(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/100s, 800ASA)
Opatuur hemzelve, tijdens het concert van Bracaval, Anckaert en Vanattenhoven, gisteren in De Centrale.
(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/100s, 800ASA)
Opatuur hemzelve, tijdens het concert van Bracaval, Anckaert en Vanattenhoven, gisteren in De Centrale.
Soms weet ik niet meer wat erin zit, in dat hoofd van mij. Dat het er niet lang in blijft zitten, dat is niet meteen een geheim –mijn korte-termijngeheugen laat zeer te wensen over. Normaal gezien vertrouw ik op een resem agenda’s, maar ook dat systeem is niet waterdicht, zo blijkt.
Gisteren werd de nieuwe Ancienne Belgique site site gelanceerd, en op die opening was ik –samen met een heleboel andere bloggers– uitgenodigd. En ik zag dat wreed zitten. Aansluitend was er overigens een concert van Tom Helsen voorzien, iemand die ik niet eens half slecht vind (ik heb hier nog ergens een cd van hem liggen). De nieuwe site werd ontworpen door de mensen van Netlash, waarvan u allemaal minstens Netlashen Bart kent. De nieuwe site site nogal wijs in elkaar, lees ook wat Netlash er zelf over te vertellen heeft, en als u de AB vaak bezoekt, maakt u zich maar beter een profiel aan –voor zover dat nog niet is gebeurd.
Edoch, het weekend was een beetje (gezellig) druk, waardoor ik zondag geheel op automatische piloot –na eerst, zoals beloofd, met Henri naar Junior Eurosong te hebben gekeken– richting De Centrale ben getrokken voor de wekelijkse portie Opatuur. Een solo concert van (Gentenaar) Frederik Leroux, een uitstekend concert, niet op muziektechnisch vlak, maar wel zeer creatief. Binnenkort leest u er meer over bij Het Project.
(Canon EOS 5D, EF 70-200mmf/2.8L IS USM@180mm, f/2.8, 1/80s, 1000ASA)
Gisteren heeft Tessa mij verlaten. Ze doet dat regelmatig, maar tot nog toe is ze altijd opnieuw terug naar huis gekomen. Een congresachtig iets in Londen is het ditmaal, een soort mix van workshops en lezingen en vergelijkbaar –geheel naar eigen zeggen— met Fashion Week (you wish, darling).Donderdag én zaterdag was Henri al bij iemand anders blijven slapen, en ik zag het echt niet zitten om dat ook voor gisteren nog eens te herhalen.
“Henri jongen,” vroeg ik hem, “ziet ge het zitten om vanavond eventjes alleen thuis te blijven, terwijl uw vader de bloemetjes gaat buiten zetten?”
Hij had vanzelfsprekend alle begrip voor de noden van zijn vader, nu de vrouw des huizes de woning had verlaten. “Als ik later groot ben, zal ik dat nog beter begrijpen hé papa,” besloot hij vol overtuiging. De schat.
Als beloning mocht hij bij mij in het Grote Bed blijven slapen, en op het nachttafeltje van zijn moeder had ik haar wachtgsm gelegd.
“Vlak voor het begint, bel ik u op,” beloofde ik, “maar daarna moet ge wel gaan slapen.”
Zoals steeds was ik nerveuzer dan mijn zoon zelf.
Gisteren stonden Ben Sluijs en Erik Vermeulen op het programma bij Opatuur in De Centrale, twee muzikanten waar ik veel waardering voor heb. Ik had het echter verschrikkelijk moeilijk om ‘in’ de muziek geraken –hoewel het een goed concert was. Toch de eerste set, want dat was de enige die ik heb gezien. Ik heb amper een paar foto’s gemaakt –het licht is totaal anders dan op de oude locatie, en ik moet er nog een beetje aan wennen, maar het ziet er veelbelovend uit. Met ruimte voor vooruitgang: ik kan makkelijker bij de pianist, al is daar voorlopig nog niet de veel ‘gezichtslicht’ te bespeuren.
