muziek – Pagina 34

Concerten 201011-12

Hm. Toen ik daarnet begon aan mijn concertlijstje voor 2011, merkte ik dat ik sinds de concerten van november mijn lijstje niet meer had gepubliceerd. Voor 2010 is de teller op 170 blijven staan, dat zijn er –ondanks een drie maand durend verblijf in de USA– bijna 30 meer dan voor 2009. Ik heb redelijk wat aan mij moeten laten voorbij gaan wegens sneeuw of ziekte, zoals Vijay Iyer in De Singer en RadioKUKAorkest & Ellery Eskelin in Vooruit. Maar ziet, we beginnen binnenkort vol goede moed aan 2011 (weg met de winter staat er ergens op een Gentse straatmuur).

Uitschieters in november en december zijn Dave Douglas – Spark of Being (cfr Dave Douglas – ‘Spark of Being’ & Spark of Being) & David Liebman; beide concerten vonden plaats in deSingel. Opmerkelijk waren ook Mâäk & Albert Anagoko Ensemble in Vooruit; Reut Regev in de Rataplan; en Riccardo Luppi’s Mure Mure in el Negocito.

John Scofield / 03-11-2010 / Vooruit / **(*)
Ewout Pierreux Quintet / 06-11-2010 / Rataplan, Borgerhout / **(*)
Reut Regev / 06-11-2010 / Rataplan, Borgerhout / ***
Robin Verheyen / 07-11-2010 / Opatuur @ De Centrale / **(*)
Badenhorst / 10-11-2010 / Dendermonde / *(*)
Jazz Plays Europe / 11-11-2010 / De Werf, Brugge / **(*)
Dave Douglas – Spark of Being / 13-11-2010 / deSingel, Antwerpen / ***(*)
Todorov / Guyot / 21-11-2010 / Opatuur @ De Centrale / **
Mâäk & Albert Anagoko Ensemble / 25-11-2010 / Vooruit / ***
Neil Cowley Trio / 25-11-2010 / Vooruit / **(*)
David Liebman / 03-12-2010 / deSingel, Antwerpen / ***
Riccardo Luppi’s Mure Mure / Live in Milano / 04-12-2010 / el Negocito / **(*)
Dick Van Der Harst / 16-12-2010 / Opatuur @ Mub’Art / **

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

Creator

Terwijl ik lag uit te zieken, vrijdag, zat ik met een half oog naar de MIA’s te kijken. De MIA’s, dat zijn de Music Industry Awards, een Vlaamse muziekprijs die wordt uitgereikt door de VRT i.s.m. Muziekcentrum Vlaanderen.

Bij de vijf MIA’s die door de muziekindustrie werden uitgedeeld (de andere twaalf werden door het publiek verkozen), zat er eentje voor beste artwork. De genomineerden waren Goose, DAAU, Amatorski, en BRZZVLL. Het artwork voor zowel DAAU (voluit Die Anarchistische Abendunterhaltung) als BRZZVLL (spreek uit als Brazzaville) werd gemaakt door het Antwerpse Afreux; de EP van Amatorski bevat werk van Ann Eysermans, Femke Vanbelle, Sabien Ceuppens, Rinus Van de Velde, en Levi Seeldraeyers (cover design); het album van Goose werd ontworpen door legende Storm Thorgerson.

U mag raden wie gewonnen heeft. Niet het werk van eigen bodem, maar ‘vanzelfsprekend’ het werk van de 66-jarige veteraan en icoon Storm Thorgerson, die covers maakte voor de albums van o.a. Pink Floyd, 10cc, en The Alan Parsons Project. Niet dat de cover van Synrise niet verdienstelijk zou zijn –ik ga zelfs de Vlaamse kaart van de Vlaamse muziekprijs niet trekken; maar ik vraag mij toch af hoe men het werk van Thorgerson kan verkiezen boven de persoonlijke insteek van Amatorski of de creativiteit die uit het albumontwerp van BRZZVLL barst. (Ik ben niet genoeg bekend met het ontwerp voor DAAU waarvan ik natuurlijk weer alle albums heb, behalve dat laatste.)

