Categorie: familiair

bah, slecht

Middageten tijdens het weekend is soms niet vanzelfsprekend. Waar ik aan het begin van de week mijn inkopen doe, blijven er aan het einde –tijdens dat weekend dus– hooguit nog wat restjes over. De diepvries heeft tegenwoordig ook al weinig te bieden –met het oog op langer ongebruik, schik ik het spul af te leggen, en om te vermijden dat heelder hopen diepgevroren voedsel dat zouden verhinderen, trachtten we de dieprvriesvakken zo leeg mogelijk te krijgen (en te houden).

Een ui in ringen gesneden, een tomaat in ringen gesneden (zegt men dat eigenlijk wel van tomaat), die vervolgens zachtjes gefruit in een pan, vier eieren bijgekruid, licht samengeklopt en erover gegoten. En terwijl dat op het gemak staat te garen, heb ik net tijd genoeg om mijn brood te kneden. Morgen moet er immers ook gegeten worden.

Ik geef Henri twee derden van de maaltijd, schep een derde op mijn bord, neem een hap, en zet de rest opzij voor Tessa die straks van haar UZ-rondes terugkomt.

“Eet ge niet alles op, papa?”, vraagt Henri verwonderd.

“Oh, ik bewaar gewoon een beetje voor mama straks. Als je het niet lekker vindt hoef je niet álles op te eten hoor jongen”, begrijp ik hem verkeerd.

“Papa,” kijkt hij me aan, “ik denk niet dat er ook maar één iemand is die uw eten niet lekker vindt.”

Is het geen schatje?

oudercontact

Hij was ongebruikelijk geagiteerd tijdens de trompetles. “Maar nee, maar nee, er scheelt echt niks.” Zijn trompet vloog alle richtingen uit, zijn ritmes gingen spoorslags de mist in en de hoge re werd een lage mi. “Als ik binnenkort wat dikker wordt, dan zal dat niet zijn van te veel koekjes te eten”, waarschuwde zijn juffrouw bij ons vertrek. “En binnen twee weken ga ik trouwen.”

Vanmiddag had ik gedurende een goede twee uur koekjes gebakken: chocolate chip cookies, met kokos. Twee uur, want ik heb een kleine oven dus ik moet de koekjes in batches bakken; en met kokos, want dat geeft zo’n extra crunch, vergelijkbaar met eerst de korst op een kokoskoek en nadien diezelfde elasticiteit aan de binnenkant. En nog voor ik hem dat had uitgelegd, was hij tot diezelfde conclusie gekomen –sans de kokos, want dat had hij niet geraden.

Van school naar de kokos naar de trompetles en weer terug naar school voor de oudercontactavond. Binnen en buiten, zoals de vorige keer, maar met praktische afspraken voor zijn takenpakket tijdens ons verblijf in Seattle. In een soort interscolair vergelijkende testen voor het basisonderwijs behaalde hij 100% voor wiskunde en taal, en de leesgroep waarin hij zich bevindt is AV9 AVI 9 (dank u, Hans) –maar dan alleen omdat het niet hoger kan. “Ze hebben geen boeken meer voor mij tijdens de bibliotheekklas”, vertelde hij met grote droefenis reeds bij het begin van het schooljaar.

Half slapend verorberde hij daarnet nog zijn Gobi Gosht, nu droomt hij –zijn Lammie stevig in de armen– van dingen die wij reeds lang zijn vergeten.

principes

U weet dat ik de fnac niet meer frequenteer. Een mens heeft zo zijn principes, zelfs wanneer hij zichzelf als een voddenbaal eerst laat manipuleren, eens komt die spreekwoordelijke druppel die de emmer laat overlopen. Ik kan de tijd niet meer zeggen, dat ik laatst nog een voet in de fnac had gezet, maar het zal waarschijnlijk dan nog in de Brusselse geweest zijn. Voor één aspect van mijn leven is dat een groot ongemak –dat evenwel toch een voordeel heeft: ik koop veel minder muziek –de fnac is zowat de enig plaats in Gent waar men een beetje jazz en klassiek kan vinden (ik heb het er al meermaals over gehad. Het voordeel zijnde –uitleg ter wille van de gefortuneerde medemens– dat ons budget daaraan niet meer wordt gespendeerd (geen nood, het wordt vanzelfsprekend elders gealloceerd).

