Categorie: leesvoer

gekookt

Een mens kan niet genoeg kookboeken hebben, was een tijdje mijn overtuiging. Al was het maar om in te kunnen grasduinen en zo inspiratie op te doen. Eigenlijk ben ik nog steeds van dezelfde strekking, al ik ben ik nu geneigd om die uitspraak lichtjes aan te passen naar: “een mens kan niet genoeg goede kookboeken hebben”. Mijn keukenboekenkast is mij daarvoor dankbaar.

Momenteel is één van die goede kookboeken makkelijk verkrijgbaar. Het is een vervolg op een al eerder uitgebracht ‘goed kookboek’™, Moro van Sam & Sam Clark, en is getiteld Casa Moro.

Ik zou overdrijven indien ik beweer dat ik alle recepten uit Moro heb klaargemaakt. Maar, eventueel met uitzondering van The French Laundry Cookbook, is dit waarschijnlijk het meest geconsulteerde kookboek uit mijn collectie. Of het nu gaat om Pollo al ajillo (kip met look), Lomo con leche (varkensvlees in melk gestoofd met laurierblad en kaneel), Romesco de peix (visstoofpot met paprika, amandelen en saffraan), Croquetas de bacalao (stokviskroketten) of Sopa de ajo (jawel: knoflooksoep), ik vind er (bijna) altijd mijn goesting in terug.

Casa Moro ziet er zeker even veelbelovend uit. Als ik er snel even doorblader vind ik er al meteen een recept voor Merguez in terug (from scratch), Rabo de toro con rioja (ossenstaart met rioja en chorizo), Kwartels gevuld met couscous, rozijnen en amandelen, en Roerei met garnalen en asperges. Dat laatste heb ik in ’97 of ’98 in Jerez gegeten, toen ik daar zat om er de Volvo Masters on-line te verslaan. Het recept klinkt simpel, is ook eenvoudig om te maken, en heerlijk om te eten. Het hoéft niet moeilijk te zijn.

Kortom, spoed u naar uw boekhandel van keuze, eis uw exemplaar van Casa Moro op, en laat het u smaken.

(Met dank aan Michel overigens, die er mij ongewild aan herinnerde dat ik het mij nog moest aanschaffen, toen ik hem gisteren met het voorlaatste (uitgestalde) exemplaar in de fnac betrapte.)

boeken 200507

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. Die Trying (Lee Child) **+
    Ik zie nog steeds Lucky Vanous (Chance Bowman in 18 Wheels of Justice) voor mij, maar, in tegenstelling tot juffrouw Hoffman, worden Childs schrijfsels er beter op. Ik kijk uit naar nummer drie.
  2. Vuur (Bart Koubaa) ***(+)
    Zeer overtuigend. Half treinreizend Vlaanderen heeft deze roman gratis gekregen, maar mijn spooravontuur was daarvoor blijkbaar te laat begonnen. Niettegenstaande, is dit money well spent. Koubaa is, samen met Peter Terrin, sterk op weg mijn favoriete Vlaamsche auteur te worden.
  3. Spitzen (Thomas Rosenboom) ***
    Licht en luchtig, een fragment uit een leven. Geen meesterwerk, wel aangenaam om lezen. Het heeft mij in elk geval benieuwd gemaakt naar meer van Rosenboom.
  4. The Visitor (Lee Child) ***
    Nummer drie hadden ze niet, dus ben ik maar met nummer vier gaan lopen. Child wordt decidedly beter met de tijd. Of ik word zijn schrijfstijl gewoon.
  5. De thuiskomst (Anna Enquist) ***+
    Zeer mooi, zeer droevig, zeer fatalistisch. Welk een schijnbaar nutteloos, leeg, droevig leven. Niet lezen in een depressieve bui.

donjon

Een tijdje geleden had ik het al ergens aangekondigd gezien, maar dit weekend waren ze eindelijk te koop: de introductiepakketten van Donjon.

9 EUR per pakket, met telkens de nummers 1 & 2 van Donjon Zénith, Donjon Potron-Minet, Donjon Crépuscule en Donjon Parade. Humor van de bovenste plank. (Zie ook: Les murmures du Donjon.)

– N’approche point, luminescente engeance… ou… ou, Foi de barbare, tu vas goûter à mon épée!

“NON!”

– Hein? Quoi, non?

“Tu ne dégaineras cette épée que lorsque tu seras digne de l’utiliser.”

– Qu’est-ce que ça veut dire?… Non, mais là, c’est urgent.