BRZZVLL zag het leven als Brazzaville, en de groep kaapte in 2007 meteen de prijs Jong Jazz Talent Gent weg. Dat was geen vanzelfsprekende keuze, want de erg enthousiaste groep was toen eigenlijk niet geheel rijp om geplukt te worden. Een jaar of twee later zag ik echter een concert van de groep op EXQI (cfr deze Please walk out of my head), waarover ik behoorlijk enthousiast was. De muziek zat toen nog iets steviger in jazz verworteld dan nu het geval is (dat is overigens géén criterium), want op Happy Life Creator is jazz nog wel een invloed, maar zijn de sleutelwoorden nóg veel nadrukker (jaren 70) funk, groove en afrobeat geworden. Of zoals saxofonist Vincent Brijs het zelf omschrijft (cfr Een omgekeerde doos van Pandora op cobra.be): geïmproviseerde future psy-funk met een hoog afrobeatgehalte.

Wat het artwork betreft, dat werd wel ontworpen door Afreux, maar het werd door de bandleden en sympathisanten in elkaar gestoken. Als ik het goed begrijp hebben sommigen (700 cd’s en 250 lp’s) een hoes met daarin reeds de pop-up vastgelijmd, maar mijn lp (nr 118 van 500) bevat een plastic zakje met daarin het nodige om dat zelf te doen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Nob8nR31Afo&fs=1&hl=en_US]

Hebt u er ook zo één en zou u graag de pop-up in elkaar knutselen: geen nood, de jongens van BRZZVLL hebben een filmpje met instructies voorzien (zie hierboven). Hoe meer ik erover schrijf, hoe minder ik het resultaat van de MIA’s begrijp. (Nu, het is beslist niet vanzelfsprekend om in zo’n jury te oordelen.)

Dansbaar zijn ze altijd al geweest, en op Theater Aan Zee maakten ze deze zomer een gemerkte passage. Happy Life Creator geeft op plaat misschien een ietwat bedaardere indruk, maar BRZZVLL is een groep die vooral live moet worden meegemaakt. Op 6 februari (om 17u) treden ze bijvoorbeeld op in Vrijstaat O. aan de Zeedijk in Oostende. Absoluut de moeite om langs te gaan! (Om te veel redenen om op te noemen.)

Spark of Being

Een tijd geleden zat ik in deSingel om er naar het project Spark of Being van Dave Douglas & Bill Morrison te kijken en te luisteren. De film is een hervertelling van het Frankenstein verhaal in een filmconcept van Bill Morrison, aan de hand van oud en nieuw gecreëerd beeldmateriaal. Het concert was erg goed –zelfs al was het geluid niet echt optimaal te noemen in die veel te grote Blauwe Zaal in deSingel.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Jq4f7HT3wNE&fs=1&hl=en_US]

De film werd voor het eerst getoond op 24 april aan de Stanford universiteit in Californië, waar Dave Douglas en zijn Keystone groep toen artists in residence waren. De muziek kaderde er binnen het omvattend filmproject dat de universiteit aan Bill Morrison opgedragen had. Morrison, een avantgarde filmmaker die heeft samengewerkt met componisten gaande van Dave Douglas en Vijay Iyer tot minimalisten als John Adams, Gavin Bryars en Steve Reich, werd een klein decennium geleden de hemel in geprezen om zijn film Decasia waarin hij fragmenten halfvergane film aan elkaar last. (De film is bijna niet te verkrijgen; op amazon vragen ze exorbitante bedragen voor de dvd, maar misschien hebt u geluk en kan u hem van ergens downloaden.)

