jazz – Pagina 33

Afstand houden alstublieft

Het begon nochtans goed. We mochten foto’s maken tijdens het eerste nummer, en tijdens de bisnummers, frontstage, maar we moesten langs de zijkanten van het podium blijven. Meneer Metheny wou geen fotografen zien. Fantastisch. Twee jaar geleden moesten we immers collectief op de vip tribune gaan staan, tot grote consternatie van een paar vips, die gedurende één nummer hun zicht door de fotografen geblokkeerd zagen.

Een kwartier voor het concert, was de fototijd gereduceerd tot enkel het derde nummer, en mochten we ook al niet meer frontstage, al moesten we nog steeds langs de zijkant blijven. ’t Is een uitdaging als een ander, maar verwacht dan ook geen mirakels natuurlijk. Volgende keer breng ik een kussen mee, want de kottekes van die voetroosters vanvoor aan de frontstage hekkens, die snijden u knieën kapot.

(Zou hij beter jammen dan Norah Jones?)

Gent Jamm

Het begon met drummer Roy Hanes, die zich zodanig opgepept voelde van het concert dat hij zopas met Chick Corea, Christian McBride & Kenny Garrett had gegeven, dat hij maar bleef op de drum slaan. Christian McBride speelde de begintune van James Browns Sex Machine, en kreeg meteen de ganse zaal mee en ontpopte zich tot MC voor de jam. Voor we het goed en wel beseften, speelde Chick Corea op de drums, en kwamen ook Hiromi (die pas vandaag optreedt), Vijay Iyer, Stephen Crump en Marcus Gilmore meejammen. We hadden hem u getipt, de vrijdag van Gent Jazz.

(Ga vooral ook eens kijken naar de flickr set van die jam van Dominique Dierick, die het geluk –of de voorzienigheid– had om tijdens het concert op de eerste rij te zitten.)

Gent Jazz. Vanaf vandaag!

“Klassiek is voor stoffige nerds; pop is voor trendy nerds; rock is voor ouwe nerds. Bruno jong, er is maar één muziekgenre dat echt voor mensen is, en dat is jazz godverdomme.” Aldus een bekend jazzrecensent, (m)enige jaren geleden toen jazz nog niet echt dusveel voor mij betekende. Het was laat op de avond, vroeg op de ochtend, en de bak bier die aan de rand van de vijver ter afkoeling in het water was gezet, telde alleen nog maar lege flesjes. De man wist waarover hij het had, want in zijn living, die ik maar één keer heb betreden, huisde een collectie muziek die niet alleen de evidente vertegenwoordigers van bovenstaande genres bevatte, maar tevens een aantal historisch essentiële opnames (van The Durutti Column tot Milton Babbitt). Ge moet zoveel mogelijk luisteren, hield hij mij voor, en liefst live, want muziek die moet ge voelen, “gelijk de kloten aan uw lijf. En die haalt ge ook niet uit een bokaalke. Gaat gij wel genoeg naar optredens?”

Vandaag begint Gent Jazz, en daar hebt ge meteen genoeg optredens om (1) de eerste helft van de zomer mee door te komen en (2) weer wat voeling te krijgen met het jazzlandschap. Het eerste gedeelte, waarnaar tot voor een paar jaar werd verwezen met een uitroepteken (All that jazz!), biedt een staalkaart van de (inter)nationale jazz scene, van pril en beginnend (De Beren Gieren) tot oud(er) en nog steeds fantastisch in vorm (Ornette Coleman –foto hierboven).

The Shape of Jazz to Come, is de titel van het album waarmee Ornette Coleman in 1959 zo goed als de avant garde inluidde. Wat ons met wat fantasie bij het dagelijks voorprogramma van het festival kan brengen: het Jong Jazz Talent Gent concours. Ondanks de inspanningen van de organisatie blijft de wedstrijd weinig gekend. Ik nodig u nochtans met aandrang uit om eens naar het programma te kijken, want de groepen die dit jaar op het podium staan, zijn –op zijn zachtst gezegd– veelbelovend. LABTrio, Raw Kandinsky, Timescape Project, Michel Vrydag, Frederik Leroux, Nathan Daems, Bram Weijters, The Circle… ik zou niet graag in de jury zetelen die daaruit moet kiezen. (Euh, wacht even…) Met stip een aanrader. De toegang tot is overigens geheel gratis.