(Conversatie tussen Herbert, de eend die zich uitgeeft voor Ababakar Octopuce, Prince sans Principauté qui foule de sa sandale les tombeaux des Rois, en diens zwaard.)

“Tu ne pourras tirer de son fourreau l’Épée du Destin qua lorsque tu auras accompli trois hauts faits aves les doigts nus de tes mains nues! Pas avant…”

– Un haut fait genre quoi?… Aider à éteindre un incendie? Adopter un orphelin?… Une action méritante, altruiste et hautement morale, c’est ça?

“Non… Plutôt tuer un gros monstre d’un seul coup de coude…”

Verschrikkelijk goed.

boeken 200506

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. Un long dimanche de fiançailles (Sébastien Japrisot) ***(+)
    Aaaaah. Benieuwd naar de film, want het lijkt me geen evident boek om te verfilmen. Ik twijfel tussen een stationsromannetje en een sterk liefdesverhaal; je wordt in elk geval goed bij het verhaal betrokken.
  2. Liefste litteken (Ed van Eeden) N/A
    Godver, wat een manipulatieve heikneuter! Komt qua sfeer het dichtste bij De hondenkoning van Walter van den Berg.
  3. How I Live Now (Meg Rosoff) ***(+)
    In het begin was ik niet zo enthousiast over dit boek. Wellicht waren de verwachtingen iets te hoog. Vooral het eerste deel is echt wel meer voor de tienerdoelgroep, maar het tweede deel (de laatste 20-30 bladzijden) is zeer goed. Een van de betere eindes die ik de laatste tijd al heb mogen lezen.
  4. Bezonken rood (Jeroen Brouwers) **(+)
    Een goed boek, daar niet van, maar geen spek voor mijn bek. Te persoonlijk, en daardoor voor mij vaak té cringe, maar tussen het te persoonlijke door zitten er ook heel belangrijke getuigenissen. Ik ben er (redelijk) van overtuigd dat veel mensen dit wél een goed boek zullen vinden.

meer!

Meer foto’s, meer muziek, meer boeken, meer strips, meer lawaai, meer vakantie!

Pieter[l|r] heeft gelijk: flickr is een groot feest. Ik zag het vroeger als een alternatief voor tpv, maar eigenlijk is het meer een aanvulling daarop. Enfin, ik bekijk hoe ik het juist ga aanwenden. Het zou goed zijn als je een badge zou kunnen maken van foto’s uit een photoset. Wreed praktisch is inderdaad de ‘contacts‘ feature, waardoor je in één oogopslag alle recente foto’s van said parties te zien krijgt. Makkelijker dan RSS (tenzij in mijn reader een feature zit die ik nog niet ontdekt heb).

Meer muziek: binnenkort start ik met wat korte CD-besprekingen of aanraders, voorzien vaan een voorbeeld-mp3, die dan maximaal of een week of zo beschikbaar blijft. Een procdure schaamteloos afgekeken van excellente muzieksites zoals daar zijn: aurgasm, Gunter likes french fries, Jazz and Conversation, Xanax Taxi, en vele andere. Think of it as december.org redux –voor de vier man die zich die site nog herinneren.

Meer boeken: op mijn nachtkastje ligt Zorro, het nieuwe epos van Isabel Allende (vanochtend gekocht in de Limerick), waarmee ik een Tessa te snel ben af geweest (tsja, had ze maar niet naar dat congres in Stockholm moeten gaan).

On an entirely different matter zijn ‘ze’ (De Lijn) dit weekend begonnen met het groots weekendoffensief om de tramsporen in onze straat te vervangen. De komende vier weekends wordt er rond de klok gewerkt, met navenante last voor de omwonenden. Niet dat ik er voorlopig ook maar iets van heb gemerkt (behalve dan dat net tijdens dit regenweekend de trams niet rijden in onze straat). Binnenkort (= volgend weekend) wat foto’s maken.

That’s it. Wat betreft de strips, ga ik straks (zodra ik mijn logon gegevens heb ontvangen) de ‘explore‘ feature van De Poort eens bekijken (misschien meer daarover later), en die vakantie, tsja, een mens moet kunnen dromen.