Spark of Being is alsnog niet verkrijgbaar op dvd (al werd er blijkbaar wel een dvd gemaakt), maar hopelijk komt het er nog van. Het is een fascinerende belevenis, en de muziek tilt het beeldverhaal zeker tot een hoger niveau. Wel te verkrijgen is de filmmuziek, uitgebracht in drie delen: Soundtrack, Expand en Burst. Verkrijgbaar in een cd-box, als download (flac en mp3), en Expand is als enige ook verkrijgbaar op vinyl.

Soundtrack is zoals de titel laat vermoeden de muziek bij de film van Morrison; Expand is een uitwerking van de thema’s voor de film los van de beknellende maar noodzakelijk timing daarvoor; en Burst bevat de thema’s die niet in de film werden gebruikt. De muziek is onbetwist jazzy, met niet overheersende electronica invloeden. Het Frankensteinverhaal uit de film bevindt zich veel dichter bij het origineel van Mary Shelley (vs de vermonsterlijking in de gepopulariseerde versies achteraf), en legt veel meer nadruk op de zoektocht en vertwijfeling. Dat gegeven treedt ook duidelijk naar voor in de muziek, waardoor de klemtonen veel subtieler en (dus) minder dramatisch zijn dan men van zo’n onderwerp kan verwachten. De niettemin vaak stuwende muziek werd samen met de film ontwikkeld. Door de voortdurende brainstorm tussen Morrison en Douglas kwam men tot een heel organische en hechte uitwerking van het project.

De albums van Spark of Being zijn in hun verschillende uitvoeringen rechtstreeks te koop op de Greenleaf Music site.

Stray Dogs – Intangible States (redux)

Herinner u deze vermelding? Het is gelijk niet van mijn gewoonte om twee keer over hetzelfde te berichten, maar ik merkte op hun facebook pagina dat de mannen van Stray Dogs (& Legoman) hun cd klaar hadden, in tijd voor de feestdagen. Het kleinnood werd reeds aangekondigd op het concert in de Minard destijds (en ik vermoed ook op de andere concerten).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Fql7DJHsUrw&fs=1&hl=en_US]

Intangible States moet eigenlijk live gezien (meegemaakt) worden, maar de muziek is enorm genietbaar ook zonder het visuele wonderspel (en van immens betere geluidskwaliteit dan in het zelfopgenomen fragment hierboven). Eigenlijk jammer dat er geen dvd beschikbaar is, maar dat is natuurlijk lang niet zo vanzelfsprekend als we wel zouden wensen. Het visuele aspect werd evenwel niet uit het oog verloren, want aan de verpakking van het album werd de grootste zorg besteed. Yannick Jacquet (ofte video-kunstenaar Legoman) stond in voor de schitterende vormgeving.

Het album kan digitaal gekocht worden in een keure van formaten (AAC, mp3, FLAC) voor ocharme 6 euro, maar het zou zonde zijn om niet dat beetje extra uit te geven voor de cd in die prachtige verpakking, beschikbaar voor 12 euro (verzendkosten inbegrepen)

Het blijft mij verbazen hoe goed de muziek overeind blijft ook zonder schouwspel –jawel, de muziek heeft soundtrackallures maar mist niet de visuele climax die daarbij vaak een noodzaak is. Undercurrent is misschien een beetje een vreemde eend in de bijt, maar de rest van de muziek is zeer gevoelsmatig en aanspreekbaar. Verwacht geen overstemmende noise, maar een coherent klanklandschap dat soms wat laat denken aan de associatieve muziek van pakweg Gavin Bryars (damn, het is lang geleden dat ik daar nog eens naar geluisterd heb).

Puike prestatie.

Intangible States van Stray Dogs + Legoman, te koop in digitale versie (6 euro) en in cd-versie (12 euro). Steun de artiest(en)!

