bruno – Pagina 16

Films 201504-05

Mei is gepasseerd, en we zijn de honderd voorbij. Spoed u naar uw (bioscoop)zetel voor Welcome To Me, Wild, Breathless (de versie van Jim McBride uit 1983), Les yeux sans visage gevolgd door La piel que habito, Scott Pilgrim vs. the World, Ex Machina en Horns; en mogelijks ook Kingsman: The Secret Service en The Age of Adaline.

Veel plezier!

The Cobbler / Thomas McCarthy / 2014 / *
Max Simkin repairs shoes in the same New York shop that has been in his family for generations. Disenchanted with the grind of daily life, Max stumbles upon a magical heirloom that allows him to step into the lives of his customers and see the world in a new way. Sometimes walking in another man’s shoes is the only way one can discover who they really are.
Sure.
The Voices / Marjane Satrapi / 2014 / **
A likable guy pursues his office crush with the help of his evil talking pets, but things turn sinister when she stands him up for a date.
Het is er soms zo ver over, dat het echt goed wordt. Er zijn veel slechtere films in dit genre. Regisseur Marjane Satrapi debuteerde in 2007 met Persepolis (nog steeds niet gezien, daar moet dringend verandering in komen).
Welcome To Me / Shira Piven / 2014 / ***
When Alice Klieg wins the Mega-Millions lottery, she immediately quits her psychiatric meds and buys her own talk show.
Fantastische, film vol (droge) humor en een gezonde portie zelfrelativering. Een mooie rol van Kristen Wiig (The Secret Life of Walter Mitty).
Boyhood / regisseur / 2014 / **
The life of Mason, from early childhood to his arrival at college.
De mannen gingen naar James Bond kijken, en de vrouwen naar deze Boyhood. Het is altijd goed om aansluiting te vinden bij de vrouwelijke kant van het gezelschap. De film was niet slecht, daar niet van, maar ik vond bijvoorbeeld The Disappearance of Eleanor Rigby beter.
Ask Me Anything / Allison Burnett / 2014 / *(*)
Beautiful, wild, funny, and lost, Katie Kampenfelt takes a year off before college to find herself, all the while chronicling her adventures in an anonymous blog into which she pours her innermost secrets. Eventually, Katie’s fearless narrative begins to crack, and dark pieces of her past emerge.
Pulp, maar bekijkbaar. Ongetwijfeld interessant voor de doelgroep van 15-23jarige meiskes. Met Britt Robertson, die momenteel te zien is in het redelijk gehypte Tomorrowland.
They Have Escaped / J.-P. Valkeapää / 2014 / **
Two teenage outcasts run away from a halfway house and embark on a rambling cross-country journey.
Niet onaardige sociaal-geëngageerde film, waarvan het beste moment een door drugs geïnduceerde scene is waarin beide protagonisten met een dierenkop op het hoofd rondlopen.
Clip / Maja Milos / 2013 / *
Jasna is a beautiful girl in her mid-teens, leading a crude life of the postwar generation in Serbia. With a terminally ill father and dispirited mother, she is disillusioned and angry with everyone and everything, including herself. Having a huge crush on a boy from school, she goes on a spree of sex, drugs and partying, constantly filming with her mobile phone. Still, in that very harsh environment love and tenderness emerge.
Brrr. Redelijk donkere en helaas erg realistisch overkomende visie op de jeugd in dat naoorlogse Servië.
Wild / regisseur / 2014 / ***
A chronicle of one woman’s 1,100-mile solo hike undertaken as a way to recover from a recent catastrophe.
Geslaagde verfilming van de gelijknamige roman van Cheryl Strayed, tot scenario verwerkt door Nick Hornby. Let wel: er gaat nog erg veel uit de roman verloren, maar dit is evenwel een beklijvende film geworden.
The Imitation Game / Morten Tyldum / 2014 / **
During World War II, mathematician Alan Turing tries to crack the enigma code with help from fellow mathematicians.
Boeiende interpretatie van het leven van Alan Turing, door een uitstekend gecaste Benedict Cumberbatch, en een goede vertolking van Keira Knightley als Joan Clarke.
Madrid, 1987 / David Trueba / 2011 / **
Two characters: old and young; teacher and pupil; man and woman. Four walls within which they conjure intellectualism, relive the profession (journalism), explore politics and discover each other.
Ik ben niet helemaal zeker wat ik van deze film vond. Het betreft in elk geval uitstekende vertolkingen van zowel ‘oude snoeper’ Miguel (José Sacristán), die met al zijn levenservaring de ‘onschuldige’ Ángela (María Valverde) in bed wil krijgen. Het grooste deel van de film speelt zich in een kleine badkamer af, waar beide personages de tijd eerder naakt met elkaar doorbrengen. Valverde was eerder al te zien in bijvoorbeeld Melissa P., naar de gelijknamige ‘autobiografie’ van Melissa Panarello, en in Ridley Scotts Exodus: Gods and Kings. Deze film is de moeite, maar beantwoord helemaal aan de verwachtingen van de thematiek. (Tijd om Elegy eens opnieuw te zien.)
The Historian / Miles Doleac / 2014 / ***
A troubled, young history professor tries to escape his past by taking a job at a new university, where he struggles with an entrenched and equally-troubled department chair, rampant student apathy, and new relationships that complicate and challenge his world-view.
Een aangename verrassing. Regisseur annex schrijver annes hoofdrolspeler Miles Doleac vertolkt een idealistische professor wiens leven steeds gecompliceerder lijkt te worden. Doleac heeft zelf een academische achtergrond (hij heeft een doctoraat in en is assistent-professor van Antieke Geschiedenis). Dit is zijn veelbelovende debuut als regisseur.
The Sisterhood of Night / regisseur / 2015 / **
When a teenage girl says she’s the victim of a secret network called The Sisterhood of Night, a quiet suburban town becomes the backdrop for a modern-day Salem witch trial.
Veel beter dan deze synopsis laat vermoeden, en helemaal in de lijn van de hedendaagse young adult literaire fictie. Met een mooie plot twist.
Big Eyes / Tim Burton / 2014 / **
A drama about the awakening of the painter Margaret Keane, her phenomenal success in the 1950s, and the subsequent legal difficulties she had with her husband, who claimed credit for her works in the 1960s.
Dit is niet de gebruikelijke Tim Burton film, maar is wel een mooie evocatie van de perikelen van schilderes Margaret Keane.
A bout de soufle / Jean-Luc Godard / 1960 / **(*)
A small-time thief steals a car and impulsively murders a motorcycle policeman. Wanted by the authorities, he reunites with a hip American journalism student and attempts to persuade her to run away with him to Italy.
Geregiseerd door Jean-Luc Godard, geschreven door François Truffaut, en vertolkt door Jean-Paul Belmondo, deze zeer gestileerde misdaadfilm.
Breathless / Jim McBride / 1983 / ***(*)
Jesse has to get out of Las Vegas quickly, and steals a car to drive to L.A. On the way he shoots a police man. When he makes it to L.A. he stays with Monica, a girl he has only known for a few days. As the film progresses, the police get closer to him, and the crimes escalate.
Dat kan ik ook, moet Jim McBride gedacht hebben, en hij castte Richard Gere net na diens succesvolle films American Gigolo en An Officer and a Gentleman als Jesse Lujack (de Amerikaanse versie van het personage van Belmondo) en de ravissante, jonge, Valérie Kaprisky als Monica Poiccard (een verwijzing naar het personage van Belmondo, Michel Poiccard). Het is een fantastische interpretatie geworden, met een synergie tussen Gere en Kaprisky waarbij de vonken van het doek spatten. Lees vooral ook dit artikel uit 1983: The Filming Is Over, but Valerie Kaprisky Is Still Breathless Over Richard Gere.
The Pyramid / Grégory Levasseur / 2014 / *
An archaeological team attempts to unlock the secrets of a lost pyramid only to find themselves hunted by an insidious creature.
Het is vooral Ashley Hinshaw (bekend van About Cherry) die zich laat opmerken in deze anders weinig creatieve film.
The Drownsman / Chad Archibald / 2014 / *
After almost drowning in a lake, Madison finds herself bound to a life of fear. Unable to describe what happened to her during the moments she was underwater, she begins to develop hydrophobia: an abnormal fear of water. Crippled by her post trauma, Madison attempts to shut out the world but her fear intensifies and she is faced with the vision of a dark figure that haunts her day and night.
E for Effort.
Hold Your Breath / Jared Cohn / 2012 / 0
A group of friends on a weekend camping trip find themselves being picked off one by one when one member of the group refuses to abide by the urban myth that you can breathe in evil spirits when passing cemeteries.
Puh-lease.
Les yeux sans visage / Georges Franju / 1960 / ***
A brilliant surgeon, Dr. Génessier, helped by his assistant Louise, kidnaps nice young women. He removes their faces and tries to graft them onto the head on his beloved daughter Christiane, whose face has been entirely spoiled in a car crash. All the experiments fail, and the victims die, but Génessier keeps trying…
Voila: zo goed kan een horrorfilm zijn. Het was jaren geleden dat ik deze film had gezien, ik had hem destijds op videotape (yep, zo lang geleden) van op één of andere Franse zender opgenomen, en had het opnameplastiekje van de cassette verwijderd, zodat ik het zeker niet bij toeval kon overschrijven. Met Pierre Brasseur, vader van Claude Brasseur, die u –gesteld dat u hem al kent– zich vooral zal herkennen als filmvader van Sophie Marceau in La Boum.
La piel que habito / Pedro Almodóvar / 2011 / ***
A brilliant plastic surgeon, haunted by past tragedies, creates a type of synthetic skin that withstands any kind of damage. His guinea pig: a mysterious and volatile woman who holds the key to his obsession.
Opnieuw genieten: Almodóvar had zich voor de verfilming van Thierry Jonquets boek Mygale, laten inspireren op Les yeux sans visage, met daarin een voor de regisseur typische –maar toch weer onverwachte– plotwending. Zeer mooi in beeld gebracht, zeer sterk geacteerd.
The Little Death / Josh Lawson / 2014 / *(*)
The loosely connected lives of people with taboo sexual fantasies and how it affects their lives.
The Little Death is vanzelfsprekend een verwijzing naar la petite mort, de Franse uitdrukking voor orgasme. De film is een aaneenschakeling van sketches, die best wel grappig zijn, maar vooral vluchtig. Leutig op het moment zelf, maar snel vergeten.
The Theory of Everything / James Marsh / 2014 / **
A look at the relationship between the famous physicist Stephen Hawking and his wife.
Mooie, sterke verfilming, een beetje te clean misschien. Glansrol voor Eddie Redmayne in een bijzonder geslaagde vertolking van Stephen Hawking.
Scott Pilgrim vs. the World / Edgar Wright / 2010 / ***(*)
Scott Pilgrim must defeat his new girlfriend’s seven evil exes in order to win her heart.
Oh! Zo kan een stripverhaal dus ook verfilmd worden! Bijzonder goede interpretatie van het gelijknamige stripverhaal van Bryan Lee O’Malley, heel erg boeiend en creatief in beeld gebracht. Aanrader!
Fifty Shades of Grey / Sam Taylor-Johnson / 2015 / *
Literature student Anastasia Steele’s life changes forever when she meets handsome, yet tormented, billionaire Christian Grey.
Het boek is beter dan de film. Dit is een zeer tamme verfilming van wat in het boek te lezen valt (natuurlijk heb ik het boek gelezen), maar gezien het succes van deze release worden de andere boeken meteen ook verfilmd (en nee, die heb ik nog niet gelezen). Er bestaan blijkbaar twee versies van: de gewone en een twintig minuten kortere versie waaruit vermoedelijk al het bescheiden naakt is weggeknipt. Nog goed dat ze dat bij Breathless niet hebben gedaan.
