Het pianospel van Falling, Catching waarmee Agnes Obel haar album Philharmonics opent, kan de doodgeverfde sterke invloed van Tori Amos of Yann Tiersen laten vermoeden. Net zo goed kan het echter haar opvoeding zijn die spreekt; ze vermeldt graag Bach en Debussy, net zozeer als John Cale overigens. Van die laatste heeft ze Close Watch (voluit (I Keep A) Close Watch uit Cales Music for a New Society in 1982) op haar debuutalbum gecovered –niet geheel onverdienstelijk trouwens (gratis en legaal te downloaden bij PIAS).
Haar meest bekende nummer is waarschijnlijk Just So, dat werd gebruikt in een advertentiecampagne van Deutsche Telekom.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=5NmjJeNFUVU&w=500&h=311]
De muziek is heel understated, mooi maar weinig opvallend. Het is wat moeilijk om vergelijkingen te maken zonder naar de voor de hand liggende voorbeelden als Feist, Joanna Newsom maar ook Cat Power en misschien zelfs Au Revoir Simone te grijpen. Op de eindejaarslijstjes werd ze vaak vermeld als één van de meest opmerkelijke debuten van 2010. Wie haar album een kans geeft, kan niet anders dan dat potentieel te erkennen.
Ik weet niet of je zaterdag van plan was naar De Werf te gaan. Het Quentin Dujardin Quartet staat op het menu. Ik heb ze 2 weken terug in Vrijstaat O. te Oostende gezien. Als je een combinatie tussen jazz, flamenco en wereldmuziek kunt smaken is het een echte aanrader. Was echt een knap optreden!
Normaal gezien ga ik daarheen. Ik heb zijn albums uit 2003 (Khamis) en 2007 (Veloma) en het is inderdaad heel genietbare muziek.