museum – volume12

A’pen in het MAS

Wij zaten gisteren in het MAS, met Zeer Goed Gezelschap™. Nog goed, van dat gezelschap, en van de reis in eerste klas (bijna goedkoper dan tweede, met het speciale weekendticket), want het museum zelf was niet veel soeps eigenlijk.

Ze zijn redelijk strikt, daar in het MAS. En dan heb ik het niet over het feit dat ge niet met rugzakken in het museum moogt, want dat lijkt mij een goede zaak. Dat een suppoost het gezelschap echter vroeg om de zeven maand oude baby vooraan te dragen ipv op de rug, vond ik er toch wel net iets over.

Toen een andere suppoost twee dertienjarige middelbare scholieren bijna de toegang tot de tentoonstelling (het gedeelte ‘Machtsvertoon’) ontzegde omdat hun ouders nog even een verdiepje lager stapten, zakte mijn bereidwilligheid tot conformiteit naar diepe dalen. (En het zijn zulk een brave en welopgevoede kinderen.) Toen nog een andere suppoost in datzelfde gedeelte van de tentoonstelling mij vermanend kwam zeggen dat ik de objecten niet mocht aanraken (terwijl mijn handen in mijn zakken zaten), was het goed geweest. Ik ben even gaan uitwaaien op het dak, en heb dan geduldig gewacht tot het gezelschap de ruimtes op het gemak had bezocht.

Veel valt er niet te zien, behalve een eclectisch amalgaam van objecten, waardoor met de beste wil van de wereld geen rode draad valt te trekken. Elke verdieping is zo groot als een ruime loft, die ingenieus werd verkleind en gecompartimenteerd en op dergelijke manier gestouwd werd met curiosa dat het lijkt alsof er veel te zien is. Nog goed dat er een steile wind woei op het dak en de rokjes vrijelijk het noorden zochten, waardoor er nog iets was dat de rigiditeit van het strakke museum kon verluchten.

WO: Space Center Houston

Jongens en ruimtereizen, het blijft een fantastische combinatie. Het eerste wat Henri zag, toen hij hetSpace Center van de NASA binnenstapte, was een display van Star Wars… dat tot grote droefnis Coming this Summer blokletterde. Edoch, de droefnis was rap voorbij, toen hij de rest van de ruimte overschouwde.

Verbazingwekkend hoe zo’n mausoleum met een ganse hoop verouderde toestellen toch nog fascinerend blijft. We zagen er evenwel niet alleen de oude toestellen, maar kregen tijdens een anderhalf uur durende rondrit ook bijvoorbeeld de Space Vehicle Mockup Facility (SVMF) te zien, en het commandocenter van waaruit o.a. de eerste maanlanding werd aangestuurd. Spannend allemaal.

Jawel, ook dit is Henri.

En ook dit is Hen… euh sorry, dit is een diorama! (Juij, een diorama!)

De SVMF, een gigantische hangar waarin een pak ruimtetuigen nagemaakt waren, en waarin een heleboel mensen (welzeker tien –jawel, dat is ironie) duchtig aan het werken waren. Die toestellen zijn minutieus nagebouwd, zodat de mensen op aarde ook praktisch kunnen meedenken als er zich tijdens een ruimtereis problemen voordoen.

Dit is de raket van Apollo 5, of toch een duplicaat. Apollo 5 was een onbemande vlucht, waarin de maancapsule voor het eerst de ruimte werd ingestuurd.

Het ding is gigantisch. Dit is de tweede trap…

…en dit is de kop, waarin de maanlander zat.

Een terugblik.

De bovenkant van een benzinetank.

De meneer die de rondrit begeleide, vond het spijtig dat Obama gekozen had voor het Public Health systeem, waardoor het budget van de NASA gekelderd werd. Geen nieuwe vlucht dus in 2012, maar ze onderzoeken of ze privé-sponsors kunnen vinden, dan wel of ze ‘met de Russen kunnen meevliegen.’ Ik weet niet of dat laatste serieus bedoeld was.

WO: Houston Downtown Aquarium

Wij hadden dus zo’n Citypass voor Houston gekocht, waarmee we voor de helft van de prijs een aantal musea/attracties konden bezoeken. Het Houston Downtown Aquarium is er daar één van.

“Do you want the five dollar upgrade, Sir“, vroeg de mevrouw aan het loket vanochtend. “It turns it into an all day pass with access to the main attractions.”

