muziek – Pagina 91

concerten 200605

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

Musica Dal Vivo / 07-05-2006 / Opatuur / *(*)
Veel Rota, veel Italiaans, zeer veel humour en interactie, maar weinig beklijvend. Jazz met ankers in de klassiek muziek –ik begin het steeds eigenaardiger te vinden dat ik nog geen Gerschwin of Mancini ben tegengekomen in mijn concerten. (bespreking)
Marc-André Hamelin: Beethovensonates / 11-05-2006 / De Bijloke / ***(*)
Wat dit recital van haar vierde ster verhindert, is voornamelijk het publiek. Er was een GSM, die onlangs het vriendelijke verzoek bij het begin van het concert toch door de luidsprekers van zich liet horen, en het vele geroezemoes (hopelijk beperkt tot de directe omgeving waarin ik mij bevond) van de mensen die toch maar te kennis wouden geven hoe goed ze Hamelin wel vonden. Daarin hadden ze overschot van gelijk, al had ik liever dat ze hun bewondering tot na het concert hadden bewaard. Hamelin speelt met zeer veel subtiliteit in een breed spectrum. Deze Sonates waren voor mij een revelatie, die ik met graagt aan hem toeschrijf. Ondanks het aanhoudende applaus en de staande ovatie, kregen we geen encore, maar op een of andere manier leek me dat ook niet betamelijk. Schitterend concert.
Toine Thys & Frederik Leroux / 14-05-2006 / Opatuur / **
Goed, maar weinig verrassend. Perfect om bij te ontspannen.
Spectra Ensemble: Kagel, Vermeersch, Van der Harst / 19-05-2006 / De Bijloke / ***(*)
Prachtig concert. Muziek met een knipoog, maar zonder al die arty farty toestanden die er soms met de haren worden bijgesleept (cfr Luigi Nono met Josse De Pauw). Zeer sterk en vakkundig uitgevoerd, waarbij Vermeersch en Van der Harst perfect in de windstreken van Kagel werden ingepast. Zeer overtuigend.
Van Oost, Verbist, Defoort / 28-05-2006 / Opatuur / **(*)
Het is altijd een plezier om te zien hoe muzikanten, die goed op elkaar zijn ingespeeld, met elkaar interageren. Ik ben een grote fan van het soort muziek dat Van Oost uit zijn gitaar tovert, en de integratie van blues roots en jazz is absoluut heerlijk om naar te luisteren. His guitar gently weeps, zo wordt gesuggereerd in de omschrijving bij Opatuur. Prachtige sound.

Zondag kregen we de geschikte bezetting voor dit druilerige excuus voor een seizoen, bij Opatuur. Gitarist Hans Van Oost bespeelt een glijdende gitaar waaraan hij een sound ontlokt die de blues opnieuw in de jazz brengt. Als duidelijke leider in het spel wist hij evenwel met bassist Piet Verbist (die u kent van het jef Neve Trio) en saxofonist Bart Defoort tot strelende harmonieën te komen (van standards tot eigen composities). En net zoals vorig jaar wist het publiek dat zeer te smaken.

Volgende zondag schijnt de zon bij Tuur. Dan komen twee Brazilianen in duo spelen, met muziek vol Latijnse roots die ze in hun jazz hebben verwerkt. Gitarist Victor Da Costa hebt u vorig jaar reeds aan het werk kunnen zien tijdens het Blue Note (Records) Festival, aan de zijde van Philip Catherine. Pianist Weber Iago was reeds te bluisteren bij Opatuur, in een ander duo, en komt op 4 juni terug voor het voorlaatste concert van het Tuur-seizoen.

Ook deze keer kan Het Project vijf vrijkaarten weggeven.

Op zondag 4 juni om 20u kan u terecht voor bij Opatuur (Citadellaan 17) voor uw portie Braziliaanse zon met Victor Da Costa en Weber Iago. Op 11 juni kan u er terecht voor het laatste concert van het seizoen, met Ben Sluijs op sax en Erik Vermeulen aan de piano. Toegang (zonder vrijkaart) 10 EUR.

tutu

Is er gisteren iemand naar de Hot Club de Gand getrokken om er naar Tutu Puoane, Ewout Pierreux, Yannick Peeters, en Herman Pardon te luisteren? Ik had verschrikkelijk veel zin om te gaan, maar 22u is verdomme (even) verschrikkelijk laat op een weekdag.

