jazz – Pagina 25

Cd’s 201012

We zijn uitgekomen bij Pi, voor het aantal gekochte albums in 2010 (‘net’ niet het dubbele van 2009). Bijna 1 album per dag, er zullen waarschijnlijk wat feestdagen hebben tussen gezeten. Er zitten fantastisch goede dingen tussen, die u niet mag gemist hebben, en er zitten nog een paar dingen niet tussen, waarnaar ik nog niet genoeg heb kunnen luisteren. Binnenkort hopelijk een top 10.

Werden van de harddisk verwijderd:

If I Could Wrap Up A Kiss / Silje Nergaard / 2010
’t Is (was) kerstmis en zo, maar sorry, dit was gewoon té klef. Zelfs pianist Helge Lien kon deze cd niet uit de trashcan redden.
Middle Cyclone / Neko Case / 2009
Ik had daar goede dingen over gehoord, over Neko Case, maar deze cd is gelijk één lang aanhoudend gezaag voor mijn oren.
At The End Of The Day / Till Bronner / 2010
Sorry, ik kan maar niet gewend raken aan die mens zijn stem.
Endlessly / Duffy / 2010
My god. Wil iemand haar rantsoen helium afpakken?
Re-Evaluation Time / Roberto Badoglio / 2010
Ongeïnspireerd pseudofunkachtig iets.
Sweep Me Away / Fredrika Stahl / 2010
Potentieel, maar niet genoeg. Popperige jazz. Of jazzerige pop. U bekijkt het zelf maar.

