Vandaag was gezellig druk

Vandaag door Bruno Bollaert

Wij verkeerden vandaag in Goed Gezelschap™ om een verjaardag te vieren. De vader van Tessa haar metekind nadert de halte van tram 4, en dus gingen we uit eten. Gaston was vorig jaar the place to be naar ’t schijnt, wij mochten er vandaag genieten van de deuren, het uitzicht en het lekkere eten (de beste vol-au-veggie die ik ooit al heb gegeten).

Vandaag door Bruno Bollaert

Voor dessert op het binnenstrand trokken we naar Viva Vanilla (onderdeel van TRACK).

Vandaag door Bruno Bollaert

“Wie legt er toch zand in zijn living”, vroeg Henri zich hardop af, maar hij gaf al gauw toe dat het eigenlijk wel cool zou zijn om zelf ook in huis te halen.

Vandaag door Bruno Bollaert

Samen met Tessa nog snel een koffie (double shot cortado) gedronken in Labath (en daarvoor nog snel mijn te lange lokken wat laten bijknippen). Als afsluiter heb ik met Henri naar de halve finale en finale van het olympische mannenfloret gekeken. Verdomd spannend, en duizend keer sportiever dan met die Duitse troela van gisteren. Ik supporterde voor de Egyptenaar Alaaeldin Abouelkassem, maar het was uiteindelijk de Chinees Sheng Lei die met het goud naar huis mag (15 – 13), na een bijzonder mooie finale (net zoals de strijd om het brons tussen de Koreaan Choi Byungchul en de Italiaan Andrea Baldini: 15 – 14).

Schermen: karma’s a bitch

We hebben het gevonden, waar dat schermen wordt uitgezonden. Niet op de BBC, maar via de EBU (European Broadcasting Union –Eurovision en Euroradio) op Eurovision Sports Live, waar er twaalf kanalen gratis kunnen bekeken worden.

Om 19 u. begonnen de semifinales degen voor de dames, met een mooie match van de Chinese Yujie Sun tegen de Ukraïnische Yana Shemyakina het ging tot 13 – 14 waarbij Shemyakina één seconde had om de degen van Sun te ontwijken. Pleit beslecht.

Vandaag door Bruno Bollaert

Er werd evenwel geschiedenis geschreven met de match van de Koreaanse A Lam Shin tegen de Duitse Britta Heidemann. Het was spannend van bij de eerste seconde, en na drie rondes stond de stand 5 gelijk. De schermers krijgen dan één minuut overtijd, en wie als eerste een punt scoort, wint. Het beleef ongelooflijk spannend gelijk opgaan: beide schermers tikten voortdurend elkaar tegelijk aan, tot de klok nog één seconde aangaf.

“En garde. Prêt. Allez.” Kling. Klang. Biep. En hop: gedaan. Erm, zo dacht men. De teller bleef op één seconde staan.

Opnieuw: “En garde. Prêt. Allez.” Kling. Klang. Biep. En wederom bleef die teller op één seconde staan.

En opnieuw. “Three times one second, how is that possible?”, vraagt de Koreaanse coach terecht voor de scheidsrechter de match opnieuw kan inzetten. Heidemann gedraagt zich overigens ongelooflijk agressief. Het is duidelijk dat ze zich gedurende die ene seconde vooruit wil storten om een voltreffer te maken. Ze weigert halstarrig de correcte afstand te houden, ondanks de aanhoudende aanmaningen van de scheidsrechter. “Distance toutes les deux.” En als de boodschap niet aankomt, deinst ze er niet voor terug om de Duitse rechtstreeks aan te spreken: “distance Britta”, herhaalt de scheidsrechter.

Opnieuw dus: “En garde. Prêt. Allez.” En daar werpt Heidemann zich opnieuw naar voor, Shin weert nog af, een seconde is al lang voorbij, maar toch maakt Heidemann, ondertussen lang buiten de tijd, een voltreffer.

