jazz – Pagina 34

Into the light of things

Er is hier een jazz festival aan de gang. Enfin, hier, het is in Bellevue, en dat is net iets te ver om de bus te nemen, dus heb ik voor twee dagen een auto gehuurd. En gezien het dwaas is om zo’n ding verder onbenut te laten, zijn Henri en ik vandaag naar Wallace Falls getrokken. Andere mogelijkheden waren: Olympic National Park, Mount Rainier of Snoqualmie Falls (die van Twin Peaks), maar de eerste twee waren te ver om op tijd terug te zijn voor het festival, en dat laatste hadden we twee jaar geleden al bezocht.

Wallace Falls dus. Ik vertel u morgen alles over. Ik heb net Ethan Iverson (recent nog op The Rest is Noise toernee met Alex Ross) met The Bad Plus aan het werk gezien, en ik ga daar vannacht wat over dromen denk ik. Die drummer! Dat pianospel! Die veelzijdigheid! Die groep!

Jazz? Met of zonder.

Sonny Rollins was uitverkocht. Hij speelde vorige week in het grote Paramount Theatre downtown, daags nadat we bij Dimitriou naar Stanley Clarke en Hiromi gingen kijken. No availability hield de website mij voor. “But it was a great show”, zei de loketbediende bij wie ik gisteren wat troost zocht tijdens onze wandeling downtown.

Hoe was Carla Bley eigenlijk? Is er iemand gaan luisteren in de Bijloke? Op 26 april speelde ze in Keulen, een concert dat werd uitgezonden op de Duitse radio. Een goede ziel heeft het opgenomen en online geplaatst, en ik ben het als troost aan het downloaden.

En die festivals? U bent toch al gaan luisteren naar Jazz sur l’Herbe? En daarna gaat u toch naar de Ham Sessions? Zo goed als gratis, vinger aan de pols, fantastische jazzmuziek. Het is er, u hoeft er alsnog niet voor te gaan protesteren dat het stadsbestuur of wie dan ook ermee dreigt het niet langer te laten doorgaan. Zolang de kiosk niet instort tenminste.

Ga nu, voor het gemist wordt!
En (u op het internet gaat uitleggen dat) u het jammer vindt dat u er nooit bij was.

Pakjes (ii)

Die dag dat Amazon langs kwam –allez, de UPS-mevrouw die haar haar in een staartje had gedaan ondat het waarschijnlijk best meer dan 23 graden celcius was.

Uitpakken, foto nemen, en in iTunes steken…

…en straks beginnen luisteren natuurlijk.

Hoe ga ik dat nu weer allemaal meepakken naar huis?

Ook als het regent is er jazz

Jazz sur l’Herbe: van 13 tot en met 16 mei in de Kiosk van het Citadelpark; Ham Sessions: 16, 23 & 24 mei in de tuin van Ham 12 (bij de Dampoort)

Uw reporter vertoeft nog steeds in –het ondertussen zonnige– Seattle. De wifi reikt tot op het terras, waar ik in de weldoende schaduw van een parasol deze aankondiging zit te tikken. Mijn bronnen (en het internet) vertellen mij dat het in Gent iets minder warm is tegenwoordig. Geen erg, dat heet traditie, want het weer houdt er in mei de spanning graag wat in naar de aanloop van die twee festivals die in die maand hun knusse intrek hebben genomen. Dit jaar zijn ze er zelfs bijna geheel in geslaagd om overlap te vermijden –breng toch maar uw koersfiets mee, op zondag (ook dat is traditie).

Zondag jl. mocht ik overigens nog het concert van Stanley Clarke met Hiromi voorproeven, hier in Seattle. De groep treedt op tijdens Gent Jazz in juli (op 10 juli, vlak voor Toots) –niet te missen. In juli is overigens uw reporter al terug, om u dagelijks te bestoken met foto’s en verslagjes van dat festival. Maar zover is het dus nog niet.

In afwachting is er meer dan troost genoeg, met Jazz sur l’Herbe en de Ham Sessions, die er beide precies weer in geslaagd zijn om een boeiend programma aan te bieden. U kan mij –die er helaas niet kan bij zijn dit jaar– dan weer troosten en vooral de organisatoren een hart onder de riem te steken, door in groten getale aanwezig te zijn. Al dan niet met paraplu.