En Opatuur is rookvrij geworden! Zowel de wekelijkse concerten in De Centrale, als de maandelijkse in Mub’Art, zijn geheel vrij van rookwalm. De Centrale is van hieruit makkelijk bereikbaar –ik heb maar op tram 4 te springen, en van de halte (één halte voor Sluizeken) is het hooguit twee minuten stappen– al blijft het een redelijk lange rit.
Een vreselijk lange rit, als ge u naar huis wilt spoeden, bleek van bezorgdheid om wat er thuis allemaal kan zijn misgegaan. Groot was mijn opluchting toen er geen MUG voor de poort stond, en ook al geen brandweerwagen, en al evenmin politie. Al viel de baksteen pas van mijn hart toen ik mijn engeltje in diepe slaap verzeild terugvond.
“Och,” antwoordde hij vanochtend –enigszins verveeld– toen ik hem vroeg hoe het verlopen was, “ik heb de telefoon dichtgeklapt, mijn Jommeke naast bed gelegd, het licht uitgedaan, en ik ben in slaap gevallen. Waarom misschien?”
“Ze hebben dringend een foto nodig”, legde Tuur uit aan de telefoon. “Ge hebt toch wel ergens iets zitten?”
Nee dus. Maar het Citadelpark is vlakbij (zowel bij Tuur als bij mij), en zo’n foto maken, dat hoeft geen uur te duren. Een bevallige assistente –om een reflectiescherm vast te houden of zo– ware leuk geweest, daar niet van.
Deze mensen hebben mij gecontacteerd met de vraag of ze mijn foto’s mochten gebruiken voor hun verslaggeving van het Gent Jazz Festival (wie mijn foto’s –ook in andere context– elders heeft gezien, mag het mij altijd laten weten):
[update 25/7 artikel AAJ GJ seconda parte]
Tell you what, ik heb cd winkels ontdekt in Seattle. Waarschijnlijk enkel het topje van de ijsberg (en die in Borders en Barnes & Noble niet meegerekend), en dan nog alleen omdat ze binnen wandelafstand liggen. Dat is belangrijker dan u denkt, gezien wij niet over een wagen beschikken, en ook verder dan u denkt, gezien wij dat toch gewoon zijn van in Gent, al hebben we daar alletwee een abonnement op het openbaar vervoer –en een wagen. Geen twee wagens evenwel.
Edoch: het overzicht, en dat gaat deze keer gepaard met een nieuwe Muxtape, jawel!
Eigenlijk ben ik altijd al een fan geweest van Kate Nash. Ik heb het album nooit willen kopen, omdat ik ervan overtuigd was dat het wel in de aanbieding bij Bilbo zou komen te liggen, maar kijk, hier in Amerika heb ik het gevonden voor ocharme 8 USD. Iedereen kent Kate Nash ondertussen, velen zijn haar beu gehoord, en voor wie dat nog niet het geval is, kijkt waasrchijnlijk uit naar de opvolger van haar debuut. Eentje dat u mogelijks nog niet gehoord hebt, op deze Muxtape: Mariella, ook al voor het bedrieglijk vrolijke never ever ever ever ever ever ever ever ever ever
. Commerieel, jawel, maar van het genietbare soort.
Muxtape track: Mariella
The Raconteurs werd mij in maart nog aangeprezen via iTunes. Jaja, dacht ik, ze zijn weer pushy, bij Apple. Maar ik luisterde naar een paar fragmentjes, en het klonk lang niet slecht. Toen ik mijn eerste muziekwinkel vond in Seattle stond de cd op een luisterpost, en ik heb de eerste twee liedjes beluisterd, en meteen meegenomen. Een beetje rondneuzen op internet, en dan blijkt dat o.a. Jack White (van The White Stripes) in de groep speelt.
Muxtape track: Carolina Drama.