(wo 07/07) De winnaar van die wedstrijd mag het jaar nadien het festival openen, dit jaar openen De Beren Gieren, de groep rond Fulco Ottervanger, Simon Segers en Lieven Van Pee. Zo kan u meteen horen of de jury haar werk naar behoren uitvoert. Maar u komt natuurlijk en masse voor Norah Jones. De voorverkoop voor die dag is dan ook al lang afgesloten, al heeft de organisatie zoals steeds nog tickets beschikbaar voor verkoop aan de kassa op de dag zelf.

(do 08/07) Wie Ornette Coleman in 2007 in Middelheim heeft gehoord, leeft waarschijnlijk net zoals wij naar dit concert toe. Voor de jazzers (nerdy of niet) staat dit in de agenda als één van de potentiële hoogtepunten van het festival. Colemans muziek is een beleving, een onderdompeling in het geluid. Ook nog die dag: een intense Greg Houben, een croonende Kurt Elling en een mediterraanse Pierre Vaiana.

(vr 09/07) Vrijdag staat in het teken van de piano. De steengoede Christian Mendoza Group opent, wordt gevolgd door het Vijay Iyer Trio, en tot slot mag ook Chick Corea het ivoor beroeren. U kwijlt best niet op uw toetsenbord. Vijay Iyer is op een goed jaar tijd verdiend in de bekendheid gekomen. Zijn fantastische album Historicity wist zowel de technische als de melodische luisteraar te bekoren, en stond in zowat elk (jazz) eindjaarslijstje. Samen met Rudresh Mahanthappa stond hij eerder dit jaar nog in Vooruit.

(za 10/07) Van Chick Corea kunnen we overigens naadloos overgaan naar Stanley Clarke en Hiromi; beide muzikanten namen recent nog een album met Corea op, maar nog recenter brachten Clarke en Hiromi hun belauwerde Jazz in the Garden uit. Een kleine maand geleden konden we de groep live aan het werk zien, en bij deze kunnen we u meteen opnieuw dit concert met stip aanraden. Voor zover u zaterdag nog niet voor Toots Thielemans naar het festival kwam natuurlijk.

(zo 11/07) En dan zitten we reeds aan de laatste dag van het eerste deel, waarin al een brug wordt geslaan naar het tweede, meer eclectische gedeelte van Gent Jazz. RadioKUKAorkest, Jungle Boldie, Odean Pope, en Pat Metheny… we voelen ons bijna genoodzaakt om de term fusion te gaan misbruiken. Wij zijn zeer benieuwd naar Odean Pope, al was het maar omdat de multi-instrumentalist de tenorsax prefereert (‘omdat de sound het dichtst bij de menselijke stem ligt’).

Hoe meer ik het programma het bekijk, hoe mooier het eruit gaat zien. Dit eerste gedeelte van Gent Jazz heeft alvast alle troeven in huis om er een spetterende editie van te maken. Wij tippen Ornette Coleman (do), de ganse vrijdag, de Stanley Clarke Band feat. Hiromi op zaterdag, en zetten onze wildcard in op Odean Pope (zo).

Praktisch

Elke festivaldag is er het Jong Jazz Talent Gent concours in het festicalvafé aan De Bijloke. Telkens om 16u (op 8, 11 & 18/07 om 14u). De toegang is gratis.

Elke festivaldag zijn er jamsessies vanaf 23u30 in het NH Hotel Gent Belfort (in de Middeleeuwse kelder van het hotel). De toegang is gratis.

Gent Jazz, vindt plaats van 07-11/07 & van 15-18/07, op de Bijlokesite in Gent. Tickets vanaf 29 euro voor een dagticket in voorverkoop tot 73 euro voor een driedagenpas. Kinderen tot 2 jaar gratis, 3 tot 12 jaar: 5 euro (alleen aan kassa).