Hey, regen hoeft niet slecht te zijn. Vorig jaar was er tijdens Jazz sur l’Herbe een fantastisch en intiem concert onder het dak van de kiosk, terwijl de mensen van de Negocito hun best deden om de zondvloed uit de bivaktenten weg te houden. Al is het natuurlijk nog net iets lukker als u de jas kunt uitlaten en de zonnebril op kunt zetten.

Euh. Muziek, juist. Het volledige programma kan u best terecht op hun site. Wij zijn wreed geïntrigeerd door de Cumrats, afgeleid uit de Hamsters-met-de-lange-naam (do 13 om 19u); het Opgejaagd Wild (vr 14 om 12u), een Gras Invite van drumwonder Lander Gyselinck; het duo Yamamoto / Di Domenico omdat die Japanners gedisciplineerd zot zijn (vr 14 om 18u); en de Grote Gras Impro Marathon, een 10 uur durende doorlopende improvisatie marathon waaraan een 20-tal professionele muzikanten meedoen (za 15 vanaf 12u). Zonder afsluiter de Gras Fanfares o.l.v. Bart Maris te vergeten natuurlijk (zo 16 om 12u).

Cliffhanger dit jaar: hoe zit het met het been van Giovanni Barcella? De Italiaanse Gentenaar had vorig jaar een podologisch probleempje, waardoor het geplande concert van BackBack moest zorden afgelast. Rematch dit jaar (vr 14 om 20u), niet te missen, want de groep vliegt er stevig tegenaan –mis ook hun cd niet!

Dit festival sluit naadloos aan bij de Ham Sessions, dus na de fanfare van Bart Maris rept u zich naar de Dampoort waar u in de tuin van Michel Mast kunt genieten van het Wang Wei Quartet (Marine Horbaczewski kent u ook nog van Tricylce, het project van Tuur Florizoone, die u dan weer kent van de soundtrack van Aanrijding Moscou dat zich grotendeels in Ledeberg afspeelt).

Ook dat programma vindt u op hun website. Naast Wang Wei raden wij ook WoFo aan, de groep waarrond/waardoor de Ham Sessions begonnen zijn (zo 23 om 15u30); het MQK Quintet met o.a. Andrew Claes (zo 23 om 17u30); en FES mag ter afsluiting samen met Esther Lybeert de ganse buurt even op stelten zetten (ma 24 om 18u).

De programmatie is redelijk divers, en wij kennen eigenlijk geen betere manier om uw weekend door te brengen dan in de tuin van Ham 12. En ik ben lang niet de enige. Elk jaar is de interesse gegroeid, van een 75 mensen in 2006 tot de meer dan 1.000 luisteraars die het festival vorig jaar bezochten. Om geen slachtoffer te worden van hun eigen succes, besloot de organisatie om dit jaar een klein remgeld te innen van –ocharme– 5 euro per dag (12 euro voor een driedagen ticket). Ons zou het alvast niet tegenhouden, wij hopen van u hetzelfde. En als het weer echt mocht tegenzitten, dan voorziet men de nodige beschutting (over de tuin wordt een zeil gespannen).

—

Jazz sur l’Herbe: van 13 tot en met 16 mei in de Kiosk van het Citadelpark. Toegang gratis.

Ham Sessions: 16, 23 & 24 mei in de tuin van Ham 12 (bij de Dampoort). Toegang 5 euro per dag; 12 euro voor een drie dagen ticket.

—

Deze aankondiging verscheen eerder bij Gentblogt: Het regent: vlug naar buiten voor wat jazz!

Jose James, and that other person

Dimitriou’s Jazz Alley is één van de grootste jazzclubs in Seattle (zoniet de grootste). Dimitriou begon zo’n dertig jaar geleden in het University District, maar 6 jaar later verhuisde de Jazz Alley, naar de huidge locatie op 6th Street.

De club is naar onze standaarden groot, groter dan de concertzaal van De Werf in Brugge, maar vergelijkbaar met het café in Vooruit. Niettemin is het er heel intiem: het publiek zit er bijna tot op de schoot van de muzikanten. Toen wij er zondag kwamen, kregen we de keuze tussen een booth of een tafeltje vlak naast de piano –en ik bedoel wel degelijk vlak naast de piano: Hiromi zat bij u aan tafel, weliswaar een kniehoogte hoger op het podium, maar toch. Wij kozen wijselijk voor de booth, kwestie van toch nog iets van de andere muzikanten te kunnen zien.

