Categorie: samenleving

discriminerend

Rechter vindt website Rent-a-Wife discriminerend, staat vandaag onderaan op pagina 9 van DM te lezen. Begin april lanceerde webagentschap Emakina in opdracht van Home Entertainment Services een teaser website om hun dvd-verhuurservice te promoten. Op de site, Rent-a-Wife, kon je schijnbaar een vrouw inhuren. Wie bleef doorklikken kreeg uiteraard geen vrouw thuisbesteld, maar kwam terecht op de site van DVD Post.

Zelfs iemand met een I.Q. van 20 had door dat het om een satire ging. Blijkbaar wonen er in België mensen met een nog lager I.Q., want daar kwamen al gauw de PS, de consumentenorganisatie OIVO en het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen aanzetten. En rechter Marc D’hoore, die er niets anders op vond dan hen gelijk te geven.

Niet dat Emakina geheel vrijuit gaat in deze. Het webbedrijf moet net zoals Home Entertainment Services een dwangsom van 2.500 EUR betalen als zij de campagne herhalen. De campagne herhalen zit er vanzelfsprekend niet in, dus maakt CTO John Deprez in DM gewag van een billijke veroordeling.

“Er is niks waar we ons persoonlijk ongelukkig over moeten voelen, dus we hebben er geen enkel probleem mee. Nu weten we waaraan we ons moeten houden.” De kans dat het bedrijf in beroep gaat, is dan ook uiterst klein. “Daarover moet de raad van bestuur beslissen. Maar ik weet niet of we erbij zullen winnen door in beroep te gaan.”

Ach, en de volgende die een satire publiceert mag dan meteen voor de rechter verschijnen, gezien het precedent dat u in uw zog achterlaat? Fraai is dat.

De site werd overigens beschaafd verwijderd. Google is evenwel uw vriend, en wie de oorspronkelijke versie heeft gemist, kan ze nog steeds bekijken.

overbodige luxe

Schrijft Agnes Goyvaerts vandaag in De Morgen:

Een geval van struisvogelpolitiek

Ik was in Londen, de voorbije dagen. Ik had me voorgenomen om niet naar handtassen te kijken, maar uit professionele interesse doe je het dan toch. Gelukkig vind ik de meeste ‘It’-tassen lelijk. Potsierlijk groot, met al dat gefrons en die zware, vergulde sluitingen, als waren het plofkoffers. Het is niet aan mij besteed en dat is maar goed zo. Zo liep ik fluitend door Selfridge’s, tot ik ineens dacht, die daar, die zou me nog iets zeggen. Wit struisvogelleder (past bij mijn horlogebandje), eenvoudig van vorm, een beetje als mijn doordeweekse boodschappentas, en zonder bling. Even kijken wat dat moet kosten. Ik land meteen terug op aarde: 1.995 pond, snel omgerekend 2.890 euro of een kleine 120.000 frank. Euh? Zijn er mensen die dat kunnen betalen? Zijn er mensen die dat überhaupt willen betalen? Jazeker. Maar zijn we dan nog wel goed bezig?

Euh? Goyvaerts is ‘lifestylejournaliste’, die zich bezig houdt met het schrijven over luxe-artikelen. Luxe-artikelen, zaken die je dus pas koopt nadat je eerst je zuurverdiende geld hebt uitgegeven aan levensnoodzakelijke dingen zoals voedsel, tandpasta en wc-papier. Luxe-artikelen zijn per definitie duur en overbodig. (Pleonasme, heet de stijlfiguur waar u naar zocht.)

Er zijn ook échte doordeweekse handtassen te koop voor pakweg 8 euro of een kleine 400 frank. Echt wel. Als u serieus goed bezig wil zijn, schrijf dan over de goedkope zaken in uw column, in plaats van de dure. Schrijf over de kringloopwinkels, over rommelmarkten, over betaalbaar design i.p.v. een forum te bieden aan hyper-dure zaken. Niet dat ik daar iets tegen heb overigens, maar wel tegen de schijnbare noodzaak om daar achteraf hypocriet over te gaan doen. Want ik heb geen nood aan een fashionista die een sociaal geweten pretendeert. Dat is overbodige luxe.

premies

“Aan de hand van een paar vraagjes zouden we uw beleggersprofiel willen opmaken”, zo sprak Annie, de financieel adviseur van mijn bank.

