(Canon EOS 5D, EF 70-200mmf/2.8L IS USM @ 70mm, f/2.8, 1/60s, 1000ASA)
Dave Douglas met Dave Douglas 3. Gisterenavond nog in de Gentse Vooruit, morgen bij Het Project.
(Canon EOS 5D, EF 70-200mmf/2.8L IS USM @ 70mm, f/2.8, 1/60s, 1000ASA)
Dave Douglas met Dave Douglas 3. Gisterenavond nog in de Gentse Vooruit, morgen bij Het Project.
Cake ligt mij niet. Dat is niet alleen te wijten aan het eerder droevige feit dat ik er nog nooit in ben geslaagd een goede cake te bakken, maar ook aan de (on)redelijke saaiheid van een klassieke quatre quarts (*). Edoch! Al sedert de dag dat ik het in mijn nieuwslezer vond, wou ik dit recept (**) maken. Eigenlijk had ik het gepland voor het Grote Verjaardagsfeest van mijn twee gezinsgenoten, maar ik had pas té laat een blik op de details van het recept geworpen, waarin nochtans duidelijk stond vermeld dat de baktijd anderhalf uur besloeg.
Maar goed, het is herfstvakantie, én ik had alle ingrediënten in huis, dus toog ik eergisteren aan de slag met pan en pannenlikker en cups, table- en teaspoons –als u ze nog niet hebt, haal ze gezwind in huis (tip voor een eindejaarscadeau?). Belangrijkste ingrediënt: zeven stuks van een ietwat zurige herfstappel.
Benodigdheden
Zo gemaakt
Schil de appelen, haal er het klokhuis uit, verdeel ze in acht, en snijd die stukken nog eens in drie. Doe de appel in een kom, en besprenkel ze met de kaneel en de 5 tablespoons suiker. Zet het mengsel langs de kant.
Verwarm de oven voor op 175°C.
Meng bloem, bakpoeder, zout in één kom; en de olie, het vanille-extract, de suiker en het appelsiensap in een tweede. Voeg de inhoud van de tweede kom bij de eerste, en meng goed. Scheid het eiwit van het eigeel; voeg de eigelen meteen aan de kom toe, en meng ondereen. Klop de eiwitten op, en vouw dat (redelijk) voorzichtig onder het beslag.
Giet een laagje van het deeg in een cakevorm. Dat kan een springvorm zijn, of een tulband, maar bij voorkeur een hoge vorm. Zorg ervoor dat, als het deeg en de appels allemaal in de vorm zijn, dit mengsel nog een centimeter of twee van de rand blijft. Mijn vorm was niet hoog genoeg, waardoor een deel van het beslag tijdens het bakken is overgelopen.
Leg ongeveer de helft tot twee derde van de appels op die eerste laag. Giet er vervolgens de rest van het beslag over, en schep daarop de rest van de appels.
Plaats gedurende ongeveer anderhalf uur in de oven, tot de caketester (***) droog uit het gebak komt. (Bij mij duurde het iets langer.)
Een fantastisch recept, en de eerste cake waar ik zelf tevreden over was. Ik heb me iets ingehouden wat betreft de hoeveelheid suiker (ik ben niet zo’n zoetekauw), maar voor de rest het recept braaf gevolgd.
Smakelijk! (Het wordt overigens nog lekkerder als u er een beetje zure room bij serveert.)
—
(*) Een quatre quarts ofte vier vierden gebak heet aldus omdat die wordt opgebouwd uit vier gelijke delen van de ingrediënten: 250 gr bloem, 250 gr boter, 250 ml melk, en 4 eieren (250 gr). Steek ongeveer een uur in de oven op 170°C.
(**) Smitten Kitchen: Mom’s Apple Cake
(***) Een caketester is een breinaald of een brochettestick (hout of metaal), die u tegen het einde van de baktijd in de cake steekt. Als de ’tester’ min of meer droog uit de cake kan worden gehaald, is de cake klaar. Indien niet, moet de cake er nog wat langer in.
Al had deze post net zo goed twee komma vier kunnen heten.
Gisteren was dus een recuperatiedag, en daarom –hoewel het niet echt mijn bedoeling was– besloot ik tijdens het lopen, een extra ronde rond de Watersportbaan in te lassen. Twee extra rondes eigenlijk, want normaal gezien doe ik er maar twee, zodat ik ergens rond de 16-17 km zit bij mijn thuiskomst. Maar ik ging voor 22. En terwijl ik bezig was, dacht ik: “goh, ik doe er nog één.” Waardoor het totaal aantal kilometers op 27 staat voor vandaag. En eigenlijk had ik nog wel langer willen lopen, maar dat leek mij om verscheidene redenen niet zo’n goed idee.