De beste plaatsen zijn voor de gasten die ook komen eten –en dat eten is niet bepaald goedkoop (30 USD voor een entree, wat –zoals u waarschijnlijk al weet– verkeerdelijk geïnterpreteerd Frans-Amerikaans is voor hoofdschotel). Die dinner guests mogen vooraan bij het podium zitten, of op een prime spot op het mezzanine.

Zeer gewilde plaatsen, want het zijn niet meteen de minsten, die bij Dimitriou passeren. Cassandra Wilson komt nog langs, deze maand, Joshua Redman komt volgende maand, maar ook McCoy Tyner, Oscar Peterson, Branford Marsalis, Pat Metheny kwamen er al langs.

Zondag beluisterden wij de Stanley Clarke Band met Hiromi, dezelfde groep die op 10 juli tijdens Gent Jazz optreedt. Ik zou zeggen, bestel uw tickets maar alvast. De groep biedt een combinatie van entertainment (Hiromi zit geen seconde stil als ze speelt) en boeiende muziek. Ik kom er nog wel op terug.

Het publiek is hier ook iets enthousiaster dan bij ons; er wordt geapplaudisseerd na solo’s, maar op een veel vanzelfsprekender manier dan wanneer dat bij ons gebeurt. Het past ook veel meer in een clubcontext waar er direct contact is met de muzikanten, dan in een iets afstandelijker concertzaal.

Na afloop van het concert zondag, hebben we meteen onze plaatsen gereserveerd voor het optreden van Jose James en Jef Neve. “Ok,” zei de gastvrouw toen ze onze gegevens noteerde, “so I’ve put you down for the concert of Jose James and… erm that other person.” Zouden ze er ‘nieve’ of ‘nevie’ van maken?

Jazz: niet te missen

Do 6 mei 2010: Carla Bley in De Bijloke; zo 9 mei Rawfishboys bij Opatuur

Met wat een regelmaat begint te lijken (ik kan dat zeggen als zulks zich minstens twee keer voordoet), steekt uw reporter in het zog van Kuifje de grote plas over. Na een korte trip in het Wilde Westen zijn we terug gesetteld in het hippe Seattle (waar de koffie in het bloed zit en de muziek onafhankelijk is), om met een klein beetje spijt naar Gent te blikken om te zien wat we opnieuw allemaal moeten missen. Deze week hebben we het over twee concerten, volgende week over even zoveel (mini)festivals.

Er is muziek waarmee het meteen klikt. De eerste keer dat ik bassist Brice Soniano aan het werk zag, was tijdens Jong Jazztalent ergens in 2006 of 2005, hetzelfde jaar denk ik, waarin ook een piepjonge Isolde Lasoen meedeed. Soniano pulkte en trok aan die bas, en speelde met een intensie die soms naar een orgasme, soms naar een andere dood leek te leiden. Bijna een jaar later speelde hij met Joachim Badenhorst bij Tuur (toen nog in de Citadellaan) en in mijn enthousiasme over de muziek had ik bijna vijf cd’s gekocht. Soniano was zo overdonderd dat hij hals over kop besloot een jaar bij de Pygmeeën in Kameroen te gaan leven (een beetje fictie in een artikel kan nooit geen kwaad), maar in 2008 kwamen Badenhorst en Soniano opnieuw samen. Onder andere bij Tuur, waar ze nieuwe muziek ten gehore gaven, herinterpretaties van composities van Bill Evans, Enrico Pieranunzi, en Thelonious Monk, afgewisseld met de rauwheid van hun eigen werk. Ze doken zelfs de studio in, maar gingen achteraf alweer uiteen, omdat Badenhorst niet langer aan de roep van New York kon weerstaan (en Soniano het zuiderse Kameroen voor het noordelijke Denemarken inruilde).