Bound / Jared Cohn / 2015 / 0
The daughter of a wealthy real estate broker falls in love with a younger man, who introduces her to B&D and S&M. Using her newly awakened sexual prowess, she finally takes charge of her own life.
En u daar, mainstream basher, dacht dat Fifty Shades of Grey een slechte film was? Dit totaal ongeloofwaardig scenario plukt scènes van her en der, maar slaagt er niet in de kijker ook maar één second te boeien. En ik dacht dat ik blij ging zijn Charisma Carpenter nog eens te zien (u weet wel, van Buffy).
The Hidden Face (La cara oculta) / Andrés Baiz / 2011 / **
A Spanish orchestra conductor deals with the mysterious disappearance of his girlfriend.
Het einde is een beetje te voor de hand liggend, maar voor de rest is dit een puike film: spannend, goed opgebouwd, onderhoudend.
The Roommates / Arthur Marks / 1973 / **
Heather, Beth, Carla, Brea, and Heather’s cousin Paula are five lovely young ladies who decide to spend their summer vacation at Lake Arrowhead. While at Lake Arrowhead the women hit the party circuit and get involved with various men in the area. However, things go awry when the gals find themselves the targets of a mysterious murderer.
Hilarische blaxploitation/exploitation/female empowerment film.
The Boy Next Door / Rob Cohen / 2015 / 1/2
A recently cheated on married woman falls for a younger man who has moved in next door, but their torrid affair soon takes a dangerous turn.
15 jaar geleden schitterde Jennifer Lopez in The Cell, maar daar is in deze moralistische film niet echt veel van te merken.
Lost River / Ryan Gosling / 2014 / *(*)
A single mother is swept into a dark underworld, while her teenage son discovers a road that leads him to a secret underwater town.
Trippy debuut van acteur Ryan Gosling, met veel potentieel, dat helaas nog niet wordt ingelost.
Careful What You Wish For / Elizabeth Allen Rosenbaum / 2015 / **
A guy gets more than he bargained for after entering into an affair with the wife of an investment banker. Soon, a suspicious death and substantial life insurance policy embroil him in a scandal.
Dit past in het rijtje vakkundig gemaakte boeiend-ontspannende thrillers, zoals er in de jaren 80-90 met bosjes werden gemaakt. Aangenaam tijdverdrijf.
Big Driver / Mikael Salomon / 2014 / *
A famous mystery writer sets out for revenge after a brutal attack.
Maria Bello is precies opnieuw naar de B-list verhuisd?
Gothika / Mathieu Kassovitz / 2003 / **(*)
A repressed female psychiatrist wakes up as a patient in the asylum where she worked, with no memory of why she is there or what she has done.
Drie jaar na de verfliming van Les rivières pourpres naar de roman van Jean-Christophe Grangé, mocht acteur-regisseur Kassovitz een Hollywood film maken. Het werd een intelligente, goed gestructureerde film, naar een scenario van Sebastian Gutierrez en met Halle Berry in de hoofdrol, geflankeerd door Penélope Cruz en een pas drugsvrije Robert Downey Jr.
Shaun the Sheep Movie / Mark Burton & Richard Starzak / 2015 / **
When Shaun decides to take the day off and have some fun, he gets a little more action than he bargained for. A mix up with the Farmer, a caravan and a very steep hill lead them all to the Big City and it’s up to Shaun and the flock to return everyone safely to the green grass of home.
Aardvark blijft altijd goed entertainment voor het ganse gezin. De producties beginnen misschien net iets te veel binnen de verwachtingen te vallen, maar het blijft boeiend en grappig.
Focus / Glenn Ficarra & John Requa / 2015 / **(*)
In the midst of veteran con man Nicky’s latest scheme, a woman from his past – now an accomplished femme fatale – shows up and throws his plans for a loop.
Geheel tegen mijn verwachtingen in, heb ik toch genoten van deze film. De voorspelbare onvoorspelbaarheid bekoort, en het verhaal blijft om één of andere reden toch voldoende verrassen, om deze film te blijven voort te stuwen. Geslaagd acteerwerk van zowel Will Smith als Margot Robbie (gelanceerd door The Wolf of Wall Street).
Lucky Them / Megan Griffiths / 2013 / *(*)
A rock journalist is assigned to track down her ex-boyfriend.
Beter dan de synopsis laat vermoeden, maar nu ook weer niet meteen memorabel. Wel goede acteerprestaties van de goed getypecaste Toni Collette en Thomas Haden Church, en het mooie minuscule bijrolletje van Johnny Depp.
Cake / Daniel Barnz / 2014 / *(*)
Claire becomes fascinated by the suicide of a woman in her chronic pain support group while grappling with her own, very raw personal tragedy.
Het moet gezegd: Jennifer Aniston speelt voortreffelijk in deze film met ongewone thematiek (maar toch weer niet vrije van clichés)… maar dat is het dan ook zowat.
Ex Machina / Alex Garland / 2015 / ***
A young programmer is selected to participate in a breakthrough experiment in artificial intelligence by evaluating the human qualities of a breathtaking female A.I.
De quotering is een moeilijke bevalling: hoe meer ik erover nadenk, hoe beter ik de film vind, maar ik had hem anders gesitueerd. Niet in de tijd, maar in een fictieve chronologie van een onbestaande franchise. De film lijkt mij perfect als een prequel in een eerder ontwikkelde wereld, die op het einde van deze film lijkt te worden gesitueerd. Het is een wat complexe premisse, maar ik wil geen spoilers weggeven. In elk geval: de moeite van het bekijken waard. Dit is het regiedebuut van Alex Garland, de schrijver van o.m. The Beach en 28 days later.
Project Almanac / Dean Israelite / 2014 / **
A group of teens discover secret plans of a time machine, and construct one. However, things start to get out of control.
Dit had gemakkelijk een veel slechtere film kunnen zijn, en eigenlijk verdient dit wel wat meer aandacht. Het is geen hoogvlieger, er zitten wat clichés in, maar net toen ik dacht dat het om zeep zou geschreven zijn, verrast de regisseur met een min of meer aardig einde. Regie debuut van Dean Israelite, die in 2017 de ahem… Power Rangers op ons zou kunnen loslaten.
The Last Seduction / John Dahl / 1994 / **(*)
A devious sexpot steals her husband’s drug money and hides out in a small town where she meets the perfect dupe for her next scheme.
Film noir uit de voor dat genre productieve jaren 90, waar een paar jaar later een soort vervolg werd voor gemaakt met Unforgettable. Met Linda Fiorentino, waar we deze eeuw niet veel meer over vernomen hebben.
San Andreas Quake / John Baumgartner / 2015 / 0
When a discredited L.A. Seismologist warns of an impending 12.7 earthquake, no one takes her seriously. Now on her own, she races desperately to get her family to safety before the earthquake breaks Los Angeles apart from the mainland.
Waarom in godsnaam, schrijven ze een gans artikel over deze film en de fictieve gebeurtenissen daarin, in de krant? Geen cliché wordt geschuwd, geen slecht ‘special’ effect wordt vermeden. Absoluut te vermijden. Niet te verwarren met San Andreas, de film The Rock, die mogelijks over zowat hetzelfde gaat.
YPF (Young People Fucking) / Martin Gero / 2007 / *
On a Tuesday night, five couples have separate sexual adventures.
Een opeenstapeling van sketches. Cringe.
Kingsman: The Secret Service / Matthew Vaughn / 2014 / **(*)
A spy organization recruits an unrefined, but promising street kid into the agency’s ultra-competitive training program, just as a global threat emerges from a twisted tech genius.
Zeer onderhoudend, vol zelfrelativering, en somtijds zó over the top dat het écht hilarisch wordt. De film mist wat diepgang en focus, maar is zeker de moeite van het bekijken waard. Verstand op nul en genieten.
The Hike / Rupert Bryan / 2011 / **
A group of women go on a camping trip in British countryside after one of them gets back from doing a tour in Afghanistan where she witnessed her boyfriends death. While out in the bush area they come across a group of guys who are also camping out. But it all goes from having a good time and enjoying themselves to a fight for their lives as they are soon being hunted by someone in the forest.
Ik begrijp niet goed waarom deze film zo slechte punten heeft op IMDB. Dit is een slasher, verder geheel inhoudsloos, maar zeker onderhoudend.
The Age of Adaline / Lee Toland Krieger / 2015 / **(*)
A young woman, born at the turn of the 20th century, is rendered ageless after an accident. After many solitary years, she meets a man who complicates the eternal life she has settled into.
Een moeilijke om te beoordelen: het verhaal is schatplichtig aan pakweg The Time Traveler’s Wife en Orlando, de voice-over is gewoon verschrikkelijk, maar het verhaal is wel mooi. Met Blake Lively (niet zo’n verschrikkelijk fantastische hoofdrol nochtans), en hot boy Michiel Huisman die u waarschijnlijk kent van Game of Thrones of van Orphan Black of Treme of De co-assistent of Costa! of zelfs Phileine zegt sorry of Wild. Verdienstelijk acteur overigens, een beetje getypecast misschien.
Shrew’s Nest / Juanfer Andrés & Esteban Roel / 2014 / **
Spain, 1950s. Montse’s agoraphobia keeps her locked in a sinister apartment in Madrid and her only link to reality is the little sister she lost her youth raising. But one day, a reckless young neighbor, Carlos, falls down the stairwell and drags himself to their door. Someone has entered the shrew’s nest… perhaps he’ll never leave.
Zeer goed geacteerd (vooral door Macarena Gómez), maar het verhaaltje was een beetje te voor de hand liggend. Opgelet, het is een eerder trage film, waar eigenlijk best wat meer vaart in had mogen zitten.
Time Lapse / Bradley King / 2014 / **(*)
Three friends discover a mysterious machine that takes pictures 24hrs into the future and conspire to use it for personal gain, until disturbing and dangerous images begin to develop.
Ik had de ganse tijd het gevoel dat ik deze film al gezien had, maar niet dus. Time Lapse is een onderhoudende, geloofwaardige, boeiende film waarin nogal wat tijdsmanipulatie aan bod kont –zonder het geheel overbodig complex te maken. (Ik zou hem zeker nog eens opnieuw bekijken.)
Survivor / James McTeigue / 2015 / **
A Foreign Service Officer in London tries to prevent a terrorist attack set to hit New York, but is forced to go on the run when she is framed for crimes she did not commit.
Er is niets opmerkelijks aan deze onderhoudende film; er zitten een paar lapsussen in, maar het geheel blijft ontspannend bekijkbaar. Van de mens die ons V for Vendetta gegeven heeft.
The Lazarus Effect / David Gelb / 2015 / *(*)
A group of medical students discover a way to bring dead patients back to life.
Geen idee waarom daar plots zowat halfslachtig religieus wordt gedaan, in deze horror film vol fouten, waarin op het einde vanzelfsprekend ruimte wordt voorzien voor een franchise. Een hoofdrol voor Olivia Wilde (vooral bekend van de aan Huntington lijdende Thirteen uit House), en een debuut voor regisseur Gelb. Goede poging.
Horns / Alexandre Aja / 2013 / ***
In the aftermath of his girlfriend’s mysterious death, a young man awakens to find strange horns sprouting from his temples.
Een ondergewaardeerde film met een uitmuntende vertolking door Daniel ‘Harry Potter’ Radcliffe en een bijrolletje voor Juno Temple in deze magisch-realistische thriller van Alexandre Aja.

