Categorie: algemeen

zondagje

’t Is Lente (dat woord verdient een hoofdletter), dus heb ik eigenlijk zo goed als niks gedaan van wat ik oorspronkelijk van plan was (u mag het causaal verband echter zelf zoeken).

Eerst gingen we apertieven aan de Kouter, waar relatief weinig volk naar de plantjes stond te kijken, maar des te meer volk rond de Blauwe Kiosk stond aan te schuiven. Heel lang zijn we er dan ook niet blijven plakken, net genoeg om een bord mixed toastjes op het gemak naar binnen te spelen en een beetje naar de mensen te kijken.

Lunch was een beetje een moeilijke keuze, er werd getwijfeld aan Leontine of de Sarabande, maar uiteindelijk zijn we toch maar weer bij de laatste shift van den Progrès aanbeland. 14 € voor soep, voorgerecht en een verschrikkelijk malse steak bearnaise. Ge moet u niet afvragen waarom het daar altijd vol zit.

Nog snel een koffie op de Vrijdagmarkt, en dan ben ik wezen helpen een vloer vrij te maken in de Sint-Katelijnestraat, waarna we alweer terrasje hebben opgezocht (alweer de Vrijdagmarkt, die toen nog baadde in de zon).

En nu zit ik rustig thuis niks te doen. Want het is geen Tuur vanavond, bij hoge uitzondering. En ik ben te moe om naar Rabih Abou-Khalil te gaan luisteren in de Vooruit. (Ge gaat mij toch niet van Debby en Nancy houden, fluistert de madam –net teruggegkomen– al bevreesd in mijn oor. Misschien muis ik er alsnog onderuit dus.)

zaterdagje

Dit stuurde ik vanochtend naar de mailing lijst van Het Project (het was een beetje inderhaast geschreven, dus ik heb er nu wel de spelfouten uitgehaald):

Er staat voorlopig al een kroniekje op, de rest zal moeten wachten tot later. ’t Is weekend, en bovendien terrasjesweer. Ik heb een kleurenfilm in mijn fototoestel gestoken, ga langs bij de tattoo-madam voor een check-up, ga daarna in de Marimain aperitieven, om nog eens daarna soep te eten in de Vooruit, en dáárna misschien al eens op de kermis rond te gaan kijken.

Misschien zie ik nog wel ergens GBers op mijn pad?

En zo geschiedde. Een SMS-je en wat verdere afspraken op de lijst later, zaten we met een halve Projectgroep op de kermis te lanterfanten.

Al is onderwijl de zoon naar een verjaardagsfeest getrokken, en heb ik een muskaatnootrasp en een plat à tatin bijgekocht. Ik ben zot van muskaatnoot.

energie

Energie te over vandaag –al kan ik niet meteen de oorzaak ervan achterhalen. ’t Is al de tweede keer overigens deze week, dat ik zo hyper ben. De zon, de aanval van aften die wegtrekt, of gewoon mijn roekeloze overmoed die weer maar eens de overhand krijgt. Of ’t moet zijn dat ik eindelijk wat uitgerust ben (nog geen enkele keer weggeweest deze week –en dat is wel serieus afkikken).

Anton is terug uit Dublin, en is begonnen met zijn verslag van de reis. Zeer plezant om lezen, vooral de rode draad met juffrouwen allerhande, of ze nu Hollands, Iers of Westvlaams mogen zijn.

Mochten we trouwens neerstorten, vind ik dat we met een bende mooie mensen de diepte ingaan. Ik hoop enkel dat het kleine Ierse meisje dat wat verder zit als eerste eraan gaat. Haar stemmetje is zwaar irriterend en ik heb geen zin dat nog de volle 2u te moeten aanhoren. Even aan Wannes een “red zone, danger!” melding te geven. Dat is een melding die laat weten dat we minstens 10 rijen moeten zitten van het “Red Zone object”.

Dode glasmeervalMisschien hebt u –om van de hak top de tak te springen– deze foto op mijn flickr account zien passeren, twee weken geleden. Technisch niet meteen een goede foto, maar ik was vooral gefascineerd door erm de natuurlijke gang van zaken.

Nog geen week later, bleef er overigens niks over van die glasmeerval. Zelfs geen graat. En eigenaardig genoeg, zijn de slakken ook nergens te bespeuren tegenwoordig. Indigestie?

Next up: food (of wat had u gedacht).

schuldgevoel

Gezien ik mij altijd een beetje schuldig ga blijven voelen als ik zo’n password protected post publiceer, heb ik mij voorgenomen onmiddellijk daarna iets anders te posten. En misschien ook wel iets dat een beetje cryptisch is, of geheimzinnig, zodat u meteen kan meecomplotteren.

Aldus geef ik u volgende stelling/vraag, die wel eens iets –maar evengoed niets– met het publiek geheim kan te maken hebben. Driedubbele bodems en al.

Kent u dat ook, dat gevoel (dat je ondervindt) bij iets te willen dat er alles van weg heeft dat het niet kan? (En ik heb het niet over the thrill van het onmogelijke na te streven. En ook niet over de lotto winnen.) En, zo ja, geeft u dan gewoon op?

In mijn ooghoeken

Ondanks de omschrijving die ik bedacht bij de FVDD gisteren op Het Project, is het op zijn zachtst gezegd eerder grijs gebleven –net zoals vandaag. Wij trokken zaterdag naar binnenstad omdat we de opnames van de videoclip van Sioen wel eens wilden meemaken –en daarbij Het Radiofonisch Instituut in kostuum wilden zien– en om foto’s af te halen. Het grijze weer resulteerde in de forse tred waarmee wij de Veldstraat afmacheerden –de enige manier om die straat gezond door te komen, volgens sommigen— onderwijl elkaar aansporend tot grotere spoed.