Maar ziet – en juicht – het is mei, en de kompanen hebben elkaar opnieuw gevonden, om hun nieuw album te presenteren, en opnieuw gaan ze bij Opatuur langs. Ik zal overigens aan Tuur moeten vragen dat hij er mij één achterhoudt, want kijk, het leven is echt wel cyclisch. De Rawfishboys werken in tijdspannes van twee jaar, en twee jaar geleden zat ik – net zoals nu – hier in Seattle, en schreef ik even verwoed over dat andere optreden van de Rawfishboys bij Tuur (toen met Harmen Fraanje ipv Christian Mendoza). Misschien ben ik binnen twee jaar wel thuis. Ondertussen kan u zichzelf een groot plezier doen, en zondag (9 mei) bij Tuur langsgaan voor wat één van de avontuurlijker (maar wel toegankelijke) concerten van het seizoen wordt.

Donderdag (6 mei 2010) speelt Carla Bley met The Lost Chords in de concertzaal van De Bijloke, een concert dat ik van bij het uitkomen van de brochure reeds als ‘niet te missen’ in mijn agenda had aangeduid. Carla Bley heeft haar familienaam van Paul Bley, met wie ze een korte tijd was getrouwd; ondertussen is ze reeds langere tijd samen met Steve Swallow, die ook al deel uitmaakt van The Lost Chords. In 2004 bracht deze groep een eerste cd uit, en dat album werd met voornamelijk positieve besprekingen ontvangen. Drie jaar later (ondertussen ook drie jaar geleden) bracht dezelfde groep een nieuwe cd uit, samen met de Italiaanse trompettist Paolo Fresu (foto hierboven). Beide albums zijn gevuld met toegankelijke, heel speelse jazz. Verrassend, voor wie haar experimenteler werk gewoon is, maar het zijn kleine pareltjes waarvan de humor live extra goed zal overkomen. De Italiaanse flair van Paolo Fresu wuift daar verder doorheen, en ik kan mij zo voorstellen dat het concert van begin tot eind boeiend wordt gehouden. Zat ik nu maar (heel) eventjes niet in Seattle.

—

Carla Bley & The Lost Chords Find Paolo Fresu spelen op donderdag 6 mei om 20u in de concertzaal van De Bijloke. Toegang € 18 / 15 reductie / 5 -19j.

Rawfishboys (Badenhorst / Soniano / Mendoza) spelen op zondag 9 mei om 20u bij Opatuur in De Centrale. Toegang € 10 / 8 (leden).

—

Dit artikel was eerder te lezen bij Gentblogt: Jazz wordt gemist

cds 201003-04

Een beetje laat, maar ik heb eigenlijk bijna niet naar muziek kunnen luisteren deze maand. Al de albums heb ik dan ook in maart gekocht, en ik heb er hier slechts met stukjes naar kunnen luisteren –ik heb zelfs nog wat albums waar ik nog helemaal niet naar heb kunnen luisteren (en die ik dus naar volgende maand heb verschoven). Nu we in Seattle zitten, komt er hopelijk wat meer tijd vrij om te luisteren, en hopelijk kan ik ook wat concerten meepikken.