Parkjazz 2010 – dag 2/2

Vier groepen, op de tweede en laatste dag van Parkjazz 2010. Het weer was wat luchtiger, al had ik om een of andere onverklaarbare reden besloten de ganse tijd in de tent te blijven zitten. Met uitzondering van die ene keer dat ik (fantastisch lekkere) mezze ging halen. U zou kunnen denken dat ik niet genoeg kon krijgen van de grappen en grollen van Jean Blaute en Eric Melaerts, maar ik moet u teleurstellen. (EM “Ik durf het woord foef niet in de mond te nemen.” — JB “Maar het ding zelf wel.” Jaha: niveau.)

Free Desmyter (met zijn trio feat. John Ruocco) speelde free-er (no pun intended) dan we onderhand van hem gewoon zijn, en mogelijks ook iets te vrij voor het aanwezige publiek. Meestal leverde dat spannende muziek op, maar er waren ook een aantal tergende saaie momenten. Ruocco past heel mooi binnen de klankkleur van Desmyter; de muzikanten spelen coherent en met aandacht voor elkaar.

Twee jaar geleden speelden de broertjes Belmondo met Dré Pallemaerts op Jazz Middelheim. Ze leken elkaar toen niet echt genegen, en de verveeldheid die ze voor elkaar hadden gereserveerd vertaalde zich dan ook in de muziek die ze toen brachten. Gisteren was alles koek en ei, en dit was dan ook zonder meer hét concert van zondag. Samen met het concert van Catherine en Fraanje op zaterdag, waren dit zonder meer twee topmomenten. Van samenspel tot solomomenten, het klopte allemaal, en het was genieten van begin tot eind.

Het was aandoenlijk om Jean Blaute in de coulissen te zien staan, met zulk een glimlach die hij sinds zijn puberteit niet meer heeft gehad. Ook Roland Van Campenhout was speciaal voor dit optreden naar het festival afgezakt.

De stem van Mose Allison is… apart, en passend bij de inhoud. Op redelijk monotone manier en onder hergebruik van steeds dezelfde akkoorden brengt de man zijn vaak hilarische lyriek. Ik onthoud vooral die stem, en een zeer interessante versie van You are my Sunshine.

Ray Anderson’s Pocket Brass Band was een geschikte afsluiter, een waar feest. Vier muzikanten –twee koperblazers en een drummer– maakten meer herrie dan een militaire taptoe. Mensen sprongen spontaan op om een danspasje te wagen, en bij het bisnummer ging het helemaal stoelen aan de kant: de Pocket Brass Band kwam het podium af en maakte nog een enthousiaste ronde in de zaal.

Voor elk wat wils, zo leek het wel voor deze editie van Parkjazz. Goede groepen, goed weer, lekker eten, gezelligheid troef, niets leek deze editie te ontbreken. Behalve dan dat er veel te weinig volk was om er van te genieten. Het festival mag er nochtans zijn, met aandacht voor zowel nationale als internationale muzikanten, vaak met een stevige reputatie. Afspraak binnen twee jaar?

Parkjazz, op zaterdag 3 en zondag 4 juli in het Begijnhofpark van Kortrijk.

ParkJazz 2010 – dag 1/2

Het is er altijd zo gemoedelijk, op Parkjazz. Zelfs een licht overtrokken hemel kon daar niets in de weg leggen, wel integendeel, de lichte temperatuurdaling maakte het festivalbezoek des te aangenaam. Drie concerten stonden er gisteren op het programma, in een clubtent, die speciaal daartoe met gezellige tafeltjes was uitgerust. Het podium blijft relatief klein, wat ook al de sfeer ten goede komt, en de videomensen leken er toch minder opdringerig dan men van zo’n festivals tegenwoordig gewoon is. Op twee schattige retro afgeronde beeldschermen links en rechts van het podium werd het beeld geprojecteerd. Tijdens het eerste concert was dat nog in passend zwart/wit, voor de andere twee concerten schakelde men helaas over naar kleur.

Het Alano Gruarin Trio feat. Carlo Nardozza mocht de spits afbijten. Ik heb het wat moeilijk met pianist Gruarin, een ongetwijfeld begenadigd muzikant, die evenwel net dat ietsje meer mist om de druk van een trio te kunnen dragen. Trompettist Nardozza stak er alras met kop en schouders bovenuit, en het was grotendeels zijn verdienste dat dit concert een trede hoger werd getild.

