deleteme

Op The Online Photographer, het weblog van Mike Johnston (die met The Sunday Morning Photographer geruime tijd een column had op The Luminous Landscape), werden recent twee artikels geplaatst over fotokritiek in het internettijdperk: Great Photographers on the Internet, en Cartier-Bresson Booted from Flickr. In het laatste geval gaat het over de deleteme groep op flickr. In de artikels wordt beschreven hoe de werken van beroemde fotografen zouden worden bekritiseerd, en hoogst waarschijnlijk de grond zouden worden ingeboord. Michel vraagt zich af hoe die kritiek moet worden benaderd.

Ongeveer een jaar geleden (het zal ergens in augustus of zo geweest zijn), ben ik een tijdje ‘lid’ geweest van die groep. Toen al waren er een paar die onder eigen naam foto’s van Grote Meesters™ ter beoordeling instuurden, en die achteraf genadeloos werden afgeslacht.

de panne (ii): kiteHet doel van het spel is zo snel mogelijk 10 maal met hetzij saveme, hetzij deleteme te worden getagged. De eerste keer toen ik een foto heb ingestuurd –en die binnen de kortste keren deleteme10 kreeg toegewezen– heb ik me er een klein beetje in druk gemaakt. Een klein beetje, want het was een zeldzame foto waar ik zelf niet geheel ontevreden over was (cfr afbeelding links). Toen heb ik zelf een wat meegespeeld met the rating game, en ik heb getracht bij de foto’s waar ik een saveme of deleteme aan toekende meteen ook een motivatie te plaatsen die verder ging dan ‘blèèèrgh’ of ‘wijs’. Maar dat is niet het doel van het spel.

In de deleteme groep is het de bedoeling zo snel en zo clever mogelijk een commentaar te spuien op een foto –tenminste, zo was het toen toch, en het ziet er niet echt naar uit dat het veel veranderd is. De meest actieve deleteme leden zijn mensen met teveel vrije tijd en lossen elkaar af in een 24 uurschift. Allemaal gezellig en zo, maar de deleteme groep is niet meteen de aangewezen plaats voor gefundeerde kritiek. (Achteraf heb ik diezelfde foto ook in een andere groep aangeboden.)

Wat ik wil zeggen: ik hecht geen enkel waarde aan kritiek van de onbekende, grotendeels anonieme massa op internet. Of het nu om zo’n flickr groep gaat, of Belgium Digital, of zelfs het forum van Fred Miranda. Niet dat die sites nutteloos zijn, maar enkel dat alles wat je daar leest met een grote (subjectieve) korrel zout dient te worden genomen.

Wanneer daarentegen Djivi, of Michel, of Hans, of Steven, of i., of Pietel, of Fred, of … iets over mijn foto’s te vertellen heeft, dan zal ik met veel aandacht luisteren. Want ik weet (min of meer) waar die mensen voor staan, en ik weet hun bemerkingen te plaatsen in de (hopelijk) juiste context.

vijftig millimeter

50mm sucks. Het is te groot, het is te klein. Op mijn Nikon is het de 75mm die ik nooit nodig heb: te groot voor dichtbij, te ver voor close-ups; en wegens de 50mm rechte lijnen biedt het mij niet het gewenste perspectief. Op mijn Leica is het te saai, want ik moet te ver staan om er genoeg op gevuld te krijgen, en als ik dichtbij wil dan moet ik op 70mm afstand blijven, want dichter wil hij niet focussen. Ik wil af van die optiek.

Mijn 17-35 op Nikon is een barslechte lens. Chromatisch en andere aberraties zijn haar deel, en hoewel het de lens is waarmee ik mijn digitale SLR tocht ben begonnen, heeft ze in bijna een jaar geen deel meer van mijn equipement uitgemaakt. Wijd op de huidige 1,4x digitaal werkt niet voor mij. De 10,5mm fisheye wil ik nog wel graag op mijn toestel vijzen, maar alles tussen dat en de 70-200 heeft voor mij geen nut. De vijftig mag dan nog full time als body cap dienen, echt gebruikt wordt hij daarom niet. Digitaal is voor tele. En voor snelle resultaten. Crop factor sucks. Veel meer dan vijftig millimeter.

