Here we go. Again.

Grmbl. Na zoveel jaar en het drievoudig aantal pogingen, ben ik opnieuw begonnen al mijn muziek op de computer te importeren. Een aantal mogelijkheden die ik miste blijken ondertussen mogelijk, zoals sorteren op Album by Year én er is een tabje Sorting, dat sinds iTunes 7.1 toelaat om de manier waarop muzikanten worden gesorteerd logischer te maken.

De artiest mag dan nog steeds “Art Blakey” zijn, onder Sort Artist kan ik “Blakey, Art” ingeven, en ziet: eindelijk worden mijn cd’s alfabetisch op familienaam gesorteerd. En vervolgens op Album by Year –chronologisch dus vs gewoon op album naam. Het ding is helaas niet verstandig genoeg om die voorkeuren te onthouden. Als ik later een album van Art Blakey toevoeg, moet ik opnieuw het veld Sort Artist invullen.

We beginnen met jazz. En ik zit aan de b van –u raadt het– Blakey, Art, maar ook Blanchard, Terence; Bley, Paul en zelfs Bobo, Willie. Binnenkort weet ik eindelijk hoeveel (jazz) cd’s ik heb. Al zal ik iTunes vannacht maar beter van (externe) harddisk laten veranderen (Consolidate Library). 193 GB used; 40 GB available. Nog goed dat ik er nog eentje van 500 GB liggen heb (jawel: ik importeer losless).

755T T5

“Neen sorry, maar ik ga u niet kunnen, meneer. Het kleinste wat ik heb is een T6.”

Mijn fonkelnagelspiksplinternieuwe Garmin Nüvi 755T (die gps, weet u nog) is dood. Bricked, zoals ze dat zo heel adequaat omschrijven in het Engels. Het woord bricked heeft –in die context– overigens een interessante etymologie. Volgens wikipedia verwijst het naar de fraude van MiniScribe, die in december 1989 i.p.v. hard disks, bakstenen in de verpakking stak om op die manier aan de financiële tekorten van he bedrijf te verhelpen. Het idee was om de verpakte bakstenen te verschepen, de betaling te innen, en nadien de erm… ‘foutieve hard disks’ terug te roepen. Op 2 january 1990 vroeg het bedrijf het bankroet aan.

Mijn 755T was geen baksteen, maar beschikte gpsgewijs over dezelfde functionaliteit. “Wat heeft hij nu weer uitgestoken”, hoor ik u al denken. Een bedenking die ik u overigens vergeef, want ze sloop ook onmiddellijk mijn gedachten binnen, toen het ding niet meer aan wou –en ook niet meer wou opladen. Maar ik had er helemaal niets anders mee gedaan, dan gebruikt waar het voor diende.

Het internet, meer bepaald google, bracht zoals steeds weer soelaas. Garmin 7×5 series devices bricked by firmware update? vroeg Engadget zich op 23 juni af. En jawel: de fout lag bij Garmin zelf. De gps kon naar de fabriek teruggestuurd worden, en dan was u hem voor minstens twee weken –maar naar hoge waarschijnlijkheid langer– kwijt. Op 24 juni postte Garmin zelf Free, mandatory GPS software available now, dat het probleem zou verhelpen. Tenzij uw toestel al om zeep was natuurlijk, zoals het mijne.

Ook daarvoor was er echter een oplossing: deconnecteer de batterij van het toestel, schakel ze weer aan, en voer de update uit. Het enige wat u nodig hebt is een Torx T5 schroevendraaier, om de twee vijzen uit het toestel te draaien en zo de achterkant voorzichtig los te maken, om de interne batterij te kunnen loskoppelen. So if you don’t wanna wait 2 weeks for a warranty replacement (they’re gonna do EXACTLY the same thing after shipping it to them), just try the method above, berichtte een zekere Donald Rull.