Het verschil tussen Gruarin en Harmen Fraanje was dan ook groot. Het laatste concert met Fraanje liet ons met een wrange bijsmaak achter (cfr Gentblogt), maar de pianist heeft die kleine misstap meer dan goedgemaakt. De improvisaties en harmoniëen die hij gisteren uit de piano tokkelde, van begeleider tot leider, gaven blijk van vakmanschap en passie. Philip Catherine, die bij de meest gunstige beoordeling als arrogant kon worden omschreven en mede daardoor als overrated werd bestempeld, ontdooide niet alleen helemaal, maar warmde zelfs zodanig op dat ook wij uiteindelijk om de muur van afstandelijkheid heen konden om te genieten van wat de man allemaal in zijn mars heeft. Dit duo was een match made in heaven, en het concert was dan ook navenant als formidabel te omschrijven. Dit concert alleen was de kost van het entreegeld meer dan waard.

En dan was er Ramón Valle. Niet meteen ’s werelds beste redenaar, maar welk een energie achter die piano. Een perfecte afsluiter –en al zeker bij zulk een temperaturen. Het publiek was er helemaal voor in de stemming en bezorgde de man aan het einde spontaan een staande ovatie. De muziek is vooral ritmisch sterk –een percutieve piano, een stevige drum en een sterke contrabassist zorgen voor flitsende groove. Cubaan Valle speelt nochtans niet meteen Latijnse-Amerikaanse muziek, maar heeft het Cubaanse idioom slechts subtiel in zijn stukken verwerkt (de invloeden zijn wel degelijk merkbaar). Hoewel ik er niet onverdeeld van overtuigd ben dat de muziek zich op cd laat opvallen, daar, op dat moment, in die tent in Kortrijk, klonk het zoals het moest.

Parkjazz, op zaterdag 3 en zondag 4 juli in het Begijnhofpark van Kortrijk. De toegang kost in VVK € 15 (za) en € 20 (zo) of € 30 voor een combiticket. Aan de kassa kost elk ticket vijf euro meer.

Concerten 201004-06

Zoals verwacht heb ik veel te weinig concerten meegemaakt, de voorbije drie maand, maar daar komt met het festivalseizoen meteen verandering in. Gelukkig heb ik deze keer in Seattle toch een paar keer wat muzikanten kunnen beluisteren –ik heb net Bram Weijters (Dez Mona, de Hamsters) gemist, die daar toekwam toen wij zowat aan onze laatste road trip begonnen. Niet getreurd, op 16 juli doet hij mee aan de Jong Jazz Talent wedstrijd.

Voor wie het nog niet door had, Stanley Clarke + Hiromi is toch wel een behoorlijke concerttip voor het komende Gent Jazz festival.

Stanley Clarke Trio feat. Hiromi / 09-05-2010 / Dimitriou’s Jazz Alley, Seattle, WA / ***
Van een paar trage stukken tot voornamelijk funky en nerveuze maar zeer genietbare stuff. Beluisterbaar voor wie naar mainstream op zoek is, en intrigerend voor wie liever iets meer heeft. Hirimoi zit geen seconde stil als ze speelt, ik had de indruk dat ze bijtijds liever op haar pianotoetsen zou dansen ipv erop spelen. Ze spelen op Gent Jazz, ik zou maar zorgen dat ik kaarten had, als ik u was.
The Bad Plus / 04-06-2010 / Bellevue Jazz Festival, Bellevue, WA / ***(*)
Eén van de betere concerten van het jaar. De synergie tussen deze muzikanten is bijna voelbaar. Pianist Ethan Iverson speelde –hoewel hij in een slechte bui leek– de pannen van het dak, met muziek die hij haalde uit pop, klassiek en jazz. Het was evenwel vooral de drummer die met de aandacht ging lopen, al speelde hij eigenlijk niet opdringerig.
Pat Martino / 05-06-2010 / Bellevue Jazz Festival, Bellevue, WA / **(*)
Een ok concert, weinig opmerkelijk, en zou waarschijnlijk beter tot zijn recht zijn gekomen in een kleine jazzclub.
Terence Blanchard / 05-06-2010 / Bellevue Jazz Festival, Bellevue, WA / **(*)
Ghoh, dit was zeker niet slecht, maar Blanchard was de headliner van het Bellevue Jazz Festival, en speelde opvallend weinig zelf. Hij had een paar jonge gasten die mee die hij voor het grootste deel van het concert aan het woord liet –hij kwam zelf pas een kwartier in de set op– en speelde aldus voornamelijk gastmuzikant op zijn eigen concert. Een beetje raar, voor een headliner, en al zeker rekening gehouden met de prijs van het (goedkoopste) ticket (40 USD).
José James & Jef Neve / 07-06-2010 / Dimitriou’s Jazz Alley, Seattle, WA / **
José James speelde hier de hoofdrol, al liet hij veel ruimte vor de pianosolo’s van Neve. Nogal wat foutjes, tijdens het concert, en ik heb Neve –die er bloednerveus uitzag– al veel beter horen spelen dan tijdens dit weinig representatieve concert. Ze werden heel enthousiast onthaald, in Jazz Alley, en ik ben benieuwd hoe de rest van de toernee verlopen is (dit was het allereerste concert). En ik kijk erg uit naar Middelheim voor hun Coltrane project.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