Zondag, op ParkJazz, zal mijn standaard uitrusting bestaan uit de D70 + 70-200 (op ISO500), en de Leica met 50 en 90mm. Net zoals Perre zal ik een twee-, drietal films meehebben, de Fuji Superia 800 (of 1600) en de Fujij Neopan 1600; en misschien de Kodak T400CN. De Neopan heeft zijn degelijkheid al lang bewezen; de T400CN ook, maar daarvan ligt de gevoeligheid te laag (lees: onbruikbaar op BNRF); de echte test zal de Superia 800 zijn. Als ik daar behoorlijke resultaten mee krijg, dan zou ik wel eens op BNRF de helft digitaal, en de helft analoog durven werken. Het voordeel van T400CN en Superia is dat ik ze bij het lab kan binnengeven, en de volgende dag reeds ontwikkeld terugkrijg; bij de Neopan moet ik of een paar dagen wachten –en dat gedul heb ik niet– of zelf ontwikkelen. Ik heb nog een tiental rolletjes van BNF en Middelheim van vorig jaar liggen, die op ontwikkeling wachten. Niet alleen tijdgebrek, maar voornamelijk ‘nut’ is daartoe de reden. Eenmaal ontwikkeld, kan ik met de negatieven niets aanvangen: geen doka om af te drukken, geen scanner om te digitalizeren.

Waarom is er geen labo-service voor z/w als die voor de C41 (kleur en T400CN)?

ijsbergtopke

Maar allez, dat hoeft allemaal toch niet lang te duren?

  • database analyse + voorstel tabelstructuur conferentie
  • een consultant vinden voor een ‘audit’ van onze ‘informatiestroom’
  • een roadmap opzetten voor een ‘informatiestroom’ project

Sinds gisterenavond is het beginnen binnensijpelen, en het moet allemaal vóór maandag klaar zijn. Want er moet feedback op komen, en daarna ben ik een tiental dagen met vakantie.

Ach ja, vakantie:

  • een inleidend artikel schrijven over BNRF voor draai om je oren
  • bespreking dag 4 BNRF voor Het Project
  • neotec monopod bestellen voor BNRF
  • maand- en kwartaaloverzichtjes blog in elkaar flansen
  • eindelijk reactie op brief advocaat schrijven

Ook allemaal tegen maandag. En zonder naar mijn melklijst te kijken.

(Maar eerst lunch. Tijd voor een broodje Exki.)

[Update] Note to self: niet vergeten: foto i. en foto Bram W.

yotta

Ons Tessa heeft het ook zitten. Opgescharreld van mij, heeft het voor haar natuurlijk iets meer consequenties gezien haar voorgeschiedenis van astma, allergieën en andere luchtwegtoestanden. Ik moest ze vanochtend ei zo na niet aan het bed vastbinden, want ze had voorbereidingen, patiënten, en andere zaken die op haar lagen te wachten. Allemaal waar natuurlijk, en ze is in haar werk veel onmisbaarder dan ik in het mijne (denk verhoudingsgewijs aan yotta vs yocto), wat ik meteen als argument kon gebruiken (als ge u nu niet verzorgt zult ge zonder twijfel voor langere tijd ‘out’ zijn –de vorige keer liep ze met een longontsteking rond).

Ze blijft dus thuis, zodat ze maandag opnieuw kan gaan werken, en zondag meekan naar ParkJazz.

(ex-)chef: join me

From: Chef <chef @work.org>
Date: 19-apr-2006 9:09
Subject: See you there
To: x <x@work.org>, y <y@work.org>, z <z@work.org>

Dear friends,

Join me!!!

Chef

[Update:] Dit komt uit de inbox. Zoals ik in de commentaar zei: je houdt het niet voor mogelijk. Geen van de (9) recipiënten die erop gereageerd heeft. Chef werd evenwel betrapt, en verplicht een e-mail met verontschuldigingen rond te sturen. En daarmee is de kous blijkbaar af. Ongelooflijk.