Clarinetwork Live At The Village Vanguard / Anat Cohen / 2010 / **(*)
Zeer goed gespeelde klassieke jazz, leuk om naar te luisteren, en echt live waarschijnlijk nog veel interessanter. Goed, maar niet begeesterend.
Spark of Being: Soundtrack / Dave Douglas / 2010 / ***
Spark of Being: Expand / Dave Douglas / 2010 / ***(*)
Spark of Being: Burst / Dave Douglas / 2010 / ***
Expand is de beste van dit trio, maar eigenlijk zijn ze allemaal aan te raden. Het thema van Morrisons film wordt telkens opnieuw ontwikkeld, om gestalte te geven aan ‘het monster’. Zie ook Dave Douglas – ‘Spark of Being’ & Spark of Being
Intangible States / Stray Dogs feat. Legoman / 2010 / ***
Oorspronkelijk een soundtrack bij het visuele totaalspektakel, maar deze muziek blijft ook zonder die visuele ondersteuning recht. Zie ook Intangible States & Stray Dogs – Intangible States (redux)
Live in Milano / Riccardo Luppi’s Mure Mure / 2010 / **(*)
Sexy Noise / Super Seaweed Sex Scandal / 2010 / **(*)
Chicago Volume / Ken Vandermark & Paal Nilse-Love / 2009 / ***
Full Bloom / Uwe Oberg / 2010 / ***
Verismo Arias / Jonas Kaufmann / 2010 / **(*)
Johann Sebastian Bach – Sonatas & Partitas / Isabelle Faust / 2010 / ***
Resonances / Helene Grimaud / 2010 / ***
Er zit een heel mooie interpretatie van de Piano Sonata Op.1 van Alban Berg in.
Georg Friederich Händel – Between Heaven & Earth / Sandrine Piau / 2009 / **(*)
Sonate de Requiem Op 283 & Trio avec Piano / Olivier Greif / 2006 / **(*)
Notturno / Othmar Schoeck / 2009 / ***
Moielijk verteerbaar, maar absoluut de moeite om u door te worstelen.
Tron: Legacy (OST) / Daft Punk / 2010 / **
Inception (OST) / Hans Zimmer / 2010 / **
Look At What The Light Did Now / Feist / 2010 / ***
Bonus cd bij de dvd –ik ben nogal fan van Feist (cfr Look At What The Light Did Now).
Room for Ghosts / My Terrible Friend / 2010 / ***
Fantastisch debuut –cfr My Terrible Friend
Journey / Joëlle Léandre & India Cooke / 2010 / ***
Music of John Coltrane / Dominic Duval, Jimmy Halperin & Brian Wilson / 2010 / **
Sometimes the Blues Is Just a Passing Bird / The Tallest Man On Earth / 2010 / ***
Leren Kennen via het album The Wild Hunt, en de naam en de muziek zijn blijven plakken. Een EP dient op 45 toeren afgespeeld te worden; ik dacht al dat ik te veel pijnstillers had genomen.
Invariable Heartache / Kort / 2010 / **(*)
Cortney Tidwell en Kurt Wagner maken muziek waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze goed zou vinden. Het is niet onvoorwaardelijk goed, maar kan zeker dienen als het betere achtergrondgeluid om bij te werken of te lezen.
Good Things / Aloe Blacc / 2010 / **(*)
I Need A Dollar is ondertussen zo bekend geworden dat zelfs ik het kende. Voor Henri en Tessa was het al gemaan goed, en ze waren ook best te spreken over de rest van het album. Soul is redelijk hot, nietwaar.
The Night Before / Hooverphonic / 2010 / **
Goede muziek, maar de meeste albums van Hooverphonic zijn inwisselbaar. Het mocht een beetje vernieuwender geweest zijn.
Black Dub / Black Dub / 2010 / ***(*)
Trixie evolueert, en het gaat de goede kant op –zie ook Black Dub
Way of Life / Céline Bonacina Trio feat. Nguyên Le / 2010 / **(*)
Energieke en zeer genietbare muziek van een juffrouw met een oversized saxofoon. Wat dit album misschien wat mist aan inhoud, wordt zeker en vast goedgemaakt door drive. Ga dit live zien.
Covers / Manu Codjia Trio / 2010 / ***
Hij slaagt er zelfs in het aartsmoeilijk te coveren Halleluyah deftig neer te plaatsen. Als favoriete nummer twijfel ik tussen Beat it en Martha.
Silver Pony / Cassandra Wilson / 2010 / *(*)
Sorry, ik zie het echt niet, wat er zo goed zou zijn aan dit album. Wilson is een heel erg goede zangeres, beheerst het jazzidioom als geen ander, maar dit gaat totaal de mist in.
Mirror / Charles Lloyd / 2010 / ****
Tientallen keren heb ik naar dit album geluistered. Na een eerste beluistering ging het meteen aan de kant als minderwaardig –op een paar nummers speelt Lloyd alsof hij net de saxofoon onder de knie heeft en af en toe toch nog een paar noten mist. Achteraf ben ik gaan nadenken over die zogezegde missers, en ik kon mij maar moeilijk voorstellen dat zo’n muzikant dergelijke klanken zou laten vastleggen als dat neit zijn bedoeling was geweest. Wie dieper op de muziek ingaat en verder luistert hoort een indringende, lamenterende klank –zonder noodzakelijk indroef te zijn. Een emotioneel album, dat ik na elke luistersessie steeds beter begon te vinden.
Follow The White Rabbit / Yaron Herman Trio / 2010 / ***
De invloed van Brad Mahldau is nooit ver te zoeken bij Yaron Herman. Wie zijn eerdere albums heeft beluisterd, merkt een duidelijke ontwikkeling en groeicurve, waardoor we ook over dit album enthousisast kunnen zijn. Eigen werk en een paar covers/interpretaties; en ziet wij zijn al enorm content. Dit kan een breed publiek aanspreken.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

Concerten 201011-12

Hm. Toen ik daarnet begon aan mijn concertlijstje voor 2011, merkte ik dat ik sinds de concerten van november mijn lijstje niet meer had gepubliceerd. Voor 2010 is de teller op 170 blijven staan, dat zijn er –ondanks een drie maand durend verblijf in de USA– bijna 30 meer dan voor 2009. Ik heb redelijk wat aan mij moeten laten voorbij gaan wegens sneeuw of ziekte, zoals Vijay Iyer in De Singer en RadioKUKAorkest & Ellery Eskelin in Vooruit. Maar ziet, we beginnen binnenkort vol goede moed aan 2011 (weg met de winter staat er ergens op een Gentse straatmuur).

Uitschieters in november en december zijn Dave Douglas – Spark of Being (cfr Dave Douglas – ‘Spark of Being’ & Spark of Being) & David Liebman; beide concerten vonden plaats in deSingel. Opmerkelijk waren ook Mâäk & Albert Anagoko Ensemble in Vooruit; Reut Regev in de Rataplan; en Riccardo Luppi’s Mure Mure in el Negocito.

