USA2010 – Pagina 9

Astronaut

Vandaag (gisteren reeds voor de Belgen), bezochten we het Space Center Houston (de NASA). Ik was vanochtend bloednerveus, want we hadden een auto besteld. Velerlei redenen voor alles. Nerveus want: het was de eerste keer in mijn leven dat ik een auto huurde; het was de eerste keer dat ik in de USA zou rijden; het was de eerste keer dat ik met een automatische versnellingsbak reed (P, R, N, D, en dan + en -). Goed, want: straks leggen we met hetzelfde soort wagen vele mijlen af; naar het Space Center rijden met een taxi was gewoon niet te betalen; morgen (straks) kunnen we met die wagen gewoon naar de luchthaven rijden.

Voor Henri was het één van de beste activiteiten in Houston, liet hij niet na uitgebreid te vertellen. Ik kon het niet nalaten om hem in ‘ruimtepak’ te fotograferen. (Iets uitgebreider verslag volgt.)

WO: Houston Downtown Aquarium

Wij hadden dus zo’n Citypass voor Houston gekocht, waarmee we voor de helft van de prijs een aantal musea/attracties konden bezoeken. Het Houston Downtown Aquarium is er daar één van.

“Do you want the five dollar upgrade, Sir“, vroeg de mevrouw aan het loket vanochtend. “It turns it into an all day pass with access to the main attractions.”

Het aquarium zelf valt best mee. Het is niets vergeleken met het aquarium in Seattle, maar eerder een mengelmoes van vissen, schildpadden, een alligator, en nog wat reptielen. Met als toppunt natuurlijk de Witte Tijger, die daar –op zijn zachtst gezegd– wat vreemd is terecht gekomen tussen al die andere fauna. Maar het was leuk om er rond te lopen.

Een vis…

Een vis met poten…

Ooit een vis geweest? Goed getraind overigens, want hij keek recht in de lens toen ik mijn fototoestel op hem richtte.)

Er waren overal foto-ops. En als ge er zelf geen gebruik van maakte, dan deed de staff dat wel voor u. Ik heb hier een pak bonnekes liggen voor foto’s van Henri (en mijzelf), die ik –tegen betaling uiteraard– kon afhalen in de shop.

Maar het was er eigenlijk nogal doods en verlaten. Het ding was rond een parkeerplaats gebouwd, nogal onaantrekkelijk, en er waren een aantal kermistoestanden die we tegen betaling konden spelen.

Wel in begrepen in de prijs, waren drie andere attracties, waarvan we moederziel alleen gebruik van konden maken.

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=10879706&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

Een Aquatic Carousel, waar Henri vier rondjes op heeft gedraaid;

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=10879893&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

een Diving Bell Ferris Wheel, waarop we maar één keer hebben gezeten;

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=10880044&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

en een Shark Voyage Train, waarop Henri nog een tweede keer heeft meegereden, terwijl ik een boek las. (Mijn toestel stopte automatisch met opnemen, één bocht voor we opnieuw in het station terugkwamen. Wie het geduld heeft om er volledig naar te kijken, maakt dus de volledige rondrit mee.)

“Was it still interesting, a second time around“, vroeg de mevrouw hem. Het was de eerste keer al niet interessant, dacht ik, toen hij me dat vertelde.

Een tijger in het aquarium (ii)

Uitgebreider verslag van ons bezoek aan het Houston Downtown Aquarium volgt.

Een tijger in het aquarium (i)

Tiger, tiger, burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?

William Blake; het volledige gedicht leest u in The Oxford Book of English Verse.

WO: Health Museum

Het Health Museum is al helemaal op kindermaat gemaakt. De nadruk ligt op zien en doen, en we gingen er o.a. naar een 4D belevenis Planet You. Over huisstofmijten, dermatophagoïden, en alles wat op uw huid rondkruipt. 4D, want behalve dat dit een 3D film was, kwam er ook nog eens geur en flitslicht aan te pas. En werd er een fijne nevel over onze hoofden gespoten toen één van die creepy crawlies defeceerde. Eeew, inderdaad.

Er was ook iets over backyard monsters, zoals de spin hierboven.

“It’s not real, honey, don’t be scared.”

“Well du-uh,” antwoordde de tiener tot wie deze woorden waren gericht, “I seriously doubt there’d be anybody left in this place if it were.”

En een rups, die viezige dingen met haar mandibels deed.

En er was deze ‘spiegel van erfelijkheid’. Grappig. Er werden een aantal vragen gesteld, zoals “als ge uw handen vouwt, ligt dan uw linker- of rechterduim bovenop”, en aan de hand daarvan kreegt ge een score. In de spiegel stond bij Henri Based on your answers, you are like 0 out of 29228 visitors to this exhibit.