Dawn of Midi: First

Een kleine maand geleden contacteerde Aakaash, de bassist van Dawn of Midi mij met de vraag of ik niet eens naar hun cd wou luisteren –en er achteraf iets over schrijven natuurlijk. Dawn of Midi –ik had nog nooit eerder van de groep of van de muzikanten gehoord– is een collectief dat bestaat uit de Pakistaanse percussionist Qasim Naqvi, de Indiase contrabassist Aakaash Israni en de Marokkaanse pianist Amino Belyamani. Een beetje rondzoeken op google leerde mij dat ze hun debuut over de helft van het jazzminnende internet hebben verspreid, wat een strategisch goede zet is om naamsbekendheid te verwerven. Downbeat kende hen drie (op vijf) sterren toe, wat behoorlijk, maar niet opmerkelijk is. Het album, First, werd gereleased bij Accretions.

Elke track op het album werd telkens in één take opgenomen, zonder verdere overdubbing, en werd grotendeels (zo wordt beweerd) geïmproviseerd. De muziek komt vaak rustig op de luisteraar af, diversifieert, dialogeert, en komt uiteindelijk vaak opnieuw netjes bijeen. Dit is geen wild om zich heen slaande free jazz, maar een beheerst, voorzichtig aftastende en nimmer bruskerende soundtrack. Elk instrument neemt een beslissende plaats in; de piano biedt een rode draad doorheen het verhaal, de bas weerlegt, en de drum vult aan.

Dit debuut is heel gebalanceerd, en het lijkt me fascinerend om deze groep live aan het werk te zien. Op de cd komt de interactie tussen de groepsleden reeds duidelijk over; de weidse muziek geeft nooit de indruk uiteen te drijven maar klit samen door een eigenlijk onverwachte coherentie. Uitkijken dus naar een tweede album of een live concert om te zien of de belofte van dit debuut verder kan worden ingelost.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=VkB26kCC2Xg&hl=en_US&fs=1&]

Dawn of Midi, First. Te koop bij Instant Jazz, via iTunes of mogelijks ook amazon.

Parkjazz 2010

Vroeger wisselde Parkjazz af met Middelheim, toen beide festivals nog een tweejaarlijks voorkomend fenomeen waren. Enkel het jongere Parkjazz gaat nu nog op dat tweejaarlijks elan voort, maar palmt sinds deze editie wel twee dagen op uw agenda in. Omdat de organisatie geheel door vrijwilligers wordt gedragen, zat het er niet in om het festival jaarlijks te organiseren. Een uitbreiding van het aantal festivaldagen was organisatorisch wel haalbaar.

Zaterdag 3 juli gaat het festival de intiemere toer op met Parkjazz Club. Er wordt een kleiner aantal luisteraars verwacht, die in de tot jazzclub omgebouwde tent de concerten vanop de eertse rij mogen meemaken. Om 17u speelt het Alano Gruarin Trio met Carlo Nardozza; om 18u45 treden Philip Catherine en Harmen Fraanje op; en om 20u30 begint het Cubaanse Ramon Valle Trio aan het slotconcert.