Het aquarium zelf valt best mee. Het is niets vergeleken met het aquarium in Seattle, maar eerder een mengelmoes van vissen, schildpadden, een alligator, en nog wat reptielen. Met als toppunt natuurlijk de Witte Tijger, die daar –op zijn zachtst gezegd– wat vreemd is terecht gekomen tussen al die andere fauna. Maar het was leuk om er rond te lopen.

Een vis…

Een vis met poten…

Ooit een vis geweest? Goed getraind overigens, want hij keek recht in de lens toen ik mijn fototoestel op hem richtte.)

Er waren overal foto-ops. En als ge er zelf geen gebruik van maakte, dan deed de staff dat wel voor u. Ik heb hier een pak bonnekes liggen voor foto’s van Henri (en mijzelf), die ik –tegen betaling uiteraard– kon afhalen in de shop.

Maar het was er eigenlijk nogal doods en verlaten. Het ding was rond een parkeerplaats gebouwd, nogal onaantrekkelijk, en er waren een aantal kermistoestanden die we tegen betaling konden spelen.

Wel in begrepen in de prijs, waren drie andere attracties, waarvan we moederziel alleen gebruik van konden maken.

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=10879706&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

Een Aquatic Carousel, waar Henri vier rondjes op heeft gedraaid;

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=10879893&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

een Diving Bell Ferris Wheel, waarop we maar één keer hebben gezeten;

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=10880044&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=1&show_portrait=0&color=&fullscreen=1

en een Shark Voyage Train, waarop Henri nog een tweede keer heeft meegereden, terwijl ik een boek las. (Mijn toestel stopte automatisch met opnemen, één bocht voor we opnieuw in het station terugkwamen. Wie het geduld heeft om er volledig naar te kijken, maakt dus de volledige rondrit mee.)

“Was it still interesting, a second time around“, vroeg de mevrouw hem. Het was de eerste keer al niet interessant, dacht ik, toen hij me dat vertelde.

WO: Health Museum

Het Health Museum is al helemaal op kindermaat gemaakt. De nadruk ligt op zien en doen, en we gingen er o.a. naar een 4D belevenis Planet You. Over huisstofmijten, dermatophagoïden, en alles wat op uw huid rondkruipt. 4D, want behalve dat dit een 3D film was, kwam er ook nog eens geur en flitslicht aan te pas. En werd er een fijne nevel over onze hoofden gespoten toen één van die creepy crawlies defeceerde. Eeew, inderdaad.

Er was ook iets over backyard monsters, zoals de spin hierboven.

“It’s not real, honey, don’t be scared.”

“Well du-uh,” antwoordde de tiener tot wie deze woorden waren gericht, “I seriously doubt there’d be anybody left in this place if it were.”

En een rups, die viezige dingen met haar mandibels deed.

En er was deze ‘spiegel van erfelijkheid’. Grappig. Er werden een aantal vragen gesteld, zoals “als ge uw handen vouwt, ligt dan uw linker- of rechterduim bovenop”, en aan de hand daarvan kreegt ge een score. In de spiegel stond bij Henri Based on your answers, you are like 0 out of 29228 visitors to this exhibit.

WO: Natural Science Museum

Nog voor we naar de zoo gingen, hadden Henri en ik al het Museum of Natural Science bezocht. Er was sprake van dino’s en science en interactie én een afdeling vlinders, en dat volstond al om ons naar die geheimzinnige grote glazen koepel te begeven. (En gezien we in de zoo een City Pass –goed voor één volwassene en één kind– kochten, en daar ook een toegangsticket voor dit museum in zat, ging Tessa dit weekend met Henri nog eens naar het museum terug.)

Dino’s dus. Op de grond én in de lucht; met authentieke botten of gipsen; met een fictieve levensbeschrijving of een stamboom naar de hedendaagsere afstammelingen. Met vooral een groot doe-gedeelte, van een aanschouwelijke voorstelling van de periodieke tabel der elementen (met een z/w filmpje bij Ag) tot een boortunnelcapsule waarin we konden plaatsnemen om zoveel kilometer onder de grond de kwaliteit van de olie na te gaan. Verschrikkelijk enerverend overigens, de nadruk die werd gelegd op olie (dit is tenslotte Texas) als bron voor al het goede op deze wereld. Oil makes the world go round, klonkt het verbatim in één van de twee langere instructionele filmpjes in de comfortabele minifilmzalen.