Look At What The Light Did Now

Een week geleden dook een post met bovenstaande titel op in mijn nieuwslezer –vier dagen later zat het album reeds in de bus. Look at What the Light Did Now is een documentaire over Canadese muzikante Leslie Feist, die in 1999 debuteerde met Monarch (Lay Your Jewelled Head Down), in 2001 opgevolgd met Let It Die. De echte doorbraak kwam er in 2007 met The Reminder, en specifiek met het nummer 1234 dat gebruikt werd in de commercial voor de Apple iPod nano. Sindsdien heeft ze geen nieuw album meer opgenomen. In de Canadese pers verklaarde ze destijds dat ze bewust een rustpauze wou inlassen om uit de druk van het onverwachte succes weg te geraken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=1l7xfuu8ja8&fs=1&hl=en_US]

Edoch, begin december verscheen Look at What the Light Did Now (dvd + bonus cd), nadat de film eerst (sinds september) werd getoond in een aantal arthouse cinema’s. De documentaire vertelt het verhaal van de totstandkoming van The Reminder, en werd gedraaid door Anthony Seck, een filmmaker en muzikant die onlangs nog in de Vooruit in Gent was om er te spelen in Sam Shalabi’s Egyptian Light Orchestra. Er wordt gewerkt met verschillende filmformaten en filmtypes (de film werd gemaakt in super 8 (analoog dus) maar er zitten ook een paar digitaal gefilmde stukken in), maar dat gaat allemaal heel organisch in elkaar over.

De kracht van de documentaire zit zeker ook in de creatieve manier waarop met de inhoud is omgesprongen. Er wordt veel achtergrondinformatie gegeven over het creatieve proces; flarden interviews worden afgewisseld met stukken concert of muziekopnames; en er wordt een zekere nadruk gelegd op de motivatie en de samenwerking van iedereen die bij het Feist gegeven betrokken is. Geen saaie bedoening, maar een voortdurend evenwicht tussen informatie en muziek. Het is onwaarschijnlijk hoeveel werk in de ontwikkeling van zowel de cd als de tournee van The Reminder die erop volgde is gestoken. Let ook op het fantastische lichtspel dat Clea Minaker voor die tournee heeft ontworpen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=yPkKacaGaGY&fs=1&hl=en_US]

De film eindigt met bovenstaand duet van Leslie Feist en Kyle Fields (van Little Wings). Aanrader!

Muzikale zaterdag

Het zou ons iets te ver drijven om te schrijven dat ik gisterenochtend door weer en wind, voor dag en dauw, met Henri naar zijn muziekles trok. Hij hád wel muziekles, en gáf present, maar het was Tessa die de ochtend mocht trotseren terwijl ik nog even het voet-en fietspad ruimde. De eerste keer van vier of vijf, dit weekend.

Achteraf was ik er wel bij in OR voor het ontbijt, en mochten we samen over de muzak in de Walpoortstraat en Korte Dagsteeg en de rest van de stad verheugen. Gelukkig mochten we nadien terug naar de stationsbuurt…

…waar we bij Patricia werden getrakteerd op een miniconcert van Buurman, die net een nieuwe cd uit hebben (Mount Everest). Een intiem concert in een winddicht huis in aanbouw, (volgens de uitnodiging) zonder verwarming of sanitair, maar mét warme soep en mensen (hier zet men koffie en over). Veel mooier nog dan op cd, die muziek, gespeeld door een tweekoppige band voorzien van gitaar, mandoline, ukulele, drum en harmonium.

Achteraf was het spoeden naar de VEM, voor het kerstconcert waar ook Henri optrad. (Niet zonder eerst oliebollen te hebben gekocht op Winterdroom.) Hark! The Herald Angels Sing op trompet begeleid door orgel (ja, dit lied). Ziet eens hoe correct hij zijn trompet vasthoudt.

Het topje (van de ijsberg)

Een deel van de achterstand, waarover ik het in mijn cd-overzicht van november had. Dat ik nog een honderdtal albums moet oplijsten in mijn overzicht, zegt iTunes mij. Goed voor een flinke vier dagen non stop luisterplezier (35 GB lossless data).

