Categorie: leesvoer

boeken 200604

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. De Bijeneters / Peter Terrin / 2006 / *
    Een ontgoocheling. Het lijkt wel alsof Terrin zijn eerste schrijfsels heeft gebundeld. Onbegrijpelijk zoiets, na Blanco en Vrouwen en Kinderen Eerst.
  2. Het einde / Jeroen Theunissen / 2006 / **
    Een pak beter dan Terrin. Theunissen shrijft over herkenbare Gentse plaatsen (als is die herkenning geen noodzaak om de verhalen te smaken). Geen topniveau, daarvoor is de kwaliteit van de verschillende verhalen te wisselend, maar hij is zeker een goede verteller. En dat is ook letterlijk te nemen: ik heb hem een stuk (tweemaal hetzelfde) uit een van de moeilijker verhalen horen voorlezen, en hij weet het zeer levendig te brengen. Om in de gaten te houden dus, en zijn eerste boek (De Onzichtbare) ligt al klaar op het nachtkastje.
  3. Eeuwige roem / Saskia de Coster / 2006 / **
    OK. Na Vrije Val en Jeuk, gaat de Coster eindelijk minder de sprookjestoer op. Ze schrijft nog wel iets te magisch realistisch en te hermetisch naar mijn smaak, maar er is een duidelijke groei merkbaar. Nog een boek of drie-vier en ze levert echt goed werk af.

(boeken vorige maand)

paniek

Ofte: aaarrrggghhh.

Naar aanleiding van de V for Vendetta bespreking wou ik dringend nog eens mijn Watchmen bevingeren. Grote Paniek (jaja, met de nodige hoofdletters) ten huize Bollaert (het Kerre gedeelte zat daar niet zo mee in, behalve dan dat *zij* per se het te bevingeren exemplaar wou localiseren). Komt daar nog eens bij dat ik mij meende te herinneren dat ik Watchmen in Providence had gekocht (redelijk incorrect, zo bleek achteraf, maar over Providence heb ik nog véél te vertellen), en dat ik daar bovendien nog andere dingen had gekocht –en terwijl ik dit schrijf herinner ik mij dat ik de (andere) betreffende objecten niet in Providence, maar in Boston heb gekocht, ocharme een paar luttle tientallen kilometers (of waren het miles) daar vandaan. In elk geval binnen Amtrak bereik.

Soit. Ik heb hem teruggevonden, mijn Watchman (tegelijk met juffrouw Kerre –als dat geen liefde is). En tevens mijn Spawns, en mijn Mckean–Gaimans. Elk van die dingen zijn stuk voor stuk nog steeds aan te raden. Watchman op kop, gevolgd door de Spawns, en Black Orchid, en de wel verschrikkelijk eigenzinnige kijk op het Punch en Judy verhaal.

Maar mag ik ter dege benadrukken dat het aller-aller-allerbeste Batmanverhaal Arkham Asylum is? Niet twijfelen. Lezen! (En bekijken!)

strips 2006 Q1

Laat ik het mijzelf wat moeilijk maken, moet ik gedacht hebben. Er is geen beginnen aan, en al zeker niet als ik naar mijn collectie durf te kijken, dus neem ik maar –net zoals eerder voor de cds– de recente aankopen/publicaties.

Strips. Een oud en lang liefdesverhaal, dat er bij mij op een of andere onverklaarbare reden met de paplepel is ingegeven. Jommeke, Suske en Wiske (destijd nog zeer instructief en doordacht), Piet Pienter en Bert Bibber, en nadien ben ik daar verder in doorgegleden. Een korte manga-periode, maar ik vond dat er genoeg Europese strips waren (zeker met Manara tijdens de adolescentie), om daar mijn aandacht aan te wijden.

Ganse reeksen heb ik in mijn bezit gehad, en even zozeer heb ik ganse reeksen verkocht. Zeer tot mijn spijt. Als ik iets heb geleerd, dan is het wel (bijna) nooit iets te verkopen. Gelukkig heb ik nog steeds een paar van de uiterst gelimiteerde oplagen van De Negende Kunst (Nederkouter) in mijn bezit: 1 album per bladzijde werd daarvan verkocht, en je kreeg er meteen een originele plaat bij. Nuja, krijgen: die albums waren allesbehalve goedkoop. Bijna had ik een origineel van Sambre in mijn bezit, maar dat is op de valreep afgeblazen.

