(D70, 400 ISO, 50mm, f/2.8 1/50s)
Terwijl u vandaag buiten doorbracht, zat ik in een geairconditioneerde tattookamer voor de finale touch-ups van mijn Draak. De schubben zien er nu weer heel donker uit, maar binnen een paar dagen is dat verbleekt om weer een mooi geheel te vormen met de rest –nu met meer dimensie in de tekening. (Zelfportret in de spiegel.)
Om een of andere reden was het werk vandaag gesloten. Gelukkig wist ik dat op voorhand (lees: gisteren) zodat ik vanochtend niet om zes uur uit mijn nest werd weggebiept, maar ik tot negen uur kon blijven soezen. “Papa,” kwam Henri op dat uur de kamer binnen, “ik weet dat ik een uurtje te vroeg ben, maar negen uur is toch wel lang genoeg hé, om uit te slapen?” (Ik was helemaal vergeten dat ik hem bezworen had niet voor tien uur naar beneden te komen.)
Ontbeten, een voormiddag voor Het Project gewerkt (en een addendum voor een eigen project), en de stad in getrokken.
Begonnen met lunch (het was onderhand na enen) op het terras van de Backstage (Henri had zin in Italiaan, terwijl ik eerder voor een steak te vinden was, maar goed), de fnac binnengesprongen (niks gekocht vanzelfsprekend), naar Fotoshop gertokken om vier negatieven te laten inscannen (mag ze morgen afhalen), een ijsje gehaald in de Korte Dagsteeg, voor de Minard in de zon gezeten terwijl Henri zijn ijsje opat (op het terras zelf van de Marimain was geen plaats meer), in Betty Boop twee strips gekocht, en in de Bilbo twee cds (stukken goedkoper dan in de fnac), en langs het Citadelpark naar huis. Totale duur van het parcours: iets meer dan vier uur.
En straks naar Dez Mona, zoals men heeft aangekondigd, met deze meneer. Ik zou beter de batterij van mijn fototoestel opladen.
Ware het niet dat de Lijst van Het Project zo actief is, dan werd mijn mailbox heden ten dage overspoeld door e-mails met als onderwerp “een filmpje van Henri”. Dat het jongetje verslaafd is aan Karrewiet, hoef ik u niet meer te vertellen. Acht kansen op tien, dat als hij iets meer weet over een actueel onderwerp, dat hij het daar vandaan heeft gehaald. Maakt niet uit of het nu van de site komt, dan wel of hij het op de televisieversie heeft gehoord.
Via Karrewiet is hij bij Vlieg terecht gekomen, alwaar hij filmpjes kan maken (en versturen), en ecards. (Wie echt benieuwd is naar zijn filmpjes, vindt ze hier: 01 02 03 04 –eerste en laatste laat ik er toch maar af wegens iets te persoonlijk.)
Klein minpuntje: u kan er ook intekenen op de Vliegbrief, een nieuwsbrief die u per e-mail wordt toegestuurd. We hebben hem geleerd dat hij nooit zijn (onze) gegevens zomaar op het internet mag invullen, en dat hij eventueel zijn e-mail adres mag achterlaten als hij ons eerst zegt waarvoor het dient. Zijn e-mails komen vanzelfsprekend in mijn mailbox terecht, iets wat ik nog niet meteen zie veranderen.
Maar als hij wil intekenen voor die nieuwsbrief, moet hij niet alleen naam en e-mail achterlaten, hij moet ook zijn leeftijd ingeven, en straat+nr+postcode+woonplaats. En dan begrijp ik weer niet goed hoe een jongerenzender, die toch van enige bezorgdheid voor de doelgroep mag betuigen, die velden verplicht kan maken voor een e-mail nieuwsbrief.
