geen benul

Ik heb het genoegen gehad het Post-verhaal van Michel al IRL te mogen horen. Het is zonder meer verbazingwekkend hoe sommige mensen –vaak zogenaamde intellectuelen of managers op kop– geen flauw benul hebben van het werk dat wordt verzet door mensen die wat lager op de carrièreschaal zijn terecht gekomen.

En ja hoor, het zijn niet allemaal helden. Maar er zijn daar veel meer mensen die onderschat worden in hun job, dan overschat. En ik zou wel durven beweren dat u geen recht van (tegen)spreken hebt als u er niet zelf hebt gestaan. Of hoe komt het, denkt u, dat management slechts bij hoge uitzondering voeling heeft met de werkvloer?

niet gepresseerd

Vanochtend heb ik een paar treinen laten passeren. Ik voelde me te uitgeput om opnieuw met de motor naar het werk te gaan –ik ben een beetje ziek– maar ik had evenmin zin om me op te jagen. “Je ne suis pas pressée“, zei stagiaire B. trots tegen mij daarnet. Stagiaire B. is heeft de Amerikaanse nationaliteit, en zo probeert hier en daar een paar woordjes Frans op te pikken. “La semaine prochaine je veux apprendre le néerlandais.” Gepresseerd was ze zeker niet, want het duurde een kwartier om die zin uit te spreken. En dan mag u al blij zijn dat u haar Engelse tongval er niet bij hoort.

De krant zat niet in de bus, vanochtend, dus ging ik nog gauw een stripverhaal van op mijn nachtkastje halen voor bij het ontbijt. Lezen bevordert de spijsvertering –maar zeg dat maar niet tegen Henri. De madam bleef onderwijl rustig voortslapen (ze kan het gebruiken), en we hebben Henri getraind niet naar beneden de komen voor zijn wekker afloopt –en op weekdagen is dat om 07u00.

Even voor ik het huis verliet stonden ze allebei op, en eigenlijk had ik nog de 07u17 (naar Brussel Nationaal Luchthaven) kunnen nemen, of de 07u27, maar Michel had mij geleerd dat –terwijl ze op de 07u27 allemaal staan te dringen– er altijd plaats is op de 07u30. Dus heb ik twee treinen laten wegrijden. Ik kan evengoed nog wat lezen, hier in de ochtendzon, zo dacht ik, in plaats van weer veel te vroeg op het werk aan te komen.

Dus was ik een beetje later dan gewoonlijk op het werk (een kwartier), en daarom ga ik zo meteen ook een beetje later vertrekken. Er gaat er een trein om 16u23, om 16u31 en om 16u48. Maar misschien ga ik eerst nog wel een koffie drinken. Ik ben niet gehaast.

tout se transforme

Maandag stond ik toevallig met Collega D. in de Delhaize, hier om de hoek van het gebouw waarin we beiden werken. Samen met haar met man was ze tijdens het weekend naar een optreden van Collega Martini getrokken. Er stonden een aantal groepen op de affiche, en ze merkte droogjes op dat de muziek helemaal van dezelfde soort was als waar ze tien jaar geleden ook al (graag) naar luisterden.

Diezelfde namiddag had ik een discussie met Collega E. (van de tweeling) en nieuwbakken stagiaire B. over vintage.

“Polka dots are so vintage,” merkte stagiaire B. op, “and they’re from the late 80s early 90s.”

“But polka dots are from the 50s”, bracht Collega E. uit, terwijl ze haar ene wenkbrauw wat hoger optrok.

“Rien ne se perd, rien ne se crée, tout se transforme”, schreef Antoine-Laurent de Lavoisier al –mensen die een minimum aan wetenschappelijke opleiding hebben genoten, zou deze naam bekend in de oren moeten klinken.

Gisteren heb ik –eindelijk– naar Ki-duk Kims Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring gekeken, en ik moet zeggen, ik was er perfect voor in de mood. De film gaat over de continuïteit van het leven of –vanuit een ander perspectief– de nutteloosheid om daartegen in opstand te komen. Sluit perfect aan bij het voorafgaande.

(Eigenlijk wou ik iets schrijven over profileringsdrang, en hoe ik vaak niet begrijp waarom mensen dat altijd zo belangrijk vinden. Maar het zal voor een andere keer zijn.)

ik ben een milf

Nu goed, de titel is een citaat, ik ben tot nader order nog niet van geslacht veranderd. (Which begs the question: bestaan er ook filfs?) Tori Amos –uitgesproken feministe volgens het blad waaruit ik deze nonsens haal– omschrijft zichzelf in haar single Big Wheel als milf –Collega Martini zal zich vergenoegen in het feit dat ik de denominatie zo vaak in één blogpost herhaal. Ze geeft er vanzelfsprekend een hele draai aan:

Dat is een statement, ja. Een opgestoken middenvinger naar dat seksistische onderscheid tussen moeder en hoer.