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

Het gebeurt niet elke dag dat we op een fantastisch recept stoten. Vrijdag belde de postbode aan met een bestelling van Amazon, met daarin onder andere het receptenboek Genius Recipes van de befaamde food community site Food52. Het boek is afgeleid van de Genius Recipes column(s) van Kristen Miglore, en heeft als ondertitel 100 recipes that will change the way you cook. Een soort best of dus, met foolproof recepten, waarvan er bijzonder veel vegetarisch blijken.

Het recept voor Marie-Hélène’s Apple Cake komt van Dorie Greenspan, een Amerikaanse autoriteit als het op gebak aan komt. Deze cake is bijzonder gemakkelijk te maken, zo gemakkelijk, dat ik ze sinds zaterdag al elke dag heb gemaakt (zaterdag voor vrienden van Henri, die hier aan een taak voor school kwamen werken; zondag voor vrienden van ons; en maandag voor onszelf). Er wordt gevochten voor het laatste stukje.

Dit recept is meer appels met een beetje cake, dan cake met toevallig een stukje appel erin. Zoals het hoort.

Benodigdheden

3/4 cup (95g) huishoudbloem
3/4 koffielepel bakpoeder
een snuifje zout
4 grote appels, bij voorkeur van een verschillende soort
2 grote eieren (of drie kleintjes)
3/4 cup (150g) suiker
1/2 koffielepel vanille extract
1/2 cup (115g) ongezoute boter, gesmolten en afgekoeld

Opmerkingen:

Het recept vermeldt ook 3 eetlepels donkere rum, dat heb ik telkens weggelaten.
Begin met de boter te smelten, zodat ze genoeg kan afkoelen.
Ik heb geen vanille extract in huis; ik maak zelf vanillesuiker, en vervang een derde van de gewone suiker door vanillesuiker. Zelf vanillesuiker maken is heel gemakkelijk: telkens ik vanillestokken nodig heb in een recept, doe ik de gebruikte stokken in een pot met suiker. Goed schudden, en binnen de kortste keren heb ik vanillesuiker.