Edoch. Laat ons beginnen.

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Lincoln / Olivier Jouvray (scenario) en Jérôme Jouvray (tekeningen) / 2002- / ****
    De anti-held. Lincoln heeft iets tegen de hele wereld. Op een dag ontmoet hij iemand die zich uitgeeft voor God, en vastbesloten is hem door zichzelf op het rechte pad te laten brengen. Kwinkslagen naar de bijbel liggen voor de hand, maar deze strip is allesbehalve religieus. Lincoln wordt een held tegen wil en dank, al laat hij in het meest recente album van de reeks ook een meer duistere kant van zichzelf zien. Het vierde deel is onlangs verschenen.
  2. Paul Moves Out / Michel Rabagliati / 2005 / ****
    Michel Rabagliati is een Canadees; zijn verhalen over Paul heten sterk autobiografisch beïnvloed te zijn. Paul Moves Out, het vervolg op Paul Has a Summer Job (dat ik me zeker ook ga aanschaffen), is een archetypisch coming-of-age verhaal (Bildungsroman), op meesterlijke wijze gebracht. Verwacht geen belerende of Footloose toestanden, maar een rechttoe-rechtaan verhaal waarin velen zich zullen herkennen.
  3. Ingmar / Hervé Bourhis (scenario) en Rudy Spiessert (tekeningen) / 2006 / ****
    Nog zo’n anti-held. Ingmar is de zwakste der Vikingen, maar niettemin tracht hij zijn troonsopvolging veilig te stellen tegenover zijn broer, een Viking ‘pur sang’. Wanneer hij zijn volk weet mee te sleuren op een plundertocht tegen-wil-en-dank (tot razernij van zijn broer, die het zaakje –terecht– niet helemaal betrouwt), valt hij overboord ergens in of vlakbij de poolcirkel. Deze reeks belooft van hetzelfde kaliber als Lincoln te worden, en ik kijk reikhalzend uit naar het vervolg.

Hm. Ik heb nog twee plaatsen, maar nog veel meer albums die ik wil bespreken. Ik denk dat ik al weet wat ik naar Q2 zal overdragen, maar dan heb ik er nog steeds 3-4-5 op overschot. Soit. Snoeien dus.

  1. Kabbale / Grégory Charlet / 2003- / ***
    Kabbale is een tamelijk brute reeks. Gaël heeft het moeilijk met de ontwikkelingen in de huidige maatschappij, die hem verschrikkelijk gewelddadig overkomt. Desondanks slaagt hij er niet in het geweld uit de weg te gaan, en op de koop toe is er de liefde die hij voelt voor Carole, maar die hij maar niet kan verwoorden. In het pas verschenen derde deel neemt het verhaal een nogal apocalyptische wending. Kabale is misschien geen vanzelfsprekende reeks, maar is enorm meeslepend.
  2. Le désespoir du singe / Jean-Philippe Peyraud (scenario) en Alfred (tekeningen) / 2006 / ***
    Le désespoir du singe is in het Nederlands Apenverdriet of Slangenden. Tu vois cet arbre, Josef? On le surnomme ‘le désespoir du singe’ car il ne laisse aucune prise à l’escalade. Notre liaison est comme cet arbre. Elle ne peut se laisser envahir par les sentiments. De stijl van het verhaal en de tekeningen houden het midden tussen Yann (Les Innommables) en Yslaire (Sambre). Donker romantisch, met antagonisten die niet zouden misstaan in een tekenfilm van Raoul Servais.

Gekanteld (ik kan het deze keer niet laten):

  • Trop de bonheur / Jean-David Morvan (scenario) en Steven Lejeune (tekeningen) / 2006 / 0
    Puh-lease. Ik ben een groot fan van Morvan, maar dit is echt beneden alle peil. Aliens, dwaze suggesties van sex, en ander ongeïnspireerd materiaal. Laten liggen. Of verbranden. U kiest maar.

