Maand: juli 2010

Vier groepen, op de tweede en laatste dag van Parkjazz 2010. Het weer was wat luchtiger, al had ik om een of andere onverklaarbare reden besloten de ganse tijd in de tent te blijven zitten. Met uitzondering van die ene keer dat ik (fantastisch lekkere) mezze ging halen. U zou kunnen denken dat ik niet genoeg kon krijgen van de grappen en grollen van Jean Blaute en Eric Melaerts, maar ik moet u teleurstellen. (EM “Ik durf het woord foef niet in de mond te nemen.” — JB “Maar het ding zelf wel.” Jaha: niveau.)

Free Desmyter (met zijn trio feat. John Ruocco) speelde free-er (no pun intended) dan we onderhand van hem gewoon zijn, en mogelijks ook iets te vrij voor het aanwezige publiek. Meestal leverde dat spannende muziek op, maar er waren ook een aantal tergende saaie momenten. Ruocco past heel mooi binnen de klankkleur van Desmyter; de muzikanten spelen coherent en met aandacht voor elkaar.

Twee jaar geleden speelden de broertjes Belmondo met Dré Pallemaerts op Jazz Middelheim. Ze leken elkaar toen niet echt genegen, en de verveeldheid die ze voor elkaar hadden gereserveerd vertaalde zich dan ook in de muziek die ze toen brachten. Gisteren was alles koek en ei, en dit was dan ook zonder meer hét concert van zondag. Samen met het concert van Catherine en Fraanje op zaterdag, waren dit zonder meer twee topmomenten. Van samenspel tot solomomenten, het klopte allemaal, en het was genieten van begin tot eind.

Het was aandoenlijk om Jean Blaute in de coulissen te zien staan, met zulk een glimlach die hij sinds zijn puberteit niet meer heeft gehad. Ook Roland Van Campenhout was speciaal voor dit optreden naar het festival afgezakt.

De stem van Mose Allison is… apart, en passend bij de inhoud. Op redelijk monotone manier en onder hergebruik van steeds dezelfde akkoorden brengt de man zijn vaak hilarische lyriek. Ik onthoud vooral die stem, en een zeer interessante versie van You are my Sunshine.

Ray Anderson’s Pocket Brass Band was een geschikte afsluiter, een waar feest. Vier muzikanten –twee koperblazers en een drummer– maakten meer herrie dan een militaire taptoe. Mensen sprongen spontaan op om een danspasje te wagen, en bij het bisnummer ging het helemaal stoelen aan de kant: de Pocket Brass Band kwam het podium af en maakte nog een enthousiaste ronde in de zaal.

Voor elk wat wils, zo leek het wel voor deze editie van Parkjazz. Goede groepen, goed weer, lekker eten, gezelligheid troef, niets leek deze editie te ontbreken. Behalve dan dat er veel te weinig volk was om er van te genieten. Het festival mag er nochtans zijn, met aandacht voor zowel nationale als internationale muzikanten, vaak met een stevige reputatie. Afspraak binnen twee jaar?

Parkjazz, op zaterdag 3 en zondag 4 juli in het Begijnhofpark van Kortrijk.

Het is er altijd zo gemoedelijk, op Parkjazz. Zelfs een licht overtrokken hemel kon daar niets in de weg leggen, wel integendeel, de lichte temperatuurdaling maakte het festivalbezoek des te aangenaam. Drie concerten stonden er gisteren op het programma, in een clubtent, die speciaal daartoe met gezellige tafeltjes was uitgerust. Het podium blijft relatief klein, wat ook al de sfeer ten goede komt, en de videomensen leken er toch minder opdringerig dan men van zo’n festivals tegenwoordig gewoon is. Op twee schattige retro afgeronde beeldschermen links en rechts van het podium werd het beeld geprojecteerd. Tijdens het eerste concert was dat nog in passend zwart/wit, voor de andere twee concerten schakelde men helaas over naar kleur.

Het Alano Gruarin Trio feat. Carlo Nardozza mocht de spits afbijten. Ik heb het wat moeilijk met pianist Gruarin, een ongetwijfeld begenadigd muzikant, die evenwel net dat ietsje meer mist om de druk van een trio te kunnen dragen. Trompettist Nardozza stak er alras met kop en schouders bovenuit, en het was grotendeels zijn verdienste dat dit concert een trede hoger werd getild.

Het verschil tussen Gruarin en Harmen Fraanje was dan ook groot. Het laatste concert met Fraanje liet ons met een wrange bijsmaak achter (cfr Gentblogt), maar de pianist heeft die kleine misstap meer dan goedgemaakt. De improvisaties en harmoniëen die hij gisteren uit de piano tokkelde, van begeleider tot leider, gaven blijk van vakmanschap en passie. Philip Catherine, die bij de meest gunstige beoordeling als arrogant kon worden omschreven en mede daardoor als overrated werd bestempeld, ontdooide niet alleen helemaal, maar warmde zelfs zodanig op dat ook wij uiteindelijk om de muur van afstandelijkheid heen konden om te genieten van wat de man allemaal in zijn mars heeft. Dit duo was een match made in heaven, en het concert was dan ook navenant als formidabel te omschrijven. Dit concert alleen was de kost van het entreegeld meer dan waard.

En dan was er Ramón Valle. Niet meteen ’s werelds beste redenaar, maar welk een energie achter die piano. Een perfecte afsluiter –en al zeker bij zulk een temperaturen. Het publiek was er helemaal voor in de stemming en bezorgde de man aan het einde spontaan een staande ovatie. De muziek is vooral ritmisch sterk –een percutieve piano, een stevige drum en een sterke contrabassist zorgen voor flitsende groove. Cubaan Valle speelt nochtans niet meteen Latijnse-Amerikaanse muziek, maar heeft het Cubaanse idioom slechts subtiel in zijn stukken verwerkt (de invloeden zijn wel degelijk merkbaar). Hoewel ik er niet onverdeeld van overtuigd ben dat de muziek zich op cd laat opvallen, daar, op dat moment, in die tent in Kortrijk, klonk het zoals het moest.

Parkjazz, op zaterdag 3 en zondag 4 juli in het Begijnhofpark van Kortrijk. De toegang kost in VVK € 15 (za) en € 20 (zo) of € 30 voor een combiticket. Aan de kassa kost elk ticket vijf euro meer.