Tag: stripverhaal

draai

Grmbl. Ik vind mijn draai niet. De minuten, uren, dagen vliegen aan mij voorbij, en ik heb er op een of andere manier geen grip meer op. Wat raar is, heel raar, want ik had eigenlijk verwacht meer grip te hebben.

(Wat mij verschrikkelijk destabiliseert is het feit dat ik mjn 5D nog steeds niet terug heb. Ik heb het gevoel dat ik stagneer in mijn fotografische ontwikkeling, en dat gevoel laat mij zo zoetjesaan flippen.)

Vanochtend ben ik –voor de eerste keer na de migrainestop– opnieuw gaan lopen, en hoewel het (heel) vlot ging, voel ik aan mijn spieren dat ik iets te rap ben herbegonnen.

En ik heb twee Billy’s in elkaar gestoken. Eindelijk, want (1) ze lagen al een week op mij beneden te wachten en (2) nu kan ik eindelijk wat strips en boeken van de her en der verspreide stapels een deftige plaats geven. Hm, misschien is de tijd rijp om eens wat orde in mijn strips te steken.

Bon, ik voel mij zo coherent als deze tekst. Maar ik kom er wel. Zoals steeds.

J’ai des petits problèmes dans ma plantation

Jawel, ’t is komkommertijd! Hoe anders verklaart u de media-aandacht voor de Congolees die Kuifjes bezoek aan zijn land na 77 jaar nog steeds niet heeft verwerkt? (Helaas is revisionisme in België pas strafbaar als het over de genocide tijdens de Tweede Wereldoorlog gaat.)

Nee maar, Kuifje in Congo herschrijven. Wat volgt? Joseph Conrads Heart of Darkness misschien?

(De titel is toeval: dit liedje speelde namelijk op Radio1 toen ik de artikels in DM aan ’t lezen was eerder vanochtend.)

kookboeken

De madam had bonnen voor die winkel waar ik niet graag meer kom –of niet graag gezien wordt. Maar als ik –en bij uitbreiding: de zoon– kan meeprofiteren, dan zal ik daar niet rap nee tegen zeggen.

De zoon had al gauw twee Jommekes vast, en ik heb twee –verschoning: drie– kookboeken mee:

  • het gerecht, deel drie van de homarus-trilogie, wat me eraan doet denken dat ik dringend nog eens iets rond mijn project moet doen
  • Van het varken, een uit het Frans vertaald varkensboek (Cochon & fils) van Stéphane Reynaud, de chef van Villa 9 trois. Het boek zag er zo verschrikkelijk uitnodigend, dat ik het gewoon niet kon laten liggen. Ik houd overigens wel van zo’n themaboeken, genre ‘duizend bereidingen voor beest X’
  • Mijn Little Italy, van Laura Zavan, met weer nieuwe inspiratie voor Italiaans in de keuken.

En ik ben vrees ik, ook nog eens in De Poort binnengesprongen. Het was alweer meer dan een maand geleden, en ik stond nogal achter wat betreft Franse strips (welke nieuwe Largo Winch?).

uitstapje

Kijk, daarnet waren we nog met een paar mannen van Het Project op uitstap in Brussel (’t is gelijk een schoolreis). Dat ‘paar’ mag u bijna letterlijk nemen, want het ging om deze meneer en deze meneer, met wie ik had afgesproken, eerst aan de bollekesfontein, en dan aan de beurs.

Wij gingen er de tentoonstelling van deze fotograaf meneer bekijken in Galerij Excellence, Anspachlaan 94 – 96 (vlak naast de beurs: al ge naar de trappen kijkt, gaat ge naar rechts, een huis of drie verder). Doen!

Vlak daarnaast bevindt zich Brüsel (bandes dessinées – stripverhalen – comics), waar Michel mij binnensleepte, maar al te goed beseffende wat hij mij (en mijn portemonnee) aandeed. De strips waar ik al een hele tijd naar op zoek was –een waarvan ik een tijd geleden verkeerdelijk veronderstelde dat ze oorspronkelijk in het Engels werden geschreven– lagen daar gewoon te grabbel.

Een snelle (koude) hap in de Food Factory later, en ik zat om 14:02 terug achter mijn bureau. Slechts twee minuten te laat, maar ik heb wel anderhalf uur pauze genomen (eens zien welke trein ik een uurtje of zo later kan nemen).

paniek

Ofte: aaarrrggghhh.

Naar aanleiding van de V for Vendetta bespreking wou ik dringend nog eens mijn Watchmen bevingeren. Grote Paniek (jaja, met de nodige hoofdletters) ten huize Bollaert (het Kerre gedeelte zat daar niet zo mee in, behalve dan dat *zij* per se het te bevingeren exemplaar wou localiseren). Komt daar nog eens bij dat ik mij meende te herinneren dat ik Watchmen in Providence had gekocht (redelijk incorrect, zo bleek achteraf, maar over Providence heb ik nog véél te vertellen), en dat ik daar bovendien nog andere dingen had gekocht –en terwijl ik dit schrijf herinner ik mij dat ik de (andere) betreffende objecten niet in Providence, maar in Boston heb gekocht, ocharme een paar luttle tientallen kilometers (of waren het miles) daar vandaan. In elk geval binnen Amtrak bereik.

Soit. Ik heb hem teruggevonden, mijn Watchman (tegelijk met juffrouw Kerre –als dat geen liefde is). En tevens mijn Spawns, en mijn Mckean–Gaimans. Elk van die dingen zijn stuk voor stuk nog steeds aan te raden. Watchman op kop, gevolgd door de Spawns, en Black Orchid, en de wel verschrikkelijk eigenzinnige kijk op het Punch en Judy verhaal.

Maar mag ik ter dege benadrukken dat het aller-aller-allerbeste Batmanverhaal Arkham Asylum is? Niet twijfelen. Lezen! (En bekijken!)