Er waren ook diorama’s, die voor een deel hadden moeten wijken voor een tijdelijke tentoonstelling. Verschrikkelijk jammer, want ik ben verzot op diorama’s. Er was er overigens maar één met geschilderde achtergrond, de andere drie hadden een foto (báh).

In de grote glazen koepel –het was meer een gigantisch glazen gebouw van drie verdiepen– was een vlindertuin gehuisvest. Foto’s maken mocht, de planten of vlinders aanraken mocht niet, vertelde de mevrouw aan de ingang vriendelijk maar resoluut.

Euh… een rijstpapiervlinder (of zoiets).

En nog een soortement vlinder. We kregen een identificatiekaart mee, en Henri had binnen de kortste keren alles wat in zijn buurt fladderde geïdentificeerd. Inclusief twee wandelende takken.

(Wat de foto’s hierboven betreft: ik had per ongeluk mijn ISO op 6400 gezet. Niet zo’n goede move.)

Er was nog een gedeelte over malacologie, een slinger van Foucault, een stuk over de geschiedenis van de USA (from Alaska to Peru), en tot slot gingen we naar de edelstenen en mineralen kijken.

Voor elk wat wils, in dit museum. Trek voldoende tijd (toch een uur of drie) uit voor een bezoek.

spa belegt in wandtapijten

De tapijten bevatten vaak goud- en zilverdraad, en dan hebben we het nog niet eens gehad over de lengte aan weefseldraad of de manuren die aan één zo’n wandtapijt werden besteed. Zeker, een wandtapijt droeg bij tot de versiering (en verwarming) van een residentie, maar meer nog was het dé manier om de rijkdom te etaleren. Wandtapijten werden beschouwd als de betere belegging.

Euh, maar misschien hebben we het een beetje uit de context gehaald. Lees vooral meer bij Het Project: Wandtapijten als belegging in onzekere tijden

SAM

Na Henri’s lessen en een korte trip naar Capitol Hill 60 Minutes Photo om mijn ontwikkelde filmpjes af te halen, begaven wij ons in de druilerige regen naar Pike Place Market. We hadden er met de schoonouders afgesproken in Seattle’s Best, één van de vele koffieshops (niet in de Nederlandse betekenis van de woord) die Seattle rijk is.

Laat ons naar het Seattle Art Museum (SAM) gaan, met zulk een weer, hadden we allen gedacht. We gaan eerst rap iets eten, en hoewel we van plan waren om opnieuw naar die heerlijke Italiaan te gaan vlak bij Pioneer Square, strompelden we –totaal uitgewaaid en -geregend– het restaurant van het museum binnen: TASTE at SAM. Betaalbare prijzen, lekker eten, en porties die net groot genoeg zijn om te vullen, maar niet overladen: zo hoort het.

Bovenstaande foto’s hebben niets met het museum te maken, het is het zicht vanop ons balkon, overdag en ’s nachts (duh).

Het museum is zeer ruim opgevat, maar de getoonde collectie is (daardoor?) eerder beperkt. Ze bevat Australische/Oceanische, Afrikaanse, Amerikaanse, Asiatische, Europese, Native ’traditionele’ kunst, en hedendaagse kunst. Weinig verbazingwekkende items, maar toch zeer de moeite om als overzicht onder ogen te krijgen.

Het meest opvallend aanwezig was het werk van John Covert, waarvan ik nog nooit had gehoord, en waarover ook Wikipedia heel karig is met informatie. Weinig van die Amerikaanse ‘modernistische’ kunstenaars kwamen bekend voor. Wat betreft die moderne kunst hing er een lelijk iets van Georgia O’Keeffe, een Pollock, een stuk of twee Warhols, en een werk van Do-Ho Suh, een Koreaan waar op het naamplaatje nadrukkelijk stond bijgeschreven works in America –alsof dat een vereiste was voor de appreciatie.

Leuke collectie, maar niet iets om speciaal voor naar Seattle te komen. Dan was het Olympic Sculpture Park interessanter. Wel blij dat ik het gezien heb –en die Amerikanen weten precies ook wel goed hoe ze iets moeten tentoonstellen.

Dat was het zowat. ’s Avonds heb ik voor het bezoek een steak gebakken (vlees in Amerika blijft een weldaad) en Belgian Brownies gemaakt. Morgen (vandaag reeds voor u) gaan we ergens watervallen bezoeken. De schoonouders hebben een wagen gehuurd, en die gaan we maximaal benutten!

De foto hierboven toont de brievenbussen aan ons huis. Dat gele briefje plakt op de onze.

Tag: museum