Bent u ook reeds in slaap gevallen? Mijn madam is moeder en hoer en wetenschapper en muze en minnaar en broodwinner en alles wat wij maar in ons hoofd halen dat ze zou kunnen zijn. En daar hebben we eigenaardig genoeg geen feminisme (meer) voor nodig. Toch niet van dat soort. Dergelijk feminisme graaft zijn –verschoning: haar– eigen graf.

Enfin ik weet niet goed waartegen ik mijn pijlen het eerst –of het hardst– moet richten: tegen het oudbollige soort feminisme van ‘uffrouw Amos –wiens muziek ik zeer op prijs kan stellen (al heb ik haar jongste telg nog niet gehoord) maar die op geen enkele manier met een milf kan worden verward–, of tegen het puriteins-conservatisme van het (niet) voornoemde blad, dat de milf uit de geblokte titel van een preutse asterisk voorziet die pas aan het eind van het interview, vier bladzijden verder, wordt uitgelegd:

(* ‘Mom I’d Like to Fuck’. Meer info over dit –euh– interessante fenomeen vindt u volop op het internet.)

De bekrompenheid, de idiotie! Terwijl mainstream media eigenlijk de verplichting zou moeten hebben dit fenomeen met open armen tegemoet te treden, al was het maar omdat het diametraal tegenover de uitgemergelde modellen op de catwalk staat. Milfs zijn immers vrouwen van vlees en bloed —soccer moms worden ze soms ook wel eens genoemd, al ben ik geen specialist ter zake. Ach het is soms ook allemaal veel te voor de hand liggend.

warm

> bloos <

Ik kreeg het even helemaal warm van de reacties, gisteren. Zowel online als offline, want ik beschik momenteel waarschijnlijk over de grootste voorraad zoethout van gans Gent. Ik heb wel drie verschillende zoethoutthees en drie stère zoethouttakken (herkomst oa. de apotheek en Temmerman). Met gebruiksaanwijzing overigens (Best wat laten weken in water alvorens erop te kauwen!).

Mijn oprechte dank. (Straks word ik nog misantroop-af.)

wie met vuur speelt…

Stel, u bent een kapperszaak, en u hebt de geneugten van internet ontdekt, inclusief de manier waarbij recente commentaar op een artikel, dat artikel én die commentaar opnieuw op de homepage van een weblog brengt. Dan verschijnen daar met plotse regelmaat reacties afkomstig van eenzelfde IP nummer, en door mensen die zichzelf enkel met de voornaam bekend maken. En altijd wordt eenzelfde kapperszaak (niet die waarover het artikel ging overigens) de hemel in geprezen.

Tot er plots iets misgaat:

Al toen het net gewassen was zag ik dat het helemaal geel zag vanboven. Ik sloeg lichtjes in paniek en vroeg of dit normaal was, waarop ze antwoordde dat dat normaal is wanneer het nog nat is. Haar lompe, onbekwame assistente begon mijn haar te brushen en al meteen zag ik dat het scenario rampzalig zou worden. De tranen kwamen in me op. Mijn haar! Mijn haar!

U onderschat overigens de lezers maar beter niet:

Voor ik het vergeet: het is door deze site dat ik besloot naar Exact te gaan. Nu ben ik er echter vrij zeker van dat “kapsalon” Exact zélf die berichten hebben gepost.

Tsja.

hallo?

“Hallo?”

-…

“Hallo? Beste buurman, beste buurvrouw? Kan ik u even spreken?”

-…

“Hallo? Ik zie u zitten hoor, als u even naar links kijkt, ziet u mij ook. Kan ik u even spreken? Of moet dit echt via advocaat en vrederechter? Nee toch?”

-…

“Wij zouden graag even met u spreken, maar het kan best zijn dat het nu niet voor u past. Maar het is dus echt wel een blijvende uitnodiging. Onze deurbel zit vooraan, als u er klaar voor bent hebt u maar aan te bellen anders.”

-…

“Of u kan ook gewoon nu antwoorden natuurlijk?”

-…

“Nee? Toch niet? Wij zouden echt gewoon graag eens met u praten, denkt u dat dat mogelijk is?”

-…

“Nee dus. Enfin, de uitnodiging blijft. Nog een prettige namiddag in elk geval.”

-…