(BTW stay tuned volgende week, voor de fnac cadeaucheque.)

boeken 200505

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. The Bourne Supremacy (Robert Ludlum) ***+
    What can I say… het blijft gewoon goed. Ontspannend, gestructureerd, en hoewel het 600+ klein gedrukte bladzijden telt, krijg je nooit de indruk dat verhaal werd uitgerokken. Op naar deel drie, en dan eens iets anders van Ludlum proberen.
  2. De ontelbaren (Elvis Peeters) **+
    Best OK, een boek dat je laat nadenken, maar met een krakemikkig einde. De ontelbaren overspoelen West-Europa, waar komen ze vandaan, wie zijn ze, en wat willen ze? Geleidelijk aan overspoelen ze onze samenleving, plunderen onze winkels, en nemen ze onze huizen over. Het verzet bouwt langzaam op. Confronterend maar sereen opgebouwd.
  3. J’abandonne (Philippe Claudel) ***+
    Een verschrikkelijk boek. Het pessimisme druipt ervan af, alle vertrouwen kwijt in de maatschappij. Goed einde ook, al heb je een groot vermoeden van de afloop. Net geen vier sterren, maar lees het toch maar. (Het laat mij bovendien nog steeds niet los.)
  4. Specht en zoon (Willem Jan Otten) ***
    Ook al zo’n erg boek. Er zitten een paar denkfouten in, maar ze zijn goed weggemoffeld. Een eigenaardige keuze van de verteller (een stuk canvas): in het begin lijkt het een gimmick, maar het is goed uitgewerkt, tot op het einde van het boek toe.
  5. Last Witness (Jilliane Hoffman) *
    Haar vorige boek vond ik nog een onderhoudend debuut, maar deze keer is ze volledig de mist in gegaan. De dwaze uitleg heeft duidelijk de overhand; van een plot en een verhaal is slechts met moeite sprake. Gemiste kans. Afgeschreven.
  6. Lucht (Bart Koubaa) ****
    Hola! Laat dit maar beter niet liggen bij uw volgende trip naar de boekhandel. 124 bladzijden poëzie in prozavorm. Ik had het even lastig om in het verhaal te komen (een beetje verwarrend), maar het boek heeft een prachtige structuur, veel oog voor detail, en Koubaa slaagt er absoluut in de sfeer in het boek te (be)houden.

opties

Sinds iets voor negen vanochtend tot ongeveer een half uur geleden, heb ik vandaag geen seconde binnen doorgebracht (een paar winkels niet te nauw genomen). Ontbijten bij Bloch, een e-mailadres gaan halen bij de fnac (om een klacht naar toe te sturen), op het gemak de Veldstraat door, middagmaal op het terras bij de Sarabande, een ijsje in de Kortedagsteeg, naast Romain op het terras van de Marimain in de Walpoortstraat, Bal in de Straat hier om de hoek. Een zongevulde dag.

Zonder het te weten, heb ik i.’s raad opgevolgd: in het naar huis komen, zijn we in de Koningin Elizabethlaan (aan het station) in de Limerick binnengestapt. “Goh, ik ben op zoek naar dat boek van dingske, Koebla, dacht ik, maar ik ben de naam kwijt. En iets Frans, niet te moeilijk van taal, ik heb Grangé al gelezen, en dat lag me wel, maar ook Claudel. Tsja, zoiets hé.” En even later stond ik terug buiten met Bart Koubaa’s Lucht, en Un long dimanche de fiançailles van Sébastien Japrisot (nee, ik heb de film nog niet gezien). Daarmee weet ik meteen waar ik in het vervolg mijn boeken ga halen.

(Voor strips meed ik sowieso al de fnac, die komen in 90% van De Poort. Waar ik vandaag de box met de eerste twee delen van The Complete Peanuts heb meegebracht.)

Hoewel ik altijd al tevreden ben geweest over het departement ‘Klassiek’ in de fnac, ben ik nu nieuwsgierig geworden naar de eventuele alternatieven. Vandaar: weet er iemand waar je klassieke CDs kan vinden in het Gentse? En jazz? Ik weet dat er in Antwerpen een zeer goede jazzwinkel is, maar in Gent? Iemand?

uitgelezen (bis)

Deze keer was ik voorbereid: van de drie boeken die werden besproken, had ik er twee gelezen. De schaduw van de wind (Carlos Ruiz Zafon) met veel plezier, Los (Tom Naegels) was een waste of time (zie ook boeken 200503). Het derde, How I live now (Meg Rosoff) komt op mijn wish list.

Het panel was het niet met mij eens. Met panel bedoel ik dan Jos Geysels, die daar als self sustained eminence grise de clichés bevestigde die ik bij de vorige editie reeds had vermoed.

De schaduw van de wind kon zijn goedkeuring niet wegdragen: hij vergeleek het met de hype rond de Da Vinci Code, ook al een boek dat hij, intellectueel zijnde, maar meteen onvoorwaardelijk naar de prullenbak verwees. De parallellen waren vanzelfsprekend: beide boeken nemen het niet zo nauw met de werkelijkheid, en ze spelen zich af rond een gegeven in het verleden. (Waarmee hij meteen 85% van de fictieliteratuur heeft getypeerd.)

