Het is er altijd zo gemoedelijk, op Parkjazz. Zelfs een licht overtrokken hemel kon daar niets in de weg leggen, wel integendeel, de lichte temperatuurdaling maakte het festivalbezoek des te aangenaam. Drie concerten stonden er gisteren op het programma, in een clubtent, die speciaal daartoe met gezellige tafeltjes was uitgerust. Het podium blijft relatief klein, wat ook al de sfeer ten goede komt, en de videomensen leken er toch minder opdringerig dan men van zo’n festivals tegenwoordig gewoon is. Op twee schattige retro afgeronde beeldschermen links en rechts van het podium werd het beeld geprojecteerd. Tijdens het eerste concert was dat nog in passend zwart/wit, voor de andere twee concerten schakelde men helaas over naar kleur.
Het Alano Gruarin Trio feat. Carlo Nardozza mocht de spits afbijten. Ik heb het wat moeilijk met pianist Gruarin, een ongetwijfeld begenadigd muzikant, die evenwel net dat ietsje meer mist om de druk van een trio te kunnen dragen. Trompettist Nardozza stak er alras met kop en schouders bovenuit, en het was grotendeels zijn verdienste dat dit concert een trede hoger werd getild.
Het verschil tussen Gruarin en Harmen Fraanje was dan ook groot. Het laatste concert met Fraanje liet ons met een wrange bijsmaak achter (cfr Gentblogt), maar de pianist heeft die kleine misstap meer dan goedgemaakt. De improvisaties en harmoniëen die hij gisteren uit de piano tokkelde, van begeleider tot leider, gaven blijk van vakmanschap en passie. Philip Catherine, die bij de meest gunstige beoordeling als arrogant kon worden omschreven en mede daardoor als overrated werd bestempeld, ontdooide niet alleen helemaal, maar warmde zelfs zodanig op dat ook wij uiteindelijk om de muur van afstandelijkheid heen konden om te genieten van wat de man allemaal in zijn mars heeft. Dit duo was een match made in heaven, en het concert was dan ook navenant als formidabel te omschrijven. Dit concert alleen was de kost van het entreegeld meer dan waard.
En dan was er Ramón Valle. Niet meteen ’s werelds beste redenaar, maar welk een energie achter die piano. Een perfecte afsluiter –en al zeker bij zulk een temperaturen. Het publiek was er helemaal voor in de stemming en bezorgde de man aan het einde spontaan een staande ovatie. De muziek is vooral ritmisch sterk –een percutieve piano, een stevige drum en een sterke contrabassist zorgen voor flitsende groove. Cubaan Valle speelt nochtans niet meteen Latijnse-Amerikaanse muziek, maar heeft het Cubaanse idioom slechts subtiel in zijn stukken verwerkt (de invloeden zijn wel degelijk merkbaar). Hoewel ik er niet onverdeeld van overtuigd ben dat de muziek zich op cd laat opvallen, daar, op dat moment, in die tent in Kortrijk, klonk het zoals het moest.
Parkjazz, op zaterdag 3 en zondag 4 juli in het Begijnhofpark van Kortrijk. De toegang kost in VVK € 15 (za) en € 20 (zo) of € 30 voor een combiticket. Aan de kassa kost elk ticket vijf euro meer.