Mijn titel was “wij zijn slechte ouders, wij” –ik ben niet te beroerd een mea culpa te slaan, als dat nodig mocht blijken. Edoch, de madam vond dat vanochtend Geen Goed Idee™ want (1) ik had dat blijkbaar al eens gebezigd, als titel en (2) de mensen zouden het nog wel eens kunnen geloven ook als ik het te veel herhaal. Want zo zijn ze wel, de mensen, dacht ze er ongetwijfeld bij (disclaimer –ge kunt niet voorzichtig genoeg zijn– dit is dus geen citaat).
Ze heeft een zeer drukke week voor de boeg, mijn madam. Niet alleen is ze van wacht –mogelijke foutparkeerders zijn gewaarschuwd– ze heeft nog een ton andere verantwoordelijkheden te torsen waarover ik niet ga uitweiden want (1) dat zijn haar zaken, en dus niet aan mij om te wereldkondig te maken (2) ze heeft zelf een weblog voor dergelijke administrativa. Maar goed, niet alleen haar week wordt druk, het weekend was reeds druk (daarover heeft ze al geschreven, dus daar hoef ik niet meer mee in te zitten).
Het begon al vrijdag, met de opening van een tentoonstelling met o.a. werk van meneer fotograaf Hans ‘LKD‘ Dekeyser in de voormalige UCO-spinnerij Jules de Hemptinne aan de Kolveniersgang. Gezien het vakantie was, en we de volgende dag konden uitslapen, hadden we besloten Henri mee te nemen voor de opening. Het begon om 19u, dus ja, als hij dan om 21u in zijn bed ligt, dat is het einde van de wereld nog niet. Achteraf zijn we echter nog een hapje gaan eten met een aantal andere Project medemensen, en voor we het wisten was het toch weer net een ietsje later dan gepland.
(U kan nog overigens nog naar die tentoonstelling gaan kijken tot en met zaterdag 7 april van 14 tot 18 uur –gesloten op maandag evenwel, maar de toegang is gratis. Een aanrader, want dan ziet u al die schitterende foto’s ook eens wat groter.)
Zaterdag stond er een intieme dansvoorstelling op het progamma, in het kader van SUM/SOME of the parts. Vous permettez?, van/met Anabel Schellekens en Thomas Devens vond plaats in de living van vrienden, begon om 20u, en zou maar een uurtje duren. Dus –u hoort mij al aankomen– nemen we Henri toch mee! We eten nog even een snelle hap daarvoor, en tegen ochere 21u30 ligt de arme jongen in zijn bed. ’t Is tenslotte vakantie.
Edoch, direct daaraan voorafgaand –de rest van de drukke zaterdag even negerend– zaten wij ergens voorbij Oudenaarde op een trouwreceptie. We waren pas thuis om 18u45, en dus ging het sito presto richting binnenstad (onze vrienden wonen aan de andere kant van Gent natuurlijk). Het masterplan was snel een sandwich te kopen in de Martino, en al kauwend een paar (lange) straten verder te wandelen. De Martino bleek echter gesloten (‘wegens totale uitputting’), waardoor we pas na de voorstelling zijn gaan eten (pizza in de Pane & Vino). Met een zoontje dat van uitputting bijna in zijn bord in slaap viel.
Zondag beterschap? Helaas niet. We hebben hem eerst afgemat met de paarden bij meter N., en achteraf mocht hij mee naar Opatuur. Geen plaats voor een kind? Dat klopt, maar gisteren speelde Bert Joris (met Nathalie Loriers en Philippe Aerts), en dat wou onze trompettist niet missen. (We hadden het hem al lang beloofd, en ik ben niet meteen de mens om op mijn woord terug te komen.) Hij heeft het overigens aangedurfd een handtekening te vragen aan Bert Joris –een supersympathiek man, mocht daar nog enige twijfel over bestaan.
Het trio speelde extra lang vanzelfsprekend, waardoor ik het tijdstip niet durf te vermelden waarop hij in zijn bed lag. Het laatste nummer is hij een beetje weggedommeld –Henri, bedoel ik dan– maar hoewel we hem een aantal keren hebben voorgesteld om naar huis te gaan, wilde hij van geen wijken weten. Gelukkig hadden we deze keer voor het optreden tijd gevonden voor het avondmaal. Een lekkere gezonde pita in de Overpoort!