Die opmaak van een beleggersprofiel is het gevolg van de Europese richtlijn Markets in Financial Instruments Directive (MiFID), die op 1 november van kracht wordt. Een van de pijlers van MiFID is de opmaak van een beleggersprofiel van elke bankklant zodat misverstanden over de risico’s van sommige beleggingen worden vermeden. zo stuurde Belga rond op 22 augustus.

Weinig verrassend kwam ik als een conservatieve belegger uit de kast.

“U investeert uw geld waarschijnlijk in de verfraaiing van uw woonst”, polste Annie voorzichtig. En aangemoedigd door mijn instemmend geknik, vervolgde ze: “dan maakt u waarschijnlijk ook gebruik van premies.be?” Waarop ik opnieuw mijn hoofd bijna van mijn lijf knikte.

Van premies.be had ik evenwel nog niet gehoord. Bovendien had ik haar waarschijnlijk verkeerd begrepen, want op die url is ook niks te zien, behalve The page cannot be found. Na een snelle google kwam ik niet alleen op vlaanderen.be bij premies en subsidies terecht, maar ook bij premiezoeker.be: Er zijn 1991 premies beschikbaar.

Wanneer we onze zoekcriteria beperken tot, pakweg, Gent komen we nog op 74 premies uit, netjes opgesplitst tussen Federale, Vlaamse en Provinciale, netbeheerder en gemeentelijke tegemoetkomingen. U kan uw zoekcriteria nog verder vernauwen, door een ietwat (te) uitgebreide vragenlijst in te vullen, of u kan de tegemoetkoming naar keuze rechtstreeks aanklikken voor meer informatie. Verdomd handig, en die site zit meteen in mijn bookmarks.

“U werkt dus bij Gentblogt“, had Annie enthousiast opgemerkt aan de volmacht in mijn rekeningenlijst. “Ik heb die site al een tijdje bij mijn favorieten staan hoor.”

onverdraagzaam

Smak! Ik morste net geen gloeiend hete koffie toen de stoel achter mij hardhandig tegen de mijne werd geschoven. Het is soms wat krapjes, in de gelegenheid waar het gebeurde, en wie daar niet vaak langskomt, verliest dat dan ook makkelijk uit het oog. Niets wat een korte verontschuldiging –uit beleefdheid– niet oplost.

In plaats van een –al dan niet gemeende– ‘sorry’ klopte de heer met zijn volle hand op mijn rug. En nog eens. Ik kon me net op tijd omdraaien om een volgende klap af te weren. De heer in kwestie liet luid zijn misbaar blijken: “Ik mag mijn jas toch wel aandoen zeker?”

“Natuurlijk meneer, maar misschien kan u dat dan in het gangpad doen? U hebt mij al twee keer geklopt ondertussen.”

“En ik zal nog wel een derde keer kloppen ook!”

Toegegeven, daar had ik even niet van terug. De heer in kwestie was de (volle) pensioengerechtigde leeftijd ver voorbij, ergens in de 70 schat ik –al ben ik slecht in leeftijden schatten. “Dat meent u toch niet, meneer?”

“Weet ge wat het probleem is,” concludeerde hij, “ge zijt gewoon niet verdraagzaam.” Met welk een woorden hij mijn stoel nog een flinke stamp gaf, en het keurige etablissement hoofschuddend verliet.

J’ai des petits problèmes dans ma plantation

Jawel, ’t is komkommertijd! Hoe anders verklaart u de media-aandacht voor de Congolees die Kuifjes bezoek aan zijn land na 77 jaar nog steeds niet heeft verwerkt? (Helaas is revisionisme in België pas strafbaar als het over de genocide tijdens de Tweede Wereldoorlog gaat.)

Nee maar, Kuifje in Congo herschrijven. Wat volgt? Joseph Conrads Heart of Darkness misschien?

(De titel is toeval: dit liedje speelde namelijk op Radio1 toen ik de artikels in DM aan ’t lezen was eerder vanochtend.)

stripper

“Ge moet niet bang zijn, meneer,” sprak de jonkvrouw van maximaal 20 lentes terwijl ze haar boezem door mijn zijruit de wagen ingoot, “ik kom u niet aanvallen. Ik studeer aan de academie hier in Antwerpen, en wij hebben een stripverhaal gemaakt, en het is gewoon om te vragen of u er zo geen zou willen kopen.”