Bill Frisell heb ik ontdekt met Good Dog, Happy Man, dat twee jaar na deze Nashville werd gereleased. Frisell speelt voornamelijk jazz, maar dan eerder het soort fusion met elementen uit klassiek en country (zoals op deze cd). Het is een eigenzinnig werk, en voor mij hoefden de vocale stukken eigenlijk niet. De rest is vintage Frisell. Hij is opgegroeid in Denver (vandaar waarschijnlijk ook de country-invloed), heeft zelfs een jaar in België gewoond, en woont sinds de jaren 90 in… Seattle. Plaats Bill Frisell in hetzelfde rijtje als John Scofield en Pat Metheny.
Muxtape track: Go Jake.
Charles Lloyd vergast on na het heerlijke Sangam op deze live cd. Ik had weinig keuze voor de track, gezien muxtape maar een beperkt aantal MB upload biedt. Niettemin, La Colline de Monk is een interessante Monkspielerei, maar niet het beste van de cd. Dat wordt uitkijken naar Jazz Middelheim!
Muxtape track: La Colline de Monk.
Voor Middelheim is er eerst nog Gent Jazz, en daar treedt deze groep op: Pat Metheny feat. Christian McBride en Antonio Sanchez. Alweer een live cd, zodat u goed voorbereid bent.
Muxtape track: Inori.
En een laatste beetje jazz met alweer een live cd. De stap van Metheny naar Brad Meldhau is helemaal niet groot. De keuze van de track was alweer beperkt, maar biedt een geslaagde overgang van jazz naar de volgende artiest.
Muxtape track: Wonderwall.
Third van Portishead is evenwel een beetje een ontgoocheling. Er wordt gewoon verder gewerkt alsof geen 11 jaar zijn voorbij gegaan sinds het vorige album. De beste Portishead blijft overigens nog steeds die Roseland NYC Live.
Muxtape track: Nylon Smile.
Het was vooral de cover die me aantrok tot The Age of Understatement van The Last Shadow Puppets. Maar toen ik de cd aan de luisterpost te horen kreeg, wist ik gewoon dat ik hem –net zoals die van The Raconteurs– moest hebben. Het project met o.a. de zanger van de Arctic Monkeys hebben geleid tot een verzameling korte, gebalde songs met veel energie.
Muxtape track: My mistakes were made for you.
Het beste hebben we wel degelijk tot het laatste bewaard. Richard Swift is een duizendpoot: regisseur, producer, singer-songwriter, en in 2007 ging hij nog met Wilco op tournee. Wie naar Richard Swift as Onasis luistert maakt zich waarschijnlijk net als ik de bedenking dat dit gefundeness fressen is voor de Gentse Vooruit. Fantastische dubbelcd –al is die dubbelcd maar een kleine 40 minuten lang.
Muxtape track: Knee-High Boogie Blues.
Tracks te beluisteren via volume12.muxtape.com
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)
Speciale vermelding voor het concert van Verbiest, Bisceglia en Lauscher (bij Opatuur), dat van Underkarl, maar ook met stip Piet Van Bockstal & Louis Sclavis (Bijloke) en vanzelfsprekend Jimi Tenor meets Flat Earth Society (Vooruit).
Het tellertje zegt mij dat ik 140 concerten heb bijgewoond in 2007. Een pak (21) meer dan vorig jaar. Het grootste deel komt van bij Opatuur, heel veel jazz, maar toch ook andere genres. Benieuwd wat 2008 gaat brengen.
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(concerten vorig kwartaal)
Lap. Zaterdag had ik het weeral zitten: volgende zaterdag ben ik opnieuw dubbel geboekt. Aldus, om verdere dubbele boekingen te voorkomen, schrijf ik het even uit (en dan is Tessa meteen ook op de hoogte). In alle eerlijkheid, ’t is redelijk uitzonderlijk dat het zo druk is, maar anders ga ik het vergeten. (Agenda? Welke agenda?)
Mijn vrijetijdsbesteding de komende tien dagen:
De afkorting o.v. staat voor onder voorbehoud. Of ik effectief ga, hangt af ervan of ik binnen geraak, maar als ik niet ga/binnengeraak, volgt er vanzelfsprekend geen bespreking (als ik wel ga, volgt er gegarandeerd wel één).
Maar nu ga ik eerst brood bakken. En dan Henri van school halen.