(Bovenstaande foto’s zijn van tijdens Jazz in ’t Park, augustus 2005 —flickr set)

concerten 200604

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

Vaganée, Machtel en Van Rossum / 02-04-2006 / Opatuur / ***
De Toverfluit / 08-04-2006 / Vlaamse Opera / **
Heel geslaagd voor het doelpubliek (de kinderen); cfr bespreking.
Jack Van Poll en Philippe Aerts / 09-04-2006 / Opatuur / ***
JL Rassinfosse en JPh Collard-Neven / 23-04-2006 / Opatuur / ***
Bert Joris, Nathalie Loriers en Philippe Aerts / 30-04-2006 / Opatuur / ***

Stuk voor stuk weer heel goede concerten, bij Opatuur. Veel humor, veel gedrevenheid, enthousiaste muziek van mensen die niet alleen graag doen waar ze mee bezig zijn, maar dat bovendien ook verschrikkelijk goed doen.

(concerten vorige maand)

verrassing

Hah! Zowel een film van Blue Note 2005 als een van Middelheim 2005.

Blue Note: De dansende juffrouw van Louie Vega & The Elements of Life; en vooral de ‘behoedde’ Tony Joe White.
Middelheim: ik dacht eerst Wayne Shorter, maar ik denk dat het de Dizzy Gillespie All-Star Band is.

[huilmodus]ik heb een negatiefscanner nodig[/huilmodus]

Blue Note Records Festival 2006

Van 13 tot 23 juli –traditiegetrouw zowat parallel met de Feesten— vindt het Blue Note Records Festival (BNRF) 2006 plaats. Locatie van het evenement is opnieuw de Bijlokesite, waar u gedurende twee extra lange weekends het beste van de internationale hedendaagse jazz en verwante muziek kan mee beleven. Op vijf jaar tijd is het Blue Note Records Festival (né Blue Note Festival) uitgegroeid tot een begrip. En met reden.

Jammer eigenlijk dat de Vlaamse Gemeenschap in dit verhaal moet achterblijven. Het BNRF werd door de beoordelingscommissie met een kluitje in het riet gestuurd omdat het festival te ambitieus, te megalomaan en te weinig onderbouwd zou heten. Een beetje verwonderlijk voor een festival dat niet alleen op de volle steun van de Stad Gent (en de Provincie Oost-Vlaanderen) mag rekenen, maar ook in het buitenland reeds voor een van de grotere Europese Festivals doorgaat. Op kwalitatief vlak dan toch.

Voor het lustrum haalde de organisatie een aantal mensen uit de vorige edities terug naar Gent, zodat we voor dit festival extra indrukwekkende namen op de affiche krijgen. En hoewel het festival met een dag werd uitgebreid (11 dagen i.p.v. 10), krijgt u nog steeds vier concerten per dag. Uitzondering is de openingsavond, waarop Carlo Nardozza, winnaar van het Jong Jazztalent 2005 concours, het festival mag openen samen met Dianne Reeves. Reeves was er reeds bij op de tweede editie van het BNRF, leverde recent de muziek voor de film Good Night, And Good Luck, en heeft ondertussen zowat de diva-status in de jazz bereikt.

Twee delen
Het festival bestaat uit twee delen, hoewel die sinds dit jaar niet langer geheel van elkaar worden gescheiden. Onder de noemer All That Jazz, brengt het eerste gedeelte voornamelijk de zuivere jazz (mainstream én avantgarde). De nadruk ligt op het luisteren (het is een voornamelijk zittend festival) en de affiche presenteert een staalkaart van de huidge stromingen. Een dag opent met een aanstormend talent, wordt gevolgd door een Belgische gevestigde waarde, een internationale naam, en sluit af met een artiest die eerder uitzonderlijk in België live te beluisteren valt. En dan hebben we het over saxofonisten John Zorn, Wayne Shorter en Charles Lloyd, trompettist Dave Douglas en pianisten Andrew Hill en Jason Moran, en het trio Romano/Sclavis/Texier, die vorig jaar African Flashback hebben uitgebracht, het vervolg op hun onvolprezen Suite Africaine uit 1999.

