Om de draad weer op te pikken: zowel Fred Hersch als Wayne Shorter waren schitterend.
Wat overigens opviel, tijdens Jazz Middelheim, was dat er nogal wat ouwe knarren aanwezig waren. Naast de jonge progressievelingen, that is. Wat meteen voor een behoorlijk (bekoorlijk ?) contrast zorgde.
We hebben het over Toots Thielemans (83), Randy Weston (79), Kenny Wheeler (75), Wayne Shorter (71), en dan heb ik het nog niet gehad over de gemiddelde leeftijd van de muzikanten in de Dizzy Gillespie All-Star Big Band (James Moody is net 80 geworden, Paquito D’Rivera is pas 57, maar Slide Hampton is dan weer 73). Al hoor je mij daar niet over klagen, want de kwaliteit droop ervanaf.
Een aantal artiesten kende ik enkel van naam (en vaak ook: faam), en ik werd vaak aangenaam verrast. Staan aldus op het lijstje ‘dringend CD van te kopen’:
- Nathalie Loriers: ik ben fan van Yusef Lateef, en Rabih Abou-Khalil: oosterse jazz, of jazz met oosterse invloeden, en dat wat het Chemins Croisés Quintet bracht lag perfect in de lijn daarvan. Helaas wist Loriers on te vertellen:
Wij hebben geen CD te koop. Pas de disque du tout.
Al hoop ik nog steeds dat dit meer een kwinkslag was dan een waarheid. (Dan probeer ik wel iets anders van haar.)
- Fred Hersch: grote bekende onbekende. Heeft al verschrikkelijk veel Grote Dingen gedaan, maar is steeds wat op de achtergrond gebleven. Heeft composities gemaakt voor o.a. Bill Frisell (heeft een daarvan gespeeld), en voor mij kan dit niet meer stuk.
- Randy Weston. Randy Weston! African Jazz. Roots vermengd met klassieke jazz, speels, swingend, bonkend soms. Alex Blake! Hoe die man aan zijn bas zat te plukken, te trommelen, de snaren als percussie-instrument gebruikend, was ongelooflijk. Vaak een pain in the ass om te fotograferen, want hij zat geen second stil terwijl hij bezig was (gelukkig nam hij af en toe een pauze). Een aanrader, en een van de beste concerten.
De Dizzy Gillespie All-Star Big Band, scoorde ook zeer hoog. Al schortte er iets aan het geluid, waardoor zangeres Roberta Gambarini er vaak slechts middelmatig uit kwam. Ten onrechte, vermoed ik, want haar scat singing kwam er soms wel goed door. Een zeer onderhoudend concert evenwel, waarbij grapjes met het publiek niet werden vermeden. Het publiek ging dan ook totaal uit de bol (meer nog dan bij Toots), en met reden.
Om te onthouden:
- Around the drummer: het concept rond drummer Teun Verbruggen
- DJ Grazzhoppa’s DJ Big Band vs. Aka Moon: slechts met moeite jazz te noemen, en geheel mijn ding niet, maar wel Zeer Goed.
- Erwin Vann Group: improvisatie ten top.
- Bzzz Pük featuring Nguyên Lê (zie bespreking gisteren)
Waarmee met bovenstaande meteen bewezen wordt dat de Belgische Jazz roert, en mijn oorspronkelijk stelling (niet erg ‘gedurfd’) meteen radicaal in duigen valt.
Geen minpunten? Tuurlijk: wat deed die synthesizer bij Toots Thielemans?
Er was eigenlijk maar één echte ontgoocheling, en dat was Uri Caine: Bedrock. Hoewel ik reeds geruime tijd fan ben van Uri Caine (eerder dit jaar had ik hem nog aan het werk gezien met Peter Vermeersch in de Vooruit), vond ik dat dit concert de punch miste die hij toen had.
Grootste minpunt was evenwel de mistmachine (en de belichting). Dat ding heeft misschien een functie, bij één of twee nummers, maar als je gedurende meer dan de helft van het optreden een mistbank voor de ogen krijgt, waardoor je soms amper de artiesten te zien krijgt, dan kan je wel spreken van overdaad. En wat is er mis met wit licht? Een accentje blauw (of zelfs roze) kan altijd, maar alweer: kan het wat subtieler alstublieft?
Edoch: dit was een excellente editie van Jazz Middelheim (al is het de eerste die ik meemaak). De sfeer is gezapig, ongedwongen, familiaal; de muziek is gevarieerd, en van hoogstaande kwaliteit. Binnen twee jaar ziet u mij daar terug. U toch ook?