John Scofield / 03-11-2010 / Vooruit / **(*)
Ewout Pierreux Quintet / 06-11-2010 / Rataplan, Borgerhout / **(*)
Reut Regev / 06-11-2010 / Rataplan, Borgerhout / ***
Robin Verheyen / 07-11-2010 / Opatuur @ De Centrale / **(*)
Badenhorst / 10-11-2010 / Dendermonde / *(*)
Jazz Plays Europe / 11-11-2010 / De Werf, Brugge / **(*)
Dave Douglas – Spark of Being / 13-11-2010 / deSingel, Antwerpen / ***(*)
Todorov / Guyot / 21-11-2010 / Opatuur @ De Centrale / **
Mâäk & Albert Anagoko Ensemble / 25-11-2010 / Vooruit / ***
Neil Cowley Trio / 25-11-2010 / Vooruit / **(*)
David Liebman / 03-12-2010 / deSingel, Antwerpen / ***
Riccardo Luppi’s Mure Mure / Live in Milano / 04-12-2010 / el Negocito / **(*)
Dick Van Der Harst / 16-12-2010 / Opatuur @ Mub’Art / **

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

Creator

Terwijl ik lag uit te zieken, vrijdag, zat ik met een half oog naar de MIA’s te kijken. De MIA’s, dat zijn de Music Industry Awards, een Vlaamse muziekprijs die wordt uitgereikt door de VRT i.s.m. Muziekcentrum Vlaanderen.

Bij de vijf MIA’s die door de muziekindustrie werden uitgedeeld (de andere twaalf werden door het publiek verkozen), zat er eentje voor beste artwork. De genomineerden waren Goose, DAAU, Amatorski, en BRZZVLL. Het artwork voor zowel DAAU (voluit Die Anarchistische Abendunterhaltung) als BRZZVLL (spreek uit als Brazzaville) werd gemaakt door het Antwerpse Afreux; de EP van Amatorski bevat werk van Ann Eysermans, Femke Vanbelle, Sabien Ceuppens, Rinus Van de Velde, en Levi Seeldraeyers (cover design); het album van Goose werd ontworpen door legende Storm Thorgerson.

U mag raden wie gewonnen heeft. Niet het werk van eigen bodem, maar ‘vanzelfsprekend’ het werk van de 66-jarige veteraan en icoon Storm Thorgerson, die covers maakte voor de albums van o.a. Pink Floyd, 10cc, en The Alan Parsons Project. Niet dat de cover van Synrise niet verdienstelijk zou zijn –ik ga zelfs de Vlaamse kaart van de Vlaamse muziekprijs niet trekken; maar ik vraag mij toch af hoe men het werk van Thorgerson kan verkiezen boven de persoonlijke insteek van Amatorski of de creativiteit die uit het albumontwerp van BRZZVLL barst. (Ik ben niet genoeg bekend met het ontwerp voor DAAU waarvan ik natuurlijk weer alle albums heb, behalve dat laatste.)

BRZZVLL zag het leven als Brazzaville, en de groep kaapte in 2007 meteen de prijs Jong Jazz Talent Gent weg. Dat was geen vanzelfsprekende keuze, want de erg enthousiaste groep was toen eigenlijk niet geheel rijp om geplukt te worden. Een jaar of twee later zag ik echter een concert van de groep op EXQI (cfr deze Please walk out of my head), waarover ik behoorlijk enthousiast was. De muziek zat toen nog iets steviger in jazz verworteld dan nu het geval is (dat is overigens géén criterium), want op Happy Life Creator is jazz nog wel een invloed, maar zijn de sleutelwoorden nóg veel nadrukker (jaren 70) funk, groove en afrobeat geworden. Of zoals saxofonist Vincent Brijs het zelf omschrijft (cfr Een omgekeerde doos van Pandora op cobra.be): geïmproviseerde future psy-funk met een hoog afrobeatgehalte.