Vergeten we echter vooral Toots Thielemans niet (samen met zangeres Trijntje Oosterhuis), en Madeleine Peyroux, Kris Defoort, Erwin Vann, Nathalie Loriers en Eric Legnini. Miss Soul, door het Eric Legnini Trio uitgebracht eerder dit jaar, kunnen we niet genoeg aanbevelen.

Gezien vorig jaar de nadruk iets te veel op mainstream jazz was gelegd, heeft de organisatie erop gelet dit jaar ook de avantgarde een duidelijke plaats op het festival te bezorgen. Geconcentreerd rond het eerste weekend vinden we John Zorn, Jason Moran en het trio Romano/Sclavis/Texier terug, die de liefhebbers ook via de abonnementsformule (drie-dagen weekendpas) aan het werk kunnen zien.

Het tweede deel valt onder de noemer All That Jazz?, waarin wordt afgeweken van het jazz-pad om ruimte te laten voor fusion en Latijnse invloeden. Singer/songwriters Dr John en Randy Newman zorgen ongetwijfeld voor een volle tent. Maar er zijn ook Mariza, de charismatische fado zangeres die u vorig jaar reeds kon bewonderen, en Madredeus die reeds in de jaren 90 op een grote aanhang in Vlaanderen mochten rekenen. Of er zijn pianist Chucho Valdés en zangeres Cesaria Evora, en het waanzinnig talent van Roy Ayers in The Original superstars of Jazz Fusion. (Gent wordt overigens stevig vertegenwoordigd met Sioen en Skeemz.)

Ook tijdens dit tweede luik worden vaste waarden teruggehaald: zij die er op de allereerste editie bijwaren herinneren zich bijvoorbeeld vast de stomende en bijzonder gesmaakte doortocht van Maceo Parker, toen nog in het Gravensteen. Ten slotte kunnen wij u nu al de avond met Us3 aanbevelen. Deze band brengt immers een bijzonder funky interpretatie van jazz en we zagen in het verleden al schitterende concerten van hen. En hoewel de hoofdact voor die dag nog niet officieel bevestigd is, kunnen wij u nu al verzekeren: het wordt dansen in de Bijloke die avond…

Jong Jazztalent
Echte liefhebbers zijn ondertussen ook reeds bekend met de Jong Jazztalent muziekwedstrijd. De Jong Jazztalent wedstrijd is ondertussen al aan de zesde editie toen, en de kwaliteit van de groepjes neemt ook elk jaar toe. Van 16 t.e.m. 24 juli treedt per dag één groep op in het Duvel-Droomschip op het Gouden Leeuwplein (toegang gratis), die allen worden beoordeeld door een jury van jazzkenners, zoals Jempi Samyn, Mik Torfs, en jazzfotograaf Jos Knaepen. De winnaar van het concours speelt het openingsconcert van het BNRF 2007 en mag mee op tournee met JazzLab Series in het najaar.

Blue Note Records Festival, van 13 tot 23 juli 2006. Een dagticket kost in voorverkoop 23 EUR, en voor een weekendpas (drie dagen) betaal je 60 EUR. Voor het openingsconcert betaalt u 12,50 of 17,50 EUR naargelang de rang. De kaarten zijn verkrijgbaar via bluenoterecordsfestival.com, FNAC en Uitbureau Gent. Opgelet, alle prijzen zijn exclusief 2 EUR reserveringskosten per ticket.

(Deze aankondiging verscheen ook op Gentblogt. Met dank aan i. voor de aanvullingen.)

gemancinipeerd

Maar hoe zit het nu met Henry Mancini? Ik weet het, het brandt op uw aller lippen, maar u was net iets te bedeesd om het te vragen. Zal ik u uit uw lijden verlossen?

