principes

U weet dat ik de fnac niet meer frequenteer. Een mens heeft zo zijn principes, zelfs wanneer hij zichzelf als een voddenbaal eerst laat manipuleren, eens komt die spreekwoordelijke druppel die de emmer laat overlopen. Ik kan de tijd niet meer zeggen, dat ik laatst nog een voet in de fnac had gezet, maar het zal waarschijnlijk dan nog in de Brusselse geweest zijn. Voor één aspect van mijn leven is dat een groot ongemak –dat evenwel toch een voordeel heeft: ik koop veel minder muziek –de fnac is zowat de enig plaats in Gent waar men een beetje jazz en klassiek kan vinden (ik heb het er al meermaals over gehad. Het voordeel zijnde –uitleg ter wille van de gefortuneerde medemens– dat ons budget daaraan niet meer wordt gespendeerd (geen nood, het wordt vanzelfsprekend elders gealloceerd).

Grappig werd het wel dat –bij ons bezoek aan Parijs laatst– wij door de hotelier met glinsterogen en zonder enige vorm van twijfel linea recta de fnac werden aangeraden als bron voor de jazz cd’s die ik in Parijs had verhoopt te vinden. Tessa proestte het uit.

Diezelfde Tessa had evenwel de hand weten te leggen op een aantal bonnen –recompensatie voor een of andere noeste arbeid die zij had gepleegd en waarvan ik de vruchten mag plukken– die konden worden ingewisseld in een uiterst verscheiden aantal winkels, waarvan de meeste zich evenwel in… Parijs bevonden (al had dat niets met onze recente trip te maken), met uitzonder (of moet dat zijn: inclusief) de fnac.

In de roes van het geslaagde feest van vrijdag, trokken wij gisteren –onze geest half slaap- of anders dronken– het oord des verderfs binnen, om binnen de kortste keren opnieuw buiten te belanden –minus de bonnen.

Nee, we hebben geen lidkaart, mevrouw. Ja, men heeft ons al uitgelegd hoe dat systeem in elkaar zit. Nee, we zijn niet geïnteresseerd in een lidkaart. Nee, echt niet, mevrouw, dank u. Zelden heb ik een verbaasder mens gezien.

In ons bezit zijn nu:

• twee jommekes die Henri nog niet had, en nergens anders in Gent te vinden waren
• de nieuwe kiekeboe
• twee Murakami’s in de editie die ik wil
• de dvd van Ratatouille (gisteren al bekeken: wijs!)
• vijf cd’s: Aanrijding in Moscou (soundtrack door Tuur Florizoone); It is time for a revolution (Lenny Kravitz); Day Trip (Metheny, McBride & Sanchez); Pan Harmonie (Dré Pallemaerts); A time for everything (Yaron Herman Trio)

Een kleine excursie naar amazon.fr leert evenwel dat die cd’s ook daar te verkrijgen zijn (behalve die van Tuur F.), én dat ze er zonder uitzondering allemaal goedkoper zijn. Idem voor de Murakami’s.

En dát, beste vrienden, is zeer goed om weten.