Categorie: jazz

Mâäk eens een totaalspektakel

Mâäk’s Spirit

(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @105mm, f/2.8, 1/40s, 1000 ASA)

Sinds 2007 beschouwt Mâäk’s Spirit lichtman Sam Mary als vast lid van de groep. Zijn inbreng tijdens het concert vorige vrijdag bood een absolute meerwaarde aan het schouwspel –en een uitdaging aan de fotograaf. Een concert van Mâäk’s Spirit is iets dat moet worden beleefd, veel meer dan alleen beluisterd, en de intieme sfeer van de Domzaal in Vooruit heeft zeker bijgedragen tot het succes van de voorstelling.

De cd Stroke, waarrond de groep net drie voorstellingen heeft afgewerkt, is te koop via hun website (7,5 euro, verzendingskosten inclusief), of voor 5 euro na afloop van een concert. Doen!

Lees meer bij Het Project: Jazz is (a)live

cds 200801

Ach cd’s. Ik heb veel cd’s. Vroeger kocht ik er elke week wel een stuk of wat, maar zoals de sigaretten van een tabaksverslaafde, zogen die cd’s gewoon te veel geld uit mijn ons budget. Dus koop ik nu enkel cd’s als ik ze voor minder dan 10 euro kan kopen, ofwel als het gaat om cd’s die ik echt-echt-echt wel graag wil. En gelukkig krijg ik ondertussen ook wel wat recensie-exemplaren toegeschoven.

Wat opvalt, is dat ik veel minder jazz en klassiek koop, terwijl dat eigenlijk net de muziek is die mij het meeste interesseert. Beide genres vindt men in België evenwel bijna uitsluitend in de fnac, en ik zet daar al een tijdje geen voet meer binnen. Het internet is een optie, maar dan wel een dure optie, dus ik ben nog steeds een beetje verloren, wat die muziek betreft. iTunes store is dan weer geen optie, want voor jazz en klassiek krijg ik nog steeds het liefste een cd in handen.

Mijn aanwinsten deze maand.

Enkel Rufus does Judy heeft mij meer gekost dan gebudgetteerd, maar die dubbelcd is elke cent meer dan waard. Het is pompeus, groots, decadent, vol witticisms en double entendres, kortom Rufus Wainwright op zijn best. De intensiteit van de belevenis is bijna tastbaar, en de luisteraar laat zich met veel plezier door Wainwright op sleeptouw nemen in de wereld van Judy Garland. Als die luisteraar dat wilt tenminste; men is blijkbaar voor of tegen Rufus Wainwright.

Diezelfde dag heb ik I am a bird now gekocht van Antony and the Johnsons. Niet alleen zingt dezelfde Wainwright als op die andere plaat hier ook even mee (What Can I Do?), maar de thematiek en pathos van het ene album sluit perfect aan bij het andere. Antony is misschien nog net iets ‘extremer’ in dit geval, en mensen die graag naar Dez Mona luisteren, zullen I am a bird now zeker op prijs stellen.

Over Elliott Sharp heb ik het al uitgebreid gehad. De cd is interessant, maar de live uitvoering was vele keren overtuigender.

Cat Power heb ik vorig jaar leren kennen, door ex-zwangere ex-collega E. Sindsdien heb ik ijverig haar cd’s verzameld, en er was dan ook geen sprake van dat ik deze Jukebox aan mij zou laten voorbij gaan. In de platenwinkel hadden ze twee versies, eentje van 10 euro, en eentje van 15 euro. De duurdere zat in een kartonnen hoesje, dus ik dacht dat het prijsverschil daarin geborgen zat, maar nu blijkt dat de kartonnen versie de deluxe versie is, met maar liefst vier extra nummers op. Grbml. Ik zie nog wel wat ik ermee doe. Want het is alweer een goede cd geworden. Voor haar versie van New York alleen al, zou u die cd in huis moeten halen.