Vooreerst zat Henri nu al twee uur alleen thuis; ten tweede was mijn knie niet zo happy over het enthousiasme van mijn geest; ten derde begon ik stilletjesaan milde uitdrogingsverschijnselen te tonen (tintelingen bijvoorbeeld). Bij kilometer 23 had ik voor het eerst in mijn –relatief korte– loperscarrière gedurende enkele seconden een soort runner’s high (tenminste, ik vermoed dat het dat was).
Toen ik me achteraf op de weegschaal stelde –ik had mij voor het eerst ook eens voor een training gewogen– merkte ik dat ik maar liefst 2,4 kilo gewicht was kwijtgespeeld. Ik drink na een training standaard altijd een groot glas water (250 ml) met daarin een nuun tablet opgelost –iets dat ik heb overgehouden aan onze Amerikareis. Nadien volgen vaak nog een glas met water en 1/3 cranberry juice (light) en een blikje cola light. En ik drink ook voldoende water gedurende de dag.
Maar 27 kilometer. Eigenlijk is dat al veel te veel zonder ravitaillement tussendoor.
België levert vandaag niet alleen opnieuw het bewijs dat het wordt geregeerd door minderheden, maar we stellen vast dat bepaalde drukkingsgroepen er bovendien in kunnen slagen om, om reden van fatsoen (!), onze media preventief te censureren. Vanavond wordt, zoals u ongetwijfeld reeds hebt opgevangen, de episode van Plat Préféré waarin Jeroen Meus op zoek gaat naar het lievelingsgerecht van Adolf Hitler, niet uitgezonden. Het is voornamelijk de Joodse gemeenschap die daarop aanstuurde; gisteren kwam Michael Freilich, hoofdredacteur van Joods Actueel, bij Pharah zijn standpunt verdedigen. “Het gaat om fatsoen, niet om vrijheid van meningsuiting,” zo stelde hij.
De premisse van het programma luidt als volgt:
Plat Préféré is een culinaire en zinnenprikkelende reeks waarin topkok Jeroen Meus op zoek gaat naar het lievelingsgerecht van tien intrigerende en legendarische figuren uit het recente verleden, van Roald Dahl tot Salvador Dali en van Jacques Brel tot Freddy Mercury.
[bron: canvas]
Ondertussen heb ik alle uitgezonden afleveringen gevolgd –die over Dahl vond ik de beste, die rond Brel de minste– en Meus blijft telkens opnieuw verrassen. De aflevering vandaag zou over het favoriete gerecht van Adolf Hitler gaan, een personage waar gelukkig slechts een bijzonder kleine minderheid zich in kan vinden. Niettemin beantwoordt de man aan de vereiste van intrigerende en legendarische figuren uit het recente verleden
. Het feit dat Hitler een dictator én een massamoordenaar was, staat niet ter vraag. Meer nog, in de woorden van Freilich zelf:
Michael Freilich, hoofdredacteur van Joods Actueel ziet geen kwaad opzet achter de keuze van Jeroen Meus. “Het gaat eerder om naïviteit en het niet inzien van de historische en emotionele beladenheid van de Holocaust voor de overlevenden.”
[bron: Oud gedeporteerden verbolgen over Hitler menu]
Hoe dergelijke bezorgdheid kan leiden tot censuur, blijft vooralsog een groot vraagteken. Net zoals het raden blijft naar het antwoord op de vraag of die bezorgdheid terecht is, gezien de aflevering mogelijks in een stoffig archief verdwijnt.
Voorbeelden van totalitaire (en bovendien gewelddadige) regimes waren onmiskenbaar het nationaal-socialisme in Duitsland onder Hitler (1933-1945) en het communisme in de Sovjet-Unie, zeker onder Stalin (1922-1953). Kenmerken van het totalitaire nationaal-socialisme in Duitsland zijn: censuur (controle op kranten, kunst e.d.), het verbod op andere politieke partijen, de vervanging van oude schoolboeken door werk waarin Duitsland in een goed daglicht werd gezet, voornamelijk op het gebied van de geschiedenis en de controle door de Gestapo, de geheime politie.
[bron: Wikipedia Totalitarisme (mijn bold)]
Spijtig? Beangstigend, eerder.