Wat het artwork betreft, dat werd wel ontworpen door Afreux, maar het werd door de bandleden en sympathisanten in elkaar gestoken. Als ik het goed begrijp hebben sommigen (700 cd’s en 250 lp’s) een hoes met daarin reeds de pop-up vastgelijmd, maar mijn lp (nr 118 van 500) bevat een plastic zakje met daarin het nodige om dat zelf te doen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Nob8nR31Afo&fs=1&hl=en_US]

Hebt u er ook zo één en zou u graag de pop-up in elkaar knutselen: geen nood, de jongens van BRZZVLL hebben een filmpje met instructies voorzien (zie hierboven). Hoe meer ik erover schrijf, hoe minder ik het resultaat van de MIA’s begrijp. (Nu, het is beslist niet vanzelfsprekend om in zo’n jury te oordelen.)

Dansbaar zijn ze altijd al geweest, en op Theater Aan Zee maakten ze deze zomer een gemerkte passage. Happy Life Creator geeft op plaat misschien een ietwat bedaardere indruk, maar BRZZVLL is een groep die vooral live moet worden meegemaakt. Op 6 februari (om 17u) treden ze bijvoorbeeld op in Vrijstaat O. aan de Zeedijk in Oostende. Absoluut de moeite om langs te gaan! (Om te veel redenen om op te noemen.)

Spark of Being

Een tijd geleden zat ik in deSingel om er naar het project Spark of Being van Dave Douglas & Bill Morrison te kijken en te luisteren. De film is een hervertelling van het Frankenstein verhaal in een filmconcept van Bill Morrison, aan de hand van oud en nieuw gecreëerd beeldmateriaal. Het concert was erg goed –zelfs al was het geluid niet echt optimaal te noemen in die veel te grote Blauwe Zaal in deSingel.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Jq4f7HT3wNE&fs=1&hl=en_US]

De film werd voor het eerst getoond op 24 april aan de Stanford universiteit in Californië, waar Dave Douglas en zijn Keystone groep toen artists in residence waren. De muziek kaderde er binnen het omvattend filmproject dat de universiteit aan Bill Morrison opgedragen had. Morrison, een avantgarde filmmaker die heeft samengewerkt met componisten gaande van Dave Douglas en Vijay Iyer tot minimalisten als John Adams, Gavin Bryars en Steve Reich, werd een klein decennium geleden de hemel in geprezen om zijn film Decasia waarin hij fragmenten halfvergane film aan elkaar last. (De film is bijna niet te verkrijgen; op amazon vragen ze exorbitante bedragen voor de dvd, maar misschien hebt u geluk en kan u hem van ergens downloaden.)

Spark of Being is alsnog niet verkrijgbaar op dvd (al werd er blijkbaar wel een dvd gemaakt), maar hopelijk komt het er nog van. Het is een fascinerende belevenis, en de muziek tilt het beeldverhaal zeker tot een hoger niveau. Wel te verkrijgen is de filmmuziek, uitgebracht in drie delen: Soundtrack, Expand en Burst. Verkrijgbaar in een cd-box, als download (flac en mp3), en Expand is als enige ook verkrijgbaar op vinyl.

Soundtrack is zoals de titel laat vermoeden de muziek bij de film van Morrison; Expand is een uitwerking van de thema’s voor de film los van de beknellende maar noodzakelijk timing daarvoor; en Burst bevat de thema’s die niet in de film werden gebruikt. De muziek is onbetwist jazzy, met niet overheersende electronica invloeden. Het Frankensteinverhaal uit de film bevindt zich veel dichter bij het origineel van Mary Shelley (vs de vermonsterlijking in de gepopulariseerde versies achteraf), en legt veel meer nadruk op de zoektocht en vertwijfeling. Dat gegeven treedt ook duidelijk naar voor in de muziek, waardoor de klemtonen veel subtieler en (dus) minder dramatisch zijn dan men van zo’n onderwerp kan verwachten. De niettemin vaak stuwende muziek werd samen met de film ontwikkeld. Door de voortdurende brainstorm tussen Morrison en Douglas kwam men tot een heel organische en hechte uitwerking van het project.

De albums van Spark of Being zijn in hun verschillende uitvoeringen rechtstreeks te koop op de Greenleaf Music site.