Black Dub

Black Dub, de groep rond Canadees Daniel Lanois stond begin dit jaar geboekstaafd als festivalafsluiter voor Gent Jazz (editie 2010). Iedereen keek er al naar uit, vooral gezien de hype die er reeds op dat moment al waarde rond de groep waarvan ook de (half-)Gentse Trixie Whitley deel uitmaakte, samen met drummer Brian Blade en bassist Daryl Johnson. In juni liet Lanois echter ei zo na het leven in een motorongeval in Los Angeles, waardoor het geplande concert niet kon doorgaan. Bijzonder jammer voor Lanois –zowel het ongeval als het gemiste concert– maar ook voor Trixie Whitley, op wiens bijzonder frêle schouders het slotconcert van het festival terecht kwam. Dat slotconcert bleek dan weer een treffer van formaat te zijn, en Whitley wist schijnbaar moeiteloos (maar niettemin zichtbaar zenuwachtig) de harten van het Gentse publiek voor zich te winnen.

Een paar maanden later ligt dat ondertussen bijna mythische album dan toch in de winkel, zowel als cd, als in een luxueuze vinyl editie. De verwachtingen waren door de hype tot een onrealistische hoogte gestuwd, en een deel van de muziekpers is dan ook met een hevige klap opnieuw op aarde gespat. Is Lanois immers niet die fenomenale producer die U2 en Dylan heeft bediend en Peter Gabriel en Neil Young? Is dat niet de man achter The Joshua Tree en Time Out of Mind die resp. in 1987 en 1997 de Grammy Award voor beste album wegkaapten? Op Black Dub werkt hij met de relatief onbekende Whitley en de voor het grote publiek bijna geheel onbekende Johnson (niet echt onbekend voor wie Lanois volgt natuurlijk) en de enkel in jazzkringen enigszins bekende Blade. En produceert hij een niet te categoriseren sound; het is alvast géén jazz, maar is het pop of rock of country of blues? Of de gevreesde Americana?

Wel, who cares? De klank appelleert aan de jaren 80, met de trage gitaarrifs en de wat rauwe, getormenteerde stem van Whitley. Hipsters zouden het omschrijven als vintage en meteen passend verklaren als soundtrack bij Streets of Fire. Toegegeven, die nostalgie is nooit ver te zoeken, maar tegelijkertijd biedt die familiariteit ook een houvast. Niet alle nummers zijn even sterk –de albums waarop dat wel zo is, zijn helaas erg zeldzaam– maar vooral Whitley heeft met deze plaat een sterk visitekaartje in handen.

Jammer dat we de groep deze zomer niet aan het werk konden zien op Gent Jazz, maar naar verluidt vertrekt Black Dub opnieuw op tournee. Al stonden ze vorig jaar nog maar in de AB, dus zal de kans wel klein zijn dat ze alsnog eens naar België komen? Als troostprijs dit Tiny Desk Concert uitgezonden op NPR. (Het fantastische I Believe In You begint ongeveer 9 minuten ver in de video.)

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=86N4lNuVz_8&fs=1&hl=en_US]

Er is ook een officieel Daniel Lanois kanaal op YouTube, maar Sony Music Entertainment doet bijzonder kleinzierig wat betreft de video’s aldaar. (This video contains content from Sony Music Entertainment. It is not available in your country.) Het album vindt u gelukkig wél gemakkelijk terug in cd en lp versie, of via iTunes.

My Terrible Friend

Een paar maanden geleden zat ik rond te dobberen op YouTube, oorspronkelijk waarschijnlijk op zoek naar een of ander jazz gedoe. En toen kwam ik terecht bij Pomplamoose ofte Jack Conte en Nataly Dawn. Ik denk dat ik eerst terecht kwam bij de cover van Nature Boy, en dan al gauw bij My Favorite Things (zie ook gisteren). Ze deden ook een videoclip met Ben Folds en Nick Hornby om het album Lonely Avenue te pluggen (cfr cd’s 201011).