Je mag er niet te veel bij nadenken, want dan zou je pas echt ontdekken hoe slecht het boek eigenlijk wel was. Het was trouwens obvious dat het boek geschreven was door een scenarioschrijver, zo was zijn commentaar. Hij alludeerde niet op de wel zeer visuele en gedetailleerde stijl van Zafon, maar bedoelde dat de hoofdstukken zeer kort waren gehouden, met aan het einde telkens een cliffhanger. Rrrrrright.

Tsja, het was vooral duidelijk merkbaar dat het boek té toegankelijk was voor de linksdenkende intelligentsia. Nee, dan lag Los hen heel wat beter. Het lijkt wel het mea culpa van links. Al hun twijfels over hun breeddenkendheid komen erin aan bod, alle losse situaties werden gebundeld in een manifeste en collectieve bevestiging van ‘ik kan slecht denken over de islam zonder daarom racistisch te zijn’. De Salonfähigkeit droop ervan af.

Mag ik even mijn tevredenheid uitdrukken over de aanwezigheid van Bent Van Looy? Bent, voor wie hem niet kent, is frontman van Das Pop, blijkt een fervent lezer, en was pas redelijk laat voor deze Uitgelezen uitgenodigd. Zijn kijk op de boeken was verfrissend. Zijn visies sloten daarom niet meteen bij de mijne aan, maar waren los van enige pretentie. Daar zat duidelijk een persoon die in het lezen plezier schept. (Geysels trachtte vol ijver –maar vruchteloos– zijn inbreng met een superieure glimlach te pareren.)

Ook zeer goed was Wim Willaert, acteur en muzikant (De Dolfijntjes, FES), die twee gedichten (waarvan één vertaling) van Lanoye op muziek had gezet. Grandioos.

Nog even de tips van het panel:

  • Phara de Aguirre: Het boek der omhelzingen (Eduardo Galeano)
  • Bent Van Looy: De Walgvogel (Jan Wolkers)
  • Anna Luyten: “Laat alle deuren op een kier” (verzameld werk van Leonard Nolens)
  • Jos Geysels: Empire Falls (Richard Russo)

En dan sluiten we af met goed nieuws: volgend seizoen gaat Uitgelezen gewoon door (vanaf oktober).

inbox mei

Vijf e-mailtjes in mijn inbox komen van mijzelve. Soms zijn het losse notities die ik door omstandigheden niet in de Moleskine heb geschreven, soms zijn het stukken van een entry waar ik aan was begonnen, soms zijn het gewoon zaken die ik van internet heb geplukt en waarbij het gemakkelijker is cut & paste te doen dan over te schrijven.

[20/05/2005] Uit: J’Abandonne van Philippe Claudel

Le journaliste demandait à cette femme, en passe d’être élue à la tête du RPR, ce qu’elle haïssait le plus. Elle a répondu spontanément: “Lionel Jospin!” Elle n’a pas dit: “Je hais la misère, l’injustice, la souffrance, la pauvreté, la maladie, l’indifférence, la guerre, l’inhumain, la détresse, le chômage, le crime…” Non, elle a dit que ce qu’elle haïssait le plus, c’est un être humain, c’est à dire toi mon enfant, c’est à dire moi. Ce que cette femme pensait le plus immonde dans le monde qu’elle aspirait à gouverner, c’était un homme.

-en-

demain est un autre jour

[12/05/2005] Een mogelijk begin van (alweer) een wish list:

  • “Dochter van de jungle”, door Sabine Kuegler, uitgeverij Sirene
  • “A Long Way Down”, Nick Hornby

[11/05/2005] Iets om eens te ‘bekijken’

RSS Calendar

[07/04/2005] Iets om het stukje op de info pagina mee te vervangen:

Bruno is net iets te impulsief dan goed voor hem is, en zwaar overtuigd van serendipiteit. Valt van boeken in muziek, van jazz in klassiek, van concerten in optredens, van fotografie in motorrijden, en is altijd weer zo blij als een kind wanneer hij zich, eerst zeer tegen zijn zin, toch maar weer eens op sleeptouw heeft laten nemen naar een of ander evenement.

Hij neemt elke dag trouw de trein naar Brussel –en tot zijn immense opluchting des avonds terug naar Gent– waardoor hij overschot van tijd heeft om te lezen én andere mensen van de muziek op zijn iPod te laten meegenieten. Neemt het niet te nauw met de realiteit, want “niets is wat het lijkt”.