Cannonball Adderley Quintet in Chicago / Cannonball Adderley / 1959 / ***
Een heerlijk energiek rondspringende (nuja) Cannonball Adderly en een ingehouden Coltrane stuwen deze plaat vooruit. Dezelfde bezetting (maar dan met Bill Evans aan de piano) zou een maand later met Miles Davis Kind of Blue opnemen.
Stardust / John Coltrane / 1958 / ***
Coltrane staat niet altijd in de spotlight, op dit album vol ballads dat eerst onder de naam van trompettist Wilbur Harden werd gereleased. We onthouden vooral Time After Time, en de strijkstok van bassist Paul Chambers.
Eleanora Fagan (1915-1959) To Billie with Love / Dee Dee Bridgewater / 2010 / **
Weinig verrassend tribute album. Goed als achtergrondmuziek voor uw avondlijke cocktailparty’s.
Mess Around / Robin McKelle / 2010 / *(*)
De kans is groot dat het volle zalen zou trekken op een festival zoals Gent Jazz, want er is wel degelijk een publiek voor. Maar eerlijk? Ik snap niet hoe dit soort muziek blijft verkopen. Goed voor coverbands en beginnende groepjes, of voor mensen die er een verassende en intelligente interpretatie aan kunnen geven. Ze zijn dun gezaaid, die mensen.
Sound Tracks / Yves Peeters Group / 2010 / ***(*)
Haal dit gewoon in huis. Het betere Belgische werk, zelfs met de sterk Amerikaanse inslag. Dit is al een fantastische soundtrack op onze road trip geweest.
Schubert – Impromptus / Franz Schubert door Alexei Lubimov / 2010 / ***
Het soort muziek waarvan uw borstkast gaat zwellen, maar waarbij ge net zo goed door melancholie wordt overspoeld. Hoewel expressief, is dit soms een ietsje te ‘sec’ gespeeld naar mijn zin. Al ben ik eigenlijk best te vinden ben voor dat soort ingehouden romantisch pianowerk. Grmbl. Ik kan er precies zelf niet meer aan uit.
Lyn’s Une / Alyn Cosker / 2009 / **
Grotendeels saaie mainstream muziek, die men in de USA wel eens in de lift of door de headseats in de vliegtuigen durft te duwen. Het zijn absoluut geen slechte muzikanten –daarom krijgt het album dan ook twee sterren– maar de muzikale richting mist focus en diepgang. Het goede is dat dit nog mogelijkheid heeft tot evolutie, maar vooralsnog is dit onopvallende muziek die zich hapklaar laat beluisteren. (Al begon het tegen het einde toch wat op mijn zenuwen te werken.)
Magnetism / Ben Heit / 2009 / ***
Beter dan oorspronkelijk verwacht, met een aantal verrassende wendingen, maar zonder écht vernieuwend of uitdagend te (willen) zijn. Aangename ritmes, professionele muziek, die hier gerust mag opliggen terwijl ik verder in mijn boek lees. Dit mocht eigenlijk best wat meer aandacht krijgen; ik zou die mens wel eens live willen zien –als ik ooit nog eens in Duitsland geraak.
Gesualdo Variations / Carlo Gesualdo door David Chevallier / 2010 / ***(*)
Dit is een heel curieus project. Gitarist David Chevalier improviseert op de muziek van Carlo Gesualdo. Meer klassiek dan jazz, maar de Gedualdo-purist zal het ongetwijfeld als meer jazz dan Gesualdo omschijven. Ik heb er nu al een keer of vier naar geluisterd, en het blijft ‘plakken’. Geen uptempo beats natuurlijk, maar de gitaar en –vooral– de saxofoon pikken heel gepast in op de madrigalen. (En zoals u weet ben ik niet rap te vinden voor combinaties klassiek-jazz. Ik zou wel eens willen weten wat een expert gelijk J.V.D. hiervan vindt.) Boeiend. Te koop via Linn Records.
Shock! / Gareth Williams / 2009 / **(*)
Ondanks de titel is dit een redelijk braaf album. Maar dan wel één waar ik precies graag naar teruggrijp. Opnieuw mainstream, maar de afwisseling tussen piano en fender maken dit album des te boeiend. De muziek heeft een kenmerkend retrotintje. Williams is vooral bekend als sideman bij Claire Martin (ook al onder contract bij Linn Records), en heeft aldus een stevige reputatie opgebouwd. Dit album laat verlangen naar meer.
Hello Troll / Helge Lien Trio / 2009 / ***(*)
Mooi, degelijk, en onmiskenbaar beïnvloed door Brad Mehldau. Ligt hier graag op repeat. Oordeel zelf: Troozee, live in Berlin, maar ook Gamut Warning en It Is What It Is But It Is. Te verkrijgen bij Linn Records.
The Lost Tapes – Volume 1 / Maynard Ferguson / 2009 / ***(*)
Big Band is fun (zolang er geen kleffe strijkers aan te pas komen). De opnamekwaliteit is niet geheel vlekkeloos te noemen, maar de energie druipt van deze plaat. Een heerlijke versie van Watermelon Man, al heb ik ergens gelezen dat er nog een betere studio-opname van bestaat. Helaas heb ik ervoor geopteerd om volume 2 voorlopig niet aan te schaffen, maar dat wordt rechtgezet zodra ik een betre internet connectie heb. Volume 1 is verkrijgbaar via iTunes of in cd kwaliteit via Linn Records (waar ook volume 2 beschikbaar is).