Zondag 4 juli zakt u naar Kortrijk af voor het gebruikelijke festivalprogramma. Vanaf 15u30 kan u er terecht voor Free Desmyter Trio Feat. John Ruocco (niet te missen); het Belmondo Quintet (met Dré Pallemaerts op drums); het Mose Allison Trio (de man is 83 en heeft zopas zijn nieuwe cd uit –de eerste in twaalf jaar tijd); en tot slot is er Ray Anderson’s Pocket Brass Band.

Parkjazz vindt plaats in het Begijnhofpark van Kortrijk, op wandelafstand van het Kortrijkse station. Parkjazz is ideaal voor het ganse gezin. Kinderen jonger dan 12 mogen gratis binnen; er is luisterplaats in en rond de tent, en meer dan voldoende speelplaats in de rest van het park (er is zelfs kinderopvang voorzien).

cd’s 201005

Het zit zo: in april heb ik geen noot muziek gehoord, op de mega hits toestanden die we in de auto via de Sirius satelliet binnenhaalden tijdens onze road trip. Die omschrijving (mega hits) was van toepassing op zowat alles, van sport over jaarthema zenders tot jazz. Het beste station was nog Cinemania, waardoor vaak verrassend toepasselijke soundtracks werden gestuwd, die wonderwel bij het immer veranderende landschap gingen.

Eens in Seattle, heb ik mij anderhalve dag beraad over muzikale aankopen, en dan had ik het onfortuinlijke geluk om van Amazon een gratis prime proefabonnement aangeboden te krijgen. Free two day shipping, en dat gedurende een ganse maand. Peu importe dat hier geen stereoinstallatie to speak of in huis is, ik heb nog altijd een computer en van die goedkope koptelefoondinges. Mensen, ik kijk er naar uit om de muziek weer door mijn installatie te horen schallen… of zelfs maar fluisteren.

Het resultaat is dat ik een ongelooflijk schandalig lange lijst aan nieuwe aanwinsten heb, waar ik nog niet eens helemaal naar heb kunnen luisteren. Gelukkig heb ik niet alles op cd gekocht, of ik kon een kist muziek naar mijzelf in België sturen. In juni zal er maar weinig (if anything) worden aangekocht. En ik heb een nieuw voornemen gemaakt: vanaf september zal ik waarschijnlijk iets frequenter over de aangekochte muziek beginnen schrijven –het is een ramp om aan het einde van de maand nog iets zinnigs te zeggen over de muziek die ik aan het begin ervan heb gekocht. Hoe intensief ik die muziek soms mag beluisterd hebben. (Binnenkort heb ik het overigens nog over Dawn of Midi, dat had ik hen beloofd.)

Opvallend, hoeveel excellente platen er in dit lijstje zitten!