Stray Dogs – Intangible States (redux)

Herinner u deze vermelding? Het is gelijk niet van mijn gewoonte om twee keer over hetzelfde te berichten, maar ik merkte op hun facebook pagina dat de mannen van Stray Dogs (& Legoman) hun cd klaar hadden, in tijd voor de feestdagen. Het kleinnood werd reeds aangekondigd op het concert in de Minard destijds (en ik vermoed ook op de andere concerten).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Fql7DJHsUrw&fs=1&hl=en_US]

Intangible States moet eigenlijk live gezien (meegemaakt) worden, maar de muziek is enorm genietbaar ook zonder het visuele wonderspel (en van immens betere geluidskwaliteit dan in het zelfopgenomen fragment hierboven). Eigenlijk jammer dat er geen dvd beschikbaar is, maar dat is natuurlijk lang niet zo vanzelfsprekend als we wel zouden wensen. Het visuele aspect werd evenwel niet uit het oog verloren, want aan de verpakking van het album werd de grootste zorg besteed. Yannick Jacquet (ofte video-kunstenaar Legoman) stond in voor de schitterende vormgeving.

Het album kan digitaal gekocht worden in een keure van formaten (AAC, mp3, FLAC) voor ocharme 6 euro, maar het zou zonde zijn om niet dat beetje extra uit te geven voor de cd in die prachtige verpakking, beschikbaar voor 12 euro (verzendkosten inbegrepen)

Het blijft mij verbazen hoe goed de muziek overeind blijft ook zonder schouwspel –jawel, de muziek heeft soundtrackallures maar mist niet de visuele climax die daarbij vaak een noodzaak is. Undercurrent is misschien een beetje een vreemde eend in de bijt, maar de rest van de muziek is zeer gevoelsmatig en aanspreekbaar. Verwacht geen overstemmende noise, maar een coherent klanklandschap dat soms wat laat denken aan de associatieve muziek van pakweg Gavin Bryars (damn, het is lang geleden dat ik daar nog eens naar geluisterd heb).

Puike prestatie.

Intangible States van Stray Dogs + Legoman, te koop in digitale versie (6 euro) en in cd-versie (12 euro). Steun de artiest(en)!

Het topje (van de ijsberg)

Een deel van de achterstand, waarover ik het in mijn cd-overzicht van november had. Dat ik nog een honderdtal albums moet oplijsten in mijn overzicht, zegt iTunes mij. Goed voor een flinke vier dagen non stop luisterplezier (35 GB lossless data).

Raindrops on roses and whiskers on kittens

In de jaren 40 en 50 schreef het duo Rodgers & Hammerstein –Richard Rodgers & Oscar Hammerstein II– een heleboel musicals die destijds reeds waanzinnig populair waren. Zo populair, dat ze ook bijna allemaal verfilmd werden. En al klinken titels zoals Oklahoma! en The King and I waarschijnlijk niet iedereen nog bekend in de oren, eentje behoort ontegensprekelijk tot ons culturele erfgoed –wat vooral met de verfilming uit 1965 te maken heeft. Robert Wise verfilmde toen, met Julie Andrews en Christopher Plummer in de hoofdrol, de belevenissen van de familie von Trapp in The Sound of Music. Liedjes zoals Edelweiss, Do-re-mi, The Sound of Music en My Favorite Things, werden nog populairder dan ze al waren uit de broadway musical versie. Vooral My Favorite Things is en blijft een monsterhit.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=OvYZMqQffQE&fs=1&hl=en_US]

Raindrops on roses and whiskers on kittens;
Bright copper kettles and warm woolen mittens;
Brown paper packages tied up with strings;
These are a few of my favorite things.

Cream-colored ponies and crisp apple strudels;
Doorbells and sleigh bells and schnitzel with noodles;
Wild geese that fly with the moon on their wings;
These are a few of my favorite things.

Girls in white dresses with blue satin sashes;
Snowflakes that stay on my nose and eyelashes;
Silver-white winters that melt into springs;
These are a few of my favorite things.

When the dog bites,
When the bee stings,
When I’m feeling sad,
I simply remember my favorite things,
And then I don’t feel so bad.