En, wat denkt u? Nuttig? Smaakt naar meer? Of steek ik mijn energie beter elders in?

boeken 200603

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Joe Speedboot / Tommy Wieringa / 2006 / ***
    Heel eigenaardig, dat dit boek tot nu toe niet meer bekendheid mocht genieten. Het is een boek met veel schwung, veel snelheid en dynamisme, en het kan gerust met Brijs wedijveren om de Gouden Leeuw. (Wanneer ik dit publiceer is de winnaar reeds gekend.) Veel verbeelding, een goed opgebouwd verhaal dat blijft boeien van begin tot eind. Kortom, een aanrader.
  2. Ultramarijn / Henk Van Woerden / 2005 / *(*)
    De thematiek is veel beter uitgewerkt in de film Oldboy. Dit is een veel te gemanieerd en doorwrocht boek; veel te vergezocht.
  3. Alfa Amerika / Jan Van Loy / 2005 / **(*)
    Alleen al het eerste verhaal maakt dit boek de moeite waard. Manhattan on the left bank is het fictieve verhaal van de Vlaming die zou verantwoordelijk zijn geweest voor de crash van Wall Street, en die daarna heeft getracht een soort Manhattan op de Antwerpse linkeroever op te richten. Verschrikkelijk goed geschreven, zo goed, dat de verhalen in de rest van het boek –hoewel ook zeer genietbaar– in het niets verdwijnen. Ik kan mij echter niet van de indruk ontdoen dat Van Loy heel graag een filmscenario zou schrijven.
  4. Saturday / Ian McEwan / 2005 / ****
    Ik heb er bijna drie maanden over gedaan om dit boek uit te lezen. Niet alleen omdat het een langzaam boek zou zijn, maar vooral omdat dit boek, naar mijn dunken, diende gesavoureerd te worden, en niet verzwolgen. McEwan schrijft een zeer effectief, meeslepend proza, dat de lezer direct betrekt bij het gebeuren. De beste apologie voor dit boek is overigens van Saskia De Coster. U moet haar maar eens vragen naar haar betoog dat ze voor Saturday heeft gehouden tijdens Uitgelezen, een tijdje geleden.

(boeken vorige maand)

pijn doet lijden

Maar we wisten van elkaar dat we niet elkanders grote liefde waren: zij niet die van mij, en ik niet die van haar. Dat kan vandaag allemaal verwonderlijk of hypocriet klinken, maar vijftig jaar geleden was het schering en inslag om met ‘de verkeerde’ te trouwen en er het beste van te proberen te maken. Ik kan je talrijke voorbeelden geven van collega-auteurs van toen die meer met andere vrouwen naar bed gingen dan met hun eigen vrouw.

Er staat en enorm pijnlijk interview van Margot Vanderstraeten met Ward Ruyslinck in de boekenbijlage van DM vandaag. Op het randje van cringe schetst het een beeld van een cynisch en verbitterd man die –vooral in de jaren 60 en 70– een hoop succesvolle boeken heeft geschreven.

Ik wil niet doodgaan, laat staan dat ik een grafsteen ambieer. Ik ben bang voor de dood. Elke ongelovige is bang voor de dood; omdat er daarna niets meer is. Niets. Einde. Gedaan. Begraven worden is nog zoiets dat me de stuipen op het lijf jaagt. Ik ga nooit naar een begraafplaats of een kerkhof. Ik bezoek geen enkel graf. Niet naar dat van mijn ouders. Niet naar dat van mijn broer. Niet dat van mijn eerste echtgenote. Als ik voor een graf zou staan, zou ik uitgevreten lichamen zien, skeletten waaraan geknaagd is.

Verplichte lectuur. (Dat gold voor Ruyslincks boeken tijdens de schooljaren immers ook.)

gouden uil

Wie het boek gelezen heeft, weet ondertussen al wel dat de jury met Ultramarijn (Van Woerden) niet meteen de meest kwalitatieve keuze heeft gemaakt. Dat het een slécht boek is, zal u mij niet horen zeggen. Dat het niet het beste boek is, hoort u hier des te luider.

