen, waarnaar ik nog niet genoeg heb kunnen luisteren. Binnenkort hopelijk een top 10.
Werden van de harddisk verwijderd:
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)