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 175°C.
Zet alvast een beboterde springvorm klaar (20 cm diameter).

Meng de bloem, het bakpoeder en het zout goed dooreen.

Schil de appels, snij ze in kwartjes en verwijder het klokhuis. Snij de kwartjes nog eens in twee, eerst in de lengte, en dan nog eens, dwars.

Klop de eieren op, tot ze schuimig worden. Ik doe dit in een keukenrobot, vooral omwille van de volgende stap. Voeg de suiker bij de eieren, en klop het mengsel op, tot het flink stevig wordt.

(Wie rum en/of vanille extract gebruikt, mengt dit er nu onder.)

Voeg de helft van het bloemmengsel toe, en meng het er met de hand onder.
Voeg de helft van de boter toe, en meng het er met de hand onder.
Herhaal, met de rest van de bloem en de boter.

Gebruik nu een rubberen spatel, en meng de appels voorzichtig onder het beslag. Zorg ervoor dat alle appelstukjes een laagje beslag op zich hebben.

Giet/schep alles in de beboterde springvorm, en bak gedurende 50 minuten tot een uur. De bovenkant zal goudbruin zien, en een mes, dat helemaal in de cake wordt gestoken, moet er zonder beslag opnieuw uit komen (verwar appel niet met beslag).

Laat minstens tien minuten (tot gemakkelijk een uur) in de vorm afkoelen, en ga dan voorzichtig met een mes langs de binnenkant van de vorm, voor u hem opent. Leg een bord op de bovenkant van de cake, en draai de cake om op het bord, om de onderkant van de springvorm te verwijderen (het helpt om opnieuw met een mes langs de binnenkant van de springvorm te snijden).

Naar verluidt blijft de cake tot twee dagen goed. Hij is zowel warm als koud lekker.

Smakelijk!

Punk is not dead

Citadelic III – Wallumrød Peach

Vrijdag was er de derde aflevering van Citadelic in het S.M.A.K. –binnenkort is het trouwens tijd voor de jaarlijkse parkversie van Citadelic (28 tot 31 mei). Het was nog licht, toen ik naar het S.M.A.K. fietste, waar in het atrium het dubbelconcert van Christian Wallumrød en Howard Peach plaatsvond.

De Noorse componist-pianist Christian Wallumrød debuteerde in 1996 op het ECM label, in een trio met bassist Ingebrigt Håker Flaten en drummer Per Oddvar Johansen. Na een lijvige biografie met verscheidene bezettingen, grotendeels bij ECM, verscheen eerder dit jaar zijn eerste solo plaat, Pianokammer, op het Noorse Hubro label.

Wallumrød begon met een subtiele melodie, die rechtstreeks op de pianosnaren werd gespeeld, zodat het instrument ging klinken als een klavecimbel. De toetsen van de laagste octaaf waren ingedrukt door een gevulde kous (!), waardoor de hamers van de snaren waren gelicht, en die snaren in sympathetic resonance gingen meetrillen. Op de achtergrond bleef een toestel, dat de grote ruimte warm moest houden, gestaag zoemen, zodat er eigenlijk ongewild een nog grotere dimensie aan de sound werd toegekend.

De muziek die Wallumrød bracht is zeer meditatief. De compositie gleed rustig vooruit, als een aak op een spiegelgladde Rijn die een spoor van rimpels achterlaat; telkens hetzelfde, telkens anders. De pianist is ondertussen helemaal één geworden met zijn muziek, en schrijdt voort in een soort trance, die als een self-fulfilling prophecy zichzelf bestendigt. Menig toeschouwer liet zich gretig meevoeren, en het atrium voelde eventjes aan als een kerk.

Christian Wallumrød Solo, Citadelic @ S.M.A.K., 01/05/2015

Na het meditatieve openingsstuk verdween de kous van de toetsen en werd de muziek luider, harder en iets melodieuzer, maar bleef ze wel sterk repetitief. Er werd vaak geoctaveerd (dezelfde melodie wordt dan in een ander octaaf, hoger of lager gespeeld), en er werd geëxperimenteerd met veel minder voor de hand liggende akkoorden. Het derde en laatst impro stuk was een blues in de lage tonen, waarbij plots heel wat mensen bijna geestdriftig mee aan het knikken waren. Wallumrød gebruikte de linkervoet percussief op de harde stenen vloer, waarop de piano stond opgesteld.

Howard Peach, Citadelic @ S.M.A.K., 01/05/2015

Na een korte pauze en een snelle instrumentwissel van de geïmproviseerde huiskamer, die men in het midden van de inkomsthal had gemaakt, was het de beurt aan het trio Howard Peach. Drummer Lander Gyselinck haalde zijn inspiratie uit de periode waarin hij in New York verbleef, en richtte samen met saxofonist Chris Speed en bassist Simon Jermyn deze Howard Peach op. Geen groot geweld zoals in STUFF. dus, maar een sterk ritmisch getint en immer wisselend klanklandschap, waarin Gyselinck met veel voorzichtigheid zijn drumset en andere geluidsbronnen beroert. Ook Jermyn startte subtiel, eerst zelfs op het gedeelte van de snaren boven de topkam van zijn zessnarige bas, en tokkelde dan ook wat zachte baslijnen, ondersteund door de lange noten op de sax. Gaandeweg werd het geluid voller en soms zelfs volumineuzer, maar nooit agressief.

De muziek valt niet gemakkelijk te omschrijven. Ze is fragiel, zelden echt melodieus, zeer intimistisch en vooral sterk ritmisch getint. De klanken zijn warm, soms wat aan de wollige kant, maar zowel bas als sax brengen een bijzonder vertrouwenswekkend geluid voort. Op het album is dat geluid wat meer gelijk getrokken, maar live waren er soms grote verschillen tussen de bijna harde cymbalen van de drum en de andere instrumenten. Er zaten onmiskenbaar een paar reggae licks in het verhaal. Gyselinck tovert de gebruikelijke meewarige glimlach op de gezichten van het publiek als hij huishoudelijk geïnspireerde percussie aanwendt, zoals de sportwagen rode plastieken maatlepels die hij boven zijn drum laat fladderen.

Lander Gyselinck // Howard Peach, Citadelic @ S.M.A.K., 01/05/2015

De groep speelde afwisselend uitgeschreven stukjes en impro, waarvoor Gyselinck in extremis nog wat klankkleuren had ontwikkeld. We kregen ook een paar composities van Chris Speed te horen, zoals Transporter, en het bisnummer, Kosmia –meteen het luidste stuk van het ganse concert.

Het concert was ook de voorstelling/lancering van het debuutalbum van het trio, het eponieme Howard Peach, dat een enorm samenhangende indruk achterlaat. Het album is verkrijgbaar op cd bij W.E.R.F. records, en op vinyl bij El Negocito Records.

Boeken 201502-04

Ik ben niet meer mee, noch met mijzelf, noch met de boeken die ik heb gelezen. Een poging tot reconstructie van dat tweede. In Januari heb ik slechts twee boeken gelezen, blijkbaar; wat ik in de maanden daarna heb gelezen is mij minder duidelijk, maar ik weet wel dat ik tijdens onze paasvakantie in Monpazier/Bouillac dat quotum ruim heb overschreden –zoals steeds. Goodreads sta mij bij.