Die Torxdingen, die zijn zeer courant, tot maat T6 tenminste. Alles kleiner is ’te gespecialiseerd’. Ik bleef het maar uitstellen, tot we gisteren op twee trouwfeesten moesten zijn, en we ook vandaag ergens heen moeten waar we nog nooit geweest zijn. En dan is zo’n gps wel handig natuurlijk. Dus heb ik half Gent rondgebeld en uiteindelijk bij een groothandel zo’n T5 gevonden. “Da’s wel héél klein hé”, zei de meneer verbaasd aan telefoon toen ik hem erom vroeg. “Oei, en niet echt goedkoop ook”, vulde hij zichzelf aan, toen ik het industriële Hazet gereedschap kwam afhalen (10 euro). Heel vriendelijke mensen aldaar overigens.

De gps werkt opnieuw fout- en probleemloos. En ze herberekent nog steeds –bereidwillig, maar met lichte verzuchting– de nieuwe route, als ik halsstarrig aan mijn eigen sluipweggetjes vasthoud.

Ambetant

Na vijf dagen Gent Jazz heb ik vandaag een rustdag. Rustdag, dat betekent dat ik al de ganse dag zit te prutsen. Prutsen met wordpress (themes); prutsen met foto’s; prutsen met cd’s; prutsen met boeken; prutsen met betalingen –allemaal zaken die een dikke week zijn blijven liggen. Betalingen zijn ambetant: zoals het een goede Belg betaamt wil ik niet te ver op voorhand betalen, maar eigenlijk ook niet te laat. Alleen wil ik die deadline wel eens uit het oog verliezen. Boeken en cd’s zijn leutig, behalve dat ik wel eens vergeet ze in mijn catalogus/database te steken, en ik dan ineens een veel te grote hoop moet inputten. Foto’s zijn nog ambetanter dan betalingen. Tegenwoordig is het in om de foto’s te oversatureren, en uit dwarskoppige reactie haal ik dan natuurlijk weer te veel kleur weg. Ik zit al een ganse dag ambetantig te wezen omdat ik deze foto niet helemaal naar mijn goesting krijg –waarom gebruiken ze van die f—ing rode spots ook altijd. En tot slot zijn die wordpress themes ook al ambetant. Ik ben bezig met iets nieuws, en ik weet perfect wat ik wil. Alleen blijkt het theme dat ik zoek niet te bestaan, en zijn mijn coding skills tegenwoordig niet veel meer waard, zodat ik veel te veel tijd besteed aan het zoeken naar het geschikte compromis. (Dit lijkt er momenteel het sterkste op, maar eigenlijk toch helemaal niet. En nee, ik ben niet van plan een photoblog te beginnen.)

Ambetant dus. Maar ik amuseer mij rot.

Instant

Waarschijnlijk was ik tien minuten weg toen DHL voor de deur stond, donderdag. Mijn ‘sprinter’ moest die dag binnengebracht worden in de Gentse (hoofd)biblitoheek aan de Zuid, en gezien het zachte zomerweer had ik gedacht de laatste 150 bladzijden uit te lezen in het Zuidpark, om op die manier afleidingen (zoals internet) tot een minimum te beperken. Toen ik rond twee uur terug thuis kwam –na een lunch in Vooruit– vond ik een briefje in de bus.

“Nee meneer, de chauffeur kan vandaag niet meer bij u langskomen. We kunnen morgen reeds bij u terug komen, maar we kunnen niet zeggen wanneer. Nee, ook niet of dat in de voormiddag of de namiddag zou zijn.”

Ze konden het wel in de bus steken (maar dat ging niet lukken, dat wist ik al), ik mocht het komen afhalen in Merelbeke, of ze konden het in een Shell station naar keuze achterlaten. Ik opteerde voor dat laatste, en dan kon ik daar vrijdag rond 13u achter, evenwel niet voordat ik een Nederlander van voor mij poort liet wegtakelen. Het is een beetje moeilijk om dwars door een Volvo C70 te rijden.