Schermen door Bruno Bollaert

De scheidsrechter verklaart de Duitse tot winnaar, maar de Koreaanse coach protesteert. Er volgt een debat van meer dan een uur, waarbij de Koreanen in beroep gaan, en daarvoor eerst een som geld voor moeten neerleggen, en alsnog beslissen de scheidsrechters en het technisch comité dat de Duitse wint. Tot woede van het publiek en #fencing. Zoals @kostis43 het verwoordt:

There is no one except the officials that agree with this decision. I bet the German team secretly doesn’t agree either

Shin speelt nog moedig om het brons tegen Sun, maar verliest met 15 – 11.

Britta Heidemann mag vervolgens geheel onverdiend de finale spelen tegen Yana Shemyakina. Het spelt eindigt in 8 gelijk aan het einde van de derde ronde, en na alweer een behoorlijk agressieve aanpak in de extra minuut verliest ze uiteindelijk van Shemyakina. En terecht. Niet alleen was Shemyakina de betere speler, karma, gelijk ze zeggen, is a bitch.

Donk

Donk door Bruno Bollaert

Feest vandaag, aan het Donkmeer, met een luidruchtig-gezellige (schoon)familie, en waar ik een seniorenijsje als dessert mocht nemen. Henri wou op de bootjes, maar eigenlijk was iedereen gewoon uitgeput.

Donk door Bruno Bollaert

Thuis was er nog even tijd om op de zonnezetel neer te ploffen…

Donk door Bruno Bollaert

…en gauw een spelletje te spelen op de iPad. Ik denk dat ik ook eens wat vroeger het bed opzoek. Misschien is er opnieuw iets leutigs te zien op de spelen –gisteren de badmintonmatch van Lianne Tan gezien, en daarvoor die Chinese zwemster die het wereldrecord heeft verbroken. En ik kijk niet eens graag naar sport.

Ontbijt (en de rest volgde vanzelf)

“We zijn blijven kijken tot de C van Tsjechië”, vertelden we Henri vanochtend bij het ontbijt, die net niet met zijn ogen rolde bij het aanhoren van deze taalspeling. We zaten in Café Labath te ontbijten –de OR is dicht tot ergens in augustus (eigenlijk wel spijtig dat er nergens online staat tot wanneer juist), en Labath is zeker een valabel alternatief.

Ontbijt door Bruno Bollaert

We hebben thuis wat gezocht naar een uitzending die het Olympische schermen zou brengen, maar we hebben niet meteen ergens een kanaal gevonden. Zwemmers met hopen, en voetballers en fietsers –tegenwoordig kwalificeert ook élke (kijkcijfer)sport als Olympische discipline– maar er vallen geen schermers op de kabel of het internet te bespeuren (de resultaten wel).

Tuinmatras door Bruno Bollaert

De rest van de dag werd zoveel mogelijk in de tuin doorgebracht –zijn koorts mag dan wel grotendeels geweken zijn (die werd ingeruild voor een stevige hoest), maar hij heeft nood aan frisse lucht. Hij heeft zijn tent opgeruimd, en gelezen (in de schaduw, hij zou wel eens een kleurtje kunnen krijgen),…

Waterpistolen door Bruno Bollaert

…en dan toch nog even zijn waterpistolen afgevuurd –onderwijl hevig hoestend.

En ik denk dat zijn computer (mijn oude Mac Pro uit 2005) kapot is. En ik heb nog iets te vertellen over mijn nieuw overalmeeneemfototoestel waar ik zo content van ben (Fujifilm X-Pro1). En over Spotify vs Qobuz. Maar ’t is vakantie, ’t zal voor een andere keer zijn.

BBQ

BBQ door Bruno Bollaert

Dat het perfect weer was voor een BBQ wist Tessa mij te vertellen, en of we niet bij haar ouders gingen, want die zouden voor ons vlees en zo op de grill smijten. En dat er veel groeten waren ook, en aardappels en zelfgemaakte sauskes en veggiedinges ook. En dat het vanavond ging regenen, en dat de zomer dan gedaan ging zijn en dat we er *nu* van moesten profiteren.

BBQ door Bruno Bollaert

Nog goed dat er een grote parasol was, want het begon natuurlijk te regenen van het moment dat we de benen onder tafel staken (ik was eerst nog 15 km gaan lopen, dus liep al tegen tweeën). Maar er was een BBQ die niet in gang ging en fruitsap en sla en aardappelen en veggiedinges en koffie en taart en gezelligheid. En een boek, dat ik bijna heletegans ter plekke heb uitgelezen.