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

concerten 201003

Een aantal fantastische concerten gehoord, vorige maand. Maart was bovendien de maand van het nieuwe Jazz & Sounds festival, waarvoor we ongeduldig naar de tweede editie uitkijken. Het werd uitvoerig besproken op Gentblogt: Jazz & Sounds: afwisselend; Jazz & Sounds: het retrogevoel; Jazz & Sounds: méér!.

Vijay Iyer & Rudresh Mahanthappa – Raw Materials / 02-03-2010 / Vooruit, Gent / ***(*)
Energie en getemperdheid, vingervlugheid en virtuoziteit; deze twee mensen zijn op elkaar ingespeeld, en dragen met veel goesting hun muziek op de luisteraar over. Ik heb ze nu al zoveel beluisterd, samen en/of apart, en het gaat maar niet vervelen.
Pierre Anckaert Quintet & Brussels Chamber Orchestra/ Strings Attached / 05-03-2010 / Piano’s Maene, Ruiselede / *(*)
Een kamerorkest en jazz, dat lukt alleen maar als uw naam James Last is. Goede poging, maar het is geen spek voor mijn bek.
Yves Peeters Group / 12-03-2010 / De Werf, Brugge / ***(*)
Een groep die schreeuwt om ontdekking, met een schitterende bezetting. Ik weet niet van wie ik het meeste fan ben, maar de sax-zangtechniek van Kummert is het meest opvallende.
Eve Beuvens & Mikael Godee / 14-03-2010 / Opatuur @ De Centrale, Gent / *(*)
Dit was zeer goed, zo trachtte men mij te overtuigen, maar ik hoorde het gewoon niet, die goedheid.
Francesco Bearzatti Quartet / 21-03-2010 / De Werf, Brugge / ***(*)
Een spetterend feest waarmee deze groep al twee jaar toert, en waar nog geen greintje verveling doorheen scheen. Vergelijk dat dan met MOPDtK, dat nog maar net met het nieuwe repertoire toert, en dat nu al geheel georchestreerd overkomt. FBQ neemt binnenkort een nieuw album op.
Impressions of a Blue Kind / 22-03-2010 / Zaal Miry, Conservatorium, Gent / **
Meer klassiek dan jazz, en waarschijnlijk vooral voor (conservatorium-)studenten op prijs te stellen als (compositie-)vingeroefening.
De hedendaagse klarinet in kamermuziek / 23-03-2010 / Zaal Miry, Conservatorium, Gent / **
Mooi uitgevoerd, maar weinig gedurfd; Steve Reich is toch wel een erg voorzichtige keuze in 2010.
Colin Stetson / 25-03-2010 / Vooruit, Gent / ***(*)
Hét concert van het Jazz & Sounds festival. Stetson bespeelt één instrument, en laat het lijken alsof er een gans orkest uit zijn mond komt.
Erik Truffaz/Malcolm Braff / 25-03-2010 / Vooruit, Gent / *
Dé ontgoocheling van het festival. Truffaz was totaal ongeïnspireerd, en Braff niet sterk genoeg om het concert alleen te dragen.
Hairy Bones: Peter Brötzmann, Toshinoro Kondo, Massimo Pupillo, Paal Nilssen-Love / 25-03-2010 / Vooruit, Gent / ***(*)
Lawaai! Muziek! Geweld! Oordopjes! Fantastische klanken voor wie de uitdaging aankon.
Joëlle Léandre / 26-03-2010 / Vooruit, Gent / ***(*)
Alweer een fantastisch optreden van een solo muzikant. Enfin, solo: Léandre interageerde met haar contrabas alsof het een persoon was.
Flat Earth Society feat. John Watts / 26-03-2010 / Vooruit, Gent / **
FES was goed, Watts was goed, maar het was meer musical dan concert. En de performance van Watts leide tot het soort eentonigheid dat mijn geest als clichébeeld van zo’n musical had gevormd. Spijtig.
Elliott Sharp’s Carbon / 26-03-2010 / Vooruit, Gent / *
Oie. Chill-muziek. Geef mij maar de akoestische Sharp van de Monkinterpretaties voor gitaar.
Sophie Alour – Jozef Dumoulin – Dré Pallemaerts / 27-03-2010 / De Bijloke, Gent / *(*)
Alour leek heel onzeker en aarzelend tijdens dit concert. Ik had haar nog nooit eerder gehoord, en geloofde dan maar de mensen die mij vertelden dat ze normaal gezien (post-)bop speelt en dat ze dat heel erg goed doet.
Ernst Reijseger / 27-03-2010 / De Bijloke, Gent / ****
Concert buiten categorie. Het was de eerste keer dat ik de capriolen van Reijsiger mocht zien, het zou dus best kunnen dat hij steeds dezelfde kunstjes opvoert, maar dat betwijfel ik sterk. De man bespeelt zijn cello gelijk een gitaar, zonder fretten en zonder verkeerde noten. Uitermate indrukwekkend.
Miroslav Vitous “Remembering Weather Report” / 27-03-2010 / De Bijloke, Gent / *
Een paar oude mannen die de indruk geven dat ze daar sterk tegen hun goesting elk hun beurt staan af te wachten om een solo te kunnen spelen, is niet mijn gedacht van een goed concert. Het zijn vakmannen, maar passioneel (of beklijvend of interessant) konden we dit concert niet noemen.
Ellery Eskelin/ Andrea Parkins/ Jim Black with Jessica Constable & Philippe Gelda / 28-03-2010 / De Bijloke, Gent / *(*)
Een beetje boeiend, maar niet geheel mijn meug. Dit concert hoorde niettemin terecht thuis op dit festival.
Wolter Wierbos / 28-03-2010 / De Bijloke, Gent / ***
Alweer een solist die de mogelijkheden van zijn instrument onderzoekt.
Enescu re-Imagined by Lucian Ban & John Hébert / 28-03-2010 / De Bijloke, Gent / *(*)
Er zat best wat in, in dit concert, maar het miste misschien wat coherentie.
Star Wars in concert / 30-03-2010 / Sportpaleis, Antwerpen / **
Voor het comfort van de zitplaatsen moeten we niet in het Sportpaleis zijn. Voor de weergave van de muziek ook al niet: de muziek komt versterkt uit de luidsprekers geschald, waardoor ze net zo goed een cd hadden kunnen opleggen. Edoch: er was een fantastische ‘ambiance’, en een spetterende lichtshow. Iedereen liet zich met veel plezier meevoeren in de wereld van Star Wars. Een staande ovatie, een vooraf afgesproken maar we gaan proberen het spontaan te laten overkomen encore, en we mochten terug naar huis. Ge moet het meegemaakt hebben.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

