Bijna september: de handelszaken gaan weer open, de kranten krijgen opnieuw bijlagen, de nieuwe boekenoogst komt eraan, en ook in de stripwinkel loopt het weer vol.
En dan (her)begint de school, het werk, en het nieuwe cultuurseizoen. Misschien moet ik toch maar dringend werk maken van die abonnementen voor de opera en de Bijloke.
Laten we beginnen met de rioolpers.
suggereert Luc V. als reactie op mijn eerder gewauwel.
Aldus.
DM: Jacht op privéleven Dewael ‘onverteerbaar’, Een grens voorbij, Dit is een stap richting de afgrond.
DM keurt wat er gebeurd is, sterk af.
DS: maar liefst vijf artikels over ‘het geval Dewael’: Veel ‘hits’ voor Dewael, Een vice-premier is verliefd, Kwaad Bloed is geen eerlijke rubriek, Waarom de relatie van de minister nieuws wordt en als afsluiter: Geen geleid mediabestel. F-ck, ze hebben er zelfs een poll over op hun website (waarin ze gelukkig door hun lezers worden afgestraft).
DS bends over backwards om de berichtgeving toch maar goed te praten.
Voor ik er verder op in ga even dit. Voor wie het nog niet wist, DM was de ‘scoop’ over de relatie beloofd, maar is die, door de ‘berichtgeving’ van Koen Meulenaere, misgelopen. DS kan de VLD niet af, de VRT ook al niet, Flahaut helemaal niet (edoch dit laatste geheel terzijde) en voelt zich vanzelfsprekend liever verbonden met Knack dan met DM.
Ondanks de hypocrisie in de afkeuring van DM –ze zijn ook van hun eerste sensatieverhaaltje nog niet doodgevallen– is het gespartel van DS meelijwekkend te noemen. Want DS, die in dit verhaal eigenlijk helemaal niet meespeelt, kan natuurlijk niet de kant van DM kiezen, dus proberen ze door pseudo-objectieve logica het gebeuren goed te praten. The enemy of my enemy is my friend, heet dat. We hebben immers geen nood aan ‘moraalridders’, en bovendien zijn we hier in Vlaanderen nog zo slecht niet af. Nee, dan gaat het er in sommige van onze buurlanden nog wel even anders toe.
To top it off, biedt DS eigenlijk zelf de reden waarom de hele affaire een hoge walgelijkheidsgraad heeft:
Wat Dewael er niet bij vertelde, was zijn deal met de gewezen VRT-journaliste Betty Mellaerts, een goede vriendin van Op de Beeck, om het verhaal paginagroot en ‘zonder zweem van enige sensatie’ aan De Morgen te slijten. De publicatie van de scoop was gepland voor volgende week zaterdag. Dan zouden de examens van zijn zoon achter de rug zijn. Meteen kreeg Dewael de nodige tijd om zijn echtscheiding thuis eerst af te handelen. Zijn woordvoerder beklemtoonde dat de nieuwe relatie niet de aanleiding vormde tot de breuk.
Al gaan ze daar vlug overheen, want hun mening wordt al gauw snel duidelijk: De ontluisterende wijze waarop het privéleven van de VLD-politicus in Knack werd uitgebeend, was alvast grensverleggende journalistiek.
Grensverleggende journalistiek, jawel. En grensverleggend krijgt normaal gezien geen negatieve connotatie (tenzij die expliciet wordt vermeld).
Als argumentatie wordt verder nog aangebracht dat de politici, net zoals BVs, hun privé-leven vaak zelf te grabbel gooien. Mijn antwoord daarop is: so what? Dat is hun keuze. Net zoals Dewael en Op de Beeck hun relatie zelf gingen bekend maken via DM. Op hun voorwaarden, wanneer zij dat wilden. Niet omdat een of ander pathetisch excuus voor een journalist (onder invloed van zijn paars-hatende hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert) een acuut tekort aan WC papier had. En nee, Bart Dobbelaere, dat hoeft niet met een korreltje zout te worden genomen.
