Zo stond Henri gepakt en gezakt. Niet om naar de USA te vertrekken, niet voor een veertiendaags vakantie, maar voor een weekendvullend muziekkamp. Twee keer blijven slapen, ergo: donsdeken en kussen (zwarte tas), boeken (kleine rugzak), klederdracht en gezelschapspellekes (roller), trompet (schoudertas), partituren (map). Ik houd mijn hart al vast voor de tocht naar de USA.
Vorige week gingen we naar de kapper, omdat zijn haar te veel voor zijn ogen zat, en ze wel eens als ‘zij’ naar hem durfden te verwijzen.
(Bekijk ook de iets grotere versie.)
…heb ik mij geheel in de sneeuw gesmeten (gisteren heb ik enkel de stoep sneeuwvrij gemaakt, en de rest van de dag bij het haardvuur doorgebracht). Vanochtend werd een potentieel probleem in de kiem gesmoord; heb ik een juffrouw een duwtje gegeven (enfin toch haar wagen, die dwars op de weg was geslipt en waar iedereen naar zat te kijken of vanuit de aanschuivende want geblokkeerde rij wagens op zat te toeteren maar waar het bij niemand blijkbaar was opgekomen om gewoon een handje toe te steken); heb ik met Henri inkopen gedaan (helaas voor hem was er geen Lego Star Wars meer in de Colruyt); ben ik weer achter de haard gaan zitten; en zijn Henri en ik (Tessa was thuis, maar genadeloos ziek) met de slee naar de Blaarmeersen getrokken.
Henri volgt nu al vier jaar les bij de V.E.M. (we hebben pas onlangs ontdekt dat die afkorting zou staan voor Muziek En Vakantie, maar ik zal eens navraag doen). Pas sinds dit jaar neemt hij ook deel aan het samenspel van de blazers, en doet hij ook mee aan Mini Musica (met het ganse orkest). Voorheen zag hij dat totaal niet zitten, maar nu hij eraan begonnen is, is hij waanzinnig enthousiast (heletegans zijn vader).
Woensdag was het kerstconcert, in de Sint-Pauluskerk hier vlakbij. De jongen was al sinds het weekend ziek (grieperig, misselijk), en lag al de ganse week in zijn bed. Telkens als we hem vroegen of het wel ging lukken, woensdag, was het antwoord vastberaden: “het moét lukken.” Wij kregen er tranen van in de ogen. Dus ging ik woensdag samen met hem naar de repetitie (van 14u tot 16u), waar ik nog gauw een paar foto’s kon nemen. ’s Avonds –voor het echte concert– kon ik er niet bij zijn, want dan had ik een jazzmoment, maar zo heb ik het ook allemaal gehoord, en bovendien had Tessa de videocamera mee op de meest bijzondere momenten voor mij op te nemen.
Gisteren speelde hij opnieuw, maar dan tijdens het kerstconcert van zijn school (en dan ben ik meteen beide beurten waartijdens hij optrad gaan beluisteren). En ik kan daar waarlijk zoveel van genieten als van een goed jazzconcert.
“Zoon,” sprak ik hem toe wanneer hij de poort binnenwandelde,” ik heb twee keer goed nieuws, en één keer minder goed.” Ik had bij Févery drie koeken gekocht, waarvan ik er zelf al één had opgegeten, maar de rest voor zijn dessert had voorzien. Bij Févery maken ze van die fantastisch lekker en licht vierkante crèmekoeken. Het dessert zag hij alvast zitten.
“Daarna moet ik naar een concert”, vulde ik voorzichtig aan.
“En wat is nu het slechte nieuws”, vroeg hij bezorgd?
That’s my boy!
Dus kon ik onbezorgd naar de Moker cd release in de balzaal van Vooruit, gisteren. Welk een feest!
De Sint was er! Barbie was er! Maar ook de VEM was er (al staan ze op geen enkele foto aldaar). En Henri.
“Zet mijn wekkertje maar, mama,” had hij vrijdagavond gevraagd aan Tessa, toen we hem rond 21u30 in bed stopten. Hij had de ganse avond gerepeteerd met het orkest van de VEM, van 18u30 tot 21u. De volgende ochtend moest hij om 10u al present geven aan de Graslei, zodat hij kon meespelen in het orkest om de Sint te ontvangen. Hij keek er enorm naar uit.
Het weer zat niet echt mee, zaterdag. Pas rond 11u, een half uurtje voor de Sint eraan kwam, begon het iets of wat op te klaren (eventjes maar). Het kon hem allemaal niet deren. Eerst stonden ze zich met vier blazers op te warmen, en pas toen de regen wat minderde en de komst van de Sint steeds dichterbij schoof, kwamen ook de strijkers het podium op. Dat hout is immers nogal gevoelig voor regen en vocht.