Zijdeman / Kathleen Vereecken / 2013
De vader van Louis en Camille is zijdehandelaar. Hij is naar China vertrokken, maar nooit teruggekomen. Louis probeert de gedachte aan zijn vader levend te houden door zelf zijde te gaan maken. Hij kan aan niets anders meer denken. Tegelijk gebeuren er vreselijke dingen in Parijs. Kinderen verdwijnen. Het is een raadsel waarheen. Aanvankelijk speelt dit zich ver af van de veilige cocon waarin Camille en Louis hun leven leiden. Tot op een dag. De dag dat ook Louis verdwijnt.
Euh. Niet mijn ding?
The Truth About Alice / Jennifer Mathieu / 2014
Rumor has it that Alice Franklin is a slut. It’s written all over the bathroom stall at Healy High for everyone to see. And after star quarterback Brandon Fitzsimmons dies in a car accident, the rumors start to spiral out of control.
Het stond al een tijdje op mijn leeslijst, en uiteindelijk heb ik het ergens zien passeren bie iemand wiens adviezen ik wel op prijs stel, dus heb ik het maar in één ruk uitgelezen (grotendeels tijdens een concert –ik doe dat vaak, lezen tijdens een concert, het helpt mij om mij op de muziek te concentreren en tegelijk toch het boek te volgen; muziek beluisteren en boeken lezen gaan al jaren hand in hand bij mij).
Voor de doelgroep (young adult, nietwaar) is dit een heletegans aan te raden boek. Het zit vol waarden en gevaren die anders op een betuttelende manier worden aangekaart, maar die in dit boek in de leefwereld van de jongeren in een vanzelfsprekendheid wordt meegegeven.
Voor mijzelf lag het er allemaal iets te vingerdik op: niet alleen de boodschap, maar vooral het plot kende een iets te vanzelfsprekende afwikkeling, met slechts een matige hoeveelheid verrassing. Niettemin, een aangename lectuur, en al helemaal voor de voor de doelgroep. (Op school kan men misschien beter zoiets lezen ipv ‘Zijdeman’.)
Funny Girl / Nick Hornby / 2015
Set in 1960’s London, Funny Girl is a lively account of the adventures of the intrepid young Sophie Straw as she navigates her transformation from provincial ingénue to television starlet amid a constellation of delightful characters. Insightful and humorous, Nick Hornby’s latest does what he does best: endears us to a cast of characters who are funny if flawed, and forces us to examine ourselves in the process.
Fantastisch, de manier waarop Hornby dit verhaal levensecht laat lijken. Het leest als een spannende biografie, met een ongemeen geloofwaardige inborst.
Wild: From Lost to Found on the Pacific Crest Trail / Cheryl Strayed / 2012
At twenty-two, Cheryl Strayed thought she had lost everything. In the wake of her mother’s death, her family scattered and her own marriage was soon destroyed. Four years later, with nothing more to lose, she made the most impulsive decision of her life. With no experience or training, driven only by blind will, she would hike more than a thousand miles of the Pacific Crest Trail from the Mojave Desert through California and Oregon to Washington State — and she would do it alone.
Veel beter dan de nochtans uitstekend verfilmde versie. Ik wil ook de PCT afwandelen!
The Stranger / Harlan Coben / 2015
The Stranger appears out of nowhere, perhaps in a bar, or a parking lot, or at the grocery store. His identity is unknown. His motives are unclear. His information is undeniable. Then he whispers a few words in your ear and disappears, leaving you picking up the pieces of your shattered world.
Boeiend, voor zover ik het mij nog herinner. Onderhoudend in elk geval.
Hausfrau / Jill Alexander Essbaum / 2015
Anna Benz, an American in her late thirties, lives with her Swiss husband Bruno and their three young children in a postcard-perfect suburb of Zürich. Though she leads a comfortable, well-appointed life, Anna is falling apart inside. Adrift and increasingly unable to connect with the emotionally unavailable Bruno or even with her own thoughts and feelings, Anna tries to rouse herself with new experiences: German language classes, Jungian analysis, and a series of sexual affairs she enters into with an ease that surprises even her. Tensions escalate, and her lies start to spin out of control. Having crossed a moral threshold, Anna will discover where a woman goes when there’s no going back.
Een bijzonder goed boek, heel vlot geschreven, zeer beklijvend, spannend, en een beetje beklemmend ook. Aanrader!
Code Zero (Joe Ledger #6) / Jonathan Maberry / 2014
For years the Department of Military Sciences has fought to stop terrorists from using radical bioweapons—designer plagues, weaponized pathogens, genetically modified viruses, and even the zombie plague that first brought Ledger into the DMS. These terrible weapons have been locked away in the world’s most secure facility. Until now. Joe Ledger and Echo Team are scrambled when a highly elite team of killers breaks the unbreakable security and steals the world’s most dangerous weapons. Within days there are outbreaks of mass slaughter and murderous insanity across the American heartland. Can Joe Ledger stop a brilliant and devious master criminal from turning the Land of the Free into a land of the dead?
Predator One (Joe Ledger #7) / Jonathan Maberry / 2015
On opening day of the new baseball season a small model-kit airplane flies down from the stands and buzzes the mound, where a decorated veteran pilot is about to throw out the first ball. The toy plane is the exact replica of the one flown by the war hero. Everyone laughs, thinking it’s a prank or a publicity stunt. Until it explodes, killing dozens.
Twee keer dacht ik, ok, nu sluiten we aan bij de Benny Imura serie. Niet dus. En ondertussen heb ik ontdekt dat ik deel vijf wel gekocht heb, maar nog steeds niet gelezen. Dju toch.
De consequenties / Niña Weijers / 2014
Minnie Panis, ooit een piepkleine couveusebaby en ternauwernood levensvatbaar verklaard, is een gevierde jonge kunstenares. Met haar eigen leven als basismateriaal maakt ze van de werkelijkheid een laboratorium. Ze staat aan de vooravond van een experiment dat wel eens het hoogtepunt van haar oeuvre kan worden, wanneer het verleden zich aandient in de vorm van een brief en een serie eigenaardige déjà vu’s. Hoe ver kan ze de realiteit manipuleren zonder zichzelf te verliezen? De consequenties is een roman over de keuze tussen verdwijnen en overleven, en het grote verlangen door een ander gezien te worden.
Pretentieus arty-farty gedoe vol potentieel dat niet ingelost wordt.
Dept. of Speculation / Jenny Offill / 2015
Dept. of Speculation is a portrait of a marriage. It is also a beguiling rumination on the mysteries of intimacy, trust, faith, knowledge, and the condition of universal shipwreck that unites us all.
Zeker niet slecht, maar geef mij toch maar Hausfrau.
Memory Man (Amos Decker #1) / David Baldacci / 2015
The first time was on the gridiron. A big, towering athlete, he was the only person from his hometown of Burlington ever to go pro. But his career ended before it had a chance to begin. On his very first play, a violent helmet-to-helmet collision knocked him off the field for good, and left him with an improbable side effect–he can never forget anything.
Zeker niet Baldacci’s beste werk. Ik heb de indruk dat hij zijn inspiratie steeds meer in andermans werk vindt. Eerst met John Puller (Lee Childs Jack Reacher), en nu met deze Amos Decker, die wel grote verwantschappen vertoont met Carrie Wells van Unforgettable. Er zit ook een redelijk moralistische insteek in dit verhaal.

(boeken vorige maand)