Jazz! Festivals! Grote Evenementen! De zomer is er vol van. We gingen achtereenvolgens naar het Blue Note Records Festival, Jazz Middelheim, Jazz in ’t Park, de opening van De Bijloke Muziekcentrum (schone foto’s op die site overigens), Flemish Jazz Meeting, Vooruit 25, en de opener bij Opatuur. Wat een lijst!
Wie is mij bijgebeleven van die hele rist artiesten?
BNRF: Yusef Lateef –hey, ik ben fan van Lateef; Kurt Elling omdat de man een wandelend cliché is, fantastisch zoals Eddy Wally dat ook is; Chick Corea & Gary Burton, die in ware Opatuur-stijl met twee instrumenten een volle zaal konden boeien; e.s.t., want we mochten pas na het tweede nummer foto’s maken, en het eerste duurde de helft van het optreden, maar wat voor een optreden!; Medeski, Scofield, Martin & Wood, die met Scofield veel beter speelden dan alleen, en ommegekeerd van hetzelfde; Mo & Grazz Live Band, voor haar schoenen; Zap Mama voor de kleuren; India.Arie voor haar haar; Willy DeVille voor zichzelve; Sly om er niet te zijn; Chroma voor de special guests; gans de Coltrane special op BNRF; en Elvis Costello om buiten categorie te spelen.
Middelheim: Myriam Alter; Nils Wogram; Dez Mona, hoewel Frateur niet zijn beste dag had; Matthew Herbert Big Band omdat het zo verdomd hilarisch was; Ornette Coleman was grandioos.
Jazz in ’t Park: Florizoone – Massot – Horbaczewski; Trio Rosso was super! en daar wil ik meer van horen; Fré Desmyter Quartet: waarom kende ik dat niet; Jeroen Van Herzeele Quartet speelde beter dan op BNRF; Bart Defoort – Jazzhood als beste optreden van JiP.
Speciale vermelding ook nog voor het Narcissus Quartet (welk een evolutie!) en het Vansina Verbruggen Gudmundsson Trio (kopen, die cd —Tokio Quantize) op de Flemish Jazz Meeting.
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(concerten vorig kwartaal)
Sh*t. Ik ben weer niet meer mee. Wat heb ik allemaal gezien/gehoord vorig kwartaal?
Mijn eerste keer in de Charlatan (eindelijk). Voor Dez Mona dan nog wel (foto). De omgeving van het concertzaaltje van de Charlatan leende zich perfect voor dit optreden; de akoestische omstandigheden waren daarentegen behoorlijk slecht. Dez Mona vraagt om een luisterbereid publiek en een stille zaal, en daarvoor is de Charlatan dan duidelijk weer niet optimaal te noemen. Niettemin heb ik van dit concert met volle teugen genoten, en ben ik benieuwd om ook iets luidruchtiger groepen aldaar te horen te krijgen.
Ook het optreden van The Van Jets in de Balzaal van de Vooruit werd zeer gesmaakt (gillende tieners incluis), en Sioen in de Handelsbeurs, als wist mijn op dat vlak meer ervaren gezelschap te vertellen dat hij niet in zijn beste doening was toen.
Fenomenaal was dan weer het concert van Wilco, dat ‘met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid’ mag gerekend worden tot een van de beste van dit jaar –zelfs al is het nog maar half onderweg, dat jaar, en zelfs al had ik bonkende hoofdpijn. De Vooruit weet ze toch maar te programmeren, die goede groepen.
Jazzgewijs onthouden we traditioneel het triumviraat Joris-Loriers-Aerts, maar net zo goed Braeckman, Van Oost en Vermandel, en de duo’s Fabrizio Cassol en Fabian Fiorini en Lode Vercampt en Joachim Badenhorst. Ik had nochtans wreed uitgekeken naar Ewout Pierreux en Yannick Peeters, maar Peeters had haar beste dag niet, vrees ik.
Bon, overmorgen begint het BNRF, dus vermoedelijk krijgt u in augustus reeds die waslijst alhier te verwerken.
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(concerten vorig kwartaal)