Ysayë vs. Paganini

Dat het een goed concert was. Maar of het nu door de virtuositeit van Zehetmair was, of door het dwingende stemtimbre van Erna Metdepenninghen, ik zat nog helemaal met mijn hoofd in de muziek toen ik eindelijk Frederik eens ontmoette. (Sociale vaardigheden, ik? Vergeet het.)

Erna Metdepenninghen? Die mocht niet alleen van het concert genieten, ze mocht –als voorzitter van de Vereniging van de Belgische Muziekpers– vlak voor de pauze de René Snepvangers Prijs én de Caeciliaprijs aan Zehetmair overhandigen.

In elk geval is zonder enige twijfel Ysayë als winnaar uit de strijd Ysayë vs. Paganini gekomen. Paganini is zeer technisch, en het was dan ook ronduit verbazingwekkend wat Zehetmair allemaal uit zijn viool wist te toveren. Maar Ysayë is des te beklijvender, en wordt recht naar het hart gespeeld.

Een dikke pluim ook voor de programmatie, want –in tegenstelling tot de vorige keer (Battistelli – Rota – Stravinsky – Tippett)– waren de stukken heel logisch geprogrammeerd. Het begon met Ysayë, gevolgd door de technische Panini, waarbij Hartman na de pauze perfect aansloot, en het concert werd afgerond met Bach.

Dergelijke concerten mogen er nog zijn. (Als er nu nog wat meer volk zou komen…)

4 gedachtes over “Ysayë vs. Paganini”

  1. Te weinig volk!? Ewel de volgende keer nodig je me eens uit om mee te gaan naar zo’n concert. Want in tegenstelling tot wat je van me zou denken hou ik niet alleen van de Pet Shop Boys maar ook van klassieke muziek (onlangs, een paar maand geleden nog Bach’s 6 Suites a violoncello solo door Cocset ontdekt) Ik zou het heerlijk vinden om door zo een kenner zoals jou ingeleid en wegwijs gemaakt te worden in primo: de opera’s in Gent. Maar ook in Brussel enzo… Secundo: in het algemeen, klassieke muziek. Tertio: Jazz. Mijn vader is een ‘specialist’ op dat gebied. Hij speelt klarinet, alt-sax en daarop alle vormen van Jazz. Van fusion tot Blues en hip hop, van Parker tot Herbie. Alleen.. ik kan niet met hem praten, contactstoornis tussen ons twee, te weinig male-bonding geweest ofzow… ha! Ik voel een groot gemis aan kennis op dat gebied.
    Snifsnotter, enfinja. Wat jij mist aan sociale vaardigheden kan ik dan met mijn grote muile opvangen en voor je het weet ben je met de Frederik’s van de wereld aan de praat! Deal ?

  2. Ik had inderdaad ook graag wat meer Ysaÿe gehoord in ruil voor enkele van de Paganini-bravoures. Zo had ik hem dolgraag de tweede sonate zien spelen, met o.a. de zeer dynamische vierde beweging “Les Furies”.

    Ik was blij verrast door de drie Hartman bewegingen na de pauze. Compleet nieuw voor me. Ik kon geen programmaboekje meer bemachtigen, dus ik weet niet precies wat hij speelde, maar het klonk naar meer.
    Het enige wat ik ken van Hartmann, is een van zijn strijkkwartetten op een cd van Zehetmair, waar zijn kwartet overigens een ronduit apocaliptische versie neerzet van Bartok’s SQ4 (vannacht nog intens naar geluisterd — in de auto (ai!) terug naar Ename :-p)

    http://www.scene24.net/catalogus/item/95

Reacties zijn gesloten.