Strips en aanverwanten

Milady de Winter, Tome 1 (Milady de Winter #1) / Agnès Maupré / 2010
Dans la France du XVIIe siècle, une femme à la beauté sans pareille s’aventure malgré elle dans un complot politique qui la dépasse. Corrompue par la trahison et les faux-semblants, elle va devenir l’une des plus redoutables espionnes de son époque, maniant aussi bien la cape dissimulatrice que l’épée meurtrière. Ballotée par les machinations, les duels épiques et les amours fatals, elle devra user de tout son courage et de toute sa ruse pour survivre.
Het eerste deel, waarin u behoorlijk wat sympathie krijgt voor Milady de Winter.
Milady de Winter, tome 2 (Milady de Winter #2) / Agnès Maupré / 2012
Milady de Winter, brillante espionne de Richelieu, tombe de haut. On ne se débarrasse jamais de son passé : il vous suit partout. Elle pensait avoir semé le sien, mais voilà que la marque infamante qui marque son épaule lui joue à nouveau des tours… D’Artagnan a vu la flétrissure et peut la perdre d’un seul mot. Pour le réduire au silence, Milady est prête à entrer en guerre. Mais elle ne se doute pas que cela risque de lui attirer de nouveaux ennemis, ou d’en faire ressurgir d’anciens…
Het tweede deel, waarin men zijn best doet al die sympathie teniet te doen.
Hack/Slash Omnibus, Volume 4 / Tim Seeley / 2012
A hefty brick of critically acclaimed horror goodness! Cassie & Vlad are launched into a new slasher hunt as they descend into a vast, dark conspiracy and must face old enemies, Victor Crowley (from the Hatchet series), Bomb Queen, Fantomah, and teenage pop music fans!
Vooral de verschillende tekenstijlen, nog veel meer dan gebruikelijk, heb ik de indruk, maken van deze omnibus een zeer geslaagde editie.
Hack/Slash Omnibus, Volume 5 / Tim Seeley / 2013
The last volume in the Hack/Slash horror saga collects the epic finale and the acclaimed, blood-soaked tales that lead up to it! When Cassie discovers a potential cure for slashers, she accidently kickstarts a chain of events that will lead to the ultimate betrayal at the hands of a man she thought she could trust! Giant monsters, Vlad’s man-eating family, the secret life of Cat Curio, and the finale showdown fans have waited years to see!
Het is niet perfect, maar het is wel een verdomd goed einde –waar ik u vanzelfsprekend niets over ga vertellen, gezien ik u het plezier van de vijf, elk zo’n driehonderd pagina’s tellende, volumes niet wil ontzeggen.
Fripon : Intégrale 40 ans / Various / 2014
Bof. Gekocht omdat in die “40 Ans”-reeks wel goed werk zit, maar dit is een collectie erotische verhalen van vaak zeer wisselende kwaliteit. Vaak meer ‘historische’ waarde, dan goede verhalen.
Sarah – Intégrale / Christophe Bec & Stefano Raffaele / 2014
Au fin fond de la Pennsylvanie, Sarah et David viennent d’emménager dans une maison à l’écart de Salamanca, une petite ville forestière qui s’avère peu accueillante et dont les habitants semblent protéger le secret d’un passé trouble. En proie aux démons de son enfance et à des crises d’angoisse chroniques, Sarah découvre que cette nouvelle vie, censée lui offrir un nouveau départ, la plonge en réalité dans des affres décuplées par cette atmosphère de mystère et par les sourdes menaces qu’elle perçoit. Pour faire face à ses peurs, Sarah décide de mener l’enquête. Son investigation va la mener en des territoires où l’horreur et le surnaturel surgissent sans crier gare.
Veel beter, dit verhaal over een dorp en de verbijsterende geheimen die er verschuild gaan. Klink als een cliché, maar Bec weet als geen ander dergelijke horrorverhalen tot een interessante vertelling te brengen.
Sunlight / Christophe Bec & Bernard Khattou / 2014
Bij het begin dacht ik, vreesde ik, dat het om een hervertelling van Descent zou gaan, maar het is veel aardser dan dat. De horror zit hem niet in de bovenmenselijke gedrochten die wel in die film, maar niet in dit verhaal opduiken, maar veel meer in de psychologische terreur en achtergrond, wat van deze strip een goed verhaal maakt.
Chroom (Franka Special, #1) / Henk Kuijpers / 2014
Chroom bevat de klassieke Frankaverhalen “De Cadillac Club” en “De Harley Collectie”. Voor deze uitgaven zijn de verhalen compleet gemonteerd, schitterend gekleurd door Studio Leonardo en sterk uitgebreid tot meer dan 170 illustraties. Eindelijk zijn deze verhalen, die eerder in zeer beperkte oplagen waren uitgegeven, beschikbaar als een volwaardig Frankaverhaal.
Enkel of toch voornamelijk voor de fans, deze Franka-collectie. Interessant, maar met een beetje een geforceerde samenhang. En veel te veel tekst, waaruit vooral blijkt dat die teksten niet zo fantastisch zijn…
Revoir Paris / Benoît Peeters & François Schuiten / 2014
Les créateurs des Cités Obscures nous offrent leur vision de Paris dans le futur. Février 2156. Kârinh est née dans l’Arche, une colonie spatiale créée par un groupe d’anciens Terriens qui a coupé tout lien avec sa planète d’origine. La jeune femme a toujours rêvé de cette Terre qu’elle n’a jamais vue, et tout particulièrement de Paris, ville découverte dans des livres miraculeusement préservés. Elle a donc sans hésiter accepté de diriger seule le Tube, un vaisseau en route vers la Terre, transportant une quinzaine de corps en hibernation. Mais les immersions, de plus en plus fréquentes, de Kârinh dans ses fantasmes de la ville ne vont-elles pas gêner la réalisation de sa mission ?
Het is een typisch Schuiten/Peeters verhaal, prachtig getekend, en met een intrigerend-neotopische wereld, waarover pas duidelijkheid komt in het tweede (en laatste) deel.

Colin Stetson & Sarah Neufeld // Lionel Beuvens Quartet

Net toen ik onder de indruk was geraakt van de capriolen van Håkon Kornstad, een Noorse rietblazer met een bijzonder veelzijdig gebruik van stem en instrument(en), programmeerde het ondertussen in de ijskast verdwenen festival Jazz & Sounds, Colin Stetson. Dat was in 2010, toen de rietblazer boven in de Domzaal van de Gentse Vooruit, gezwind de altsax inwisselde voor een klarinet en nadien ook voor een bassax, een gewichtig instrument waarmee hij stond te schommelen als was het een tenor. De geluiden die Stetson toen reeds uit zijn instrumenten haalde, waren zonder meer betoverend. De man heeft zijn —extended— technieken ondertussen nóg verder geperfectioneerd, en dat zegt iets over de ambitie en de passie van de muzikant die reeds mijlen verder stond, dan wat men toen voor technisch (heel) begaafd versleet. Tot die extended technieken rekent men o.a. circulaire ademhaling (waarbij met het blaasinstrument continu blijft bespelen, terwijl men ondertussen ook adem haalt), multifone klanken en harmonieken, altissimo (hogere klanken dan het instrument officieel aan zou kunnen, hoger dan de fa kruis in het geval van de saxofoon), microintervallen (kleiner dan een halve toonsafstand), percussie via de kleppen, en zang. Zang terwijl men het instrument bespeelt, welteverstaan.

Colin Stetson & Sarah Neufeld, Handelsbeurs, Gent, BE, 29/04/2015 — Colin Stetson, Handelsbeurs, Gent, BE, 29/04/2015

Stetsons evolutie valt min of meer te volgen via de New History Warfare trilogie, drie albums (2007, 2011, 2013) waarin hij steeds verder ging in de exploratie van zijn instrumenten –voornamelijk die bassax. De muzikant experimenteerde met opnametechnieken door zijn instrument op verschillende plaatsen van microfoons te voorzien, waarbij hij ook een microfoon op zijn keel aanbracht. Logisch, zo vond hij, gezien de saxofoon vaak wordt omschreven als het instrument dat het dichtste staat bij de menselijk stem.

Zopas bracht hij, samen met Sarah Neufeld, het album Never were the way she was uit. Neufeld en Stetson leerden elkaar kennen tijdens hun werk voor de indie rock groep Arcade Fire. Beide muzikanten kunnen een opzichtig palmares aan samenwerkingen en solo verwezenlijkingen voorleggen, en dit album toont aan hoe symbiotisch een samenwerking in duo kan zijn.

Beide artiesten stonden gisteren samen op het podium van de Handelsbeurs, om die cd live kracht bij te zetten. De muziek blijkt zeer schatplichtig te zijn aan de minimalisten, van de aanhef van de stukken van Michael Nyman, de phase shifting bij Steve Reich, en de klankkleur en de repetitiviteit van Philip Glass. Die invloeden versmelten zonder meer in eigen sound, die, voorzien van de extended technieken van Stetson, veeleer een half orkest doen vermoeden dan een duo.

Stetson had een band rond de keel, waarin een microfoon zat voor de zang, tikte met de rechterhand vaak het ritme op de kleppen, terwijl de linkerhand veelal –maar niet exclusief– voor de melodie werd gebruikt. Neufeld speelde viool aan het ijltempo dat alleen krachtgetrainde violisten lijken aan te kunnen, en ondersteunde de klank met ijle zangpartijen.

Inherent nadeel van zo’n opzet is misschien wel dat de muziek versterkt móet worden, om al die technieken tot hun recht te laten komen. Het geluid lijkt dan vaak iets te artificieel voor de verwende oren van wie een meer akoestische setting gewoon is. De zuivere klank van de instrumenten kwam nooit aan bod, wat destijds, in 2010, wel het geval was. Maar als het resultaat zoals gisteren was, dan leggen we ons daar graag bij neer.

Het concert verliep vlekkeloos, en stopte op het hoogtepunt van verlangen. Het nieuwe album ligt hier al een paar dagen op repeat, en ik heb het vermoeden dat het nog wel een tijdje zo zal blijven. (Aanrader, samen met die New History Warfare trilogie.)