Houdt van barok, met zwier en zwaai, maar niet van drukdoenerij (een teken van ouderdom, ongetwijfeld). In de vorige eeuw had hij nog gauw op internet gedebuteerd met december.org, een niet geheel (on)verdienstelijk samenraapsel over minimalistische ‘auteurs’ die hij dacht met elkaar in verband te moeten brengen. Was ervan overtuigd, met passende Weltschmertz, nooit de dertig te zullen halen, maar het leven heeft ook die gedachte voorbijgestoken.

[02/03/2005] Mijn oudste lijst: lenzen:

  • Nikkor AF-S DX 12-24/4.0 G ED 919.00 EUR
  • Nikkor AF 20/2.8 D excl. HB-4 62mm 439.00 EUR
  • Nikkor AF-S VR 24-120/ 3.5-5.6 G 72mm 539.00 EUR
  • Nikkor AF 50/1.8 D 98.00 EUR

Voila. Ook weer opgekuist.

de schaduw van de wind

Reeds verkleumd, en veel te laat, kwam ik gisteren rond kwart voor acht bij Boekhandel Walry langs om een glimp op te vangen van Carlos Ruiz Zafón. Overmoedig had ik mijn onbeduimelde maar geestdriftig uitgelezen nederlandstalige exemplaar van La sombra del viento (De Schaduw van de Wind) eerst in een fnaczak, maar nadien toch maar in een anoniemer exemplaar (Walry is tenslotte een onafhankelijke boekhandel) gewikkeld, in de hoop het diezelfde avond, voorzien van een korte autograaf van de schrijver zelve, terug mee naar huis te kunnen nemen.

Driewerf helaas, want de plaatsen binnen het café waren reeds alle ingenomen door veel ijveriger mensen dan mezelf. Gelukkig had men het inzicht gehad het terras voor het café te overdekken, waardoor we alsnog, onder het gerammel van haastig bijgeschoven aluminium terrasstoelen, min of meer beschut konden plaatsnemen. De organisatoren hadden een dergelijk succes niet verwacht, en verbijsterd als ze waren, liet de aanvang van het programma dan ook dik twintig minuten op zich wachten. Niet alleen de organisatoren waren verrast, ook de laatkomers waren behoorlijk uit hun lood geslagen. Zo erg zelfs, dat sommigen insisteerden, zich een weg door de opeengepakte massa te banen om zichzelf ervan te vergewissen dat er écht wel geen plaatsen vooraan beschikbaar waren. Om vervolgens, met veel misbaar en gepuf, zich dezelfde weg, door dezelfde massa, naar achteren te banen.

Astrid Huygens, goed voorbereid, maar op van de zenuwen, kreeg de eer een over engelengeduld beschikkende Ruiz Zafón te interviewen. ¡Ola Carlos! Waarmee we vertrokken waren voor een anderhalf uur durend interview; interessant maar een beetje moeizaam, gezien zowel vraag als antwoord naar het Nederlands diende te worden vertaald.

Het boek werd reeds gepubliceerd in 2001, heeft eerst in ijltempo de harten van de Spanjaarden gewonnen, en is –nog steeds– druk bezig de rest van de wereld te veroveren. Ruiz Zafón is ondertussen bezig met het tweede deel, van wat hij vanin het begin als een tetralogie heeft gezien.

De synopsis van de synopsis: Daniel Sempere wordt door zijn vader meegenomen naar het Kerkhof der Vergeten boeken. Op die mysterieuze plaats mag Daniel een boek uitzoeken, en hij kiest wat later het enig overblijvend exemplaar van Julián Carax ‘De schaduw van de wind’ blijkt. Het verhaal houdt hem in zijn greep, en zijn zoektocht naar de geheimzinnige auteur leidt ons door het harde Barcelona tijdens het Franco-regime.

Ruiz Zafóns stijl is zeer zintuiglijk; door zijn ervaring als scenarioschrijver zijn de scènes zeer gedetailleerd en tastbaar, maar vooral ook levendig. Voor de beschrijvingen van Barcelona heeft hij zich gebaseerd op zijn eigen ervaringen, maar ook op de overleveringen en de verhalen die hij oppikte in de buurten waar hij zijn inspiratie opdeed. Hoewel De Schaduw van de Wind een boek van omvang is, leest het, zoals dat heet, als een trein. Het is op geen moment saai of verwaand, en elk blad laat je verlangen naar meer. Sterk aangeraden!

Carlos Ruiz Zafón: De Schaduw van de Wind. Verkrijgbaar bij de boekhandelaar van uw voorkeur.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt.)