False Consonances of Melancholy – Ayres for the Violin / Nicola Matteis door Amandine Beyer & Gli Incogniti / 2009 / ***
N_Y Project / Raphael Imbert / 2009 / ***(*)
Hier luister ik al naar sinds maart, en het vermoeit nog steeds niet. Ontdekking van het jaar, al moet dat natuurlijk niet overhyped worden. Edoch: uitstekende plaat.
The amazing adventures of John Surman / John Surman / 2001 / **
The Ideal Bread / Ideal Bread / 2008 / ***
Dit is een limited (maar nog steeds beschikbare) edition, zo heb ik ergens opgevangen. Ideal Bread brengt een hommage aan Steve Lacy, als is die omschrijving veel te beperkend. Deel twee is net uitgebracht.
Saturnian / David S. Ware / 2010 / ***(*)
Mijn introductie tot David S. Ware is meteen een shot in de roos. Ware speelt dit album solo saxgewijs geheel vol, en het boeit van begin tot eind. De plaat is opgenomen in 2009, tijdens zijn eerste concert na een niertransplant. It would take more than a kidney transplant to silence the great David S. Ware, aldus Mike Wood in Prefix Magazine. Dit is volume 1, dus ik kijk uit naar het vervolg.
Joy Spirit / Jean-Luc Cappozzo / 2009 / ***
Nog een solo album, deze keer met trompettist Jean-Luc Cappozzo. Henri, die zelf trompet speelt, was hier niet zo zot van. Het album is opgevat als een hommage aan de muzikanten die Cappozzo hebben beïnvloed, en ik vond dit een toegankelijke en eigenlijk heel aangename cd, waar ik nog vaak naar ga luisteren.
First / Dawn of Midi / 2010 / **(*)
Niet onaardig debuut, waar ik binnenkort nog op terug kom.
Duet / Chick Corea & Hiromi / 2008 / ***
Place to be / Hiromi / 2010 / ***
Er is iets met Hiromi en Jef Neve dat ik dringend moet ontdekken. Op het eerste album dat ik van haar kocht (Spiral uit 2005) stond een tune die ik onmiddellijk als één van Neve herkende (maar haar opname was ouder dan die van Neve), en ergens in de laatste paar minuten van Sicilian Blue op dit album zit een tune die verschrikkelijk erg doet denken aan de begintune van Neve (het radioprogramma op Klara). Als ik terug thuis ben zal ik eens wat fragmenten uploaden. Dit is een goede cd overigens.
For All We Know / José James & Jef Neve / 2010 / **
Aangename plaat, José James heeft een aangename stem, maar ik ben er niet helemaal ondersteboven van. Ik heb ze live bezig gezien in Seattle, en in een jazzclub zoals Dimitriou’s Jazz Alley kwamen ze heel goed tot hun recht. Er is nog veel ruimte om te groeien, en ik vermoed dat het later op de toernee nog veel beter gaat worden. Het wordt alvast uitkijken naar hun Coltrane project op Middelheim.
Lionel Loueke / Mwaliko / 2010 / **(*)
Meestal krijg ik the creeps van die Afrikaanse toestanden in jazz –het komt te vaak over als een soort überetnisch streven naar een onmogelijk ideaal, maar Loueke lijkt hier wel een gulden middenweg te hebben gevonden. Dit is aangename muziek, met vaak een leutige beat, helemaal klaar voor de zomer.
True Story / Jean-Michel Pilc / 2009 / ***
Hela, dat klinkt goed. De Frans geboren, maar ondertussen reeds 15 jaar in New York wonende Pilc is autodidact. Dat doet er niet toe, maar het is weer eens een weetje om mee uit te pakken op feestjes en recepties. Dit is sterk ritmische muziek, met een mooie, eenvoudige structuur en aanvullende begeleiding.
Peepers / Polar Bear / 2009 / ***(*)
Avontuurlijk, beluisterbaar, humoristisch, gedreven, verrassend, enthousiast; als dat al geen sleutelwoorden zijn die u al niet op zijn minst benieuwd maken, dan weet ik het ook niet. Frisse muziek met speelse klanken. Een beetje free, een beetje rock, een beetje etherisch, en wat pulserend. Klaar om door u ontdekt te worden.
Dan Berglund’s Tonbruket / Dan Berglund / 2010 / **(*)
De bassist van E.S.T. (het Esbjörn Svensson Trio) blijft niet (langer) bij de pakken zitten. Het debuut van zijn nieuwe groep kent invloeden van Wilco, Sigur Rós en Royksopp. Dit is minder jazz dan hardrock; een boeiende plaat van een groep die (duidelijk) nog in het beginstadium zit.
Walk the Nile / Elephant9 / 2010 / ***(*)
Nog meer rockachtige toestanden alhier. Een funky onweerstaanbaar ritmisch keyboard en opzwepende drumpassen. Fusion van de bovenste plank. Aanrader!
Absolute Zawinul / Absolute Ensemble / 2009 / ***(*)