Lionel Beuvens Quartet, Hot Club De Gand, Gent, BE, 29/04/2015

(Als de Handelsbeurs geen double bill presenteert, dan zorgen we er zelf voor. Just kidding. Serieus. Ik ben geen fan van double bills.)

Het was misschien niet het meeste briljante plan, om achteraf nog even in de Hot Club naar het Lionel Beuvens Quartet te gaan luisteren. Beuvens toert momenteel met zijn op Igloo verschenen album Trinité, een melancholisch album, dat helaas niet kan optornen tegen het volumetrische bravoure van het duo in de Handelsbeurs. Jammer, want de muziek op zich staat er best, en ik had er zonder twijfel veel meer van genoten op een gewoonlijke Hot Club avond. Op 2 mei zijn ze trouwens nog te horen in de Lokerse Jazz Klub, waar het delicate werk zeker tot zijn recht zal komen.

Bijloke – Blandijn – Gent Jazz Club

Vorig jaar was ik verhinderd, voor de jaarlijkse seizoensvoorstelling van Muziekcentrum De Bijloke (waarvan het epitheton nu weer eens voor, dan weer eens achter de naam van de locatie wordt bij geschreven). Spijtig, want ik vind die altijd weer bijzonder vermakelijk –dan wel op een uiterst positieve manier. Het enthousiasme van symfonisch programmator Frank Pauwels is altijd bijzonder aanstekelijk, inclusief –of misschien net specifiek door– de manier waarop hij zichzelf soms verliest in de wonderen van het programma dat het muziekcentrum elk jaar opnieuw uit de hoed tovert.

Frank Pauwels, Daan Bauwens en Pieter Mannaerts

Wat heb ik onthouden? Radu Lupu komt (de enige die nog ouder is dan ik, aldus Pauwels). Lupu is een ondertussen legendarische Roemeense concertpianist, die 70 zal geworden zijn, wanneer hij volgend jaar in maart op het podium in de concertzaal staat. Hij speelt er het Pianoconcerto in a, opus 54 van Schubert, en Symfonie nr. 7 in E van Bruckner, samen met deFilharmonie o.l.v. Edo De Waart.

Het Brussels Philharmonic, u weet wel, dat orkest dat wereldberoemd werd met de soundtrack van The Artist, speelt in november extra muros, en wel in de Eskimofabriek. De -20jarigen kennen dat ongetwijfeld van de fuiven die daar plaatsvinden, merkte Pauwels op, maar ik zou toch ook de +20jarigen willen uitnodigen om daar naar toe te gaan. Het publiek neemt er plaats rond –en blijkbaar ook tussen– het orkest, zodat de muziek van Xenakis en Ligeti (er wordt ook Wagner opgevoerd) helemaal tot zijn recht komt.

Het project rond de Sonates van Nuyts werd dit jaar afgewerkt, gaat mogelijks op reis, en wordt volgend seizoen opgevolgd door de J&B Blanckaert-Glorieux Blends. Componist Joris Blanckaert en cellist Benjamin Glorieux mogen gedurende drie jaar (opnieuw goed voor zes concerten) een programma brengen dat op het eerste gezicht geïnspireerd lijkt door alcohol. Voor het eerste concert, Early Malt, brengen ze accordeonist Philippe Thuriot mee, voor het tweede, Absolut Sverige, nodigen ze nyckelharpiste Emilia Harper uit. (Een nyckelharpa is een traditioneel Zweeds instrument, dat een beetje op een draailier gelijkt.) Ik zal er zeker bij zijn.

Persconferentie De Bijloke Muziekcentrum

In deze summiere bloemlezing mag natuurlijk ook jazz niet ontbreken. Er zijn twee abonnementsformules: iconen en kraakhuis, al had dat misschien beter mainstream en minderstream geheten (als ik ook eens een flauwe woordspeling mag maken). Want, vergeef me –of nee toch maar niet– ik ben niet meteen bereid om Melanie De Biasio als icoon te omschrijven. Het ziet er voor de rest wel goed uit, al die jazz, met zo.a. James Farm (Joshua Redman), Brad Mehldau, Jakob Bro, Jozef Dumoulin, Nordmann.

Over jazz gesproken, zat ik gisteren ook opnieuw in Auditorium C van de Blandijnberg voor de wekelijkse jazzlezing. Pascal Vandelanoitte had het over jazz en film in de jaren ’50 en ’60, al begon dat eerder in de jaren ’40, en eindigde het net voor die jaren ’60. Het was een boeiende staalkaart van de evolutie van jazz en de participatie van de zwarte medemens in de films uit die tijd. Voorzien van een heel pak fragmenten, waaronder deze Betty Boop: I’ll Be Glad When You’re Dead, You Rascal, You, uit 1932, en met Louis Armstrong als stereotype boze neger.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=TD5GjzH8-HQ?list=PL0A10195D8E253100&w=560&h=315]

Een paar van de films had ik zowaar al gezien, zoals D.O.A. van Rudolph Maté (1950), A Streetcar Named Desire van Elia Kazan (1951), The Man With the Golden Arm van Otto Preminger (1955), Anatomy of a Murder van (opnieuw) Otto Preminger (1959), en uit het lijstje nouvelle vague op de laatste slide ook nog Ascenseur pour l’échaffaud van Louis Malle (1957), Les liasons dangereuses van Roger Vadim (1959) en A bout de souffle van Jean-Luc Godard (1959).

Volgende week is het de beurt aan Didier Wijnants, die het over Andrew Hill zal hebben.

Ik was nog net op tijd om de volledige tweede set van het Andy Sheppard Quartet in de Gent Jazz Club mee te pikken, een langoureuze belevenis, zo typerend voor de ECM catalogus. Het kwartet heeft trouwens net een nieuw album uit, Surrounded by Sea, dat ze zelf omschrijven als “a strongly atmospheric recording”. En dat gaf het concert perfect weer.

Kroniek van een aangekondigde migraine

Het was geen goed idee, om dinsdag naar de Hot Club te gaan. Niet omdat het programma niet goed ware, niet omdat er veel volk was, niet om enige andere reden die met de Hot Club zelf zou te maken hebben. Daags voordien was ik nog naar de jazz lezing in de Blandijn gaan luisteren. De beste lezing tot nog toe trouwens, door Matthijs de Ridder, de auteur van Rebels Ritmes (waar mee het boek weer naar boven op mijn te lezen stapel verhuist). Ik had de eerste paar minuten –en dus de inleiding– gemist, en toen ik het auditorium binnen stapte en mijn vaste plaats vrij vond, was de Ridder bezig een boeiend verhaal te vertellen. En de man kan vertellen, op een rustige, getemperde maar niettemin beklijvende en zelfverzekerde manier, loodste hij ons door de begindagen van de jazz. Ik zal waarschijnlijk geen tijd genoeg hebben om het helemaal af te ronden, verontschuldigde hij zich, en terwijl die uitspraak mij eerst een beetje met vrees vervulde (ellenlange lessen van zichzelf zo interessant vindende profs doemden in mij op), vloog de tijd voorbij. Na afloop was ik te moe en vond ik het het koud, om toch nog naar de Hot Club af te zakken, zodat ik maar naar huis ben afgedropen. (Waar mijn hoofd nog net mijn kussen raakte voor ik in slaap viel.)

De volgende ochtend heb ik mijzelf wat afgemat op de crosstrainer (een uurtje aan 13 km/u op een weerstand die steeds hoger werd dan goed voor mij was), vervolgens een hele hoop nuttig werk verricht (yay), en ’s avonds besloot ik moe en afgemat en tegen beter weten in, toch naar de Hot Club te trekken voor dat concert van het Bart Defoort Quartet. Het was al eeuwen geleden dat ik Hans Van Oost nog eens aan het werk had gezien (dat, en de website vermelde Van Oost als pianist ipv gitarist, en terwijl ik wel wist dat het gewoon een lapsus was, kon ik niet anders dan daar toch een beetje benieuwd naar zijn). Ik trof er ook Dirk Roels, de presentator van het fantastische urgent.fm programma Jazz Rules, die mij meesmuilend beloofde niet met zijn voet op de grond mee te tikken. Ik nam wijselijk toch maar áchter hem plaats.