Naast Pomplamoose speelt Nataly Dawn ook met Lauren O’Connell in het duo My Terrible Friend. Ze hebben een cover van Kings of Leon (Holy Roller Novocaine) en Tom Waits (Diamonds and Gold) en eigen muziek, zoals deze When I Decide

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=0m4QE-KvuNU&fs=1&hl=en_US]

Hun EP, Room for Ghosts, is te verkrijgen via iTunes of via hun myspace. Ik heb er niet echt lang over nagedacht, en meteen gekocht.

Raindrops on roses and whiskers on kittens

In de jaren 40 en 50 schreef het duo Rodgers & Hammerstein –Richard Rodgers & Oscar Hammerstein II– een heleboel musicals die destijds reeds waanzinnig populair waren. Zo populair, dat ze ook bijna allemaal verfilmd werden. En al klinken titels zoals Oklahoma! en The King and I waarschijnlijk niet iedereen nog bekend in de oren, eentje behoort ontegensprekelijk tot ons culturele erfgoed –wat vooral met de verfilming uit 1965 te maken heeft. Robert Wise verfilmde toen, met Julie Andrews en Christopher Plummer in de hoofdrol, de belevenissen van de familie von Trapp in The Sound of Music. Liedjes zoals Edelweiss, Do-re-mi, The Sound of Music en My Favorite Things, werden nog populairder dan ze al waren uit de broadway musical versie. Vooral My Favorite Things is en blijft een monsterhit.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=OvYZMqQffQE&fs=1&hl=en_US]

Raindrops on roses and whiskers on kittens;
Bright copper kettles and warm woolen mittens;
Brown paper packages tied up with strings;
These are a few of my favorite things.

Cream-colored ponies and crisp apple strudels;
Doorbells and sleigh bells and schnitzel with noodles;
Wild geese that fly with the moon on their wings;
These are a few of my favorite things.

Girls in white dresses with blue satin sashes;
Snowflakes that stay on my nose and eyelashes;
Silver-white winters that melt into springs;
These are a few of my favorite things.

When the dog bites,
When the bee stings,
When I’m feeling sad,
I simply remember my favorite things,
And then I don’t feel so bad.

In 1961, vier jaar vóór de film en twee jaar na de broadway release van de musical, bracht John Coltrane een bijna 14 minuten durende versie uit op het gelijknamige album. Het zou zijn meest populaire nummer bij het brede publiek worden. Het album is ook om historisch-technische reden belangrijk –het is een scharnierpunt waarin Coltrane overgaat van de chord progression uit de bop naar modale jazz; en de saxofonist speelt bovendien op sopraansax (i.p.v. de destijds in de jazz meer gebruikelijke alt en tenor). Wie daar verder in geïnteresseerd is, mag zeker de thesis van Scott Anderson (uit 1996) over The Evolution of My Favorite Things niet missen.

De score van My Favorite Things is o.a. terug te vinden in volume 1 van The Real Book –de oorspronkelijke score, met traditionele chord progressions, niet de versie van Coltrane. (Hieronder de Bb versie voor o.a. sopraan- en tenorsax en trompet –klik voor groter.)

De melodie zelf is niet zo verschrikkelijk moeilijk; een beetje verraderlijk voor de saxofonist zijn de drie kruisen, in het bijzonder dan het (linker-)pinkwerk voor de stap van do# (C#) naar sol# (G#). Een verleidelijke 3/4 walsmaat met de melodie in de eerste drie lijnen die één keer moet herhaald worden en dan eigenlijk nog eens moet herhaald worden, behalve dan dat de laatste drie noten anders zijn.

En terwijl ik wat referenties zocht, ontdekte ik –via het mondstukblog van Steve Neff (“My Favorite Things” Solo- Theo Wanne Gaia Soprano Mouthpiece)– dat My Favorite Things SOTW TOTM is voor december. (SOTW ofte Sax On The Web is dé internet community voor saxofonisten.)

Oh, en beluister vooral ook eens de versies van David Liebman en van Brad Mehldau!