En eigenlijk ken ik veel te weinig van fusion. Absolute Zawinul is het laatste studio album van Joe Zawinul, oprichter en coleider (samen met Wayne Shorter) van Weather Report, één van de meest invloedrijke fusion bands uit de jaren 70. Strijkers en jazz gaan niet samen, pleeg ik wel eens te verkondigen, deze plaat is alvast een uitzondering daarop. Absolute topnummer is Ice Pick Willy, het slotnummer op de plaat.
Clint / Oddjob / 2010 / *(*)
De Clint uit de titel slaat op Clint Eastwood; alle nummers komen uit films waarin Eastwood heeft meegespeeld. Het zijn herinterpretaties die voornamelijk de sfeer weergeven uit de jaren 80, toen de synthesizer een prominente plaats in de popmuziek kreeg toebedeeld. Niet onaardig, maar… tsja.
Highway Rider / Brad Mehldau / 2010 / ****
En ’tsja’ alweer. Dit is er eentje buiten categorie. De invloeden bij Mehldau zijn nauwelijks te tellen; John Boy is decidedly Beatles; Now You Must Climb Alone voelt verwantschap met Charles Ives; en in We’ll Cross the River Together komt het thema uit Tchaikovsky’s (met een tsjuh) Zwanenmeer wel eens piepen. We kunne n er uren over doorgaan, maar dit is één van de incontournables van 2010.
Esta Plena / Miguel Zenón / 2009 / ***(*)
In mei stond Miguel Zenón op de voorkant van Downbeat, en het is naar aanleiding van het artikel daarin dat ik deze plaat heb aangeschaft. Zenón trok op muzikaal onderzoek naar Puerto Rico (waarvan hij afkomstig is), en het resultaat daarvan was al gedeeltelijk te horen op Jibaro uit 2005. Esta Plena gaat de ogenschijnlijk de richting van de world muziek op, maar is bij verder luisteren beslist jazz (niet dat we –ik val in herhaling — aan hokjesdenken doen). Dit is alweer een spannende, invloedrijke en onderhoudende plaat.
Nikki / Nikki Yanofsky / 2010 / **
…wat gelijk niet van het debuut van Nikki Yanofsky kan gezegd worden. Op haar best klinkt ze gelijk Mariah Carey in haar beginjaren, op haar slechtst gelijk Britney Spears. Waarom plukken ze die kinderen zo snel uit hun groeimoment? Yanofsky heeft (veel) potentieel, maar dat wordt nu verprutst door zo snel en zo veel mogelijk munt uit haar te slaan. Leeftijd is niet meteen een criterium, en ze heeft een heel mooie stem, maar ze moet nog zoveel groeien eer ze de hype verdient die ze nu moet meedragen. Spijtig.
Another Lifetime / Cindy Blackman / 2010 / ***(*)
Deze cd is opgevat als een eerbetoon aan Tony Williams’ Lifetime (Williams was de mentor van Blackman). Met die eerbetonen zit het precies wel snor, want daar komen blijkbaar goede platen uit. Met vier verschillende groepen speelt Blackman in 11 nummers deze boeiende cd vol. Nog meer fusion dus, in deze, want Williams was één van de meest prominente drummers uit de fusion periode.
Volume 2 / She & Him / 2010 / ***(*)
De schitterende opvolger van Volume 1. Ik ben een fan, van deze heerlijke stemmen en muziek.
I will be / Dum Dum Girls / 2010 / ***
Ik koop weinig pop en rock toestanden, maar dit debuut heb ik ontdekt hier in Sonic Boom in Seattle. Een beetje Blondie, een beetje Feist, en een heleboel retrogevoel, maar vooral een bende stevig knallende meiden.
The Wild Hunt / The Tallest Man On Earth / 2010 / ***
Hij klinkt soms wat gelijk Bob Dylan, maar dan veel minder nasaal. The Tallest Man On Earth is eigenlijk Kristian Matsson uit Zweden, die in 2008 debuteerde om vervolgens met o.a. Bon Iver rond te toeren. Deze plaat laat zich gerust herhaaldelijk afspelen.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

Jef Neve in Amerika!

Jef Neve speelde vanavond voor de allereerste keer in de USA –en wij waren erbij (en vergastten hem na het concert op wat onverwacht Vlaams). José James en Neve startten de toernee voor hun nieuwe cd, For All We Know (uitgebracht op het Impulse label), in Dimitriou’s Jazz Alley, hier in Seattle. De ontvangst was, op zijn zachtst gezegd, nogal enthousiast te noemen. Neve kreeg ruim de tijd om te soleren –tot genoegen van het publiek, dat de pianist na elke solo met ruim applaus beloonde.

James en Neve toeren nog uitgebreid doorheen de Verenigde Staten en Canada, staan (o.a.) op de jazz festivals van North Sea, Umbria en Nice, en strijken neer op Jazz Middelheim met hun Coltrane project. In afwachting kan u alvast de cd in huis halen (ook te verkrijgen via iTunes).

(Oh, en het is Jeff Neff geworden tijdens de aankondiging.)