En hoezo, de neutraliteit in de berichtgeving van de VRT had te lijden onder de relatie? Los van het feit dat ik bij dergelijke bewering grote vraagtekens plaats: who are you kidding? Wie een klein beetje in het perscircuit heeft meegedraaid –wie een klein beetje in om het even welk circuit heeft meegedraaid– weet dat er overal subjectiviteit heerst. Het is een kringetje: de journalisten kennen ‘de onderwerpen’ kennen de journalisten. En die hebben onderling relaties opgebouwd. Soms positieve, soms negatieve. Objectieve berichtgeving bestaat niet. Wie alles gelooft wat hij leest of hoort of ziet, mag dringend een reality check uitvoeren.
Nee, deze zaak kent veel banalere oorzaken: sensatiezucht is er één van, maar ook jaloezie, en afrekening. En het ergste aan heel de affaire is dat zoiets ten koste gebeurt van andere mensen. Want u gelooft toch niet voor één seconde dat deze relatie van publiek belang is?
De rioolpers is weer goed bezig de laatste dagen. Want het blijkt weer niets anders te zijn dan een afrekening: DM zou met de scoop weglopen, en bovendien kan Meulenaere noch de VLD noch de VRT uitstaan, dus trekt hij zich maar af in het openbaar.
(Ik heb overigens Koen Meulenaere nog een tong zien draaien met een andere Knack redacteur, onlangs op een persfeestje.)
Zo zielig.
De vakantie is (opnieuw) begonnen. De derde, dit jaar.
Na de Gentse Feesten (aka Blue Note Festival) in juli, een zijdelings uitstapje naar Antwerpen (Jazz Middelheim) in augustus, zijn we opnieuw present in Gent (Jazz in ’t Park).
Hoezo mijn vakantie valt dit jaar precies schoon samen met een paar jazzfestivals? Bijlange niet, de vierde (en voorlopig laatste) valt immers geheel samen met het Filmfestival.
Allemaal toeval zeg ik u. (Of luistert ge niet goed soms? Zit er wat in uw oren? Toeval!)
(BTW en wie Quentin Dujardin –met Tuur Florizone (cfr Tricycle)– heeft gemist vanmiddag, mag er gerust spijt van hebben.)
Kijk, zo hebben we ze graag. Sydney Pollack mag dan wel geen wereldschokkende thema’s aansnijden of zijn verhaal louter op al even schokkende effects baseren, met The Interpreter heeft hij toch maar een oerdegelijke film neergepoot.
De setting, de rustige fotografie, het verhaal: de film heeft alles in huis om een klassieker te worden. The Interpreter past perfect in het soort films dat we kennen van het einde van de jaren ’50 – begin ’60, zoals Hitchcocks The Man Who Knew Too Much en North by Northwest (dat zich gedeeltelijk ook in de UN HQ building afspeelt), of Mark Robsons The Prize, met thema’s als spionage, persoonsverwisseling, en waarbij gebruik wordt gemaakt van vaak fictieve maar realistische (politieke) achtergronden.
Interessant om weten is bovendien dat de scenes wel degelijk in het UN gebouw werden gefilmd (iets waar Hitchcock destijds geen toelating voor kreeg), al moesten de opnames in het weekend plaatsvinden, waardoor de crew veel tijd moest spenderen aan het opbouwen en afbreken van het materiaal ter plaatse.
Het verhaal komt verschrikkelijk bekend voor, en dat –samen met het realisme– speelt ongetwijfeld mee in de appreciatie van deze film. Silvia Broome (Nicole Kidman), een tolk bij de UN, hoort per toeval een gesprek waarin plannen worden gesmeed om een staatshoofd ter vermoorden. De taal waarin dat gebeurt is Ku, de landstaal van Matobo, waarvan de president enkele dagen later op de UN wordt verwacht om er een toespraak te houden. Broome licht de politie in, maar de inspecteur die op haar zaak wordt gezet, Tobin Keller (gespeeld door Sean Penn), vindt het maar moeilijk haar te geloven. Bovendien blijkt Broome ook niet helemaal onpartijdig te staan tegenover Matobo.