That Summer feeling

Ik was op mijn normaal uur gaan lopen gisteren, hoewel dat veel te warm was. Amper 12 kilometerkes heb ik het uitgehouden, toen stond ik alweer aan de voordeur, maar het was goed zo.

zomer door Bruno Bollaert

Henri was nog steeds ziek (vandaag gaat het al véél beter), maar we hadden hem verplicht om buiten te gaan zitten, waar hij in de schaduw drie boeken heeft gelezen (één volledig, één beëindigd en één begonnen), somtijds bibberend van de koorts onder zijn dekentje (zijn temperatuur fluctueerde tussen 37,8 en 39,1). Maar hij was content en flink en na een dafalgan voelde hij zich zoveel beter dat hij zelfs grapjes kon vertellen.

zomer door Bruno Bollaert

Eindelijk wat zomer.

Met de trein naar Bokrijk

De trein is altijd een beetje reizen. Henri vraagt al sinds de jaarwisseling om (nog) eens naar Bokrijk te reizen. De laatste keer zal zo’n acht jaar geleden zijn, toen we nog lentes en zomers hadden en ik niet met Henri thuis (binnen) wou blijven zitten terwijl Tessa van wacht was. Dus hadden we gisteren tickets online besteld (ik) en in het station zelve gekocht (Tessa), toen bleek dat de daguitstap naar Bokrijk niet via de site van de NMBS te koop werd aangeboden.

Bokrijk door Bruno Bollaert

De trein vertrok om 8.24 u. en zou ons met één overstap (in Leuven) tegen 10.39 u. in Bokrijk brengen. Er was ook een rechtstreekse trein, maar die vertrok om 8.08 u. en die kwam op hetzelfde moment in Bokrijk aan. Het ging inderdaad over dezelfde trein, een boemeltrein, waar we dan pas in Leuven zouden op overstappen van onze snellere trein. Behalve dan dat die trein niet sneller was, maar een vertraging had opgelopen van maar liefst 17 minuten, waardoor we in Leuven een uur op de volgende trein naar Bokrijk hebben moeten wachten (aankomst aldaar: 11.39 u.).

Bokrijk door Bruno Bollaert

Ondertussen bleek Henri ziek te zijn, en zienderogen ook zieker te worden. Tegen half één heb ik mij met hem in één van de weides gelegd (onder een prachtige lindeboom), terwijl Tessa naar de Sixties-tentoonstelling trok. Het masterplan was om pas tegen een uur of zes de trein terug naar huis te nemen, maar hij was zo ziek, dat we nog rap iets hebben gegeten (Henri hield het bij een rijstpapje), en de trein van 15.21 u. naar Gent hebben genomen.

Bokrijk door Bruno Bollaert

De rechtstreekse trein deze keer, zodat we wel degelijk snel thuis zouden geraken. Behalve dan dat deze trein ook weer bijna twintig minuten vertraging had, waardoor we er bijna drie uur over hebben gedaan om van Bokrijk terug in Gent te geraken.

39,1° biepte de thermometer, ocharme de jongen.

Vuurwerk!

Vuurwerk door Bruno Bollaert

Vuurwerk door Bruno Bollaert

Vuurwerk door Bruno Bollaert

Vuurwerk door Bruno Bollaert

Vuurwerk door Bruno Bollaert

Terwijl Tessa naar Dez Mona was gaan luisteren bij Sint-Jacobs, was ik half in slaap gevallen achter de computer toen er plots kanonschoten weerklonken. Mét muziek. Niks te zien vooraan op straat, maar des te meer achteraan vanaf het balkon. Na een eerste salvo ben ik naar de zolder getrokken, terwijl onderweg een verbouwereerde Henri zijn slaapkamerdeur opentrok. Dus hebben we beiden naar het vuurwerk gekeken en naar Jef Neve geluisterd –het was allemaal perfect hoorbaar en bekijkbaar. Front row seats, sms’te ik naar Tessa. En ik heb de tegenwoordigheid gehad om foto’s te maken.