Vandaag is een recuperatiedag (gisteren inderdaad in slaap gevallen; zelfs niks op tv gezien). Recuperatie betekent dat ik niet heb gesport, en dus maar vanalles in orde heb gebracht en een paar dingen heb afgewerkt. Foto’s bearbeitet en beschikbaar gesteld, mij ingeschreven voor de halve marathon (alwaar ik mij met genoegen zal laten voorbijsteken), de finale hand aan een vzw aan ’t leggen, en kookdinges aan ’t doen.
Zo ben ik –eindelijk(!)– een zuurdesembrouwsel begonnen (nu nog twee tot vier dagen wachten om te zien of het gaat lukken), en staat de taart, die ik eigenlijk gisteren maken wou, in de oven te bakken. Het recept volgt later vandaag, ik kan u nu al toevertrouwen dat mijn recipient iets te klein was uitgevallen.
Henri heeft twee gigantische Lego Star Wars tuigen ineen gestoken. Eén daarvan was hij gisteren begonnen met zijn meter N.; dat was deze voormiddag reeds afgewerkt, tussen een eerste aerosolsessie, zijn tijplessen en het middageten in; het tweede had hij een uurtje geleden af –na zijn tweede aerosol en zijn inhaaloefeningen van school (afwezig wegens ziekte, nietwaar). Een Imperial AT-ST (All Terrain Scout Transport) –de museum versie! moest daar van hem zeker bij– en een Republic Attack Gunship. Dikke fun, maat!
Heden geen nieuws. Ik breng mijn tijd door in de keuken, om er een verjaardagsmaal voor mijn twee jarigen te maken. Geen tijd voor foto’s zelfs (ik moest nog lopen ook eerst, en mij aldus nadien in stevig tempo door het menu heenworstelen), maar er waren bruschetta, trio van tartaar (zalm, tonijn en witloof), vogelnestjes met krieltjes en prinsessenboontjes, en appel muffins met luchtige slagroom. Straks nog naar Tuur –als ik niet eerder in slaap val, tenminste.
(Nog goed dat ze op dezelfde dag jarig zijn.)
(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/60s, 1600ASA)
Er was een beetje weinig licht meestal, tijdens Humcrush & Sidsel Endresen, donderdag in de balzaal van Vooruit. Binnenkort verslag bij Het Project.
Vanochtend voelde ik me iets te belabberd om te gaan lopen, dus heb ik gewoon een beetje zielig doorgewerkt. Toen ik van de wekelijkse persconferentie terugkwam –te voet, want mijn abonnement was net verstreken en ik had verzuimd het geld naar De Lijn over te schrijven, al verkeerde ik in de veronderstelling dat ik zulks wel had gedaan, waardoor ik dat gegeven eerst via online banking wou nakijken alvorens aan de Zuid een nieuw abonnement aan te schaffen en zo mogelijks twee keer voor hetzelfde te betalen; te voet dus– en de helft van mijn tekst voor Het Project had afgewerkt, kon ik het niet langer aan. Zelfs de endorfines die ik na de lunch via een ruime portie chocolade had pogen op te wekken, troffen geen doel. Al bezorgden ze wél de nodige energie om er –ondanks de tegenwerkende slijmen (nog nooit zo veel gespekeld en gespuwd tijdens een training)– toch redelijk stevig tegenaan te gaan. Wat twee mannen, die in de file op de Jan Palfijnbrug stonden aan te schuiven, ertoe noopte het raampje van hun bestelwagen open te draaien en in onmiskenbaar Westvlaams de kwinkslag uit de titel met grote vriendelijke grijns mijn richting uit te sturen. Origineel was het misschien niet geheel (ik herinner mij dat die uitspraak populair was toen ik Henri’s leeftijd had), maar wel (nog steeds) grappig. Lopen is leutig.
(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 110mm, f/2.8, 1/60s, 1600ASA)
Snelle ‘lichtcheck’ voor het concert van Humcrush & Sidsel Endresen, gisteren in de balzaal van Vooruit.
Beurgh. Verkouden. Meer snot dan hersenen. Maar. Maar! Waar ik vroeger dan zieltogend in mijn bed kroop, ben ik vandaag gewoon 30 km gaan fietsen. Met felle tegenwind op de terugweg (amai, nogal). Nadat ik vanochtend met Henri op controle ben gegaan (het is al flink verbeterd), nadien bloem heb ingeslaan (10 kg tarwe, 5 kg grootmoeder, 5 kg bourgondisch volkoren, 1kg dolmen, een pak rozijnen en een pak rietsuiker), en Henri naar school heb gebracht. En straks naar Vooruit voor de electronische jazz van Humcrush & Sidsel Endresen. Bring it on (en breng een pakske zakdoeken mee).