(Mijn perifeer zicht wordt tijdens dergelijke tochten herleid tot sub zero standards, wat er mijn niet van verhindert één en ander toch te registreren. Dat was ook de reden waarom mijn hersenen mijn hoofd alsnog een tweede keer naar rechts dwongen om mij alsnog duidelijk te maken dat er aan de overkant zich twee herkenbare vormen bevonden.)

Een korte wachttijd in de Progrès (soep + hoofdschotel voor 8 €) liet ons toe nog gauw even een paraplu te kopen in de Hema (drie stuks weliswaar), zodat wij na de lunch beschermd onze tocht konden verderzetten.

Er waren nog twee significante stops op onze tocht (buiten de fotowinkel en De Draak voor 500 gr koffiebonen): Vits-Staelens, en Maurice Rogge. In laatstgenoemde winkel liepen we eigenlijk meer binnen om te kijken dan om te kopen, al was ik half op zoek naar een soeplepel. Nu ja, half: we hebben gewoon geen soeplepel meer. Of hadden, want nadat we ons hadden verwonderd over de grootte van de soepketels, stonden we pas opnieuw buiten nadat we dus een soeplepel hadden gekocht. En een serveertang. En een siliconen garde. En een spatel (niet zo’n pannenlekker, maar een om bijvoorbeeld omeletten en pannekoeken te keren en dat er wat uitziet als een plastieken mes). Nu nog een rasp.

Bij Vits-Staelens kwamen we buiten met –naast een kilo gedroogde pruimen, een halve kilo gedroogde abrikozen, en een zakske amaretto thee– deze kruiden sumak, harissapoeder, muskaatbollen, seizoenpeper, (gedroogde) dille, en speculaaskruiden. We kunnen weer voort voor een tijdje.

slapen

Ik vraag mij af of ik nu nog eigenlijk moet gaan slapen. Om 8u (ten laatste) komt mijn zoon mij wakker maken voor een dagje father-son bonding. Het is nu net geen 4u, ik moet nog foto’s downloaden, bewerken, en online plaatsen voor een artikel morgen. Reken toch nog een half uur tot een uur werk.

Ondertussen heb ik mij verschrikkelijk goed geamuseerd met thema’s over ouderschap, radio, comedy, en werd mij een soort rollenpatroon van man vs vrouw bevestigd. Heel eigenaardig vond ik dat. Zo eigenaardig dat ik een paar heel obvious tips (lees: waarschuwingen; vermoeidheid en leeftijd eisen hun tol) heb gemist, waar ik verschrikkelijk veel spijt van heb.

Maar los daarvan was het een heel geschikte avond. Heel geschikt. En zeker voor herhaling vatbaar.

verwarring

“Aaarrrggghhh!”, schreeuwt het dan in mijn gedachten, als ik weer eens veel te veel ideeën tegelijk heb. Ik wil schrijven over dit, en over dat, en over nog iets, en het zit half klaar in mijn hoofd en in de drafts en op papier, maar het wil er allemaal tegelijk uit. Maar sorry jongens, dat gaat niet hé.

Dus spring ik van links naar rechts. Kijk, ik zeg het nog maar of die situatie van vanochtend op de trein komt ook net weer om de hoek kijken –een goed vertrekpunt.

weekends

Dat zijn eigenlijk voor een deel wel de weekends zoals ze horen te zijn: leeg en lui.

Vooreerst was er het Feest: uitermate geslaagd, en deze keer reed de tram reeds. Dus heb ik er gisteren meteen van geprofiteerd om een (klein) beetje uit te slapen:

“Papa, ’t is tijd om op te staan jong, binnen tien minuutjes zijn ze hier.”

We hadden om 17u ’s avonds afgesproken met onze goede vrienden E. & M. (& dochtertje M.), voor een etentje bij ons.

“Sorry, jongen, ’t was een beetje laat, gisteren.”

“Ja, mama heeft het mij verteld. Zeven uur! En dan zegt ge tegen mij dat ik niet te laat mag gaan slapen.”

Henri was de ganse dag met Tessa op stap geweest, en ik zou dan wel zien wat ze terug meebrachten voor ’s avonds. Een witloofquiche van Françoise bijvoorbeeld, en een poulet jaune van bij Swaenepoel. Had ik het geweten, ik was toch iets vroeger opgestaan, en dat had ik het beestje in mijn doufeu klaargemaakt ipv in de oven. Soit, ik heb het maar uitgehouden tot 23u, en dan ben ik gaan slapen –maar niet alvorens nog een stukje van de heerlijke ricotta-chocoladetaart (door E. klaargemaakt) te hebben geproefd.

En dan kijk, nu is het zondag.

ijltempo

Vandaag is een dag in ijltempo. Vanochtend (te) laat opgestaand, snel nog een grappige Coolville (alsof er andere dan grappige zouden zijn) online geplaatst voor Het Project, een paar dingen opgezocht, en naar het centrum vertrokken. Een snelle soep in de Vooruit, een prachtige rondleiding in de al even prachtige boekentoren (morgen uw laatste kans om te stemmen in de Gentse monumentenstrijd), en ondertussen is Tessa met Henri naar het karnavalfeest op school vertrokken.

Nu zit ik nog een uurtje thuis, en straks een fotoshoot in de Opera. Geen idee wat voor licht ik daar ga hebben, in de Lullyzaal, maar als die prachtige kroonluchter de enige verlichting is, zal het niet bijster veel zijn. (Flitsen is niet echt een optie.) Gauw nog een trix gekocht en een Neopan 1600, en nu zijn we klaar voor een mix van analoog en digitaal.