Wat volgt is een zeer realistische politieke thriller, die noch spectaculair, noch traag is. De kijker gaat volledig in het verhaal mee, en dat hebben we zeker ook te danken aan de acteerprestaties van Kidman en Penn. (Als u de kans krijgt, ga dan vooral ook het schitterende The Assassination of Richard Nixon zien, met Penn in de hoofdrol.) The Interpreter is misschien niet meteen een verrassende film, maar wel een verademing. Het vakmanschap druipt eraf, en dat is iets wat tegenwoordig helaas steeds meer een zeldzaamheid wordt. Een aanrader (voor hij uit de zalen verdwijnt).
The Interpreter (2005), van Sydney Pollack met Nicole Kidman en Sean Penn, gezien in de Decascoop aan Ter Platen. De trailer kan u hier bekijken.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
Het valt niet altijd mee, journalist te zijn. Alles wat je schrijft, en door de handen van de eindredacteur glipt, wordt gedrukt en aldus bewaard voor het nageslacht. “Ge liegt dat het gedrukt staat.”
In DM vandaag een lifestyle artikel over de ipod generatie, gebaseerd op informatie die werd ontleend aan een Brits onderzoek. Ipod staat hier niet voor de populaire mp3-speler van Apple, al is enige gelijkenis welleicht niet toevallig.
Die jongeren werden de ipod-generatie gedoopt, waarbij ipod staat voor ‘insecure, pressurised, over-taxed en debt-ridden’ (onzeker, gestresst, overbelast en beheerst door schulden).
Om dat interessant te maken voor de Vlaamsche lezer, werd aan drie ‘jongeren’ gevraagd in welke mate die bevindingen ook op hen van toespassing zijn. Zo ook aan de 25-jarige junior consultant Sarah Hansen.
Twee van de vier trefwoorden van de ipod-generatie vindt ze op zichzelf van toepassing. “Ik heb nog geen schulden, maar in de andere drie kan ik me vinden.” [Mijn bold]
Juist, ja.
Terwijl ik (nog steeds) mijn oudere tpv foto’s naar flickr upload, kom ik tot de bevinding dat de zomer dit jaar niet noodzakelijk slechter hoeft te zijn dan vorig jaar. Toch niet in augustus.
Dit was de zomer in Gent:
En zo zag het eruit aan zee (tijdens exact dezelfde periode vorig jaar):
Come to think of it in 2003 was het weer, eind augustus, ook al niet denderend aan zee. Het gat in de ozonlaag, zeg ik u. Dat of Global Warming. Of Extreme Climate Changes. (Valt het op dat ik Crichtons State of Fear aan ’t lezen ben?)
Wat, zo vroeg ik mij nadien af, heeft mij in godsnaam bezield om uitgerekend naar deze film te gaan kijken? Het moet Scarlett Johansson geweest zijn, die we eerder nog in Lost in Translation bijzonder wisten te appreciëren. Of het weinige dat we dachten te weten over de film, en ons een beetje aan Logan’s Run of zelfs Gattaca deed denken. Of nee, laten we het toch maar op Scarlett Johansson houden.
Waarschuwing: slight spoilers ahead. Als u, tegen beter weten in, toch van plan bent deze film te bekijken –wat ik u ten stelligste afraad– leest u misschien beter niet verder. Niet dat er veel plot te vinden is.
Het thema van de film kwam reeds menigmaal (en vele keren beter) aan bod in Science Fiction literatuur en films, en werd ondertussen reeds volledig uitgehold. Vroeger ging het nog om robotten en artificiële intelligentie, vandaag gaat het om klonen. We moeten immers meegaan met onze tijd, en in onze tijd worden mensen gekloond voor organ harvesting.