WO: Natural Science Museum

Nog voor we naar de zoo gingen, hadden Henri en ik al het Museum of Natural Science bezocht. Er was sprake van dino’s en science en interactie én een afdeling vlinders, en dat volstond al om ons naar die geheimzinnige grote glazen koepel te begeven. (En gezien we in de zoo een City Pass –goed voor één volwassene en één kind– kochten, en daar ook een toegangsticket voor dit museum in zat, ging Tessa dit weekend met Henri nog eens naar het museum terug.)

Dino’s dus. Op de grond én in de lucht; met authentieke botten of gipsen; met een fictieve levensbeschrijving of een stamboom naar de hedendaagsere afstammelingen. Met vooral een groot doe-gedeelte, van een aanschouwelijke voorstelling van de periodieke tabel der elementen (met een z/w filmpje bij Ag) tot een boortunnelcapsule waarin we konden plaatsnemen om zoveel kilometer onder de grond de kwaliteit van de olie na te gaan. Verschrikkelijk enerverend overigens, de nadruk die werd gelegd op olie (dit is tenslotte Texas) als bron voor al het goede op deze wereld. Oil makes the world go round, klonkt het verbatim in één van de twee langere instructionele filmpjes in de comfortabele minifilmzalen.

Er waren ook diorama’s, die voor een deel hadden moeten wijken voor een tijdelijke tentoonstelling. Verschrikkelijk jammer, want ik ben verzot op diorama’s. Er was er overigens maar één met geschilderde achtergrond, de andere drie hadden een foto (báh).

In de grote glazen koepel –het was meer een gigantisch glazen gebouw van drie verdiepen– was een vlindertuin gehuisvest. Foto’s maken mocht, de planten of vlinders aanraken mocht niet, vertelde de mevrouw aan de ingang vriendelijk maar resoluut.

Euh… een rijstpapiervlinder (of zoiets).

En nog een soortement vlinder. We kregen een identificatiekaart mee, en Henri had binnen de kortste keren alles wat in zijn buurt fladderde geïdentificeerd. Inclusief twee wandelende takken.

(Wat de foto’s hierboven betreft: ik had per ongeluk mijn ISO op 6400 gezet. Niet zo’n goede move.)

Er was nog een gedeelte over malacologie, een slinger van Foucault, een stuk over de geschiedenis van de USA (from Alaska to Peru), en tot slot gingen we naar de edelstenen en mineralen kijken.

Voor elk wat wils, in dit museum. Trek voldoende tijd (toch een uur of drie) uit voor een bezoek.

Duo (ii)

Moeder en zoon in de Sculpture Garden van het MFAH. Duh.

Duo (i)

Euh… zelfportret van vader met zoon. En met zonnebril.

WO: de zoo

Er is geen zoo, of ik moet ze bezoeken. Al ben ik nog meer aangetrokken door een aquarium, maar die bezoeken draaien al te vaak op een ontgoocheling uit. De Houston Zoo ligt langs het Hermann Park (waar we gisteren met dat treintje door reden), en is eigenlijk niet zo groot. Planckendael en (zelfs) de Zoo van Antwerpen zijn groter, denk ik. Het eten was dan weer wel véél beter dan Planckendael (niet dat zulks moeilijk is, het zag er om te beginnen al niet uit alsof het al eens eerder opgegeten was).

Het is opvallend hoezeer er rekening wordt gehouden met kinderen. In elk museum is er wel iets, en in de meeste musea is er een heleboel om de kinderen spelenderwijs bij te leren. Het zal u niet verbazen dat er in de zoo een ruime afdeling was voorzien voor kinderen (de John P. McGovern Children’s Zoo, een derde van de zoo ongeveer).

Henri kon er in een arendsnest op eieren gaan zitten (hebt u hem, hebt u hem?) –zie de geslaagde impressie hierboven. Op een meter of twee rechts van hem zat Liberty the Bald Eagle (de Bald Eagle is het symbool van de USA) hem met argusogen in de gaten te houden.

Maar hij kon ook zijn kop door een tunnel steken gelijk een prairie dog (het lijkt een maan- of marslandschap). We zijn dat nog al tegengekomen.

Net zoals het MFAH is de zoo in Houston niets bijzonders (itt tot pakweg Seattle of Berlijn of zelfs Amsterdam). We hebben er evenwel een paar heel aangename uurtjes gesleten (ondertussen een week geleden), en ons op geen moment bekocht gevoeld.

Waar is Henri?

De roltrap in het MFAH.