In 1961, vier jaar vóór de film en twee jaar na de broadway release van de musical, bracht John Coltrane een bijna 14 minuten durende versie uit op het gelijknamige album. Het zou zijn meest populaire nummer bij het brede publiek worden. Het album is ook om historisch-technische reden belangrijk –het is een scharnierpunt waarin Coltrane overgaat van de chord progression uit de bop naar modale jazz; en de saxofonist speelt bovendien op sopraansax (i.p.v. de destijds in de jazz meer gebruikelijke alt en tenor). Wie daar verder in geïnteresseerd is, mag zeker de thesis van Scott Anderson (uit 1996) over The Evolution of My Favorite Things niet missen.

De score van My Favorite Things is o.a. terug te vinden in volume 1 van The Real Book –de oorspronkelijke score, met traditionele chord progressions, niet de versie van Coltrane. (Hieronder de Bb versie voor o.a. sopraan- en tenorsax en trompet –klik voor groter.)

De melodie zelf is niet zo verschrikkelijk moeilijk; een beetje verraderlijk voor de saxofonist zijn de drie kruisen, in het bijzonder dan het (linker-)pinkwerk voor de stap van do# (C#) naar sol# (G#). Een verleidelijke 3/4 walsmaat met de melodie in de eerste drie lijnen die één keer moet herhaald worden en dan eigenlijk nog eens moet herhaald worden, behalve dan dat de laatste drie noten anders zijn.

En terwijl ik wat referenties zocht, ontdekte ik –via het mondstukblog van Steve Neff (“My Favorite Things” Solo- Theo Wanne Gaia Soprano Mouthpiece)– dat My Favorite Things SOTW TOTM is voor december. (SOTW ofte Sax On The Web is dé internet community voor saxofonisten.)

Oh, en beluister vooral ook eens de versies van David Liebman en van Brad Mehldau!

Cd’s 201011

Bereiken we nog de kaap van 300 nieuwe albums voor 2010 ten einde is? Als ik erin slaag ze allemaal op te lijsten, kan ik alvast bevestigend antwoorden. Ik heb hier nog drie stapels van zo’n tien cd’s elk liggen, dus kwantiteit is het probleem niet. (Tijd daarentegen…)

We beginnen weer properkens: werden vorige maand gewetenloos van de harddisk verwijderd:

Catching a Tiger / Lissie / 2010
Niet dat het slecht is, maar er zijn er dertien in een dozijn, van die platen.
Septentrion / Alain Caron / 2010
Een ongetwijfeld virtuoos basgitarist, die weinig geïnspireerde maar heel makkelijk verteerbare fusion uit de jaren 70-80 (na)maakt. Als dat uw ding is, niet twijfelen: kopen.
1983 / Sophie Hunger / 2010
Ik heb er wel drie keer naar geluisterd, naar die plaat, maar ze kan mij niet bekoren. Overgehyped.
Love Songs / Anne Sofie Von Otter & Brad Mehldau / 2010
Pft. Ik heb het bijna de ganse cd uitgehouden, wat zeg ik, de ganse twee cd’s, maar toen Von Otter aan Blackbird van The Beatles begon, was het genoeg geweest. Waste of talent, voor zowel Von Otter als Mehldau. “Gelijk een tang op een varken”, luidt het dan.
Dust Lane / Yann Tiersen / 2010
Een beetje nostalgisch, maar de jaren 80 en 90 zijn wel degelijk voorbij.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=l7q9Ykns5_M&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]