Nescafé Instant Koffie

Mijn pakje, dat ik eigenlijk net zo goed in de Sint-Pietersnieuwstraat had kunnen afhalen ipv in de Shell, werd door DHL geornamenteerd met een groot aantal extra stickers. Van homodhlroze tot shellgeel werd mijn pakket beschouwd als exceptioneel, updated en op andere manieren aangepast aan de noden van de niet thuiszijnde mens. Ik besloot te wachten tot Henri ook thuis was, om hem deel te maken van de out-of-box experience. Ondertussen wist ik al lang wat het was, want een (groot) aantal collega-bloggers hadden ook het Is het ok als ik jou een pakje stuur?-mailtje van Stefan van doggybites gekregen.

Nescafé Instant Koffie

Achter de flappen van de doos zaten twee tassen, een paar staafjes Gold, een pak Espresso, een pak Cappuccino, en een pak Frappé. Even wachten op Tessa, en ieder kon proeven.

Nescafé Instant Koffie

We kunnen kort en duidelijk zijn: zowel Cappuccino als Frappé zijn grote bucht. De poederkes bevatten veel te veel suiker, waardoor die dingen eigenlijk totaal ondrinkbaar worden.

Gold en Espresso zijn echter zeer behoorlijk.

Ach, ik beken, ik ben eigenlijk wel een beetje fan van Nescafé. Vroeger dronk ik vaak van die instantkoffies, en ik vind ze nog steeds beter dan sommige brouwsels die voor koffie moeten doorgaan in niet nader genoemde drank- en eetgelegenheden. En ’t is gemakkelijk en snel. En beter dan suikerrijke frisdank (zolang ge wegblijft van de frappé- en cappuccinobucht tenminste).

Interview

Interviews waren zaken waar ik mij nooit aan zou wagen. Ik ben er veel te timide voor, ik beschik niet over de nodige apparatuur, en wat moet ik begod aan die mensen vragen. Ergens in de middelbare school heb ik dat ooit één keer gedaan, maar eigenlijk heb ik dan enkel foto’s gemaakt, en iemand anders het interview laten afnemen. Nochtans loop ik al een tijdje met de gedachte rond om aan jazz interviews te beginnen, omdat ik nu toch een beetje achtergrond begin te krijgen in het genre, en al door heb dat de mensen met plezier praten over de dingen waar ze (graag) mee bezig pijn. Et voilà, het was gedecideerd: laten we eens iemand interviewen.

Vandaag heb ik dus, voor de eerste keer in mijn leven, iemand geïnterviewd. Tot gisteren was ik ervan overtuigd dat ik nog steeds niet over de nodige apparatuur beschikte, maar dat was duidelijk zonder het wonder van de iPhone gerekend. Er bestaan ondertussen tal van voice recorder applications, sommige zelfs gratis, zoals iTalk van Griffin. Er hoort een –ook al gratis– iTalk Sync applicatie bij, die u toelaat om de opnames naar de computer –of rechtstreeks in iTunes– te importeren (ook voor windows). De klankkwaliteit is niet schitterend, maar aanvaardbaar, al wacht ik mijn oordeel af tot ik het volledig heb kunnen beluisteren.

Want nu wacht mij eerst nog de taak om het interview verder te verwerken natuurlijk…

De moderne manier

“Ga eens zo’n GPS halen”, zegt ze als ze terug thuis is. “Ik zit er al een tijdje over na te denken, en ik ben het beu van altijd te moeten twijfelen of mij langs de kant van de weg te moeten zetten als ik ergens naar toe rij voor een vergadering of een congres.”

En dan mogen sommige mannen misschien we te beroerd zijn om de weg te vragen, als de wegwijzer zich in een bewegende gadget bevindt, is het geen betweter meer, maar een speeltje. Een paar reviewsites verder blijft het toch de prijs die doorslaggevend is. En ziet, hoewel ik best weet waar we wonen, heb ik mij helemaal door dat nieuwe ding van de winkel naar huis laten leiden. En het klopte nog allemaal ook: de flitspalen, de snelheidswijzigingen, de snelste weg… dat ik mij nog zo kan laten verbazen in de deze vanzelfsprekende tijden.

