Daarnet, tijdens het ontbijt dat ik eenzaam met mezelf heb genuttigd –Tessa zit nog in Berlijn, Henri nog bij mijn moeder– hoorde ik Wim De Vilder (van het journaal) aan Friedl’ Lesage vertellen hoe hij met zijn leeftijd omgaat. Zijn leeftijd, dat is zowat de mijne, want binnen een paar maand wordt hij –net als ik dus– veertig. Dat laat zich fysiek merken, zo stelt hij, en daar kan ik hem wel gedeeltelijk in vinden. Heelder nachten doorsteken zonder gevolgen, dat zit er niet meer bij –en een nachtmens ben ik al lang niet meer. Verder voel ik mij minder veertig dan tien jaar geleden –ik had het er gisteren nog met Tessa over, toen we in de Berliner U-Bahn van het restaurant in de Große Hamburgerstraße naar het hotel aan de Los-Angeles-Platz terugkeerden. Toen ik dertig werd, dacht ik dat mijn leven voorbij was, maar tegenwoordig ben ik van mening dat ik er nog maar nauwelijks aan ben begonnen.
Maar dan vertelt De Vilder hoe men als (bijna) veertiger ook minder keuzes moet maken. “Je hebt al een heleboel keuzes gemaakt, die irreversibel zijn.” En dan heeft hij het over zaken zoals zijn job, en ik dacht ook zijn partner. De Vilder is voor de jongens (zo omschreef hij of Friedl’ het), en dat wilde tot voor kort zeggen dat men ook kinderloos door het leven moet. Al is daar min of meer recent de optie bij gekomen om te adopteren. “Maar dat kan maar tot veertig,” zo zegt hij, “dus die keuze valt ook al weg.” Hij gaat nog een tijdje door, en hoe blij De Vilder lijkt dat hij zo weinig keuzes moet maken, soms heeft hij wel spijt van die opties. Zo berust hij ook in zijn carrière, maar tegelijk stelt dat hij nu jammerlijk genoeg wel het plafond in zijn loopbaan heeft bereikt.
In de manier waarop hij over die keuzes spreekt, kan ik mij totaal niet vinden. Ik maak elke dag keuzes –sommige belangrijk, andere heel banaal– maar de dag dat ik geen keuzes meer hoef te maken –hoe tegen mijn zin soms ook– dan is voor mij de lol er wel een beetje af. Er is eigenlijk maar één aspect van mijn leven dat als een irreversibele keuze kan worden omschreven: Henri. Voor de rest kies ik bijvoorbeeld elke dag opnieuw voor Tessa (én voor Henri), zou ik ervoor kunnen kiezen om van dit huis en dit land weg te gaan, van job te veranderen, van interesses of hobby’s –dat gaat allemaal makkelijker dan men blijkbaar denkt.
Euh, ik bekritiseer De Vilder of zijn visie, zijn keuze, helemaal niet overigens. Want ook de beslissing niet te kiezen, is een keuze. En aan elke keuze hangen consequenties vast. Maar zolang u bereid bent die erbij te nemen, bent u zo vrij als een vogel.