De manier waarop ze in mijn wagen stond gebogen, stond waarschijnlijk voor de chauffeur van de wagen links van mij, net zo weinig ruimte voor verbeelding toe over haar achterkant, als bij mij over haar voorkant. De spaghettibandjes van het topje dat tot vlak boven haar navel reikte –een plotse groeispurt misschien?– waren zichtbaar opgelucht dat haar borsten eerst nog waren gevat in de fuchsia kanten bh. Alleen Henri’s ogen waren mogelijks nog groter toen ook hij haar rondingen in de gaten had gekregen.

“’t Is allemaal marketing, jongen”, sprak ik hem bemoedigend toe, nadat ik de juffrouw had bedankt voor het aanbod.

jef en piet

Dat doet er mij aan denken: ze hebben daar heel proper sanitair, op het BNRFestvial. En als ik zeg proper, dan bedoel ik wel degelijk proper. Over de vloer wordt (zeer) regelmatig een dweil geslaan, de brillen én de urinoirs worden afgekuist, er is genoeg en deftig wc-papier voorhanden, en ge kunt uw handen wassen met welriekende zeep.

De prijs is navenant (0,50 € voor een beurt), maar in dit geval wordt die met plezier betaald (denk ik toch, met mijn perskaart mag ik gratis binnen).

Mannen blijven evenwel pubers, vooral als het bier is dat het lichaam langs de pisbuis verlaat. “Jef,” zij hij tegen zijn maat met zwaar Antwerps accent, “’t is hier zo proper dat ze al een juffrouke hebben klaarstaan om straks uwen piet af te kuisen.”

suissekes

Gisterenavond had ik 20 chocolade suisses, 15 chocoladekoeken en 15 boterkoeken besteld, die ik vanochtend met Henri heb afgehaald. Treinreizen met zo’n hoeveelheid was niet evident; de twee grote zakken en de oversized taartdoos voor de suisses nemen nu eenmaal volume in. En om 9u01 blijken er nog veel mensen naar het werk te vertrekken. Ik had net drie plaatsen op een vierzit bemachtigd –het laatste zitje werd ingenomen door een vastslapende forens– toen een met morbide obesitas geplaagde vrouw zuchtend en steunend voor mij plaatsnam.

– “Excuseer mevrouw,” probeerde ik vriendelijk, “maar die plaats was voorzien voor mijn zoontje. Zou u het erg vinden om op één van die vrije plaatsen daar te gaan zitten?” (En er waren nog veel vrije plaatsen.)

“Zijt ge met meer dan twee dan, misschien?”, spoot er giftig uit.

– “Erm, nee, mevrouw, maar zoals u ziet heb ik hier een hele berg patisserie mee, die ik liever niet op het bagagerek vermorzeld zie worden”.

“Ge wilt zeggen dat ik mij moet verplaatsen voor een paar taarten?”

– “U moet helemaal niet, maar ik zou het wel zeer vriendelijk van u vinden.”

Enfin, ze bleef nog even protesteren, mijn persistente beleefdheid en het ondersteunend gemonkel van de medereizigers noopten haar uiteindelijk toch tot verplaatsen. Evenwel niet zonder eerst nog eens bijzonder dreigend naar mij en daarna zeer afgunstig naar mijn koeken te hebben gekeken. (En ja, ik heb getwijfeld om er haar één aan te bieden.)

oei. politiek!

Kijk, hoe harder de salondemocratie zich blijft richten tot het vaak zelfverklaarde intellectualistische deel van de bevolking, des te harder ze wordt afgestraft. Laat ons hopen dat ze er deze keer wél een les gaan uit trekken. “We moeten naar onszelf kijken”, laat Johan Vande Lanotte in DM optekenen. En dat is alvast een goed begin.

what you think is right is wrong

Te mooi om aan voorbij te gaan, en altijd handig om wat perspectief te krijgen in deze tijden van verkiezingen: 26 Reasons What You Think is Right is Wrong [via].

Een beetje doorklikken, en minstens evenzeer interessant is deze uitgebreide lijst van cognitive biases op Wikipedia.

Sociale netwerken (en dus ook –alle– politieke groeperingen) vallen bijvoorbeeld heel makkelijk ten prooi aan deze vooroordelen: group-serving bias, ingroup bias en system justification. Om maar iets te zeggen.