Met verkleumde vingertjes, maar boordevol enthousiasme, trotseerden ze regen en wind. Ik had een videocamera mee, maar was (natuurlijk!) vergeten de batterij op te laden, dus moeten we het met een paar windbebibberde gsmfoto’s stellen (misschien moeten we toch maar eens pocketcamera aanschaffen –een M9 of zo).
’t Was vanochtend oudercontactavond. Nomaal gezien dienden we vanavond bij het klasje aan te schuiven, maar gezien we vanavond echt-echt-echt niet konden present geven, kregen we bij dankbare uitzondering deze ochtend reeds een audiëntie.
Wij prijzen ons verschrikkelijk gelukkig dat er voorlopig bij Henri geen noemenswaardigheden te vermelden vallen (behalve in positieve zin dan), maar het doet wel raar om in wezen eigenlijk uw eigen karaktertrekken opgesomd te horen. Wat in wezen een compliment is voor mij, maar het laat mij tevens niet geheel onbevreesd de toekomst inkijken. Gelukkig weet ik daardoor ook waar ik op moet letten, en heb ik een gedacht hoe ik dat kan trachten op te vangen. Waar hangt mijn broeksriem hier ergens?
“Pardon?” Ik verslikte mij bijna in mijn met een dikke laag chocopasta besmeerde boterham. Henri kijkt mij verbaasd aan.
’s Ochtends hebben wij zo een aantal rituelen. Met koffies, melkschuimen en versgeperste appelsiensapjes dient eerst uitgebreid te worden geklonken alvorens we er maar aan mogen denken om de beker of het glas aan de lippen te zetten. Ik weet niet meer wie daar ooit op gekomen is, maar ik denk dat het Henri is. Henri klinkt eerst met mij, dan ik met Tessa, dan Tessa met hem, en vervolgen tikt hij nogmaals tegen mijn glas of tas. Als er én koffie (melkschuim in zijn geval) én fruitsap wordt gedronken, kan het een tijdje duren eer dat ritueel voltrokken is.
“Jah,” stiet Tessa vanochtend uit, “sorry juffrouw, moogt ge straks zeggen Henri, ik was op tijd klaar en alles, maar we moesten nog een paar keer klinken thuis, voor we aan het ontbijt konden beginnen, en daardoor ben ik nu wat later op school.” Waarop wij allen ijverig ook met botervlootjes, messen en beleg begonnen te toasten.
Henri toastte tot slot met het brood, waarbij ik mij dus verslikte. “Wát hebt ge gezegd?”, vroeg ik hem geheel verwonderd.
“Santé broodzakje”, vroeg hij met mogelijk nog meer verwondering in zijn stem.
Ik proestte het uit. “Weet ge wat ik verstaan had”, vroeg ik retorisch. “Santé klootzakje.” Ik denk dat ik met mijn verklaring beter gewacht had tot hun beider mond leeg was.
“Och, uw vader zal wel koekskes bakken.” Het is geen citaat, maar in niet zo geheel verschillende bewoordingen kwam het wel daarop neer. Probleem is: vader bakt graag koekskes, dus stond hij gisteren tot na middernacht (ik had ’s avonds eerst nog iets anders te doen) aan de mini-oven in de bonsaïkeuken te bakken. Thema dit jaar –geheel in tegenstelling tot de andere jaren vanzelfsprekend: Star Wars!
Eigenlijk kwam ik er nog relatief goedkoop vanaf –en dan bedoel ik dat niet zozeer in financiële termen, al gaat ook die vlieger op. Henri wou namelijk een Star Wars Party –niet ongelijk de gebeurtenissen op Clone Wars Party waarvan Kaat mij de link doorstuurde. Overigens, zoals Jessica schrijft: Watch for the moment when Vader receives a fatal blow to the nuts.
Mijn noten zouden in Henri’s oorspronkelijke plan echter gespaard blijven. Het enige wat hij nodig had, was –voor elk van zijn uitgenodigde vrienden– het harnas van een Storm (of is het Clone –) Trooper. “Kunnen we dat niet ergens bij een smid laten maken”, vroeg hij onschuldig.
Gelukkig heeft Tessa het feest een andere wending kunnen geven, naar ieders tevredenheid –zij is daar fantastisch in. (En niet alleen daarin, wou ik nog toevoegen, maar ik mag niet te veel complimenten uitdelen, zelfs niet al is het vandaag ook háár verjaardag.) Het is Henri’s Filmfestival geworden, en koekjes en fruit voor de klas.
Mijn recepten –de initiële vier werden herleid tot twee– komen van Joy the Baker. In de doosjes zitten White Chocolate Macadamia Nut Cookies, en een stervormige versie van de koekjes (zonder de vulling dus, en ook zonder de espresso) uit het recept voor de Chocolate Espresso Sandwich Cookies (die ik ooit nog wel eens in sandwichversie zal maken). Vanavond wordt er nog meer gebakken overigens, want morgen wil Tessa ‘iets’ mee hebben naar het werk. En zondag is het feest voor de grote mensen. The party doesn’t stop, zo klinkt het dan in de reclame.