Israeli Song / Eli Degibri / 2010 / ***(*)
Zeer standaard jazz, al zou het geheel verkeerd zijn om die als mainstream commercieel te omschrijven. Hoge kwaliteit, boeiende interpretaties en voldoende eigen werk door een hoogstaand kwartet –met Brad Mehldau aan de piano.
January / Marcin Wasilewski / 2008 / ***(*)
Google zegt mij dat hij bij Anderlecht speelt, maar dat klopt niet, hij speelde eerst piano bij Tomasz Stanko en heeft ondertussen zijn eigen trio. Homonymie, het is wat. Om in de gaten te houden.
Turbulence / Michel Portal / 2010 / ***
Stond in de recente Jazz Magazine nog als één van de vijf disques essentiels van de man, en wie zijn wij om Jazz Magazine tegen te spreken? (Alleen maar als het in ons kraam past.)
Lonely Avenue / Ben Folds & Nick Hornby / 2010 / **
Op zijn best doet dit album denken aan de muziek van Paul McCartney kort na zijn post-Beatles periode. De muziek is tegelijkertijd wild en dun, beschaafd en wild, gelijk een stuk onbehouwen dat eigenlijk wel weet tot hoever hij mag gaan en er moeiteloos in slaagt zijn beste manieren te houden. Ik ben halvlings wel geneigd om hem in luxe-uitvoering op lp in huis te halen (omdat daarbij vier kortverhalen van Nick Hornby zouden zitten). Het is in elk geval een concept-album dat actief moet beluisterd worden, en muzikaal niet altijd overloopt van de genialiteit. Laat er mij nog wat over denken.
Signs & Signatures / Brussels Jazz Orchestra / 2010 / ***
BJO laat zich van zijn (haar?) meest zachtaardige kant zien, dank zij de gerearrangeerde werken van Bert Joris. De pers is unaniem lovend over de nieuwe weg die Belgiës grootste jazzorkest is ingeslagen, en ook in het buitenland waren ze onder de indruk. Een cd om in uw collectie te plaatsen (en naar te luisteren).
De Beren Gieren / De Beren Gieren / 2010 / ***
Heel mooie eersteling/demo van deze jonge helden. Ze hebben hun hype moment gehad, wij zijn benieuwd hoe ze verder gaan evolueren. Haal dit album in huis!
Catalogne / Christian Escoudé / 2010 / **(*)
Weinig opvallende plaat die een heel breed publiek aanspreekt. Perfect getimed om met de feestdagen cadeau te doen. Heel gemoedelijk, heel beluisterbaar, heel aangenaam, maar dan weer wel iets minder avontuurlijk. Met Thomas Savy op klarinet!

Binnen gehaald op (oud) vinyl:

Walter Carlos’ Clockwork Orange / Walter Carlos / 1972
Fan.Tas.Tisch. Walter Carlos heet ondertussen Wendy; Carlos was één van de eerste klanten van Robert Moog, de man van de legandarische Moog synthesizer –hij overhaalde Moog om touch-sensitivity in te bouwen in de toetsen. Walter Carlos schreef de soundtrack voor Stanley Kubrick’s film A Clockwork Orange, maar bracht nadien –naast die officiële soundtrack– ook zijn eigen volledige score voor de film uit. In diezelfde periode liet hij zich chirurgisch ombouwen tot Wendy, al was het wachten tot 1979 tot het eerste album verscheen dat offieel aan Wendy Carlos werd toegedicht —Switched-On Brandenburgs. Geniale muziek, al ben ik misschien een beetje nostalgisch.
Listen to Art Farmer and the Orchestra / Art Farmer / 1962
Le Piano Démécanisé / Frederik Croene / 2010
Leutig éénmaal ge u ervoor openstelt. Frederik Croene bespeelt een ‘gestripte’ piano volgens een aantal regels die niet geheel vreemd zijn aan het Dogme 95 principe. Nieuw, en geen oud vinyl, maar bon. We gaan niet hokjesdenken toch?
Harmonium / John Adams / 1984
Get Happy with the Randy Weston Trio / Randy Weston Trio / 1955
Ringo / Ringo Starr / 1973
Het derde solo album van Ringo Starr wordt wel eens beschouwd als het laatste Beatles album. Alle vier de Beatles komen immers op het album voor, al spelen ze wel nooit allemaal samen op dezelfde track. Typische Ringo muziek, een beetje naïef en heel goedlachs, maar niettemin een heel genietbare plaat.
Make Love To Me / Julie London / 1957
Nuits de la Fondation Maeght Vol. 1 / Albert Ayler / 1970
Discovery! / Charles Lloyd / 1964
De eerste plaat van Charles Lloyd als hoofdman. Tenor sax en fluit; van basklarinet is nog geen sprake.
Kind of Blue / Miles Davis / 1959
Geen eerste persing, maar een heruitgave uit 1962.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=_B1j6tLEjiA&fs=1&hl=en_US]

Doo-bop / Miles Davis / 1992
Het laatste album van Miles, slechts zes tracks waren afgewerkt toen Miles Davis op 28 september 1991 overleed. Just diggin that doo-bop sound with Miiiiiiiiles, Miles Davis –Miles overleed vlak voor hij verder de weg van de hiphop ging inslaan.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

Duke

Een tijdje geleden was ik bezig over Duke Ellington in mijn antwoord aan Frederik, en ik kwam nog meer interessants tegen over de muzikant. Ik heb overigens een beetje rondgekeken op amazon, maar verschrikkelijk veel is er niet te vinden aan jazz- of muzieklectuur in digitaal formaat. Tips zijn altijd welkom.

