De ganse dag zit ik al met een gezwollen gevoel. Nee, niet mijn nek; nee ik heb geen last van winderigheid; en nee, ook niet die zwellichaampjes —waar zit u met uw gedachten, vraag ik mij dan af.
Maar nu u daar toch zit, collega Martini is met vakantie. Dat betekent geen dubieuze woordspelingen (daar hebt u meteen de associatie met voorgaande gedachte) op het werk vandaag –want stagiair Johan wisselt enkel sigarettenrook en bacillen uit. Collega Martini reist vandaag naar Schotland, alwaar hij op een Scottish wedding werd uitgenodigd. Tenminste, zijn vriendin werd daarop uitgenodigd, en hij neemt maar al te gretig de kans te baat om een extra dag verlof aan te vragen. Flexitime zo heet dat bij ons, waardoor zijn werkuren volgende maandag op ongeveer min 7u55 komen te staan. Collega Martini gaat uiterst flexibel met zijn werkuren om.
De uitnodiging voor plechtigheid ging gepaard met een dringend verzoek tot naleven van een dress code. U raadt het al, collega Martini loop vandaag in een rok rond. “It’s a kilt!“, insisteerde hij nog, gisteren. Juist, ja.
Het gezwollen gevoel dus, met als enige symptomen dat mijn oorring vast zit (ik schep er groot plezier in dat ding rond te draaien als ik denk) en ik mijn ring niet van mijn vinger krijg (gelijkaardige uitleg). Heb ik al gezegd dat ik een hypochonder ben?