Henry Mancini –de man ligt ondertussen al twaalf jaar onder de (groene) zoden– is een componist van soundtracks voor film en televisie. U (her)kent hem ongetwijfeld van het Pink Panther Theme, en Moon River — thema van de film Breakfast at Tiffany’s met de goddelijke Audrey Hepburn naar een scenario van Truman Capote, wiens vertolker nog maar net een oscar heeft gewonnen –geheel onterecht als u het mij vraagt, maar wie ben ik.

Nog meer?

U kent zonder enige twijfel de (het ?) Peter Gunn Theme, al is het hoogst waarschijnlijk niet van de serie, maar van de film The Blues Brothers met Dan Aykroyd en de in 82 overleden John Belushi.

(Op zijn wikipedia pagina wordt hem verkeerdelijk het Love Theme From Romeo & Juliet toebedeeld, maar ik dacht dat die compositie van Nino Rota was.)

“Waar heeft hij het in godsnaam over?”, denkt u onderwijl.

Verschoning. Enigte tijd geleden –ik ben al vergeten wanneer, want ik heb verzuimd het in de catalogus in te geven– heb ik mij laten verleiden tot de aanschaf van de 3 cd-box Henry Manicini – Legends (voor een belachelijk lage prijs). Die cds liggen hier nu al drie dagen continu te spelen, en ik krijg er absoluut geen hoogte van (of laagte). Een aantal composites zijn helemaal niet van Mancini: een zeemzoete Beatles Medley; Raindrops Keep Falling On My Head; The Magnificent Seven; The Good, The Bad and The Ugly; The Godfather; Shaft; Airport Love Theme; Love Is A Many Splendored Thing; en Everything I Do (I Do It For You) van Bryan Adams godbetert. Muzak van de bovenste plank.

De cds in de box bevatten dus niet alleen muziek gecomponeerd door Henry Manicini, maar tevens muziek die werd gespeeld door Henry Mancini and His Orchestra. Muziek voor de melodramatische mens, die appelleert aan James Bond en James Last. ’t Is maar dat u weet wat u in huis haalt. (En eigenlijk geniet ik er wel een beetje van.)

De Toverfluit

Er was veel volk, op de matinee van de ‘kinderversie’ van De Toverfluit (Die Zauberflöte). Veel volk, maar lang niet alle plaatsen waren bezet. Ik schrijf met opzet ‘bezet’, en niet ‘verkocht’, want hoewel wij bijvoorbeeld onze kaarten reeds lang op voorhand hadden besteld (op 19 januari om precies te zijn), waren de beste plaatsen toen reeds gemarkeerd als bezet. Niets bleek minder waar. Het eerste balkon kende minder dan 50% effectieve bezettingsgraad, terwijl wij met gezinnen hebben gepraat die zich uit noodzaak hebben moeten opsplitsen tussen pakweg het tweede en het dierde verdiep wegens… gebrek aan plaatsen. En dat is een zeer spijtige zaak.

Over de voorstelling zelf (bijna) niets dan lof. Goed, de zang was misschien niet van topniveau (hoewel zéker niet slecht), maar het entertainmentgehalte en de inbelevingsgraad was hoog. Even was er zelfs directe interactie met het jonge publiek, en de opera leent zich bovendien überhaupt tot een ‘kinderversie’, gezien zowel de inhoud als de vorm. De Toverfluit is een Singspiel: een mengvorm waarin de dialogen die de verschillende aria’s verbinden, worden gesproken. Voeg daaraan toe dat de opera voor deze opvoering werd vertaald naar het Nederlands, en het jonge volkje kon perfect volgen (mits enige uitleg van mama of papa).

De Toverfluit bevat bovendien genoeg humor (Papageno) en leuke deuntjes: het liefdesduet tussen Papageno en Papagena, en de aartsmoeilijke aria Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen (Aria van woede en haat). Die laatste aria is wereldberoemd in de versie van Florence Foster Jenkins, die op haar beurt euhm befaamd was voor haar totaal gebrek aan zangkunst. (U kan het fragment beluisteren vanop die Wikipedia pagina.)