Ernst Reijseger

Eén van de topmomenten op het Jazz & Sounds festival, het solo concert van Ernst Reijseger in het Kraakhuis van De Bijloke. (Ik heb ‘slechts’ drie foto’s gemaakt terwijl hij aan het spelen was, om de magie niet te doorbreken.)

Solo en big band

De avond begon gisteren met Joëlle Léandre, solo op contrabas. Een fantastisch concert, waarvan ik dik tegen mijn goesting het einde heb moeten missen, omdat ik boven in de domzaal van Vooruit nog foto’s moest gaan maken van de spoken word performance die daar tezelfdertijd plaatsvond. Niet dat die performance niet goed was, maar (1) Léandres kunsten trokken mij meer aan en (2) zo’n performance moet ge van het begin aan mee hebben.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=XSLD-BW7ges&hl=en_US&fs=1&]

Léandre speelde eerst twee ‘gewone’ stukken, nadien dialogeerde ze een protestsong bijeen met haar bas. Als u het fragment bekijkt, zult u het wel met mij eens zijn dat ze met haar instrument in dialoog treedt.

Het was dan ook een gigantische sprong van de intimiteit van de balzaal en de domzaal naar het mega (nuja) gebeuren in de theaterzaal.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=OfdkbsXt0yE&hl=en_US&fs=1&]

Flat Earth Society musiceerde met John Watts van Fisher Z. Ik herinner mij So Long, maar heb verder eigenlijk geen referentiekader om te vertellen hoe de muziek van Watts werd herscheven. Watts kwam in net pak het podium op, kroop rond als een hond, deed schoenen en kousen uit, nadien ook zijn jas, en tegen het einde van het concert stond hij in zijn onderbroek te zingen. Die Engelsen toch.