  1. Rufus does Judy at Carnegie Hall / Rufus Wainwright / 2007 / ***(*)
  2. I am a bird now / Antony and the Johnsons / 2005 / ***
  3. plays the music of Thelonious Monk / Elliott Sharp / 2006 / **(*)
  4. Jukebox / Cat Power / 2008 / ***(*)

Twee cd’s ontbreken in dit lijstje. Ik heb ze al een tijdje, maar ik heb er nog niet echt goed naar kunnen luisteren, omdat de release-concerten zich pas in februari voordoen. Ze staan op de iPod evenwel, en volgende maand komen ze ook in dit lijstje voor.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

hedenavond Monk

Het zal nu ongeveer een week zijn dat ik –als ik wat tijd heb– naar de muziek van Michiel Braam en Elliott Sharp luister. Beide muzikanten interpreteren Monk solo; Braam op piano en Sharp op akoestische gitaar, en dat levert twee heel verscheiden muziekbeelden op. Niet alleen omdat het over verschillende instrumenten gaat (hadden we daar even een duh-moment?), maar voornamelijk omdat hun visie zo uiteenlopend is.

Vanavond treden ze op in de Balzaal van Vooruit, elk afzonderlijk als ik het goed heb begrepen (Epistrophy zal er waarschijnlijk wel twee keer tussen zitten). Ik heb helaas geen tijd gevonden om een aankondiging te schrijven voor Het Project, maar ik heb zo een gevoel dat dit wel eens heel goed gaat worden. Aanrader dus!

Vanavond dus, 29 januari om 20u in de Balzaal van Vooruit. Toegang € 14 / 10 (vvk) of Wildgedragkaart

à la française

Michel Portal Trio Michel Portal Trio Michel Portal Trio

(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/60s, 1000 ASA)

Áls u de Franse jazz al van enige vergrijzing zou verdenken, dan viel daar niets van te merken in de muziek die het Michel Portal Trio zondag bracht. Toegegeven, de twee zeventigers werden bijgestaan door een frisse jongeling van net geen vijftig, maar uit de jazz die zondag in de Theaterzaal van Vooruit weerklonk, spatte meer energie dan uit een gemiddelde postpunk rockband. Het trio bestond uit een blazer –Michel Portal op klarinet en sax– en een ritmesectie –Bruno Chevillon op bas, en Daniel Humair op drums.

» Lees verder op Gentblogt.

Jazz Middelheim kleurt blauw

(breaking news)

Er is een principieel akkoord tussen de VRT en de organisatoren van het Blue Note Records Festival in Gent om vanaf 2008 Jazz Middelheim aan BNRF uit te besteden. Het BNRF zou zowel de organisatie als de programmatie van het festival op zich nemen, dat vanaf dit jaar opnieuw jaarlijks zou plaatsvinden. Tot nog toe vond het Jazz Middelheim festival tweejaarlijks plaats in het Antwerpse Park Den Brandt.

Jazz Middelheim blijft evenwel een VRT omroepfestival, zo benadrukken beide partijen, dat met respect voor het verleden zal worden georganiseerd en herkenbaar zal blijven voor de trouwe bezoekers. De sfeer en setting van het festival zijn uniek en dat moet behouden blijven.

wij onderbreken uw televisieavond

Jef Neve doet van radio, elke vrijdag van 19u tot 21u op Klara. Samen met Lies Steppe (in Pietel–speak: “wie denkt dat de babes bij de popradio’s zitten, moet maar eens naar Klara moet kijken”).

De centrale gast vanavond is Tuur Florizoone, maar ook die andere Tuur zal er te beluisteren zijn. Geen zin om 50 first dates te missen? Dan programmeert u toch gewoon de digicorder? (Of u herbeluistert “Neve” via het internet!)

Om uw geheugen op te frissen: Tuur Florizoone is de man van Tricycle, en van Florizoone-Horbaczewski-Massot. U hebt mij al meerdermaals over hem bezig gehoord. Zijn foto staat overigens bij de aankondiging op Klara, mijn credits proper uit zijn knieën weggesneden. (Mijn foto op flickr – de klara homepage. Naamsvermelding? Moet dat dan?)

Edoch, luisteren! Beide Tuurkes zijn zeer sympathieke én interessante mensen!

duo of trio?

Dat is de vraag die ik stelde op Het Project naar aanleiding van het schitterende concert in Vooruit, gisterenavond. Slecht licht, dus (?) slechte foto’s.

Fiorini - Rzewski Duo Erik Vermeulen Trio

(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/60s, 1000 ASA)

Het is verdomd saai, altijd die superlatieven te moeten gebruiken. Ik had het mezelf nochtans moeilijk gemaakt, gisteren. Bonkende koppijn had ik namelijk, toen ik naar dit concert vertrok. En koppijn is wel degelijk de enig mogelijke omschrijving voor de neanderthaler die met een puntige knots zichzelf genoodzaakt zag uit de binnenkant van mijn hoofd te breken. Eerder die dag nog liep het traanvocht zelfs oeverloos uit mijn ogen, toen ik enkele vermetele stappen buitenshuis had gewaagd. Nee, ik zag het verloop van dit concert eerder somber in.