Het verhaaltje in een (hele kleine) notendop (deze versie was tot ongeveer de helft van de normale voorstelling ingekort). Sarastro houdt Pamina, de dochter van de Koningin van de Nacht, gevangen, om haar aan de invloed van haar moeder te onttrekken. De Koningin stuurt de jonge prins Tamino uit om haar dochter te bevrijden, vergezeld van Papageno, die op zoek is naar een vrouw. Zowel Tamino als Papageno slagen vanzelfsprekend in hun doel, en worden bovendien bongenoten van Sarastro, die eigenlijk met iedereen het beste voorheeft.

Deze opera biedt een heleboel scenografische mogelijkheden, die zich voor deze versie op een (voor de kinderen) overzichtelijke manier rond een reusachtig bed werden geconcentreerd. Papageno was sober behouden, wat enerzijds een beetje jammer was (iedereen houdt wel van vreemde vogels), maar anderzijds veel ‘acrobatie’ van het personnage toeliet.

Veel geroezemoes, veel uitleggende ouders, en vooral veel enthousiaste kinderen. Het hoorde er allemaal bij, en maakte deze voorstelling heel geslaagd.

De Toverfluit, gezien in de Vlaamse Opera, op 8 april 2006. Foto: OperaExplorer

(Deze entry is ook terug te vinden op Gentblogt)

CDs 2006 Q1

Aldus is het eerste kwartaal van 2006 voorbij. Een tijdje geleden had ik min of meer beloofd een –weliswaar beknopt– overzicht te geven van mijn cd-aanwinsten, waarbij ik vooral de écht goede cds zou tippen, en de écht slechte laten kantelen. Voor de middelmaat zoekt u zelf maar uit hoe het zit.

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

klassiek

Chopin: Nocturnes / Maurizio Pollini (piano) / 2005 / ****
Och kijk, de uitvoering van Pollini kent zijn gelijke niet. Dit is mogelijks dé definitieve versie van de Nocturnes. Quatsch natuurlijk, maar met deze cd haalt u een pareltje van een uitvoering in huis. Blind te kopen.
Orlandus Lassus: Psalmi Davidis Poenitentiales / Collegium Vocale Gent / 2006 / ****
Oh-oh-oh. Ik beken het, ik heb een zwak voor ‘vroege’ muziek, en in het bijzonder de polyfonie. Philippe Herreweghe brengt met zijn Collegium Vocale een uitvoering waar uw oren u dankbaar voor zullen zijn. Er bestaat geen muziek die rustgevender is, harmonieus, speels, en daarenboven, met psalmen zit u nooit verkeerd. Orlandus Lassus, in zijn veelheid van namen is een halve Vlaming, en een van de meest productieve componisten van zijn tijd (16eE). Een schitterende (dubbel)cd.
Mozart: Sonatas K 331 K 570 – Fantasia K 397 – Adagio K 540 / Tom Beghin (pianoforte) / 2006 / ****
Pianobouwer Chris Maene heeft speciaal voor Tom Beghin een pianoforte (naar Anton Walter, 1782) nagebouwd. Het resultaat is een Mozart zoals u die maar zelden hebt gehoord. Verschrikkelijk interessant om lezen is daarbij: Mozarts pianoforte onderzocht, gebouwd en bespeeld (Achtergrond bij een wereldprimeur).
Mozart: Complete Sonatas for Keyboard and Violin – Volume 2 / Rachel Podger (viool) – Gary Cooper (piano) / 2005 / ***
In mijn overzicht van 2005 had ik u er reeds voor gewaarschuwd. De combinatie Podger/Cooper is op zijn minst geslaagd te noemen. Heel geslaagd.
Philippe Boesmans: Julie / Kamerorkest van de Munt / 2005 / ***
Eigenlijk was ik van plan een lang en uitgebreid artikel aan dit werk te wijden. Tijdsgebrek en alles. Boesmans is een hedendaags componist, en dit is een verschrikkelijk goede hedendaagse… opera. Geen Verdi of Haendel, maar hedendaagse, best toegankelijke muziek. Probeer het eens; ik ben er enorm tevreden over. (Meer, en bovendien interessante info vindt u bij De Munt –waar Boesmans huiscomponist is– en bij La Médiathèque.)

