Vorige week woensdag waren de verwachtingen hoog gespannen. In de Balzaal van de Vooruit werden vóór het lage podium stoelen en tafeltjes bijgezet, veel intiemer dan de stijl oplopende tribune bij het optreden van Mâäk’s Spirit, iets meer dan een maand daarvoor. Die intimiteit is immers belangrijk voor de muziek van het Narcissus Quartet.
Het Narcissus Quartet is de groep rond Robin Verheyen, die we nog bij het begin van het jaar samen met pianist Harmen Fraanje bij Opatuur mochten begroeten. Verheyen hadden we eerder al bezig gezien, onder andere tijdens het Jong Jazz Talent concours, dat hij heeft gewonnen met het Robin Verheyen Trio in 2004. Geen uitzondering overigens, die overwinning, want de saxofonist wordt steeds met lofbetuigingen overladen, kaapte in verschillende bezettingen meerdere prijzen weg, trad op in het Brussels Jazz Orchestra met Maria Schneider, speelde met Pierre Van Dormael, en werd door Branford Marsalis tweemaal op het podium uitgenodigd om mee te jammen. Verheyen voelt zich thuis op het podium en geniet.
De combinatie met Fraanje bij Opatuur viel reeds danig in de smaak, zodat we reikhalzend uitkeken naar de muziek in een grotere bezetting. Het klikte gewoon, in de combinatie Fraanje / Verheyen, en dat schepte grote verwachtingen.
We werden niet ontgoocheld. Het publiek in Gent was laaiend enthousiast, en liet zich gewild meevoeren met de muziek. De composities beginnen vaak heel zacht, om door Verheyen omhoog te worden gestuwd –waarbij die graag door de knieën veert om net dat ietsje meer te geven– en na een climax als vanzelfsprekend zachtjes weer te luwen. Er was een duidelijke evolutie in de twee helften van de set, waarbij het er na de pauze vaak iets heftiger aan toe ging. Een zeer mooie opbouw.
De muzikanten werken soms iets te weinig samen als groep. De solo’s zijn nadrukkelijk aanwezig, en iedereen krijgt de ruimte binnen de groep om zijn ding te doen, waarbij het samenspel een ietsje naar de achtergrond verdwijnt. Misschien is dat wel een goede zaak, omdat de concertreeks meteen ook de voorstelling was van hun cd, en we op die manier alle leden van het kwartet kunnen leren kennen.
Behalve Verheyen zelf, bestaat naast Fraanje ook de rest van het kwartet uit Nederlanders. Contrabassist Clemens van der Feen en drummer Flin van Hemmen blijken een zeer gedegen aanvulling te zijn. Verheyen ontmoette hen in Amsterdam, waar hij gedurende een jaar studeerde. Flin van Hemmen stuurt zijn slagwerk met grote passie aan. Hij gaat totaal op in zijn muziek, met veel expressie, en zonder te ontsporen.
Het was de hoogste tijd dat er een cd werd uitgebracht. En Narcissus is een meer dan verdienstelijk debuut. Net zoals bij het concert neemt hij de luisteraar mee in de opbouw en de evolutie van de muziek en het Narcissus Quartet. Technisch staat Verheyen reeds op hoog niveau, en dat vindt ook zijn weerklank op deze cd.
Narcissus is uit op het W.E.R.F.-label, dat deel uitmaakt van het KC De Werf. W.E.R.F. wil het werk van Belgische (voornamelijk Vlaamse) jazz muzikanten promoten, wat al heeft geleid tot de recente releases van o.a. True Nature van het Ben Sluijs Quartet, ‘til now van de Hendrik Braeckman Group en de heruitgave van Silent Spring van het Nathalie Loriers Trio. Stuk voor stuk goede cds, die een mooie staalkaart bieden van ons huidige jazzlandschap.
Narcissus Quartet, gezien en gehoord op 22 maart in de Vooruit, in het kader van de JazzLab Series.
(Deze bespreking verscheen ook op Gentblogt.)