Geïnternetwerkt

Huh. Door al dat genikeplus raak ik weer meer geïnternetwerkt (ik voel mij helemaal retro). Mijn facebook is wat actiever, ik heb twitter geheractiveerd (met Tweetdeck) en meteen per abuis een oude run via Twiike gepost (edoch bedankt voor de suggestie, Ardi XIV).

Mijn boeken staan op Goodreads en bij LibraryThing; mijn links op delicious; en mijn muziek op last.fm. Ik heb een myspace, en een Linkdin profiel, en smijt mijn foto’s op Flickr. Op twee accounts zelfs. En ze komen ook nog eens allemaal op mijn tumblr. (En dan heb ik nog niet eens over de hopen minder actieve of inactieve accounts.)

Och, geef maar toe: het is bij u net zo erg!

de meneer van Telenet

“Tussen acht uur en één uur zou er iemand bij u langs komen dan, op maandag 2 februari.”

“Tussen acht en één? Euh…”

“Wij bellen u normaal gezien op een kwartiertje voor de hersteldienst bij u langs komt, als dat goed is voor u?”

Het zal wel zijn dat. Dan moet ik tenminste niet de ganse tijd op de bel letten. Om tien na acht rinkelt de gsm.

“Meneer Bollaert? Met de hersteller van Belgacom Telenet. Bent u thuis? Ik sta namelijk voor uw deur. Denk ik toch.”

Wij zaten in de badkamer, en hadden de bel vanzelfsprekend niet gehoord. Het verwittigingstelefoontje was er niet gekomen, maar gelukkig had de meneer van Telenet wel de tegenwoordigheid van geest gehad om mij op te bellen.

Via zijn laptop checkte hij de modem, we sloten problemenen met de router (Airport Express) uit, en hij ging een nieuwe kabelmodem halen.

“Er is wel een technisch probleempje bij de activatiedienst van Telenet zelf momenteel, waardoor het wat langer kan duren eer uw diensten opnieuw geactiveerd zijn”, verontschuldigde hij zich. “Ik laat het in elk geval als ‘niet OK’ staan, en als het in de loop van de dag niet zou werken, dan laat u iets weten, en kom ik terug.”

Maar kijk zie, rond half twee was alles in orde. Een werkdag nadat ik voor het probleem had gebeld. Dik in orde.

Zo een paar dagen zonder internet werkt bovendien louterend –al was het nog louterender geweest als ik geen migraine had gehad natuurlijk.

on|off

Erm, even in de rapte –zolang het werkt. Mijn internet-modem-ding heeft mogelijks de geest gegeven. Telenet heeft bevestigd dat er signaalverlies is, en maandag komen ze langs –hopelijk om meteen het euvel te herstellen. Als het hier wat stilletjes blijft, dan weet u meteen waarom.

Geen nood, ik antidateer (hopelijk) maandag dan wel een paar postjes die ik nu offline voorbereid, om ook dit weekend niet ongevuld te laten voorbij gaan.

browser alfabet

Gezien bij Sara, en de oorsprong is mogelijks terug te brengen tot Adam Polselli: The Alphabet, According to Safari. (Al zal het nog wel eerder door iemand anders geprobeerd zijn.)

De opdracht is eenvoudig: in de adresbalk van uw browser alle letters van het alfabet afgaan, en telkens noteren welke site daarbij als eerste wordt gesuggereerd.

  1. amazon.fr
  2. blog.volume12.net
  3. citibank.be
  4. delicious.com
  5. ebay.be
  6. flickr.com
  7. gmail.google.com
  8. home-barista.com
  9. imdb.com
  10. jazzinbelgium.com
  11. kramerknives.com
  12. latartinegourmande.com
  13. morgenkomtpolly.be
  14. newyorker.com
  15. opatuur.be
  16. pasmarose.de
  17. quickmill.it
  18. runnersworld.com
  19. shop.squaremilecoffee.com
  20. teveblad.be
  21. users.telenet.be/opatuur
  22. volume12.net
  23. woordenlijst.org
  24. xe.com/ucc/
  25. youtube.com
  26. zone09.be

Weinig verrassend. Voor mijzelf althans.