Grappig werd het wel dat –bij ons bezoek aan Parijs laatst– wij door de hotelier met glinsterogen en zonder enige vorm van twijfel linea recta de fnac werden aangeraden als bron voor de jazz cd’s die ik in Parijs had verhoopt te vinden. Tessa proestte het uit.

Diezelfde Tessa had evenwel de hand weten te leggen op een aantal bonnen –recompensatie voor een of andere noeste arbeid die zij had gepleegd en waarvan ik de vruchten mag plukken– die konden worden ingewisseld in een uiterst verscheiden aantal winkels, waarvan de meeste zich evenwel in… Parijs bevonden (al had dat niets met onze recente trip te maken), met uitzonder (of moet dat zijn: inclusief) de fnac.

In de roes van het geslaagde feest van vrijdag, trokken wij gisteren –onze geest half slaap- of anders dronken– het oord des verderfs binnen, om binnen de kortste keren opnieuw buiten te belanden –minus de bonnen.

Nee, we hebben geen lidkaart, mevrouw. Ja, men heeft ons al uitgelegd hoe dat systeem in elkaar zit. Nee, we zijn niet geïnteresseerd in een lidkaart. Nee, echt niet, mevrouw, dank u. Zelden heb ik een verbaasder mens gezien.

In ons bezit zijn nu:

  • twee jommekes die Henri nog niet had, en nergens anders in Gent te vinden waren
  • de nieuwe kiekeboe
  • twee Murakami’s in de editie die ik wil
  • de dvd van Ratatouille (gisteren al bekeken: wijs!)
  • vijf cd’s: Aanrijding in Moscou (soundtrack door Tuur Florizoone); It is time for a revolution (Lenny Kravitz); Day Trip (Metheny, McBride & Sanchez); Pan Harmonie (Dré Pallemaerts); A time for everything (Yaron Herman Trio)

Een kleine excursie naar amazon.fr leert evenwel dat die cd’s ook daar te verkrijgen zijn (behalve die van Tuur F.), én dat ze er zonder uitzondering allemaal goedkoper zijn. Idem voor de Murakami’s.

En dát, beste vrienden, is zeer goed om weten.

de omgeving uit mijn kindertijd

childhood

(Hasselblad 500c/m, Zeiss Distagon CF 50mm f/4 T*, Fuji Reala, 100ASA)

Van mijn geboorte tot mijn tiende levensjaar woonde ik hier. Links, net niet op de foto, is het huis waar we woonden; rechts, net niet op de foto, maar wel op de foto hieronder, is de boerderij van onze buren. Op de foto daarnaast een imposante woning waar naar het schijnt Nand Baert woonde. Als je mijn straat uitreed (naar links op de foto), en dan rechts de Burgstraat in, dan woonde daar Paul Codde.

Op de foto hierboven zie je in de verte nog een signalisatietoren op het militair domain. Verder rechts daarvan bevindt zich die (tweede) vijver, waarvan eerder al sprake.

childhood childhood

(Hasselblad 500c/m, Zeiss Distagon CF 50mm f/4 T*, Fuji Reala, 100ASA)

quo vadis?

Ze is weer weg. En hoewel ik nu weer ongehinderd mijn menige minaressen mag bespelen, is het spel toch niet hetzelfde. Zo nam ik vandaag Henri mee op mijn excessen, eerst voor de lunch, nadien voor een bijna drie uur durende wandeltocht in de Blaarmeersen. En terwijl hij schattig met groene gummi laarsjes de modder van het weggelopen water te lijf ging, kon ik er twee vervullen –de derde sputterde wat tegen. Van de modder ging het naar de top –waar ik sinds tijden van de skimat niet meer was geweest– en op de terugweg insisteerde hij haar te dragen, in ruil voor koffiekoeken.

“Quo vadis?”, vroeg ik hem op weg naar de bakker, “wat wil dat zeggen?”

“Waar gaat ge naar toe”, antwoordde hij breed lachend.

“Ah, naar de cinema.”

“Oh, en wat spelen ze”, veinsde hij geïnteresseerdheid.

“Quo vadis”, antwoordde ik onschuldig, “maar wat wil dat toch zeggen?”

We proestten het allebei uit.

“Dat is Latijn”, wou ik hem nog uitleggen.

“Ja, dat is de taal van de Romeinen, en net nu zit mama in Rome.”

Toen we met de koeken thuis kwamen, had hij geen zin meer om te poseren. Dus breng ik morgen maar twee in plaats van drie filmpjes bij de fotoman. (Ik moet dringend wat meer foto’s online zetten.)