[Update 2:] Ik heb het eraf gehaald. (Een primeur !) Het zal nog wel ergens in de RSS readers rondwaren, maar dat maakt niet uit. Ik was geschokt (en dat gebeurt me niet gauw) toen ik de bewuste e-mail onder ogen kreeg, maar dit heeft hier geen plaats. Hoe minder dergelijke dommigheden verspreid worden, hoe beter.

rommelmarkt

Niet alleen op de (Oude) Beestenmarkt valt er ’s zondags iets te beleven, als je een beetje verder doorsteekt, kan je meteen ook naar de rommelmarkt op Sint-Jacobs!

rommelmarkt (i)

Allez, rommel; brocant noemen ze dat, geloof ik (al staat het woord niet in van Dale). Voor elk wat wils: van Jommekes aan dumpprijzen tot vazen van Gallé. (De prijzen zijn ondertussen wel goed gekend, maar toch, er zijn zeker nog buitenkansjes.)

rommelmarkt (ii)

(En voor wie het zich mocht afvragen: ik heb wel degelijk de smaak van het analoge gebeuren opnieuw te pakken.)

BNRF dag 3: nog meer vrijkaarten

U weet het onderhand al: bij Het Project geven we twee maal per week vier vrijkaarten weg voor het Blue Note Records Festival.

Tot vrijdagmiddag kan u nog het goede antwoord op de prijsvraag naar de redactie-mailbox van Gentblogt sturen. En wie weet wint u wel één van de vier dagkaarten voor Paolo Fresu, Nathalie Loriers, Romano/Sclavis/Texier, en Charles Lloyd! Een hoogdag, die zondag 16 juli, als u het mij vraagt.

Waag uw kans!

Loriers - Joris - Aerts (i) Chemins Croisés Quintet (ii) Chemins Croisés Quintet (i) Chemins Croisés Quintet (iii)

Parkjazz (Kortrijk)

Het is het jaar van de lustra. Voor de vijfde keer vindt het festival Parkjazz plaats in Kortrijk, en net zoals de vorige edities ziet het programma er zeer behoorlijk uit.

  • Jazzisfaction (B)
  • Jef Neve Trio (B)
  • Wojtek Staroniewicz’ Hand Made (PL)
  • Roy Hargrove Quintet (USA)

Net zoals Middelheim, gaat Parkjazz ook duidelijk de gemoedelijk familiale toer op. De eerste set begint om 15u, de laatste reeds om 20u; en er is kinderopvang voorzien. Wij slaan er onze tenten alvast op, komende zaterdag zondag.

Parkjazz, 2 juli 2006, vanaf 15u in het Magdalenapark te Kortrijk; kaarten 20 EUR (17 EUR VVK)

CNQ in Gent

Arnozza (vi)

U krijgt maar liefst drie keer het Carlo Nardozza Quintet in Gent:

  • op 24 juni (14u) als afsluiter van het Jong Jazz Talent in Gent concours in het Duvel Droomschip aan het Emile Braunplein (gratis!)
  • op 13 juni (20u) als voorprogramma van Dianne Reeves op de opening van het Blue Note Records Festival in de concertzaal van de Bijloke (betalend)
  • en op 1 juli (15u30) op de opendeurdag van Kunstberg, in de Abrahamstraat (gratis! –vermoed ik)

Ge zoudt wel zot zijn om u niet op minstens één van die dagen te kunnen vrijmaken.

boekenwurm

Kijk, dit vind ik lichtelijk fantastisch. Des avonds (en des weekends) nestel ik mij samen met Henri –in afwachting van T.– knus in de zetel of het bed, met een boekje. Voorlopig leest hij Jommekes, in opperste ontspanning, en doof en blind voor wat er buiten het verhaal rond hem gebeurt. Soms ontsnapt een schaterlach of wordt om een kort woordje uitleg verzocht, maar dan verdwijnt hij weer, met zijn neus in het boek, de gedachten in het verhaal.

Ach, de herkenning.