Een paar Ellington citaten dus. We vertrokken van if it sounds good, it IS good, dat voluit waarschijnlijk dit was: if it sounds good, it’s good music, and if it doesn’t, then it is the other kind. In een citaat wat verder hieronder, legt Duke het nog verder uit. Over critici had hij het volgende te vertellen:

I’m sure critics have their purpose, and they’re supposed to do what they do, but sometimes they get a little carried away with what they think someone should have done, rather than concerning themselves with what he did.

In The Duke Ellington Reader (niet digitaal beschikbaar helaas) van Mark Tucker staan een pak interviews die Duke indertijd heeft gegeven, zoals bijvoorbeeld The Art Is in the Cooking met Stanley Dance uit 1962, waaruit we onderstaand fragment lichten.

People are told that they must never drink anything but a white wine with fish or a red wine with beef. The people who don’t know, who’ve never been told that, who’ve never been educated along these lines –they drink anything. I suspect they get as much joy out of their eating and drinking as the other people.

It’s just like people who listen to music. They don’t necessarily know what they’re listening to. They don’t have to know that a guy is blowing a flatted fifth or a minor third, but they enjoy it, and this I consider healthy and normal listening. A listener who has first to decide whether this is proper when a musician plays or writes something –that’s not good. It’s a matter of “how does it sound?” and, of course, the sound is modified by the taste of the listener.

The listener may like things that are pretty, what we consider pretty or schmaltzy. Another may like a graceful melodic line, with agreeable harmony under it and probably little romantic element. A third may like subtle dissonance, while a fourth may go for out-and-out dissonance. A fifth may have a broad appreciation and enjoy all kinds. But what is really involved here, I think, is personal taste rather than categories. Music itself is a category of sound, but everything that goes into the ear is not music. Music is music, and that’s it. If it sounds good, it’s good music, and it depends on who’s listening how good it sounds.

Of in het essay Where Is Jazz Going?, gepubliceerd in Music Journal, opnieuw in 1962:

As you may know, I have always been against any attempt to categorise or pigeonhole music, so I won’t attempt to say whether the music of the future will be jazz or not jazz, whether it will merge or not merge with classical music.

There are simply two kinds of music, good music and the other kind. Classical writers may venture into classical territory, but the only yardstick by which the result should be judged is simply that of how it sounds. If it sounds good it’s successful; if it doesn’t it has failed. As long as the writing and playing is honest, whether it’s done according to Hoyle or not, if a musician has an idea, let him write it down.

And let’s not worry about whether the result is jazz or this or that type of performance. Let’s just say that what we’re all trying to create, in one way or another, is music.

’t Is gewoon jazz, godverdomme!

David Liebman Group in deSingel

Hij ziet er wat uit gelijk een gestampte boer, David Liebman, en wie gitarist Vic Juris en basgitarist Tony Marino op straat tegen het lijf zou lopen, zou nooit geloven dat die mannen muziek maken. Nochtans spelen ze, samen met drummer Marco Marccinko, al sinds 1991 samen in de David Liebman Group. Gisteren speelden ze in deSingel; vooraf was er een inleiding door Hugo De Craen, waarop een kleine tien mensen aanwezig waren (het was nochtans best interessant).

“This might be an evening concert for you guys,” zei Liebman bij de aanvang, “but it’s a matinee for us.” Ze waren net geland uit New York, en voelden zich pal op de middag. Door de jetlag maakten ze van de geplande twee sets, één lange van dik anderhalf uur spetterende muziek. Het was even wennen aan hun muziektaal, maar eenmaal bezig was het trippen van begin tot eind. Het concert zat vol verbazingwekkende ritmewissels van Marco Marccinko, die soms wel haaks op de anderen leek te spelen (wat niet het geval was natuurlijk). Gans het concert zat vol spelletjes, van steeds muterende ritmes tot puntige dialogen tussen de sopraansax van Liebman en de gitaar van Vic Juris. Een schitterend concert.