[…]

Het concert werd opgenomen, zo kondigde muziekprogrammator Wim Wabbes aan, en dat wordt alvast een cd die in mijn collectie zal prijken. Ondertussen kan ik u alleen maar aanraden om het concert alsnog mee te pikken. Nieuwjaar is nog niet zo lang geleden, maar als het allemaal zo goed zal zijn, wordt 2008 een topjaar!

Waar er tussen de openingsparagraaf en het slot staat, leest u bij Het Project: Duo of trio?

de biscegliastal

Michel Bisceglia heb ik pas vorig seizoen leren kennen, toen zijn tournee met de Jazzlab Series halt hield in de theaterzaal van Vooruit (voor een intiem concert sur scène nog wel). De cd Inner You had ik mogen voorbeluisteren via een demo, en bevatte degelijke mainstream jazz, heel harmonisch en heel beluisterbaar. Met de naam Jef Neve erop geplakt, had het album ondertussen al dubbel platina gehaald.

Bisceglia is minder bekend, ook al heeft hij een zeer indrukwekkend palmares op zijn naam. In de popwereld is hij bekend als arrangeur en componist, en ook in het jazzwereldje komt zijn reputatie stevig op. Onder Bisceglia Music richtte hij het onafhankelijke label Prova Records op, waarop onlangs drie albums verschenen: Nature Boy voor Rony Verbiest; Profondo Blue voor Alano Gruarin; en Diary voor Cattleya (Bisceglia’s eigen groep). Elk van deze cds draagt onmiskenbaar de stempel van de Biscegliastal.

Nature Boy heb ik onlangs nog voor Het Project besproken, en zelfs nu het concert al een tijdje achter ons ligt, blijf ik bij mijn oorspronkelijke impressie: ik heb het wel voor Verbiest op sax. Op de cd komt veel minder goed over wat voor warme klanken de man uit zijn instrument kan halen. Bij de title song merk je daar nog het meeste van, maar zelfs dat verdwijnt eigenlijk in het niets bij de live perfomance. Het is iets té veel studio-opname geworden en er klinkt een beetje te weinig van de rauwe en doorleefde klank door. Vergeleken met de warmbeheerste versie van Nature Boy op Gruarins Profondo Blu, mist de albumversie van Verbiest dan wel wat gevoel. Niettemin een geslaagd album, sober, solide, en veilig.

Speelser wordt het al op Diary, het derde album van Cattleya, een trio met Michel Bisceglia (piano), Volker Heinze (bass), en Harald Ingenhag (drums). Cattleya, voor wie het zich mocht afvragen, is een Amerikaanse orchidee, vernoemd naar de Engelsman William Cattley, en tevens een metafoor uit Prousts À la recherche du temps perdu. Het trio laat zich al langer door Proust inspireren, getuige daarvan de titels van de vorige albums: Le Temps Perdu (2000) en Madeleine (2003). De noten tuimelen al eens over elkaar, er is een zekere mate van variatie, aantrekken en afstoten, maar eerlijk gezegd had ik eerder dit jaar net iets meer plezier met Inner You. Al ligt de cd hier herhaaldelijk en met veel plezier op repeat.

Helemaal goed wordt het pas met Alano Gruarins Profondo Blu. De cd is warm en omarmend, en hoewel bepaalde thema’s op Diary lijken terug te keren, worden ze bij Gruarin beter uitgewerkt. Voor dit debuutalbum werden dan ook een heleboel registers opengetrokken. Onder andere het Kryptos Quartet en (vooral) Bert Joris gooien er hoge ogen, maar het is vooral het talent van Gruarin zelf dat dit album op stevige hoogte tilt.

Mag ik u een tip geven? Elk van deze albums (maar met stip dat van Gruarin) kan u met gerust hart aan een jazzliefhebber (in wording?) cadeau doen. Het is misschien niet meteen de meest avontuurlijke jazz, maar er is geen beetje muziekliefhebber die dit niet op prijs zal stellen. De albums zijn te koop via Digiland Records of iTunes (Profondo Blu, Diary, Nature Boy).