Hans Van Oost speelt nog steeds zoals die eerste keer dat ik hem bij Opatuur hoorde. Een warme, vingervlugge sound zonder overdadige klemtoon op techniek, en met voortdurend ruimte voor een soepelheid die enige improvisatie van hem mocht vereisen. Ik verzuim de andere muzikanten te karakteriseren, het vakmanschap van Bart Defoort zelve, de uitbundigheid van bassist Christophe Devisscher, en de iets te enthousiaste geestdrift van drummer Toni Vitacolonna, die zich met elke slag dieper een weg in mijn hoofd leek in te beuken. Tegen de tijd dat de eerste set goed onderweg was, begon ik immers barstende hoofdpijn te krijgen (opnieuw: dat had niets met de muziek zelf te maken), en de migraine drong zich nu helemaal aan mij op. Ik heb het nog net uitgehouden om de eerste set uit te zitten; het is niet elke dag dat Bart Defoort komt spelen.

Thuis ben ik het bed in gestrompeld, de volgende dag ben ik het even uitgekropen om brood te snijden (of het gezin had geen eten ’s middags), en dan ben ik met een overdosis Spidifen opnieuw in bed gaan liggen. Papa zag er verschrikkelijk uit, had de zoon aan zijn moeder verteld, toen die zich afvroeg waarom ik geen fruitsap kwam persen en koffie kwam zetten. Maar bon, ’s avonds ben ik toch naar De Walrus kunnen gaan eten, op vraag van goede vrienden, al ging ook daar het licht abrupt weer uit na een tijd. En u mag zich daar echt bijna een binaire schakelaar bij voorstellen.

Het gaat beter, dank u. Ik heb gehoord dat er vanavond iets in de Hotsy Totsy te doen is. Zou ik durven…

Journalistieke eenheidsworst

Op pagina zeven van haar editie van vandaag, 13 april, bejubelt de krant De Morgen zichzelf als winnaar van de “World’s best designed newspaper-prijs uit meer dan 200 inzendingen.” Een volledige pagina wordt uitgetrokken om de eigen loftrompet te bespelen, waarbij de nadruk dus volledig ligt op de perfecte mix van illustratie en fotografie. Over inhoud wordt met geen woord gerept. Het is dan ook een designprijs natuurlijk.

In de bijlage, wat verder in de krant, vind ik een artikel, over modellen met grote maten, die geposeerd hebben voor een lingeriemerk. Een Nederlandse columniste voor vrouwenblad en modemagazine Elle, Marianne Zwagerman, schreef als reactie op de campagne, het stukje ‘Vier je zandloper, niet je vetrollen.’ “Waarom van het ene uiterste – graatmagere modellen – naar het andere uiterste – zichtbare vetrollen – gaan?”, is de teneur van het schrijfsel.

De Morgen vond dit nieuwtje belangrijk genoeg om te vermelden aan haar lezers. Het is lifestyle, het is rokjesdag geweest, iedereen is weer meer bloot, dus het houdt de mensen bezig, moeten ze gedacht hebben. Het is al duizend keer herkauwd, of toch op zijn minst elke lente weer opnieuw, maar dat mag niet storen. Maar goed dus, dit was een uitgelezen moment om (nog) eens te onderzoeken hoe het zit, met over- en ondergewicht en gezondheid.

Of toch niet.

“Of Marianne Zwagerman de modellen van I’m No Angel terecht als ongezond dik bestempelt, laten we in het midden. De vraag is eerder waarom zij het recht heeft om die mening te ventileren.”

Pardon?

Welkom op de gedrukte blog die De Morgen heet? Wij handelen in meningen, niet in journalistiek? Wij onderzoeken geen kwesties, maar onderzoeken meningen? Iedereen Sven Mary! Alleen meningen tellen, geen feiten. Zien wij er niet heel erg goed uit? Schraap vooral die laag vernis er niet af, want daaronder vindt u zelfs geen spaanderplaat, maar enkel karton.

“Uiteindelijk is niemand gebaat bij een eenheidsworst van publicaties,” schrijven ze onderaan. Nog goed dat ze er zelf zo’n diepgravend artikel van gemaakt hebben.

Het failliet van de traditionele media

Ziet ge wat ik daar deed? Ik kan dat ook, zo’n opruiende titel bovenaan mijn bericht zetten.

De kranten doen vandaag weer aan een potje kringrukken. Traditionele media, vormt één front, scanderen zij, als farizeeërs in de heilige tempel der berichtgeving.

Het zal weer lang duren.

Omdat het al zo veel is voorgekomen, herinner ik mij niet eens de laatste keer dat Yves Desmet, voor eenzelfde soort schijnvertoning, in zijn pen was gekropen en zichzelf amechtig in het stof wierp. En voor alle duidelijkheid: ik weet het ook even niet goed meer, beëindigt hij zijn schotschrift. (Ik herinner mij dan weer wel hoe hij, in de vorige eeuw, zonder schroom zijn wettelijk beschermde bron vrijgaf aan het gerecht om zijn eigen hachje te redden.)

Brecht Decaestecker citeert Thomas Siffer, gereformeerd moraalridder, die in een vorig leven bij Flair werkte, en bij Menzo, en vervolgens hoofdredacteur was bij Story. Hoe ging dat spreekwoord alweer? Stropers zijn de beste boswachters? (Dat is een trend bij Siffer.)

Het is niet alsof ze in de traditionele media de waarheid verkeerd durven voorstellen natuurlijk. Gisteren nog las ik in De Morgen dat Belgische wetenschappers een revolutionaire manier hebben ontdekt om kanker te stoppen. Helemaal op het einde van dat artikel staat een korte waarschuwing: “met wat geluk kunnen we dit binnen 10 tot 15 jaar op de markt brengen.” Aan de arts om aan de patient uit te leggen, dat het artikel eigenlijk had moeten stellen dat er een belangrijke wetenschappelijk doorbraak is in het onderzoek naar kanker. Dat is niet echt hetzelfde als de vijfduizendste cure for cancer die De Morgen al heeft geblokletterd.

Of er is Peter De Lobel, redacteur wetstraat bij De Standaard, die doelbewust (sensatiebelust) informatie verzwijgt in het artikel Een lief klein blauw vogeltje, waarin hij fulmineert tegen de sociale media, als was het een nieuw fenomeen.

De officiële Twitter-account van Delhaize moest op een gegeven moment aan schadebeperking doen nadat een zelfstandige uitbater van een AD-Delhaize in Kortenberg zwaar uit de bocht ging. Hij wenste andere socialisten eenzelfde lot toe als Stevaert. De warenhuisketen distantieerde zich van de ‘onaanvaarbare uitspraken’ en beloofde ‘de nodige stappen te doen’.

Dit lijkt alsof die uitbater, nadat de tragische dood van Stevaert bekend was, heeft gewenst dat alle socialisten eenzelfde lot zou overkomen. Een zonder meer verderfelijke uitspraak, iemand de dood toewensen.

Edoch in werkelijkheid, heeft die uitbater, hopelijk voor hem onder invloed van vele sloten Delhaizewijn, (maar vooral:) nog voor die tragische dood bekend was, getwitterd “Van mij mogen alle rooi in ’t kanaal springen !” Een van weinig goede smaak getuigende tweet, absoluut. Het is echter niet meer dan een uitspraak van een tooghanger, een halfdronken plezante nonkel, bijzonder irritant en heel erg zielig, maar zonder verder genoeg kwaadaardigheid in zijn corpulente lijf (daar heeft hij de intelligentie niet voor), dat het belangrijk genoeg is, om er ook maar één moment bij stil te blijven staan.

Het serieux dat de traditionele media aan dit soort berichtgeving toekent, toont al hoe paradoxaal hun beweringen zijn. Ze maken van hun eigen redeneringen een self-fulfilling prophecy, die ze verder voeden door de publicatie van zwaar opportunistische artikels. Onderwijl kloppen ze elkaar theatraal op de schouders, vingerwijzend naar de weinig terzake doende sociale media.

Wordt het niet hoog tijd dat ze zich wat meer laten opvallen door een helaas oneigen kwalitatieve berichtgeving? Er zijn nog goede journalisten, jawel. Er zijn er zelfs genoeg, zodat ik geabonneerd blijf op zowel De Morgen als De Standaard. Maar ik durf ze niet te vergelijken met de internationale pers.