Mijn favoriet was De Engelenmaker (Brijs), dat zal onderhand wel al geweten zijn, maar ook Joe Speedboot (Wieringa) is een degelijk boek. Verhelst heb ik nog niet gelezen, en Van Loy is wel goed (ik moet het laatste stukje nog lezen), maar te weinig consistent (de kapstok ‘Amerika’ is iets te gratuit). De verschillende delen waren waarschijnlijk beter tot verschillende boeken uitgewerkt.

Maar Van Woerden. Ultramarijn is een gemanieerde stijloefening, een veel te lang uitgesponnen verhaal, waarin de plot soms wel eens uit het oog wordt verloren. Maar goed, er komen migranten in voor, het gaat over de seksuele bevrijding van de vrouw, en over een mooie vorm van incest –al is dat in dit geval een veel te gruwelijk woord voor het gegeven. Heel PC allemaal, en voeg daaraan toe de complexiteit van de gedachtengang, en De Gouden Uil had zich geen beter boek kunnen dromen. Het zal in wat meesmuilend wordt omschreven als ‘links-intellectuele’ kringen, zeker aanhang vinden.

Inderdaad, de boeken van Brijs en Wieringa zijn veel traditioneler van aanpak, maar daardoor ook veel leesbaarder. Ik kan echter Ultramarijn niet aanraden boven De Engelenmaker of Joe Speedboot, en evenmin boven het eerste verhaal in Van Loys Alfa Amerika (dat op zich al reden genoeg is om dit boek aan te schaffen –en te lézen natuurlijk).

marathon (bis)

Het ziet er niet naar uit dat ik het ga halen. De Engelenmaker had ik al een tijdje geleden gelezen (en goed bevonden), en deze maand heb ik al Joe Speedboot (Tommy Wieringa) en Ultramarijn (Henk Van Woerden) gelezen –ik vond Wieringa beter dan Van Woerden– en nu ben ik bezig in Alfa Amerika (Jan Van Loy). Zwerm (Peter Verhelst) er nog eens bijpakken, zal niet meer lukken, denk ik. (Nog 832 pagina’s te gaan –waarvan 666 voor Zwerm.)

Ondertussen verwijs ik nog maar even naar een rondvraag op VRTNieuws.net, waar men benieuwd is naar welk boek u het beste vond.

boeken 200602

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. De helaasheid der dingen / Dimitri Verhulst / 2006 / **
    Twee sterren, met veel goede wil. Er zitten soms echt prachtige stukken proza in dit boek, en als u het echt postief wil zien, dan is dit een schelmenroman. In werkelijkheid gaat dit over een man die er maar niet in slaagt zijn verleden achter zich te laten, hoewel hij er al lang mee gebroken heeft. De ganse roman gaat over de verheerlijking van de marginaliteit (dat zijn de échte mensen), waarna de auteur in de laatste bladzijden aangeeft dat hij eigenlijk ook al binnengetreden is in de burgelijke maatschappij. Verhulst is verschikkelijk hautain in zijn beschrijving van de gebeurtenissen, om zich op het einde te schamen voor zijn achtergrond. Het is eenzelfde gezwets als we ook bij Naegels hebben aangetroffen in Los (met een iets andere thematiek). Hij zit er te dicht op, zoals men pleegt te zeggen. De nieuwe Vlaamse klei?
  2. Indelible / Karin Slaughter / 2004 / *(*)
    Een verschil en een parallel. Een verschil van man vs vrouw; Lee Child vs Karin Slaughter; loner vs duurzame relatie. De parallel met Jilliane Hoffman: het vrouwelijke hoofdpersonage werd in het verleden verkracht. Er zijn meer ‘verschillen en parallellen’, maar ik heb geen zin in een vergelijkende literatuurstudie. In elk geval: ik verkies Child boven Slaughter.
  3. Kostbaar bezit / Naema Tahir / 2006 / 0
    Tijdverlies was een betere titel geweest. Tenzij u een fervent fan bent van soft porn chiclit laat u deze misschien maar beter liggen.
  4. Solaris / Stanislaw Lem / 1970 / **
    Een beetje verouderd misschien, maar zeker leesbaar ondanks de soms wat saaie pseudo-wetenschappelijk-filosofische uitwijdingen. Een verdiende klassieker in elk geval. (En eigenlijk wel meer waard dan de twee sterren die ook Verhulst gekregen heeft.)

(boeken vorige maand)