Lincoln Six Echo (Ewan McGregor) en Jordan Two Delta (Scarlett Johansson) zijn twee zulke een klonen. Levende klonen, want hoewel het initieel de bedoeling was de klonen in vegetatieve toestand te ‘bewaren’, bleken de organen hierdoor af te sterven, waardoor het noodzakelijk was de klonen te laten ‘geboren’ worden.
Ze krijgen een verhaaltje opgedist over een besmetting op aarde, en hoe zij de enige overlevenden zijn. Slechts één plaats op aarde is nog besmettingsvrij: het eiland. Op geregelde tijdstippen is er een loterij, waarbij de winnaars naar dat eiland mogen vertrekken. In werkelijkheid worden ze gedood, zodat hun organen kunnen worden getransplanteerd. Alles verloopt vlot, tot een van de klonen, Lincoln Six Echo, vreemde dromen krijgt en zich vragen begint te stellen. De dromen zijn niets minder dan het geheugen van zijn ‘sponsor’ (ofte ‘het origineel’) dat zich in hem ontwikkelt (yeah right).
Lincoln Six Echo slaagt erin te ontsnappen, en samen met Jordan Two Delta, gaat hij op zoek naar zijn ‘sponsor’. Tot zover het eerste deel. Wat volgt is een spektakelfilm, met de gewoonlijke rommel: achtervolgingen, vuurgevechten, ontploffingen, crashes, doden, gewonden.
In gans de film worden de clichés niet gespaard, zo ook niet de verschrikkelijk voorspelbare verwisseling van de ‘sponsor’ en de kloon, en het einde, waarin alles vanzelfsprekend afloopt zoals u het al van bij het begin van mijlenver ziet aankomen. Bovendien lijkt er een heleboel niet te kloppen: het geheugen wordt genetisch doorgegeven; klonen die eerst de meest eenvoudige handelingen met moeite kunnen uitvoeren kunnen nadien probleemloos high-tech toestellen, voertuigen en wapens bedienen; sexuele driften worden onderdrukt door seksualiteit te verzwijgen (zonder drugs of psychologie), al worden mannen en vrouwen zoveel mogelijk gescheiden, en worden vrouwen wel zwanger. En ga zo maar door.
Deze film is zowel inhoudelijk, als visueel, als eigenlijk op elk ander vlak waardeloos. Zelfs Scarlett Johansson zag er stukken beter uit in Lost in Translation. Onvoorwaardelijk te vermijden.
The Island (2005), van Michael Bay met Scarlett Johansson en Ewan McGregor, gezien in de Decascoop aan Ter Platen.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
Colib: Your books, music & videos. Tagged, shared and sorted.
Imagine Flickr crossed with Delicious Library. That is Colib. A book, CD, DVD and media manager you share with your friends. Create music groups, lend books to family, share your prized DVD collection with your admiring friends. You won’t ever have to take a screenshot of your desktop media manager again; just send them a URL to your Colib collection. Add new items by scanning bar-codes, entering ISBNs or selecting from Amazon. It will be online so you can use it from anywhere. Colib is your book, music and video collection online.
Gemaakt in Ruby on Rails. Als het nu nog in beta zou willen komen…
Soms wil ik te veel. Denk ik.
Dat gaat dan van (en ik laat er maar een hoop uit weg) foto’s nemen, foto’s bewerken, boeken kiezen, boeken klasseren, boeken lezen, stripverhalen dito, cds dito (maar dan beluisteren), films dito (maar dan bekijken), festivals, concerten, opera, met vakantie gaan, Dingen Opzoeken op internet, Vanalles Doen met Tessa & Henri, met de motor rijden, mensen ontmoeten, schrijven, Dingen Herstellen in huis, en onderwijl van alles foto’s nemen en dan die foto’s bewerken en daarna daar ook Iets Mee Doen.
En dan word ik nog verwacht te werken ook.