Amai, Bruno die heeft daar dan wel een schone bijverdienste mee, met Gentblogt!
Voor wie nieuwsgierig is: geen van de medewerkers bij Het Project wordt voor het werk vergoed. Meteen een geschikt moment om een dikke pluim op ieders hoed te steken! En u bent toch nog niet vergeten dat we binnenkort feest vieren?!
Het groeit te veel over mijn hoofd. Ik heb drie vrouwen op stapel staan, en een paar andere die dringend onderhoud vereisen, maar ik heb potverdorie geen tijd om ze uit te schrijven.
Van dat vorige postje was enkel item A volledig afgewerkt (maar dat komt wel elke dag in vol ornaat terug); van item B is er niks afgeraakt (ondertussen is er wel al één tekst voor B.1. en de volgende twee zijn in de maak), en van item C zijn C.1. en C.4. zo’n 95% klaar (bijkomende complicaties), en de andere twee volledig afgewerkt. Niet dat ik klaag hé –allez, over één ding, want bij item C is het verschrikkelijk om steeds van de input van anderen te moeten afhangen.
Oeh! Waanzinnig interessant allemaal, nietwaar. Als ik nu eens zou schrijven wat ik eigenlijk wil schrijven (en zonder cryptisch te worden.)
Neenee, de vakantie is helaas gedaan. Al heb ik het gevoel dat ik zowat de enige ben die vandaag gaat werken (op Tessa na dan, maar die is dokter dus dat telt niet).
De Albertlaan was leeg: geen auto’s, geen voetgangers, enkel een lege tram denderde mij voorbij. Het perron was slechts halfvol, de trein was halfleeg; vooral dat laatste stellen wij enorm op prijs.
Brussel is leeg: amper een kat op straat, bijna niemand in het gebouw waar ik werk, en al helemaal niemand in het gebouw aan de overkant dat steevast door ongezellig TL-licht wordt verlicht. Niet dat het aan deze kant anders is, maar zij werken in een open plan, wij werken in bureautjes. Al denk ik evenmin dat die wetenschap een groot verschil maakt. (Euh, voor mij eigenlijk wel, want ik kan niet werken als ik weet dat iemand ongemerkt naar mijn scherm kan kijken.)
Leeg dus. En nog geen klein beetje. Al denk ik dat het nog niet zo’n goed idee is om straks, tijdens de lunchpauze, de Rue Neuve in te trekken.
Sta me (ons) toe u een uiterst aangenaam, gezond en voorspoedig 2007 te wensen.
Ook de bedrijven sturen kerst- en nieuwjaarswensen rond. In onze bus vonden we ondertussen reeds volgende interessante dingen:
Positieve trend…
De rust op het werk staat haaks op de drukte in de Nieuwstraat (Rue Neuve voor de Vlamingen). M.a.w. het was geen goed idee om –de woensdag voor Kerstmis– tijdens de lunchpauze snel even de Media Markt binnen te stappen. De zeven zaken die ik zocht heb ik gevonden, maar netjes teruggeplaatst toen ik de kassa’s naderde.
Het zal voor volgende week in Oostakker zijn. ’s Morgens in de vroegte.
Vrijdag begint hier het ‘verplicht’ jaarlijks verlof. Die dagen worden niet van ons ‘normaal’ verlof afgehouden, maar zijn extra dagen (wij beschikken dus over 28 dagen + de periode tussen kerst en nieuw + de wettelijke feestdagen). Veel mensen hebben een aantal verlofdagen opgespaard om vlak voor of na de kerstperiode een paar extra dagen op te nemen, waardoor het hier stillaan ook leegloopt. We werken zelfs al niet meer op halve kracht, en morgen zal ik een van de weinigen zijn die nog op het kantoor opdaagt. Ook op 2 januari belooft het hier stil te worden. “Don’t tell me you’re coming back on the second“, vragen mijn collega’s mij vol ongeloof.
Zitten er rond u nog veel collega’s momenteel?
Het jaarlijkse kerstpakket werd zonet binnengebracht. Allemaal Oxfam Fair Trade:
Mooie geste, en blij dat het uit de Wereldwinkel komt.
De ganse dag zit ik al met een gezwollen gevoel. Nee, niet mijn nek; nee ik heb geen last van winderigheid; en nee, ook niet die zwellichaampjes —waar zit u met uw gedachten, vraag ik mij dan af.
Maar nu u daar toch zit, collega Martini is met vakantie. Dat betekent geen dubieuze woordspelingen (daar hebt u meteen de associatie met voorgaande gedachte) op het werk vandaag –want stagiair Johan wisselt enkel sigarettenrook en bacillen uit. Collega Martini reist vandaag naar Schotland, alwaar hij op een Scottish wedding werd uitgenodigd. Tenminste, zijn vriendin werd daarop uitgenodigd, en hij neemt maar al te gretig de kans te baat om een extra dag verlof aan te vragen. Flexitime zo heet dat bij ons, waardoor zijn werkuren volgende maandag op ongeveer min 7u55 komen te staan. Collega Martini gaat uiterst flexibel met zijn werkuren om.
De uitnodiging voor plechtigheid ging gepaard met een dringend verzoek tot naleven van een dress code. U raadt het al, collega Martini loop vandaag in een rok rond. “It’s a kilt!“, insisteerde hij nog, gisteren. Juist, ja.
Het gezwollen gevoel dus, met als enige symptomen dat mijn oorring vast zit (ik schep er groot plezier in dat ding rond te draaien als ik denk) en ik mijn ring niet van mijn vinger krijg (gelijkaardige uitleg). Heb ik al gezegd dat ik een hypochonder ben?
Donderdagavond is er een optreden van Bettie Serveert in de Charlatan. Ik heb van die groep ooit één (1) CD gekocht (Dust Bunnies), die grijs heb gedraaid ten tijde van mijn zelfstandigheid in de jaren 90. Puike muziek om goed bij uit de bol te gaan. Sindsdien heb ik de groep niet echt meer gevolgd –veel roddels gehoord– en ondertussen is één van de mede-oprichters (drummer Berend Dubbe) gesplit, maar Bettie toert nog steeds ijverig verder (met boegbeeld Carol van Dijk).
Nu had ik de kans om donderdag foto’s te maken van het optreden (voor Het Project), maar ik heb opgezegd. Het optreden begint pas om 22u, en dat haal ik gewoon niet. Want 22u wil zeggen pas gedaan rond 00u, en dan moet ik nog van de Vlasmarkt naar huis zien te geraken (geen bussen of trams meer) en om 6u15 er opnieuw uit. Not an option.
De ochtend erop vertrekt Tessa bovendien op congres (ASH, in Orlando, USA), en dus gaan we er die avond toch even kort op uit (en vroeg terug naar huis). Dringend tijd om nog eens bij de Martino langs te gaan.