Wij zijn slechte ouders, wij.
Zij is ook terug. Maar ik mag er niets van vertellen. De madam heeft immers een eigen weblog, en daar leest u binnenkort alles over fietsen in Lyon en feestmaaltijden bij Paul Bocuse.
Oeps. Dat mocht ik nog niet zeggen zeker?
Hij is terug. Mind you, ik heb hem nog niet gezien, maar het eerste wat hij deed –zo hou ik mijzelf voor– was mij opbellen.
“Dag papa. ’t Is uw zoon hier hé.”
– “Dag jongen, zijt ge terug? Hoe was het aan zee?”
“Pa-paaa!”
– “Ewel, ge zat toch aan zee, op boerderijklas?”
“Ja, maar ik heb liever dat ge zegt: boederijklas.”
– “Ok. Hoe was het op boerderijklas?”
“Wel, dat zal ik u allemaal straks thuis wel vertellen. Da-ag.”
“En je hebt een zoon die heel de wereld is”, kreeg ik onlangs te horen.
En toen stond alles even stil –dat is al de tweede keer op relatief korte tijd overigens. (Nog goed dat ik op hetzelfde moment geen bloemen kreeg, of ik was helemaal weggesmolten).
…en als ik al in het Engels begin, kan u ervan op aan dat het mij hoog zit. Sinds de zomertijd ben ik totaal ontregeld. Enfin, laat ik het daar maar op steken.
Gisteren nog beweer ik op de lijst van Het Project: “ik ga even wat eten, een beetje televisie kijken, en dan ben ik weer paraat.” Dat eten is nog net gelukt, maar eenmaal terug thuisgekomen, ben ik met kleren en al voor de televisie in slaap gevallen. Ik ben minstens vijf keer wakker geschoten, terug ingedommeld, en een dik kwartier geleden is deze nieuwe dag voor mij begonnen. Alle lichten waren nog aan, de muziek stond nog op, en op de televisie was Het Journaal aan de zoveelste loop bezig. En waren er 48 nieuwe berichten op de Projectlijst.
Grmpf. Ik ben een beetje zenuwachtig ook, daar niet van. Om een ganse waslijst redenen waar ik u niet te veel mee ga vervelen. Over minstens één ervan heb ik u al gesproken, en dan heb ik het nog niet over de backlog aan werk waar ik momenteel mee worstel. Het wordt tijd dat het geheim uit mijn publiek geheim mag.
(Hey, het is half vijf ’s ochtends. U verwacht toch geen coherentie op dit ontiegelijke uur?)
… (de madam zit ergens in Frankrijk voor een congres) slaapt de muis een gat in de dag. En gaat hij daarna met zijn zoon de hoogstnodige zaken halen in het stadscentrum (twee DVDs van Lucky Luke bijvoorbeeld voor de zoon –voor geen geld– en vijf andere voor zichzelf –voor nog minder geld, echt waar). En bezoeken ze iemand anders’ huis, in gezelschap van de familie V.. En gaan ze uiteindelijk ergens eten in de buurt van station omdat ze vergeten zijn inkopen te doen, en dus niks eetbaars in huis hebben.
Een ontbijt konden we nog net bijeen scharrelen –geen van beiden had zin om naar de bakker te stappen– over het middagmaal moeten we nog nadenken. Maar daarna gaat het alvast kermiswaarts (“ik zou graag zo ne keer schieten, en dan in het spookkasteel, en dan naar het spiegelpaleis, maar oliebollen moet ik niet hebben deze keer” dixit de zoon). En om 16u is hij alweer weg. Naar de grootouders. En dan op boerderijklas. Ik overleef dat overigens amper, dergelijke uitstappen, dus stamp ik de komende dagen zo vol mogelijk zodat ik mijn gedachten kan verzetten. Ik heb toch ’t kot voor mij alleen.