jazz

The Fred Hersch Trio + 2 / 2004 / ****
Een al wat oudere cd, maar deze mag in uw collectie niet ontbreken. Ik heb The Fred Hersch Trio + 2 live gezien op Middelheim, maar de aankoop lang blijven uitstellen omwillen van de prijs. De prijs zal helaas niet snel zakken, want deze cd is elke cent waard.
Miss Soul / Eric Legnini Trio / 2006 / ****
Eric Legnini is de pianist die u reeds vorige zomer aan het werk kon zien met Stefano di Battista. Hier gaat hij zijn eigen weg, en leidt ons mee op een tocht doorheen zijn invloeden. Funky, pop (een prachtig nummer van Björk): dit is jazz waarmee u niet kan verkeerd zitten. (Serieus, dit is de ideale plaat voor iedereen die u over de schreef wil halen richting jazz-land.)
Live At Bradley’s II: the perfect set / Kenny Barron Trio / 2005 / ***
De opvolger van, hoe kan het ook anders: Live At Bradley’s, die in 2001 amper mijn CD-speler heeft verlaten. Invloeden vooral van Monk, maar het is vooral de kunde van Barron zelf die hier garant staat voor een goede plaat (en de belofte ook waarmaakt).
African Flashback / Romano-Sclavis-Texier / 2005 / ***
African Flashback is de opvolger van het reeds ruimschoots bejubelde Suite Africaine. En wat moet een mens daaraan toevoegen?
Narcissus / Narcissus Quartet / 2006 / ***
Dat ik een fan ben van Robin Verheyen, had u waarschijnlijk al begrepen. Edoch wil ik u nog evenzeer deze cd met lichte aandrang aanraden.

En terwijl we toch bezig zijn, wil ik graag nog even een lans breken voor werk van eigen bodem.

Jan Muës: Cool Cargo: ik heb het al gezegd, maar ik Opa Pettson uiterst dankbaar voor deze tip. Muës brengt met Cool Cargo een aantal prachtige standards. Zijn stem is een beetje wennen (zoals Wim Mertens), maar dit is een goede plaat.

War, van de Rawfishboys (Joachim Badenhorst en Brice Soniano) is evenzeer de moeite (de cd is waarschijnlijk enkel verkrijgbaar via de website).

Ook nog ’til now van de Hendrik Braeckman Group (feat. Bert Joris en Kurt Van Herck) en Personal Legend van het Pascal Schumacher Quartet.

(En nu hou ik op, voor u mij ervan verdenkt reclame te maken voor W.E.R.F. –mag ik gewoon even benadrukken dat we in België over een aantal schitterende jazz-muzikanten beschikken. Ja? Dank u.)

(Ik merk net dat ik geen cds heb laten kantelen. Dat wil daarom niet zeggen dat ik er geen ben tegengekomen. Maar positief is toch altijd beter, nietwaar?)

(Nu nog ergens de cds van Briskey, Moker en het Carlo Nardozza Quintet zien te vinden, dan kan ik die tegen de volgende keer ook opnemen in de ‘bespreking’.)

herhaling

Hah. U bent er weer in geslaagd een uitstekend (gelieve traag en met nadruk in lettergrepen uit te spreken) concert te missen. Heerlijk hoe drie mensen hun instrument aan de mond, of hun vingers aan het instrument, kunnen plaatsen, en dat elke noot die er dan wordt gebracht tot het heerlijkste samenspel kan leiden. Van Monk tot Parker, zelfs Brubeck, en een hele hoop standards waarvan (zelfs) de muzikanten even vergeten waren wie de componist was. Alsof de muziek niet belangrijker is.

Frank Vaganee (sax), Ron Van Rossum (piano), en Jos Machtel (contrabas); en in die volgorde stonden ze ook opgesteld, bij Opatuur. Geen ego’s, maar muzikanten die weten wat samenspel is, en niet alleen geduldig hun beurt afwachten, maar samen aan een uitstekende set bouwen.

Of er verzoekjes waren voor het encore? “Iets bluesy!” “Cherokee!” Van Rossum schartte even in zijn haar: “OK, een bluesy versie van Cherokee dan.” Waarop Vaganee een spetterende opening inzette, en de andere heren met trillende noten te gepasten tijde invielen. Een waardige apotheose, die perfect het concert samenvatte. (En u hebt het gemist.)

Categorie: muziek